De glorie van alle heiligen door Guercino, ca. 1645
A Sonnet for All Saints Day
Though Satan breaks our dark glass into shards Each shard still shines with Christ’s reflected light, It glances from the eyes, kindles the words Of all his unknown saints. The dark is bright With quiet lives and steady lights undimmed, The witness of the ones we shunned and shamed. Plain in our sight and far beyond our seeing He weaves them with us in the web of being They stand beside us even as we grieve, The lone and left behind whom no one claimed, Unnumbered multitudes, he lifts above The shadow of the gibbet and the grave, To triumph where all saints are known and named; The gathered glories of His wounded love.
Malcolm Guite (Ibadan, 12 november 1957) De katholieke Kerk van de Verrijzenis in Ibadan
De Oostenrijkse dichteres en schrijfster Ilse Aichinger werd met haar tweelingzusje Helga geboren op 1 november 1921 in Wenen. Zie ook alle tags voor Ilse Aichinger op dit blog.
Maartwens voor de tuin
Blijf een panter, zwartling, gevlekt en hongerig, naar paasdinsdagen, regenstrengen, rozenkranswetten; ook naar zulke, die verslappen, naar de weggegooide winsten, van kinderloterijen, de inhoud van lieve, betekenisloze epistels, blijf zo, nat en woedend; als je nu bent, klaar om, vanaf de eerste kittens tot de wetsteen en tot de lange grens allen en met alle verschillen te verslinden, blijf zo, blijf hongerig naar ons.
Vertaald door Fans Roumen
Ilse Aichinger (1 november 1921 – 11 november 2016)
We saw his light break through the cloud of glory Whilst we were rooted still in time and place As earth became a part of Heaven’s story And heaven opened to his human face. We saw him go and yet we were not parted He took us with him to the heart of things The heart that broke for all the broken-hearted Is whole and Heaven-centred now, and sings, Sings in the strength that rises out of weakness, Sings through the clouds that veil him from our sight, Whilst we our selves become his clouds of witness And sing the waning darkness into light, His light in us, and ours in him concealed, Which all creation waits to see revealed .
Malcolm Guite (Ibadan, 12 november 1957) De Dominicaanse Kapel in Ibadan, Nigeria
De prediking van Johannes de Doper in de woestijn door Massimo Stanzione, ca. 1635
St. John the Baptist: 1 St. John’s Eve
Midsummer night, and bonfires on the hill Burn for the man who makes way for the Light: ‘He must increase and I diminish still, Until his sun illuminates my night.’ So John the Baptist pioneers our path, Unfolds the essence of the life of prayer, Unlatches the last doorway into faith, And makes one inner space an everywhere. Least of the new and greatest of the old, Orpheus on the threshold with his lyre, He sets himself aside, and cries “Behold The One who stands amongst you comes with fire!” So keep his fires burning through this night, Beacons and gateways for the child of light.
Malcolm Guite (Ibadan, 12 november 1957) De St. Petrus kathedraal in Ibadan, Nigeria
Eines ist, die Geliebte zu singen. Ein anderes, wehe, jenen verborgenen schuldigen Fluß-Gott des Bluts. Den sie von weitem erkennt, ihren Jüngling, was weiß er selbst von dem Herren der Lust, der aus dem Einsamen oft, ehe das Mädchen noch linderte, oft auch als wäre sie nicht, ach, von welchem Unkenntlichen triefend, das Gotthaupt aufhob, aufrufend die Nacht zu unendlichem Aufruhr. O des Blutes Neptun, o sein furchtbarer Dreizack, o der dunkele Wind seiner Brust aus gewundener Muschel. Horch, wie die Nacht sich muldet und höhlt. Ihr Sterne, stammt nicht von euch des Liebenden Lust zu dem Antlitz seiner Geliebten? Hat er die innige Einsicht in ihr reines Gesicht nicht aus dem reinen Gestirn?
Du nicht hast ihm, wehe, nicht seine Mutter hat ihm die Bogen der Braun so zur Erwartung gespannt. Nicht an dir, ihn fühlendes Mädchen, an dir nicht bog seine Lippe sich zum fruchtbarern Ausdruck. Meinst du wirklich, ihn hätte dein leichter Auftritt also erschüttert, du, die wandelt wie Frühwind? Zwar du erschrakst ihm das Herz; doch ältere Schrecken stürzten in ihn bei dem berührenden Anstoß. Ruf ihn … du rufst ihn nicht ganz aus dunkelem Umgang. Freilich, er will, er entspringt; erleichtert gewöhnt er sich in dein heimliches Herz und nimmt und beginnt sich. Aber begann er sich je? Mutter, du machtest ihn klein, du warsts, die ihn anfing; dir war er neu, du beugtest über die neuen Augen die freundliche Welt und wehrtest der fremden. Wo, ach, hin sind die Jahre, da du ihm einfach mit der schlanken Gestalt wallendes Chaos vertratst? Vieles verbargst du ihm so; das nächtlich-verdächtige Zimmer machtest du harmlos, aus deinem Herzen voll Zuflucht mischtest du menschlichern Raum seinem Nacht-Raum hinzu. Nicht in die Finsternis, nein, in dein näheres Dasein hast du das Nachtlicht gestellt, und es schien wie aus Freundschaft. Nirgends ein Knistern, das du nicht lächelnd erklärtest, so als wüßtest du längst, wann sich die Diele benimmt … Und er horchte und linderte sich. So vieles vermochte zärtlich dein Aufstehn; hinter den Schrank trat hoch im Mantel sein Schicksal, und in die Falten des Vorhangs paßte, die leicht sich verschob, seine unruhige Zukunft.
Und er selbst, wie er lag, der Erleichterte, unter schläfernden Lidern deiner leichten Gestaltung Süße lösend in den gekosteten Vorschlaf —: schien ein Gehüteter … Aber innen: wer wehrte, hinderte innen in ihm die Fluten der Herkunft? Ach, da war keine Vorsicht im Schlafenden; schlafend, aber träumend, aber in Fiebern: wie er sich ein-ließ. Er, der Neue, Scheuende, wie er verstrickt war, mit des innern Geschehens weiterschlagenden Ranken schon zu Mustern verschlungen, zu würgendem Wachstum, zu tierhaft jagenden Formen. Wie er sich hingab —. Liebte. Liebte sein Inneres, seines Inneren Wildnis, diesen Urwald in ihm, auf dessen stummem Gestürztsein lichtgrün sein Herz stand. Liebte. Verließ es, ging die eigenen Wurzeln hinaus in gewaltigen Ursprung, wo seine kleine Geburt schon überlebt war. Liebend stieg er hinab in das ältere Blut, in die Schluchten, wo das Furchtbare lag, noch satt von den Vätern. Und jedes Schreckliche kannte ihn, blinzelte, war wie verständigt. Ja, das Entsetzliche lächelte … Selten hast du so zärtlich gelächelt, Mutter. Wie sollte er es nicht lieben, da es ihm lächelte. Vor dir hat ers geliebt, denn, da du ihn trugst schon, war es im Wasser gelöst, das den Keimenden leicht macht.
Siehe, wir lieben nicht, wie die Blumen, aus einem einzigen Jahr; uns steigt, wo wir lieben, unvordenklicher Saft in die Arme. O Mädchen, dies: daß wir liebten in uns, nicht Eines, ein Künftiges, sondern das zahllos Brauende; nicht ein einzelnes Kind, sondern die Väter, die wie Trümmer Gebirgs uns im Grunde beruhn; sondern das trockene Flußbett einstiger Mütter —; sondern die ganze lautlose Landschaft unter dem wolkigen oder reinen Verhängnis —: dies kam dir, Mädchen, zuvor.
Und du selber, was weißt du —, du locktest Vorzeit empor in dem Liebenden. Welche Gefühle wühlten herauf aus entwandelten Wesen. Welche Frauen haßten dich da. Was für finstere Männer regtest du auf im Geäder des Jünglings? Tote Kinder wollten zu dir … O leise, leise, tu ein liebes vor ihm, ein verläßliches Tagwerk, — führ ihn nah an den Garten heran, gieb ihm der Nächte Übergewicht …… Verhalt ihn ……
Het leven van den kloosterling
Zoo eindde slechts als kind de nacht, in zulk een vast vertrouwen, na elke angst opnieuw bedacht u weder te aanschouwen. Ik weet, zoovaak mijn denken splijt, zoo diep, zoo sloopend ver -: gij enkel zijt en zijt en zijt, ons trillend als een ster.
Mij is ’t, als waar’ ik tegelijk kind, knaap en man en meer. Ik voel alleen, de ring is rijk door zijnen wederkeer.
Ik fluister dank, gij diepe kracht, die met mij arbeidt, zachter, zacht, als achter vele wanden; nu wordt mij eerst de dag gewijd, heilige aandacht, die zich spreidt over mijn donk’re handen.
Vertaald door Reinold Kuipers
Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926) Kerstmarkt in Praag, de geboorteplaats van Rainer Maria Rilke
Het ongeloof van St. Thomas door Matthias Stom, 1641-1649
St. Thomas the Apostle
“We do not know… how can we know the way?” Courageous master of the awkward question, You spoke the words the others dared not say And cut through their evasion and abstraction. Oh doubting Thomas, father of my faith, You put your finger on the nub of things We cannot love some disembodied wraith, But flesh and blood must be our king of kings. Your teaching is to touch, embrace, anoint, Feel after Him and find Him in the flesh. Because He loved your awkward counter-point The Word has heard and granted you your wish. Oh place my hands with yours, help me divine The wounded God whose wounds are healing mine.
Malcolm Guite (Ibadan, 12 november 1957) Oritamefa Baptist Church in Ibadan, Nigeria
De Amerikaanse dichter George Oppen (eig. George Oppenheimer) werd geboren op 24 april 1908 in New Rochelle, New York. Zie ook alle tags voor George Oppen op dit blog.
Vijf gedichten over poëzie
1- HET GEBAAR
De vraag is: hoe houd iemand een appel vast Die van appels houdt
En hoe gaat iemand om met Vuil? De vraag is
Hoe houdt iemand iets In gedachten waar hij greep op
Wil krijgen en hoe houdt de verkoper Een prul vast dat hij van plan is
Te verkopen? De vraag is Wanneer zullen er geen honderd
Dichters zijn die dat gebaar verwarren Met een stijl.
Here is a meeting made of hidden joys Of lightenings cloistered in a narrow place From quiet hearts the sudden flame of praise And in the womb the quickening kick of grace. Two women on the very edge of things Unnoticed and unknown to men of power But in their flesh the hidden Spirit sings And in their lives the buds of blessing flower. And Mary stands with all we call ‘too young’, Elizabeth with all called ‘past their prime’ They sing today for all the great unsung Women who turned eternity to time Favoured of heaven, outcast on the earth Prophets who bring the best in us to birth.
Uit: In tijden van besmetting (Vertaald door Pietha de Voogd)
“De corona-epidemie maakt een goede kans om de belangrijkste gezondheidsdreiging van onze tijd te worden. Niet de eerste, niet de laatste, en misschien niet eens de huiveringwekkendste. Waarschijnlijk heeft ze tegen de tijd dat ze is uitgewoed niet meer slachtoffers gemaakt dan andere epidemieën, maar drie maanden na de uitbraak heeft ze al een record gebroken: sars-CoV-2 is het eerste nieuwe virus dat zich zo snel over de wereld heeft verspreid. Andere virussen die er sterk op lijken, zoals zijn voorganger sars-CoV, zijn in korte tijd tot staan gebracht. Weer andere, zoals hiv, hebben jarenlang in het geniep op ons liggen loeren. Maar sars-CoV-2 is driester. Zijn brutaliteit maakt ons iets duidelijk dat we al wisten maar nog niet zo goed konden inschatten: op hoeveel niveaus we, overal, met elkaar verbonden zijn, en de complexiteit van de wereld waarin we leven, zijn sociale, politieke, economische, maar ook interpersoonlijke en psychische samenhang. Ik schrijf dit op een uitzonderlijke 29ste februari, een zaterdag in dit schrikkeljaar. Het aantal bevestigde besmettingen in de wereld heeft de vijfentachtigduizend overschreden, waarvan tachtigduizend alleen al in China, en het aantal doden nadert de drieduizend. Deze merkwaardige boekhouding klinkt nu al drie maanden als ondertoon mee in mijn leven. Ook op dit moment heb ik de interactieve kaart van de Johns Hopkins University weer voor me. De verspreidingsgebieden worden aangegeven met een rode cirkel die scherp afsteekt tegen de grijze ondergrond: alarmerende kleuren die wel wat terughoudender hadden mogen worden uitgekozen. Maar goed, virussen zijn natuurlijk rood, en noodsituaties ook. China en Zuidoost-Azië zijn onder één grote vlek verdwenen, maar de hele wereld zit onder de rode vlekken, en die rash wordt gegarandeerd steeds ernstiger. Italië heeft zich, tot verrassing van velen, ontpopt als kampioen in de wedstrijd om welk land het griezeligst is. Maar dat is puur toeval. In een paar dagen tijd kunnen andere landen er zomaar slechter aan toe zijn dan wij.”
Onder: Verscheurde berglandschappen Met strepen sneeuw
Tussen twee lagen plexiglas: Een vlieg opgegroeid en gestrand In eindeloze ketens van afscheid En aankomsten waar ik zelf De zwakste en brekende schakel ben
Boven: Vorstheldere zon en wazige dromen Verwachting zekerheid
Vanbinnen: Verlangen. Bijna voordat Het afscheid in mij is neergedaald.
Aan alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen!
De Verrijzenis door Aernout Vinckenborgh, ca. 1618
Easter 2020 (Malcolm Guite)
And where is Jesus, this strange Easter day? Not lost in our locked churches, anymore Than he was sealed in that dark sepulchre. The locks are loosed; the stone is rolled away, And he is up and risen, long before, Alive, at large, and making his strong way Into the world he gave his life to save, No need to seek him in his empty grave.
He might have been a wafer in the hands Of priests this day, or music from the lips Of red-robed choristers, instead he slips Away from church, shakes off our linen bands To don his apron with a nurse: he grips And lifts a stretcher, soothes with gentle hands The frail flesh of the dying, gives them hope, Breathes with the breathless, lends them strength to cope.
On Thursday we applauded, for he came And served us in a thousand names and faces Mopping our sickroom floors and catching traces Of that corona which was death to him: Good Friday happened in a thousand places Where Jesus held the helpless, died with them That they might share his Easter in their need, Now they are risen with him, risen indeed.
Malcolm Guite (Ibanda, 12 november 1957) Oritamefa Baptist Church in Ibadan, Nigeria, de geboorteplaats van Malcolm Guite
Pinksteren. Mozaïek. Illustratie op de website van de Basilica Minore del Santo Niño in Cebu in de Filipijnen
Pentecost
Today we feel the wind beneath our wings Today the hidden fountain flows and plays Today the church draws breath at last and sings As every flame becomes a Tongue of praise. This is the feast of fire,air, and water Poured out and breathed and kindled into earth. The earth herself awakens to her maker And is translated out of death to birth. The right words come today in their right order And every word spells freedom and release Today the gospel crosses every border All tongues are loosened by the Prince of Peace Today the lost are found in His translation. Whose mother-tongue is Love, in every nation.
Malcolm Guite (Ibanda, 12 november 1957) Uganda Christian University in Ibanda, de geboorteplaats van Malcolm Guite
Soms is het gewoon een boottocht op een brede rivier als de Elbe; de hemel hangt laag, grijs-vochtige lucht omringt de eenzame figuur op de boei en uit het kielzog stijgt het verleden op: hier zou ik al eens dood zijn geweest.
De intrede in Jeruzalem door Frans Francken de Jongere, tweede kwart 17e eeuw
Palm Sunday
Now to the gate of my Jerusalem, The seething holy city of my heart, The saviour comes. But will I welcome him? Oh crowds of easy feelings make a start; They raise their hands, get caught up in the singing, And think the battle won. Too soon they’ll find The challenge, the reversal he is bringing Changes their tune. I know what lies behind The surface flourish that so quickly fades; Self-interest, and fearful guardedness, The hardness of the heart, its barricades, And at the core, the dreadful emptiness Of a perverted temple. Jesus come Break my resistance and make me your home.
Malcolm Guite (Ibanda, 12 november 1957) Alpha and Omega Secondary School in Ibanda, de geboorteplaats van Malcolm Guite
De Amerikaanse dichteres en schrijfster Maya Angelou (eig. Margueritte Johnson) werd geboren in Saint Louis, Missouri, op 4 april 1928. Zie ook alle tags voor Maya Angelou op dit blog.
Geraakt door een engel
Wij, niet gewend aan moed ballingen van genot leven opgerold in schelpen van eenzaamheid totdat de liefde haar hoge heilige tempel verlaat en in ons zicht komt om ons vrij te maken om te leven.
Liefde komt aan en in haar spoor komen extases oude herinneringen aan plezier oude geschiedenissen van pijn. Maar als we moedig zijn, slaat liefde de kettingen van angst weg van onze ziel.
We zijn gespeend van onze verlegenheid In het licht van de liefde we durven dapper te zijn En plotseling zien we dat liefde alles kost wat we zijn en ooit zullen zijn. Toch is het alleen liefde die ons vrijmaakt.
I heard him call you his beloved son And saw his Spirit lighten like a dove, I thought his words must be for you alone, Knowing myself unworthy of his love. You pray in close communion with your Father, So close you say the two of you are one, I feel myself to be receding further, Fallen away and outcast and alone.
And so I come and ask you how to pray, Seeking a distant supplicant’s petition, Only to find you give your words away, As though I stood with you in your position, As though your Father were my Father too, As though I found his ‘welcome home’ in you.
Malcolm Guite (Ibanda, 12 november 1957) Oke Are Minor seminary compound, Ibanda
Johannes de Evangelist door Jan van Bijlert, ca. 1625-30
John
This is the gospel of the primal light, The first beginning, and the fruitful end, The soaring glory of an eagle’s flight, The quiet touch of a beloved friend. This is the gospel of our transformation, Water to wine and grain to living bread, Blindness to sight and sorrow to elation, And Lazarus himself back from the dead! This is the gospel of all inner meaning, The heart of heaven opened to the earth, A gentle friend on Jesus’ bosom leaning, And Nicodemus offered a new birth. No need to search the heavens high above, Come close with John, and feel the pulse of Love.
Malcolm Guite (Ibanda, 12 november 1957) Ibadan, Nigeria, de geboorteplaats van Malcolm Guite
