Horton Foote, Jochen Schimmang, Olivier Delorme, Volker von Törne, Pam Ayres, Albert Robida, Theodore de Banville, Paul Ilg, Alexandru Macedonski, Algernon Blackwood

De Amerikaanse schrijver en draaiboekauteur Horton Foote werd geboren op 14 maart 1916 in Wharton, Texas. Foote startte zijn loopbaan als acteur. Hij bleek echter spoedig een betere schrijver dan acteur te zijn en schreef in 1941 zijn eerste stuk Texas Town voor een Off-Broadway-productie. Zijn stukken, waaronder ook eenakters en experimentele werken, vonden nadien ook hun weg naar Broadway zelf. Foote werkte met veel artiesten samen, met name met danseres en choreografe Martha Graham. Zijn stukken spelen zich dikwijls af rond het Texaanse stadje Wharton, dat hij Harrison noemde, en gaan meestal om complexe drama’s waarin schijnbaar niets gebeurt, over de oude dag op het platteland. In 1963 ontving hij een Oscar voor het Beste Aangepast Scenario voor To Kill a Mockingbird, naar de gelijknamige roman van Harper Lee, in 1964 een Oscar voor het Beste Originele Scenario voor Tender Mercies en in 1995 de Pulitzerprijs voor zijn toneelstuk The Young Man From Atlanta. Horton Foote overleed op 4 maart van dit jaar, tien dagen voor zijn 93 verjaardag. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007.

Uit: The Old Beginning

„(Tommy goes back to his paper. H.T. Maven comes bustling in R. He walks across sidewalk, up C. sidewalk, and enters his office. He is heavyset and in his middle fifties. He chews a cigar nervously)

MAVIS. (sharply) Tommy.

(Tommy puts his paper down. He seems embarrassed and ill at ease at his father finding him reading the paper.)

TOMMY. Yes sir.

MAVIS. Never read during business hours. It doesn’t look businesslike.

TOMMY. Well, I was just waiting …

MAVIS. No excuses, Son. No excuses. (He kisses his wife) Hello, Roberta. Hello, Mrs. Nelson.

ROBERTA. Poor Mrs. Nelson’s house leaks and we can’t afford to fix it. Isn’t that too bad?

MRS. NELSON. Somebody had better fix it. I’m not going to. The roof is just going to fall iln if it isn’t fixed.

MAVIS. Did you read your contract, dear lady?

MRS. NELSON. The house needs painting. The paper is hanging in shreds.

MAVIS. Read the contract, dear lady. All of these problems are carefully taken care of in our contract. Tommy, get Mrs. Nelson a copy of the contract.

TOMMY. Yes sir. (He jumps up. He goes over to the file cabinet)

MAVIS. Under N, Tommy. Hurry. (Tommy begins looking through the file cabinet.) Hurry, Son. Hurry.

ROBERTA. H.T., stop making the boy nervous. How can you expect him to do anything if you shout at him that way?

Horton Foote (14 maart 1916 – 4 maart 2009)

De Duitse schrijver Jochen Schimmang werd geboren op 14 maart 1948 in Leer, Ostfriesland. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007 en ook mijn blog van 14 maart 2008.

Uit: Zaungäste des Fortschritts

“Adorno habe ich gleichsam knapp verfehlt, und ich bin überzeugt, dass alles in meinem Leben anders gekommen wäre, wenn nur die Ereignisse des Frühjahrs 1969 anders verlaufen wären. Im Februar oder frühen März 1969 fuhr ich nach Frankfurt am Main, um mir ein Zimmer zu suchen und ein paar Wochen später mein Studium aufzunehmen, unter anderem das der Philosophie. Dass ich kein Zimmer fand, hätte sich noch reparieren lassen, dass aber die Universität Frankfurt kurz danach zu meiner Bewerbung um einen Studienplatz noch eine etwas läppische Nachfrage hatte, verärgerte mich so sehr, dass ich mich für Berlin entschied, wo ich mich ebenfalls beworben hatte und man keine weiteren Nachfragen stellte.

Ich bin bis heute überzeugt, dass das ein Fehler war. Wäre ich Adorno noch begegnet, selbst so kurz vor seinem Tod, so wäre ich gegen die ganze Tristesse der kommunistischen Parteikostümierung resistent gewesen, der ich ein knappes Jahr nach meinem Studienbeginn in Berlin erlag und die mich zwei Jahre meines Lebens kostete. Ich hätte mich einen feuchten Lehm um den Kampf zweier Linien, um Sozialfaschismus oder die Stalinfrage geschert, und ich wäre niemals auf Maidemonstrationen im disziplinierten Block voller Angst durch den Wedding oder andere bedrohliche Gegenden gelaufen, wo die Berliner Arbeiterklasse aus dem geöffneten Fenster auf uns herabschimpfte. Ich hätte nie etwas anderes sein wollen als das Bürgerkind, das ich war.”

Jochen Schimmang (Leer, 14 maart 1948)

De Franse schrijver Olivier Delorme werd geboren op 14 maart 1958 in Chalon-sur-Saône. Hij had al vroeg veel belangstelling voor de geschiedenis van het oude Griekenland. Hij wilde archeoloog worden, maar werd uiteindelijk directeur van een historisch onderzoeksinstituut. Zijn eerste roman publiceerde hij in 1996 en daarna wijdde hij zich voornamelijk aan het schrijven.

Uit: La Quatrième Révélation

„Plus tard, réconcilié avec Apollon, Hermès échangera la flûte qu’il vient d’inventer (celle que nous appelons ‘flûte de Pan’) contre la houlette d’or de son demi-frère. Puis, rencontrant deux serpents en train de copuler, il utilise celle-ci pour les séparer. Les deux reptiles s’enroulent alors autour du bâton et forment le caducée surmonté des ailes qu’Hermès porte également à ses sandales et sur son couvre-chef à larges bords, ou pétase, afin de délivrer à la vitesse de l’ADSL, aux dieux comme aux mortels, les messages que lui confie Zeus à partir du moment où le roi des dieux a décidé de faire de ce fils qui l’amuse, par son culot et son insolence, sa malice, son ingéniosité et sa mauvaise foi, le dir com de l’Olympe.“

Olivier Delorme (Chalon-sur-Saône, 14 maart 1958)

De Duitse dichter Volker von Törne werd geboren op 14 maart 1934 in Quedlinburg. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007 en ook mijn blog van 14 maart 2008.

Lied vom Terroristen Karl Heinz Pawla

Hört die Schandtat von dem frechen

Karl Heinz Pawla aus Berlin:

Dieser schwarze Sohn von Tschechen

ohne Zucht und Disziplin,

lange Haare, ungewaschen

und die Hände in den Taschen,

trat er vor das Landgericht

als ein schlimmer Bösewicht.

Finster stand der Lichtesscheue

in Justizias heil’gem Haus

ohne Demut, ohne Reue,

und zog seine Schuhe aus.

Alle Bürger war’n erschrocken,

als er dastand in den Socken,

und er grinste ins Gesicht

den hohen Herrn vom Landgericht.

Schließlich trieb er’s immer bunter,

ohne Zucht und ohne Scham

ließ er seine Hosen runter,

weil ihm ein Bedürfnis kam:

In Justizias heil’gen Hallen

ließ er hinter sich was fallen

mitten in das Landgericht:

Sowas tut ein Teutsch – tscher nicht!

Das ging den Richtern an die Ehre,

ihre Würde war beschmutzt.

Des Gesetzes ganze Schwere

haben sie darob benutzt

und den Strolch ins Loch geschmissen,

weil er auf’s Gericht geschissen,

und so siegten Zucht und Pflicht

vor’m Berliner Landgericht.

Die Moral von der Geschichte:

Kommt Dich ein Bedürfnis an

vorm Berliner Landgerichte,

laß nichts fallen, teutscher Mann.

Mach Dich lieber in die Hose,

als wie dieser sittenlose

Terrorist und Bösewicht

scheißen auf das Landgericht !

Tekst: Volker von Törne

Muziek: Holger Münzer, (1982)

Volker von Törne ( 14 maart 1934 – 30 december 1980)

De Britse dichteres van humoristische poëzie Pam Ayres werd geboren op 14 maart 1947 in Stanford in the Vale in Berkshire (tegenwoordig Oxfordshire). Zie ook mijn blog van 14 maart 2007 en ook mijn blog van 14 maart 2008.

In Defence of Hedgehogs

I am very fond of hedgehogs

Which makes me want to say,

That I am struck with wonder,

How there’s any left today,

For each mornning as I travel

And no short distance that,

All I see are hedgehogs,

Squashed. And de
ad. And flat.

Now, hedgehogs are not clever,

No, hedgehogs are quite dim,

And when he sees your headlamps,

Well, it dont occur to him,

That the very wisest thing to do

Is up and run away,

No! he curls up in a stupid ball,

And no doubt starts to prey.

Well, motor cars do travel

At a most alarming rate,

And by lunch time you sees him,

It is very much too late,

And thus he gets a-squasho’d,

Unrecorded but for me,

With me pen and paper,

Sittin’ in a tree.

It is statistically proven,

In chapter and in verse,

That in a car and hedgehog fight,

The hedgehog comes off worse,

When whistlin’ down your prop shaft,

And bouncin’ down your diff,

His coat of nice brown prickles

Is not effect-iff.

A hedgehog cannot make you laugh,

Whistle, dance or sing,

And he ain’t much to look at,

And he dont make anything,

and in amongst his prickles,

There’s fleas and bugs and that,

But there aint no need to leave him,

Squashred. And dead. And flat.

Oh spare a thought for hedgehogs,

Spare a thought
for me,

Spare a thought for heedgehogs,

As you drink your cup of tea,

Spare a thought for heedgehogs,

Hoverin’ on the brinkt,

Spare a thought for hedgehogs,

Lest they become extinct.

Pam Ayres (Stanford in the Vale, 14 maart 1947)

De Franse schrijver, tekenaar, schilder, karikaturist en journalist Albert Robida werd geboren op 14 maart 1848 in Compiègne. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007.

Uit: The Monkey King (Fragment uit: Voyages très extraordinaires de Saturnin Farandoul

„Hours had passed. Miraculously, the cradle had not sunk; the ocean continued to swing it to and fro.

The storm had calmed down; the sky, clearing little by little, allowed a long line of rocks to become visible upon the horizon. The frail craft, evidently carried by a current, was steering towards an unexpected port!

Little by little, the coast became more visible, its sheltering cliffs cut through by little creeks calmly stirred by the waves. In order to get that far, though, it was necessary to pass through a chain of coral reefs, on which the waves broke into cascades of foam, without the little vessel breaking up.

In the end, the cradle came through and ran aground, still accompanied by fragments of mast. One last roller carried it up the beach and left it behind on the dry sand–and the brat, abruptly awoken by the cessation of movement, cried out for the first time with all his might.

It was evening. The Sun, which had not appeared all day, finally showed through, and, having arrived at the end of its course, proceeded to extinguish its last fierce orange rays in the waves of the open sea. To take advantage of this hour of delicious calm after a stormy day, and also to take a little exercise after the evening meal, an honorable family of monkeys was taking a walk on the damp beach, admiring the splendors of the setting Sun.“

La sortie de l’opéra en l’an 2000 door Robida (1882)

Albert Robida (14 maart 1848 – 11 oktober 1926)

De Franse dichter Theodore Faullain de Banville werd geboren op 14 maart 1823 in Moulins in de Auvergne. Zie ook mijn blog van 14 maart 2007.

La Nuit

Nous bénissons la douce Nuit,

Dont le frais baiser nous délivre.

Sous ses voiles on se sent vivre

Sans inquiétude et sans bruit.

Le souci dévorant s’enfuit,

Le parfum de l’air nous enivre;

Nous bénissons la douce Nuit,

Dont le frais baiser nous délivre.

Pâle songeur qu’un Dieu poursuit,

Repose-toi, ferme ton livre.

Dans les cieux blancs comme du givre

Un flot d’astres frissonne et luit,

Nous bénissons la douce Nuit.

Le Prêtre

Le prêtre blême, dont les loups

Ne voudraient pas pour nourriture,

Est maigre comme un cent de clous,

Et semble une caricature.

Donnant jusqu’à son dernier sou,

Il n’est vêtu que d’une loque.

On le prendrait pour un chien fou,

Et sa soutane s’effiloque.

Pourtant son front est plein de jour,

Et sur cet être misérable

Voyez! le radieux amour

A mis sa lumière adorable.

Et, doux, il rit aux cieux bénis,

Quand le soleil, au crépuscule,

Vient empourprer les poils jaunis

De sa perruque ridicule.

Theodore de Banville (14 maart 1823 – 15 maart 1891)
Portret door Auguste Renoir, ca. 1882

De Zwitserse schrijver Paul Ilg werd geboren op 14 maart 1875 in Salenstein (Thurgau). Vanaf 1895 was hij als kopman werkzaam. Toen hij dertig was begon hij met schrijven. Tussen 1902 en 1914 werkte hij in Berlijn als zelfstandig schrijver en redacteur bij de der »Berliner Woche«. In die tijd verwerkte hij zijn moeilijke jeugd in de romantetralogie «Das Menschlein Matthias», waarmee hij een breed publiek bereikte. Het Duitse deel daarvan verloor hij toen hij in 1916 de antimilitaristische roman «Der starke Mann» publiceerde. Om als schrijver te kunnen blijven overleven richtte hij zich later op minder controversiële onderwerpen.

Uit: Der starke Mann

„Blitzschnell trat der Gefährdete zurück; ein leises Knacken in der Manteltasche verriet den furchtbaren Vorsatz – ein Ruck – ein Knall, und der freche Angreifer wälzte sich tödlich getroffen im Schnee. Die eine Schreckenssekunde genügte. Der Offizier liess die Hand mit dem Revolver nicht so bald sinken und rührte sich nicht von der Stelle. Aber kein Arm erhob sich mehr zum Schlage. Nur ohnmächtige Blicke, unterdrückte Flüche sprangen gegen den Überlegenen an. Etliche schrien aus Leibeskräften nach der Polizei. Als diese kurz darauf auf dem überlaufenen Platze erschien, sagte Lenggenhager kurz und widerwillig: «Ich habe diesen Kerl da niedergeschossen, weil er gegen mich handgemein wurde!» Weder seine Miene noch seine Stimme verriet eine Regung des Entsetzens oder des Bedauerns. Dem Sprecher war im Gegenteil anzumerken, dass die rasche Tat keinerlei Unordnung in sein Fühlen und Denken brachte.“

Paul Ilg (14 maart 1875 – 15 juni 1957)

De Roemeense dichter Alexandru Macedonski werd geboren op 14 maart 1854 in Craiova. Al op 16-jarige leeftijd maakte hij reizen door Oostenrijk-Hongarije, Italië en Zwitserland. Daarna keerde hij tewrug naar Boekarest, waar hij in 1880 een dichterschool begon die zich oriënteere aan de moderne Europese literaire stromingen (aanvankelijk de Parnassiens, later het symbolisme. Ook publiceerde hij een roman in de Franse taal: Le calvaire de feu.

The Dying Roses Rondeau

It’s dying roses season, see?

They die in gardens, just as they die in me

So full of life were they,

And yet so easy they will die today.

In everything a shiver runs through,

Grief is felt by everyone and you,

It’s dying roses season, see? —

They die in gardens, just as they die in me.

In the shade of dusk, somehow,

A torrent of sighs is heaving,

And when a night so great is looming

Delicately, roses lean their brow.

It’s dying roses season, see?

The Golden Rondeau

Melted gold heat,

And golden dust on wheat,

Shepherds and golden sheep in the fold,

And flowers laced with gold.

Around and up above, he covers all,

His pagan wings will sprawl.

Melted gold heat,

And golden dust on wheat.

By the sun’s glow subdued,

The earth, under its spell, remains,

And women into fairies brewed,

With soul kidnapped by flames

Melted gold heat.

Vertaald door Valentin Petcu

Alexandru Macedonski (14 maart 1854 – 24 november 1920)

De Engelse schrijver Algernon Blackwood werd geboren op 14 maart 1869 in Shooter’s Hill, Kent. Na een aantal privéscholen begon hij in 1885 aan een studie in Königsfeld en zette die later voort aan het Wellington College in Crowthorne die hij als Bachelor of Medicine in 1887 afsloot. In 1893 ging hij naar New York waar hij als journalist begon te werken voor de Evening Sun en de New York Times, maar vaak zat hij ook in geldnood. In 1899 keerde hij naar Engeland terug, begon met een vriend een melkfabriek, maar reisde liever door Europa. Van 1908 toto 1914 woonde hij in Zwitserland. Tijdens WO I werkte hij voor de Britse geheime dienst
. Het publiek leerde Blackwoodeerst via de radio kennen, waar hij het het publiek boeide door de indringende wijze waarop hij zijn fantastische verhalen vertelde. Met het schrijven ervan was hij in in de jaren dertig begonnen.

Uit: The Garden of Survival

„With the jealous prerogative of the twin, you objected to that marriage, though I knew that it deprived you of no jot of my affection, owing to the fact that it was prompted by pity only, leaving the soul in me wholly disengaged. Marion, by her steady refusal to accept my honest friendship, by her persistent admiration of me, as also by her loveliness, her youth, her singing, persuaded me somehow finally that I needed her. The cry of the flesh, which her beauty stimulated and her singing increased most strangely, seemed raised into a burning desire that I mistook at the moment for the true desire of the soul. Yet, actually, the soul in me remained aloof, a spectator, and one, moreover, of a distinctly lukewarm kind. It was very curious. On looking back, I can hardly understand it even now; there seemed some special power, some special undiscovered tie between us that led me on and yet deceived me. It was especially evident in her singing, this deep power. She sang, you remember, to her own accompaniment on the harp, and her method, though so simple it seemed almost childish, was at the same time charged with a great melancholy that always moved me most profoundly. The sound of her small, plaintive voice, the sight of her slender fingers that plucked the strings in some delicate fashion native to herself, the tiny foot that pressed the pedal–all these, with her dark searching eyes fixed penetratingly upon my own while she sang of love and love’s endearments, combined in a single stroke of very puissant and seductive kind.“

Algernon Blackwood (14 maart 1869 – 10 december 1951)

Mahmoud Darwish, Yeghishe Charents, Melih Cevdet, Oskar Loerke, Paul Morand, Yuri Andrukhovych, W.O. Mitchell, Hermine de Graaf, Didier Decoin, Hugh Walpole, Inge Müller, Richard Zoozmann, Oscar Blumenthal

De Palestijnse dichter Mahmoud Darwish werd geboren in Al-Birwa, Palestina, op 13 maart 1941. Hij was het tweede kind van Salim en Houreyyah Darwish. Zijn vader, moslim, was landeigenaar. Zijn moeder was analfabete, zijn grootvader leerde hem lezen. Tijdens de Arabisch-Israëlische Oorlog van 1948 werd hun dorp vernietigd en vluchtte de familie naar Libanon. Een jaar later keerden ze terug naar de omgeving van Akko, dat nu in Israël lag, en vestigden ze zich in Deir Al Asad. Darwish bezocht de middelbare school in Kafr Yasif. Daarna verhuisde hij naar Haifa. Hij publiceerde zijn eerste gedichtenbundel Asafir Bila Ajniha op negentienjarige leeftijd. In 1970 vertrok hij naar de Sovjet-Unie. Hij studeerde daar een jaar aan de Universiteit van Moskou, waarna hij naar Egypte en Libanon verhuisde. Toen Darwish in 1973 lid werd van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO, werd hem de toegang tot Israël ontzegd. In 1995 kreeg hij toestemming om er de begrafenis bij te wonen van zijn vriend Emile Habibi. Daarna kreeg hij van de Israëlische overheid de toestemming om te blijven. Hij ging toen in Ramallah op de Westelijke Jordaanoever wonen. Darwish is tweemaal gehuwd en gescheiden. Zijn eerste echtgenote was de schrijfster Rana Kabbani. In 1985 trouwde hij met de Egyptische tolk Hayat Heeni. Darwish publiceerde meer dan dertig gedichtenbundels en acht prozawerken. Hij was uitgever van de bladen Al Jadid, Al Fajr, Shu’un Filistiniyya en Al Karmel (1981). Hij kreeg internationale erkenning voor zijn poëzie, waarin zijn affectie voor Palestina en zijn misprijzen voor de staat Israël centraal stond.In 2004 ontving Darwish de Prins Claus Prijs voor zijn oeuvre. Zijn werk werd in meer dan twintig talen vertaald.

Identity Card

Record !
I am an Arab
And my identity card is number fifty thousand
I have eight children
And the nineth is coming after a summer
Will you be angry?

Record !
I am an Arab
Employed with fellow workers at a quarry
I have eight children
I get them bread
Garments and books
from the rocks…
I do not supplicate charity at your doors
Nor do I belittle myself
at the footsteps of your chamber
So will you be angry?

Record !
I am an Arab
I have a name without a title
Patient in a country
Where people are enraged
My roots
Were entrenched before the birth of time
And before the opening of the eras
Before the pines, and the olive trees
And before the grass grew.

My father..
descends from the family of the plow
Not from a privileged class
And my grandfather..was a farmer
Neither well-bred, nor well-born!
Teaches me the pride of the sun
Before teaching me how to read
And my house
is like a watchman’s hut
Made of branches and cane
Are you satisfied with my status?
I have a name without a title !

Record !
I am an Arab
You have stolen the orchards
of my ancestors
And the land
which I cultivated
Along with my children
And you left nothing for us
Except for these rocks..
So will the State take them
As it has been said?!

Therefore !
Record on the top of the first page:
I do not hate people
Nor do I encroach
But if I become hungry
The usurper’s flesh will be my food
Beware..
Beware..
Of my hunger
And my anger !

Psalm 9

O rose beyond the reach of time and of the senses
O kiss enveloped in the scarves of all the winds
surprise me with one dream
that my madness will recoil from you
Recoiling from you
In order to approach you
I discovered time
Approaching you
in order to recoil form you
I discovered my senses
Between approach and recoil
there is a stone the size of a dream
It does not approach
It does not recoil
You are my country
A stone is not what I am
therefor I do not like to face the sky
not do I die level with the ground
but I am a stranger, always a stranger

Mahmoud Darwish (13 maart 1941 – 9 augustus 2008)

De Armeense dichter Yeghishe Charents werd geboren op 13 maart 1897 in Kars (toen Rusland, nu Turkije). In 1915 trok hij naar Moskou om zijn opleiding aan de universiteit verder te vervolgen. Hij werd getuige van de revolutie en werd door de ideologie ervan beïnvloed. In 1918 sloot hij zich aan bij het Rode Leger. In 1919 keerde hij terug naar Jerevan en werkte hij een tijd als leraar. Toen de communisten in 1922 Armenië bezetten ging hij opnieuw naar Moskou, maar keerde al snel weer terug om zich aan literatuur en cultuur te wijden. Hij publiceerde zes dichtbundels en een roman.

Uit: Poem For Everone (Fragment)

Part four

Yerevan.

That is to say – Nairi.

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

Crossroads of continents

Where East and West meet

Stands ancient Nairi –

A blood-stained

Question mark

Erect

Like a dream

Driven deep into past –

Is that not Nairi? . . . . .

The days are flying

Days of fire –

Flying fast . . . .

Shall I grasp your soul

And hurl it like an iron disk –

Hurl it into the future . . . .

They are now

Re-building the world –

Re-building it

Street by street –

A Muscovite workman

By the name of Ivan,

A Chung-Fu,

A Hans,

A Boghos –

. . . . . . . . . . . . . . . . . . . .

EPILOGUE

Now –

Everywhere – Can you hear?

Bells ringing . . . .

Ringing with defiance!

I tell you the world has become

A street of universal joy

And a Chung-Fu from Peking

Drinks and shouts

To your health, Boghos!

And if my bright hopes

Were to turn to ashes

I shall continue to sing

Hosannas to you

Mighty iron-brother!

And if these days of f
ire

Were to end in disaster

I shall continue to sing –

Sing your glorious deeds

I – a feeble

Final voice . . . .

Vertaald door Ara Baliozian

Yeghishe Charents (13 maart 1897 – 29 november 1937)
Portret door Martiros Saryan

De Turkse dichter Melih Cevdet (eig. Melih Cevdet Anday) werd geboren op 13 maart 1915 in Istanboel. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007 en ook mijn blog van 13 maart 2008.

Deur

Ik loop langs de boom.
Hij staat waar hij hoort,
Maar als ik nu plotseling omkijk?

Ik loop over de koude stenen.
Mijn hele lichaam wordt warm,
Wat is dit voor hellevuur?

Ik neem de zon aan mijn zij,
Leg de zee voor mij open.
Boom, steen, zon, zee,
Stuk voor stuk arm en ellendig.

Ik ben een van jullie.
Ik sta waar ik hoor – als de boom,
Ben koud als de steen,
Warm als de zon,
Kalm als de zee.

Op een dag zei ik tegen mezelf-
‘Ik heb dus ook ogen
Net als handen en voeten.’
Dat bedacht ik met mijn verstand.
Eerst kregen mijn handen en voeten verstand
Toen kreeg mijn verstand handen en voeten.
Alle werkverdeling verdween.

Deze deur heb ik zelf ingetrapt,
Als een gek, als een wild beest.
Ineens stond ik oog in oog
Met dat gelukkige, trouwe, natuurlijke,
Dat eerlijke, heldere, oorspronkelijke,
Verloren heelal.

Vertaald door Erik Jan Zürcher

The Battle Of Kadesj

On one of the banks of River Orontes
Mutawallis stood among his soldiers
And stared without stirring.
On the opposite bank, the Pharaoh
Ramses had mounted his chariot:
He stared straight ahead.
This is all we know about it.

Even though history tells it at length
This look is all that remains or can remain.
Engelse vertaling door Talat Sait Halman

Melih Cevdet (13 maart 1915 – 28 november 2002)

De Duitse dichter Oskar Loerke werd geboren op 13 maart 1884 in Jungen. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

Der Silberdistelwald

Mein Haus, es steht nun mitten
im Silberdistelwald.
Pan ist vorbeigeschritten.
Was stritt, hat ausgestritten
in seiner Nachtgestalt.

Die bleichen Disteln starren
im Schwarz, ein wilder Putz.
Verborgne Wurzeln knarren:
Wenn wir Pans Schlaf verscharren,
nimmt niemand ihn in Schutz.

Vielleicht, daß eine Blüte
zu tiefer Kommunion
ihm nachfiel und verglühte:
mein Vater du, ich hüte,
ich hüte dich, mein Sohn.

Der Ort liegt waldinmitten,
von stillstem Licht gefleckt.
Mein Herz – nichts kam geritten,
kein Einhorn kam geschritten –
mein Herz nur schlug erweckt.

Oskar Loerke (13 maart 1884 – 24 februari 1941)

De Franse schrijver en diplomaat Paul Morand werd geboren op 13 maart 1888 in Parijs. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007 en ook mijn blog van 13 maart 2008.

Uit: Les gratte-ciel

“Les gratte-ciel ! Il y en a qui sont des femmes et d’autres des hommes ; les unssemblent des temples au Soleil, les autres rappellent la pyramide aztèque de laLune. Toute la folie de croissance qui aplatit sur les plaines de l’Ouest les villesaméricaines et fait bourgeonner à l’infini les banlieues vivipares s’exprime ici parune poussée verticale. Ces in-folios donnent à New-York sa grandeur, sa force, sonaspect de demain. Sans toits, couronnés de terrasses, ils semblent attendre desballons rigides, des hélicoptères, les hommes ailés de l’avenir. Ils s’affirmentverticalement, comme des nombres, et leurs fenêtres les suivent horizontalementcomme des zéros carrés, et les multiplient. Ancrés dans la chair vive du roc,descendant sous terre de quatre ou cinq étages, portant au plus profond d’eux-mêmes leurs organes essentiels, dynamos, chauffage central, rivetés au fer rouge,amarrés par des câbles souterrains, des poutrelles à grande hauteur d’âme, despylônes d’acier, il s’élèvent, tout vibrants du ballant formidable des étagessupérieurs ; la rage des tempêtes atlantiques en tord souvent le cadre d’acier, mais,par la flexibilité de leur armature, par leur maigreur ascétique, ils résistent. Lesmurs ont disparu, ne jouant plus aucun rôle de soutien ; ces briques creuses dont laconstruction est si rapide qu’on peut monter d’un étage par jour, ne sont qu’un abricontre le vent et ces granits, ces marbres qui garnissent la base des édifices n’ontque quelques millimètres d’épaisseur et ne constituent plus qu’un ornement ; lesplafonds en lattis sont simplement agrafés aux charpentes, le toit est fait de feuillesd’acier. »

Paul Morand (13 maart 1888 – 23 juli 1976)

De Oekraïense dichter en schrijver Yuri Andrukhovych werd geboren op 13 maart 1960 in Iwano-Frankiwsk. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007 en ook mijn blog van 13 maart 2008.

Guess Who Was My Guest

From Songs For the Dead Rooster

Having hung on the door the triangular sign

with the words Do not disturb please

the hotel thief

locks himself in my room.

He is interested in money and valuables.

So am I, actually.

It turns out in this country they also

have thieves.

One of them at this very moment is perusing the drawers,

my photographs, address books

(why do I have two of them – why the hell

didn’t I file all the addresses together?),

delicately sifts through the contents of the suitcase,

delicately leaves in peace the most intimate things,

for example, a toy Chrysler car –

a silly gift from festival sponsors.

Later he grabs from the
bar a diet coke,

drinks it mechanically,

looks at Cyrillic letters in my books,

and concludes that I am Russian.

I can’t give you anything but love.

But here too I overshoot.

I can’t even give you love –

except for the brotherly one

which doesn’t count.

Such are the times.

At the last moment he does find

his four hundred plus bucks,

and doesn’t neglect the twenty hryvnias either,

probably taking them for some Algerian dinars,

as well as the return railway ticket

from Kyiv to Lviv.

A lot of use it will be for him in this Sweden of his,

where there’s no Kyiv, no Lviv,

where there’s nothing but a foreign land!

I’m already in the elevator

when he leaves for the hallway,

when he closes the door behind himself,

when he flips the triangular sign

to the now appropriate side saying

Please make up.

We meet by the elevator.

Sorry I was unable to give you love.

Buy some heroin for yourself for all the four hundred.

Vertaald door Vitaly Chernetsky

Yuri Andrukhovych (Iwano-Frankiwsk, 13 maart 1960)

De Canadese schrijver W.O. Mitchell werd geboren op 13 maart 1914 in Weyburn, Saskatchewan. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007.

Uit: Who Has Seen the Wind

„Forbsie’s fat face shone. “Do we have to line up?” he said to Artie.

“Everybody does,” Artie answered, his face contorting at the offending glasses. “The girls go in the girls’ door an’ the boys go in the boys’ door. You better not let ‘em catch you going in the girls’ door.”

“Why not?” asked Brian.

“You’re not s’posed to. There’s two toilets. There’s the girls’ toilet on the girls’ side — an’ the boys’ on the boys’ side — in the basement.”

“Is there!” said Forbsie.

“That’s where old Tinhead is.” Artie referred to Mr. Briggs, the school janitor, said to have a silver plate in his head ever since he had served with the Princess Pats in the war.

Ahead of them and behind them small groups of children made their way to the school on the eastern edge of the town. “There’s the China Kids,” said Artie.

Brian saw them, the Wongs, Tang and Vooie. It was Vooie’s first day at school, and his sister, Tang, with the protectiveness of an older sister, had the collar of his coat clenched tight in her hand. Brian had seen the Wong children often, for they had grown up on that section of gray cement that ran before their father’s Bluebird Café. Now that the mother, a small amber woman brought from China by Wong to bear him Tang and Vooie, had died, the father had left Vooie to his sister’s care. He cooked meals for the children, and that was all. Brian knew Wong too, a small, stooped Chinese with a white mustache, who wore summer and winter a rooster-comb-toque. Brian had seen him often behind the café counter with its welter of cigarette and tobacco packets, its jaw breakers, licorice plugs, whips, pipes, and staring fried-egg candies.

Brian’s confidence ebbed as they neared the schoolyard on the prairie edge and as Artie regaled the other boys with stories of the terrible Miss MacDonald. She was cranky; she hated kids; it was she, he told Forbsie and Brian, who would be their teacher.“

W.O. Mitchell (13 maart 1914 – 25 februari 1998)

De Nederlands schrijfster Hermine de Graaf werd geboren in Winschoten op 13 maart 1951. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007.

Uit: Een kaart, niet het gebied

“Het stadje waarin ze woonde was niet interessant voor kinderen, een groep huizen, straten erdoorheen die stervormig naar het middelpunt, een marktplein liepen. Op dat plein stonden parkeermeters bij rechthoekige vakken, er midden op verhief zich de kerk. Net een begraafplaats met grafzerken die hongerig riepen om kwartjes… dat was zo’n beetje alles wat er over het plaatje te vertellen viel”.

(…)

Als wij winkelruiten of spiegels voorbij liepen, volgde ik zijn ogen die het niet na konden laten er blikken in te werpen, waren de ruiten vuil of de spiegels verweerd dan zag ik ogen die boos spatten….’, ‘Spiegels kunnen mensen rechtstreeks met hun beeltenis confronteren, als er niets in de wereld zou zijn dat je beeltenis kon weerkaatsen, dan zou je op grond van andere tekens een beeld van jezelf moeten vormen, meer gebaseerd op je innerlijk en gericht op wat anderen over je zeiden. Het zou voor Simon beter geweest zijn…’

Hermine de Graaf (Winschoten, 13 maart 1951)

De Franse schrijver Didier Decoin werd geboren op 13 maart 1945 in Boulogne-Billancourt (Seine). Hij is de zoon van de cineast Henri Decoin. Decoin begon zijn loopbaan als journalist bij France Soir, Le Figaro en bij de radio. In 1977 ontving hij voor zijn roman John l’Enfer de Prix Goncourt. Decoin schrijft ook scenario’s voor film en televisie.

Uit: Avec vue sur la mer (2005)

„Durant la Première Guerre mondiale, mon père pilotait, dans la prestigieuse escadrille de Guynemer, une extravagante libellule de toile et de bois dont on lui avait juré qu’il s’agissait d’un avion de chasse. Et de fait, l’insecte volait Du moins quand il faisait beau et que les mitrailleurs ennemis ne s’acharnaient pas trop sur lui.
Un jour qu’il avait essuyé les feux conjugués d’une batterie antiaérienne et d’un biplan à croix noires embusqué sous l’ourlet d’un nuage rose, mon père, bien que blessé, avait tout de même réussi à ramener dans les lignes françaises son aéroplane transformé en passoire.
En s’extrayant de la carcasse, il avait recensé soixante-seize impacts. Avec l’éclat que lui-même avait reçu dans le dos, cela faisait soixante-dix-sept raisons de mourir. Et donc soixante-dix-sept miracles puisqu’il était toujours là pour les compter.
H en avait déduit que ce nombre était pour lui celui de la chance, et il me l’avait en quelque sorte légué, me prédisant que 1977 serait le millésime de ma vie.
Il ne s’était pas trompé puisque cette année-là j’épousai Chantai en septembre, mon roman John l’Enfer obtint le prix Goncourt en novembre et, en décembre, nous apprîmes que nous allions avoir notre premier enfant.“

Didier Decoin (Boulogne-Billancourt 13 maart 1945)

De Britse schrijver Hugh Seymour Walpole werd geboren op 13 maart 1884 in Auckland, Nieuw Zeeland. Zie ook mijn blog van 13 maart 2007.

Uit: The Captives

„They must escape from that figure, now decent, clean, and solemn, lying upon the bed upstairs. Mathew took his niece by the hand and said:

“My dear, a little fresh air is the thing for both of us. It will cheer you up.”

So they went out for a walk together. Maggie knew, with a deep and intimate experience, every lane and road within twenty miles’ radius of St. Dreot’s, There was the high-road that went through Gator Hill to Clinton and then to Polwint; here were the paths across the fields to Lucent, the lanes that led to the valley of the Lisp, all the paths like spiders’ webs through Rothin Wood, from whose curve you could see Polchester, grey and white, with its red-brown roofs and the spires of the Cathedral thrusting like pointing fingers into the heaven. It was the Polchester View that she chose to-day, but as they started through the deep lanes down the St. Dreot’s hill she was startled and disturbed by the strange aspect which everything wore to her.“

Hugh Walpole (13 maart 1884 – 1 juni 1941)

De Duitse dichteres en schrijfster Inge Müller werd geboren op 13 maart 1925 in Berlijn. Na WO II werkte zij als secretaresse, journaliste, werkster, „Trümmerfrau“ en correspondente. Vanaf 1953 was zij zelfstandig schrijfster. Vaak werkte zij samen met haar man, de schrijver Heiner Müller aan toneelstukken en hoorspelen. Zij had ongetwijfeld zelf een groot talent, maar bleef toch lange tijd in de schaduw van haar man.

Uit: Daß ich nicht ersticke am Leisesein

“Du sollst zu deinem Großvater kommen”, sagte die Nachbarin, als ich auf ihr Klingeln öffnete.”Nein”, sagte ich und schob die Tür zu.”Sags deiner Mutter”, rief die Nachbarin.”Was ist?” fragte Mutter hinter meinem Rücken und schob die Tür wieder auf.”Ihr Schwiegervater ist unten auf der Straße. Die Kleine soll ihm helfen, sagt er. Er hat sein Fahrrad verloren.””Danke”, sagte meine Mutter und schlug die Tür zu. “Der versoffene Kerl. Es ist eine Schande.” Sie redete weiter, aber ich hörte es nicht mehr. Ich rannte die Treppe hinunter. Ich wußte jetzt, daß es nicht Großvater war, der auf mich wartete. Auf der kleinen Mauer vorm Haus saß Opa Meier.”Ich war gleich gekommen”, sagte ich, “aber sie sagte, es war Großvater. Sie weiß nicht Bescheid.”Opa Meier starrte auf einen Käfer, der auf den Steinen zu seinen Füßen herumkrabbelte. “Ich bin nicht dein Großvater, was?” Er hob den Käfer auf und setzte ihn auf die Hecke neben der Mauer.”Nein”, sagte ich. “Du bist mein Opa Meier.””Nach der Schrift bin ich dein Großvater. Dein Vater ist mein Sohn. Stimmt doch, was?” sagte Opa Meier und sah noch immer auf den Käfer. “Flieg”, sagte er und stieß ihn mit einem Finger an. “Wer fliegen kann, wird nicht zertreten.””Nein”, schrie ich. “Du bist nicht mein Großvater. Ich hab nur einen. Du bist mein Opa Meier.””Schrei nicht”, sagte er. “Du hast recht. Zum Teufel mit dem Großvater.”Ich war zufrieden. “Wo hast du dein Rad verloren?” fragte ich. Opa Meier sah mit einem schnellen Blick zur Haustür. “Ist sie oben?”Ich wußte, daß er meine Mutter meinte. Ich nickte und setzte mich zu ihm auf die Mauer. “Leise”, sagte er und zog mich näher zu sich heran. “Sonst holt sie dich weg.“

Inge Müller (13 maart 1926 – 1 juni 1966)

De Duitse dichter, schrijver en vertaler Richard Zoozmann werd geboren op 13 maart 1863 in Berlijn. Daar bezocht hij het gymnasium en werkte hij later bij een bank. Zoozmann is nog vooral bekend als verzamelaar en uitgever van citaten uit de wereldliteratuur.

Das Glück

Es huscht das Glück von Tür zu Tür,
Klopft zaghaft an: – wer öffnet mir?
Der Frohe lärmt im frohen Kreis
Und hört nicht, wie es klopft so leis.
Der Trübe seufzt: Ich laß nicht ein,
Nur neue Trübsal wird es sein.

Der Reiche wähnt, es pocht die Not,
Der Kranke bangt, es sei der Tod.
Schon will das Glück enteilen sacht;
Denn nirgends wird ihm aufgemacht.
Der Dümmste öffnet just die Tür –
Da lacht das Glück: “Ich bleib bei dir!

Richard Zoozmann (13 maart 1863 – 15 februari 1934)

De Duitse dichter, schrijver en criticus Oskar Blumenthal werd geboren op 13 maart 1852 in Berlijn. Als letterkundige werd hij bekend door zijn uitgave van het verzameld werk van Christian Dietrich Grabbe. Hij was een gevreesd criticus bij het Berliner Tageblatt van 1875 tot 1887. Zijn blijspel Im weißen Rößl diende als uitgangspunt voor de latere gelijknamige operette.

Bei Opern macht oft gleichen Kummer
Das Tonwerk wie das Textgedicht:
Die Dichtung reizt die Lust zum Schlummer,
Doch die Musik erlaubt ihn nicht.

***

Das ist ein häßliches Gebrechen,
wenn Menschen wie die Bücher sprechen.
Doch reich und fruchtbar sind für jeden
die Bücher, die wie Menschen reden!

Oscar Blumenthal (13 maart 1852 – 24 april 1917)

Dave Eggers, Shihab Nye, Jack Kerouac, Edward Albee, Kathrin Schmidt, Henrike Heiland, M. A. Numminen, Gabriele d’Annunzio, De Schoolmeester, Helga Goetze, Irving Layton, Françoise d’Eaubonne, Sergej Michalkov

De Amerikaanse schrijver Dave Eggers werd geboren op 12 maart 1970 in Chicago. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

Uit: You Shall Know Our Velocity!

“I was talking to Hand, one of my two best friends, the one still alive, and we were planning to leave. At this point there were good days, good weeks, when we pretended that it was acceptable that Jack had lived at all, that his life had been, in its truncated way, complete. This wasn’t one of those days. I was pacing and Hand knew I was pacing and knew what it meant. I paced like this when figuring or planning, and rolled my knuckles, and snapped my fingers softly and without rhythm, and walked from the western edge of the apartment, where I would lock and unlock the front door, and then east, to the back deck’s glass sliding door, which I opened quickly, thrust my head through and shut again. Hand could hear the quiet roar of the door moving back and forth on its rail, but said nothing. The air was arctic and it was Friday afternoon and I was home, in the new blue flannel pajama pants I wore most days then, indoors or out. A stupid and nervous bird the color of feces fluttered to the feeder over the deck and ate the ugly mixed seeds I’d put in there for no reason and lately regretted–these birds would die in days and I didn’t want to watch their flight or demise. This building warmed itself without regularity or equitable distribution to its corners, and my apartment, on the rear left upper edge, got its heat rarely and in bursts. Jack was twenty-six and died five months before and now Hand and I would leave for a while. I had my ass beaten two weeks ago by three shadows in a storage unit in Oconomowoc–it had nothing to do with Jack or anything else, really, or maybe it did, maybe it was distantly Jack’s fault and immediately Hand’s–and we had to leave for a while. I had scabs on my face and back and a rough pear-shaped bump on the crown of my head and I had this money that had to be disseminated and so Hand and I would leave. My head was a condemned church with a ceiling of bats but I swung from this dark mood to euphoria when I thought about leaving.“

Dave Eggers (Chicago, 12 maart 1970)

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Shihab Nye werd geboren op 12 maart 1952 in St. Louis, Missouri. Zij heeft een Palestijnse vader en een Amerikaanse moeder. Gedurende haar middelbare schooltijd woonde zij in Ramallah en in Jeruzalem. Zij studeerde daarna Engels en wereldreligies aan Trinity University in Texas. Nye publiceerde verschillende bundels, waaaronder You and Yours (2005) en 19 Varieties of Gazelle: Poems of the Middle East (2002).

Blood

“A true Arab knows how to catch a fly in his hands,”

my father would say. And he’d prove it,

cupping the buzzer instantly

while the host with the swatter stared.

In the spring our palms peeled like snakes.

True Arabs believed watermelon could heal fifty ways.

I changed these to fit the occasion.

Years before, a girl knocked,

wanted to see the Arab.

I said we didn’t have one.

After that, my father told me who he was,

“Shihab”–“shooting star”–

a good name, borrowed from the sky.

Once I said, “When we die, we give it back?”

He said that’s what a true Arab would say.

Today the headlines clot in my blood.

A little Palestinian dangles a truck on the front page.

Homeless fig, this tragedy with a terrible root

is too big for us. What flag can we wave?

I wave the flag of stone and seed,

table mat stitched in blue.

I call my father, we talk around the news.

It is too much for him,

neither of his two languages can reach it.

I drive into the country to find sheep, cows,

to plead with the air:

Who calls anyone civilized?

Where can the crying heart graze?

What does a true Arab do now?

Shihab Nye (St. Louis,12 maart 1952)

De Amerikaanse schrijver Jack Kerouac werd geboren op 12 maart 1922 in Lowell, in de Amerikaanse staat Massachusetts. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

Uit: On The Road

„Dean stands in the back, saying, ‘God! Yes!’ — and clasping his hands in prayer and sweating. ‘Sal, Slim knows time, he knows time.’ Slim sits down at the piano and hits two notes, two C’s, then two more, then one, then two, and suddenly the big burly bass-player wakes up from a reverie and realizes Slim is playing ‘C-Jam Blues’ and he slugs in his big forefinger on the string and the big booming beat begins and everybody starts rocking and Slim looks just as sad as ever, and they blow jazz for half an hour, and then Slim goes mad and grabs the bongos and plays tremendous rapid Cubana beats and yells crazy things in Spanish, in Arabic, in Peruvian dialect, in Egyptian, in every language he knows, and he knows innumerable languages. Finally the set is over; each set takes two hours. Slim Gaillard goes and stands against a post, looking sadly over everybody’s head as people come to talk to him. A bourbon is slipped into his hand. ‘Bourbon-orooni — thank-you-ovauti …’ Nobody knows where Slim Gaillard is. Dean once had a dream that he was having a baby and his belly was all bloated up blue as he lay on the grass of a California hospital. Under a tree, with a group of colored men, sat Slim Gaillard. Dean turned despairing eyes of a mother to him. Slim said, ‘There you go-orooni.’ Now Dean approached him, he approached his God; he thought Slim was God; he shuffled and bowed in front of him and asked him to join us. ‘Right-orooni,’ says Slim; he’ll join anybody but won’t guarantee to be there with you in spirit. Dean got a table, bought drinks, and sat stiffly in front of Slim. Slim dreamed over his head. Every time Slim said, ‘Orooni,’ Dean said ‘Yes!’ I sat there with these two madmen. Nothing happened. To Slim Gaillard the whole world was just one big orooni.’

Jack Kerouac (12 maart 1922 – 21 oktober 1969)

De Amerikaanse schrijver Edward Albee werd geboren op 12 maart 1928 in Washington DC. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

Uit: Which Theatre Is the Absurd One?

„A theatre person of my acquaintance–a man whose judgement must be respected, though more for the infallibility of his intuition than for his reasoning–remarked just the other week, “The Theatre of the Absurd has had it; it’s on its way out; it’s through.”

Now this, on the surface of it, seems to be a pretty funny attitude to be taking toward a theatre movement which has, only in the past couple of years, been impressing itself on the American public consciousness. Or is it? Must we judge that a theatre of such plays as Samuel Beckett’s “Krapp’s Last Tape,” Jean Genet’s “The Balcony” (both long, long runners off-Broadway) and Eugene Ionesco’s “Rhinoceros”–which, albeit in a hoked-up production, had a substantial season on Broadway–has been judged by the theatre public and found wanting?

And shall we have to assume that The Theatre of the Absurd Repertory Company, currently playing at New York’s off-Broadway Cherry Lane Theatre–presenting works by Beckett, Ionesco, Genet, Arrabal, Jack Richardson, Kenneth Koch and myself–being the first such colle
ctive representation of the movement in the United States, is also a kind of farewell to the movement? For that matter, just what is The Theatre of the Absurd?

Well, let me come at it obliquely. When I was told, about a year ago, that I was considered a member in good standing of The Theatre of the Absurd I was deeply offended. I was deeply offended because I had never heard the term before and I immediately assumed that it applied to the theatre uptown–Broadway.“

Edward Albee (Washington DC, 12 maart 1928)

De Duitse schrijfster Kathrin Schmidt werd geboren op 12 maart 1958 in Gotha. Van 1976 tot 1981 studeerde zij psychologie in Jena, daarna was zij wetenschappelijk assistente in Leipzig en wetenschappelijk medewerkster aan het Institut für Vergleichende Sozialforschung in Berlijn. 1986/87 studeerde zij aan het Literaturinstituut “Johannes R. Becher”. Na de val van de muur werd zij redactrice bij het vrouwenblas Ypsilon. Sinds 1994 is zij zelfstandig schrijfster.

Uit: Die Gunnar-Lennefsen-Expedition

“Josepha Schlupfburgs Faible für Taschenkalender geht weit über jenes Maß hinaus, das sich aus bloßer Erwerbsarbeit ergeben könnte. Du steckst in den Kalender eine Ewigkeit, den du entblätterst bei Kaffee und Bodenfrost, murmelt sie, wenn ihre Nächte unter der Rassel eines vorsintflutlichen (falls der Leser das Wort Sintflut als Synonym für den letzten Krieg gelten zu lassen geneigt ist) Weckers regelmäßig dahinsterben, aller Schlaf einer splittrigen Scheibe Toast zum Opfer fällt und der dicke braune Aufguß der Marke Rondo Melange mindestens dreimal ihre Tasse füllt. In der Küche einer Wohnung übrigens, die Josepha Schlupfburg seit ihrem sechsten Lebensjahr mit ihrer Urgroßmutter Therese teilt, mehr in Freud denn in Leid – und doch durch die Not an Wohnungen gedrungen, seit sie erwachsen ist und gern ein Eigenes hätte, ihren Rhythmus zu finden. Gewohntem ergeben, steht die Druckerin Josepha Schlupfburg auch heute (wie eh und je) mit der fünften Stunde auf, zu der die alte Therese zum ersten Mal zur Toilette zu schlurfen pflegt. Die Außenwand bezeichneter Küche, die den Hintergrund des hier zu schildernden morgendlichen Aufbruchs abgibt, hat Josepha Schlupfburg mit exakt zweiundzwanzig bebilderten Kalendern behängt, deren erster aus dem Jahre ihrer Geburt stammt und wie die der darauffolgenden sechs Jahre von Thereses Hand mit nicht zu vergessenden Terminen, Geburts- und Namenstagen und einer Vielzahl kaum zu entschlüsselnder Zeichen, Kreuzchen und Punkte übersät worden ist. Vom Jahr ihres Schulbeginns an hat dann Josepha die Feder geführt und vermerkt, was zu vermerken ihr wichtig schien. Zu den Weihnachtsfesten brachte sich Therese den Inhabern der Buch- und Schreibwarengeschäfte als treue Kundin in Erinnerung: Sie kaufte Kalender. Die Küchenwand bietet Tier-, Zirkus-, Pferde-, Kunst-, Vogel-, Blumen-, Kirchen- und Frauenkalender, deren monatliche Seiten eine Plastspirale zusammenhält oder Papierleim. Josepha, die sich beim Frühstücken unbeobachtet weiß, hat sich mit den Jahren einen rituellen Spaß daraus gemacht, mittels der ihr innewohnenden magischen und Zeitverschiebungs-Kräfte am jeweils Ersten des Monats durch einen besonderen Klapp-Blick die entsprechende Seite aufzuschlagen.”

Kathrin Schmidt (Gotha, 12 maart 1958)

De Duitse schrijfster Henrike Heiland werd geboren op 12 maart 1975 in Solms. Zie ook mijn blog van 12 maart 2008.

Uit: Späte Rache

„Der Raum glich einer dieser Zellen in psychiatrischenAnstalten. Zellen, in denen man die Patienten einschließt, dieaggressiv gegen sich und andere sind. Wo die Wände mitweichem Polster verkleidet sind, so dass sich die Patientennicht verletzen können. Aber es war keine Gummizelle, in dieer sie gesperrt hatte. Der Raum war großzügiger als eine Zelle,und auch wenn die Wände gepolstert waren, der Boden warmit einem grauen, fleckigen Teppichboden ausgelegt.Außerdem gab es überall Steckdosen, und die Tür war keineZellentür. Aber auch sie war von innen mit schwerem,weichem Polster verkleidet. Das Schaumstoffpolster an denWänden war schäbig und dreckig.Es war dunkel. Der Raum hatte nur ein einziges Fenster,aber das führte nicht nach draußen. Es führte in einenanderen Raum. Und es war sowieso mit einem schwarzen Tuchabgeklebt, so dass kein Licht hindurchdringen konnte. Nurmanchmal, wenn er die Tür öffnete, kam Licht herein, unddann konnte sie sich etwas umsehen.“

Henrike Heiland (Solms, 12 maart 1975)

De Finse schrijver, dichter, zanger, componist, entertainer en filmmaker Mauri Antero Numminen werd geboren op 12 maart 1940 in Somero. Vanaf 1960 studeerde hij in Helsinki acht jaar lang economie, sociologie, filosofie en Fins. Al tijdens zijn studie verscheen zijn eerste roman Energiasäästäjä (Energiespaarder). Ook nam hij toen al muziek op en draaide hij korte films. In 1970 richtte hij het Uusrahvaanomainen Jatsiorkesteri (Neorustikaal Jazzorkest) op. In hetzelfde jaar verscheen de bundel Kauneimmat runot (De mooiste gedichten). Sindsdien publiceerde hij in onregelmatige afstanden nieuwe bundels, briefwisselingen en romans. Zijn bekendste roman is Tango on intohimoni (Duits: Tango ist meine Leidenschaft, 1998).

Uit: Tango ist meine Leidenschaft (Vertaald door Eike Fuhrmann)

“Das Glied schwillt an und stört beim Tanzen. Auf dem Land verschwinde ich dann immer gleich nach dem Tanz in den Wald, reiße einen Birkenzweig ab und bestrafe das Glied mit scharfen kleinen Hieben. Die Züchtigung bringt es wieder zur Räson, und ich kann zurück und eine andere Braut auf den Tanzboden holen.
In der Stadt muß ich dazu auf die Toilette, aus der hinteren Hosentasche die spezielle Gliedpeitsche hervorholen und das steife Organ durchhauen. Klar, daß es sich beruhigt. Gewalt ist das einzige Mittel, das Glied schlaff zu kriegen. Obwohl es sich wie zum Trotz in irgendeiner Kurve beim nächsten GehTango schon wieder aufrichtet. Scheint, als kapiert es nicht, was aus so einem Benehmen folgt. Besonders ärgerlich find ich, daß ich, immer wenn das Glied steif wird, gerade mit einer Frau am Tanzen bin. Zu Hause, wenn ich im Gedenken an meine Jugend mit dem Besen tanze, zeigt das Glied nicht die geringste Irritation. Es ist biologisch auf Frauen fixiert. Ich selbst halte viel von Frauen, geistig, aber ich laß mich deswegen doch nicht vom Sinn meines Lebens abbringen”

M. A. Numminen (Somero, 12 maart 1940)

De Italiaans schrijver, dichter en politicus Gabriele d’Annunzio werd geboren in Pescara op 12 maart 1863. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

THE SOWERS 1

The sturdy peasants plod across the field

Leading the oxen, slow and placid-faced;

Behind them smokes the furrow, iron-traced,

And open for the coming season’s yield.

Then with a flinging gesture of the hand

The sower casts the grain; the agecl seem

To lift to heaven all their prayers, and dream

Of copious harvests — if the Lord command.

Almost a pious human gratitude

Today honors the Earth. In the faint light

Of dusk the temples of the hills, snow-white,

Arise at vespers, while men lift a crude

Plain chant on high, and there is in their mien

A sacerdotal majesty serene.

Gabriele d’Annunzio (12 maart 1863 – 1 maart 1938)

De Nederlandse dichter De Schoolmeester (Gerrit van de Linde) werd geboren op 12 maart 1808 in Rotterdam. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007 en ook mijn blog van 12 maart 2008.

De Dankbare Zoon

Ik ben een zeer gelukkig kind,

Wanneer men dit bedenkt:

Mijn vader is mijn beste vrind,

Die my schier alles schenkt:

Zijn afgedragen zomervest,

Zijn oude broeken, en de rest;

Maar dat weet Moeders naaister best.

Hoe lekker smaakt die boterham,

Met dat Sint Nikolaas,

Dat mijn mama my brengen kwam

In plaats van Leidsche kaas.

En och! hoe menig arme man

Zijn zoontjen proeft daar nimmer van;

Daar de ouwe ’t niet betalen kan!

En daarop noopt my dankbaarheid,

Reeds op het pad der deugd

(Gelijk mijn vader dikwerf zeit)

Te wand’len in mijn jeugd:

Altijd den rechten weg te gaan,

En, met mijn Zondags buisjen aan,

Nooit ergens tegen aan te staan.

Wanneer Papa uit wandlen gaat,

Neemt hy ons dikwijls meê

En reciteert soms over straat

’t Sanscitiesch a, b, c:

En, als ik ’t hem dan nazeg, ik

Dan lees ik in zijn vaderblik:

“Ik ben ontzachlijk in mijn schik.”

En daarom is mijn vast besluit,

O dierbaar ouderpaar –

Dat ik, ofschoon uw jongste guit,

Uw meekrapkleurig hair

Nooit grijs doe worden voor den tijd,

Noch dat ik door gebrek aan vlijt

Het vaderhart u openrijt.

Integendeel, door mijn gedrag

Hoop ik al meer en meer,

– Als ik het zoo ‘reis noemen mag, –

Te strekken tot uw eer.

Zoo moogt gy eenmaal, oude liên!

Nog in uw jongste telg misschien

Uw evenbeeld gespiegeld zien.

Verleden week zag ik een zoon,

Die zijne grootmama

Behandlen dorst met smaad en hoon,

De moeder van zijn pa!

Hy zei: haar man, die ouwe paai,

Sprak naamlijk als een schorre kraai….

– Dat stond dien jongen heer niet fraai.

De Schoolmeester (12 maart 1808 – 27 januari 1858)

De Duitse dichteres, kunstenares en politiek activiste Helga Goetze werd geboren op 12 maart 1922 in Magdeburg. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007.

Ich bin das vierte Programm!

Ich bin das vierte Programm.

Wer geht da schon ran?

Das erste, das zweite, das dritte –

mehr faßt der Mensch nicht, ich bitte –

wie sollte da noch ein viertes in den Kanal?

Ander Mal!

Ich bin das vierte Programm!

Der Krimi, die Tagesschau und die Schlagerparade,

die fremden Länder, die Sporte vom Tage.

Und nun noch “life” ein Programm vom DU?

Wie komm ich dazu!

Laß mich in Ruh!

Ich bin das vierte Programm!

Hör zu

Fremde Geschichten hast du zu oft gehört,

man hat dich berieselt, man hat dich betört.

Nun stell doch endlich die Apparate aus

und kriech in dich rein in dein eigenes Haus

und empfange mal mich.

Und ich besuche dich!

Du meinst, das gibt kein gutes Programm?

Fang doch mal an!

Helga Goetze (12 maart 1922 – 29 januari 2008)

De Canadese schrijver Irving Layton werd geboren als Israel Pincu Lazarovici op 12 maart 1912 in Tîrgu Neamt, Roemenië. Zie ook mijn blog van 12 maart 2007.

INSOMNIA

After the bath
you lay on the bed
exposing layers
of beautiful washed skin
we both stared at in surprise;
long strands of hair, shiny and damp
under the yellow sunlight,
fell over your shoulders:
they made two exclamation marks
with your stiffened nipples.

And gently you fell asleep
at my side;
while I, my sweet, stayed awake
all night
who had your uncovered beauty
to think about,
your nipples troubling me
in the night
like two mysterious asterisks.

Irving Layton 12 maart 1912 – 4 janauri 2006)

De Franse schrijfster en feministe Françoise d’Eaubonne werd geboren op 12 maart 1920 in Parijs. Haar jeugd werd getekend door de ziekte van haar vader die in de loopgraven van WO I aan mosterfgas was blootgesteld. Toen zij zestien was brak de Spaanse burgeroorlog uit, later gevolgd door WO II. In 1971 behoorde zij tot de oprichters van FHAR, een revolutionaite homobeweging. In 1974 muntte zij in haar boek Le féminisme ou la mort de term ecofeminsme. d’Eaubonne schreef meer dan vijftig boeken : romans, essays, gedichten en science fiction.

Uit: An Open Letter to the Pope (1998)

„Sexocide is the right word because it was a matter of misogyny striking an entire sex under pretext of witchcraft and held responsible for Original Sin, as were the Jews for the death of Christ: a misogyny brought to a head by the writings of the Fathers of the Church as well as by brilliant theologians like Tertullien and Origene. For a long time, amidst the influence of Thomas Aquinas, Jean Chrysostome and Saint Jerome among so many others, the insults and curses of this tradition served to lay the way for this “witch-hunt” which was, above all, a “woman-hunt” more than a hunt for witchcraft itself, because just as the Malleus of Kramer and Sprenger states, “Sorcerers (male witches) are of little consequence.”We remind Your Holiness that these two authors were not the fathers, yet the birthers of this bane – the plague of misogyny – the most famous being the Dominican Jakob Sprenger (1436-1496) now recognized by historians as a sexual obsessive on the brink of psycopathology despite his chaste morality.

On the contrary it was the completely corrupt Pope Innocent VIII, whose orgies maintained the anxiety of Sin and the fear of the daughters of Eve, who gave print to this wide call to murder and upheld it. He approved of Sprenger’s choice to elect the term Maleficarum rather than Maleficorum to underline that it was especially a question of pursuing and killing the Evil in women, hardly in male witches. These are well-known historical truths.

The story is even more remarkable when one considers that despite the passage of time, a very convincing case of heresy in regards to this famous manual, prelude to Mein Kampf, has never been exposed.

Françoise d’Eaubonne (12 maart 1920 – 3 augustus 2005)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 12 maart 2007.

De Russische dichter Sergej Michalkov werd geboren op 12 maart 1913 in Moskou.

Karl Krolow, Leena Lehtolainen, Torquato Tasso, Josef Martin Bauer, Georg Maurer, Ernst Wichert, Douglas Adams

De Duitse dichter Karl Krolow werd geboren op 11 maart 1915 in Hannover. Zie ook mijn blog van 11 maart 2007 en ook mijn blog van 11 maart 2008.

Eisblumen

Blumen, zärtlich hingehaucht,
tief vom Frost umfangen,
hold in halbes Licht getaucht,
sind mir aufgegangen.

Ohne Zahl. Sind froh erwacht
aus dem Wintergrunde,
blühen mir zur nahen Nacht
Stunde wohl um Stunde.

Leben leicht und ohne Not
wie die Sommerfalter.
Leise ist ihr Blumentod,
schnell und ohne Alter.

Bare Münze

Was man für bare Münze hielt:

als Katzengold rollt es vom Tisch.

Sein Leben zahlt man bar oder stiehlt

es heimlich als bloßen Wisch –

ein Leben: nicht Fleisch und nicht Fisch.

Und bar gezahlt, heißt, nichts verschenkt,

nichts unter den Tisch gekehrt.

Aber frisch gewagt, ist schon halb gehenkt:

ein Träumer, wer anderes denkt,

wenn er sein Bares verzehrt.

Die bare Münze. Der bare Hohn

schlägt als Lachen ihm ins Gesicht.

Das bloße Leben: was gilt es schon?

Es zählt oder es zählt nicht,

je nachdem, was man sich verspricht.

Karl Krolow (11 maart 1915 – 21 juni 1999)

De Finse schrijfster Leena Lehtolainen werd geboren op 11 maart 1964 in Vesanto. Zie ook mijn blog van 11 maart 2007 en ook mijn blog van 11 maart 2008.

Uit: Wie man sie zum Schweigen bringt

“Der erste Schlag kam überraschend. Petri hatte die Gestalt, die auf dem Wanderweg wartete, nicht gesehen. Er war spät dran, außerdem gingen ihm der Streit und die bevorstehende Sitzung im Kopf herum. Niemand sah, wie sich der Angreifer

auf den langsam bergauf strampelnden Radfahrer stürzte. Der erste Schlag warf Petri vom Fahrrad, nahm ihm aber nicht das Bewusstsein. Nur der Helm zerbrach. Dann fuhr die Eisenstange auf sein Gesicht nieder und brach ihm die Nase.

Petri gab nicht so leicht auf. Er war klein und schlank, aber wendiger als der Gegner in seiner Lederkluft. Mit einem Tritt brachte er den Angreifer fast zum Straucheln, doch dessen Schläge wurden daraufhin noch wuchtiger.

Als Petri versuchte sich aufzurappeln, zog der Angreifer ein Messer. Petri war schon auf den Knien, er schrie, da bohrte sich das Messer in seine Schulter. Das Gesicht des Unbekannten war sekundenlang dicht vor ihm, geschützt vom Visier eines Motorradhelms, und Petri sah sein eigenes Entsetzen in den Augen des anderen. Dann zog der Angreifer das Messer aus der Wunde und stach erneut zu, wieder und wieder.”

Leena Lehtolainen (Vesanto, 11 maart 1964)

De Italiaanse dichter Torquato Tasso werd geboren op 11 maart 1544 in Sorrento bij Napels. Zie ook mijn blog van 11 maart 2007 en ook mijn blog van 11 maart 2008.

Uit: Jerusalem Delivered

THE ARGUMENT.

God sends his angel to Tortosa down,

Godfrey unites the Christian Peers and Knights;

And all the Lords and Princes of renown

Choose him their Duke, to rule the wares and fights.

He mustereth all his host, whose number known,

He sends them to the fort that Sion hights;

The aged tyrant Juda’s land that guides,

In fear and trouble, to resist provides.

The sacred armies, and the godly knight,

That the great sepulchre of Christ did free,

I sing; much wrought his valor and foresight,

And in that glorious war much suffered he;

In vain ‘gainst him did Hell oppose her might,

In vain the Turks and Morians armed be:

His soldiers wild, to brawls and mutinies prest,

Reduced he to peace, so Heaven him blest.

O heavenly Muse, that not with fading bays

Deckest thy brow by the Heliconian spring,

But sittest crowned with stars’ immortal rays

In Heaven, where legions of bright angels sing;

Inspire life in my wit, my thoughts upraise,

My verse ennoble, and forgive the thing,

If fictions light I mix with truth divine,

And fill these lines with other praise than thine.

Torquato Tasso (11 maart 1544 – 25 april 1595)
Portret door Alessandro Allori

De Duitse schrijver Josef Martin Bauer werd geboren op 11 maart 1901 in Taufkirchen. Zie ook mijn blog van 11 maart 2007.

Uit: So weit die Füsse tragen

“Semjon schießt früher als Anastas. Und dann fällt, schräg hinter Forell noch ein Schuss. Die frostbeulige Fratze zerplatzt.“ „Die Türme (…) stehen so eindeutig auf den höchsten Punkten des kahlen Landes, dass ihre Aufgabe und ihre Wirkungsweise über alle Zweifel erhaben sind.
Das ist die Grenze. Der zunächstehende Turm ist besetzt. Auf den anderen ist zwischen den Sparren der Soldat nicht zu erkennen. Natürlich ist auch er besetzt.“

(…)

“Die Ärzte haben es sich eine Weile überlegt, ehe sie dem heimgekehrten Clemens Forell behutsam erklären, daß er den Sinn für Farben verloren habe. Nach und nach haben sie ihm noch vielerlei Veränderungen mit Schonung begreiflich machen müssen, weil nun einmal ein Mensch, der jahrelang im Blei gehaust hat und drei Jahre das Leben eines Tieres und bei den Tieren führen mußte, nicht mehr als jener zurückkehren kann, der er vordem gewesen ist.”

Josef Martin Bauer (11 maart 1901 – 15 maart 1970)

De Duitse dichter en essayist Georg Maurer werd geboren op 11 maart 1907 in Siebenburgen (Roemenië). Zie ook mijn blog van 11 maart 2007.

Erste Liebe

Nicht die Rose, nicht die Katze

mit der fünfgeteilten Tatze,

über die ich, wenn die Kralle mild war, strich,

sagten mir: Ich liebe dich.

Nicht das Wehr, das brausend schäumte,

nicht das Wiesenland, das träumte –

doch der Mund, der überm Wiesenland

sich mir neigte, diese Worte fand.

Und die Rose und die Katze

mit der Krallenmilden Tatze

und das Wehr, im Donner fürchterlich,

sagten jetzt: Ich liebe dich.

Georg Maurer (11 maart 1907 – 4 augustus 1971)

De Duitse schrijver Ernst Wichert werd geboren op 11 maart 1831 in Insterburg. Zie ook mijn blog van 11 maart 2007.

Uit: Endrik Kraupatis

„Die große Mühle in Kraupatischken war vor zwei Jahren abgebrannt.

Man nannte sie die »große Mühle«, weil das Flüßchen, das unfern diesem Dorf in den Pregel mündete, weiter aufwärts noch zwei oder drei Mühlen trieb, die über eine geringere Wasserkraft verfügten. Aber die Mühle hatte auch wirklich zu der Zeit, in der sie angelegt wurde, und in diesem Teile von Preußisch-Litauen für ein bedeutendes Werk gelten können. Später, bei verbesserter Technik, war sie von mancher Konkurrentin überholt. Aber sie hieß noch immer im Volksmunde »die große Kraupatischker Mühle«, und so hieß sie auch, nachdem sie abgebrannt war und bis auf ein unversehrt gebliebenes Seitenhäuschen als Ruine dalag.

Es war übrigens seit dreißig oder vierzig Jahren, also ungefähr so weit zurück, als die jetzigen älteren Männer Kinder gewesen waren, üblich geworden, sie auch die »alte« Kraupatischker Mühle zu nennen. Nicht weil ihr eine neue zur Seite stand, sondern weil sie wirklich nachgerade alt, recht alt war. Davon konnten sich alle Mahlgäste überzeugen, die unter ihr mächtiges Dach traten – die ganze Mühle schien, aus einiger Entfernung gesehen, nur Dach zu sein – und das Gebälk bewunderten. Es stammte noch aus der Zeit, als an den Quellflüssen des Pregels meilenweite Wälder mit ihren Beständen von uralten Eichen das Land bedeckten – dort, wo sich unter der Herrschaft des deutschen Ordens und unter den Herzögen und viel später noch bis in die Regierungszeit des Großen Kurfürsten hinein »die Wildnis« als Schutz gegen feindliche Einfälle ausdehnte.“

Ernst Wichert (11 maart 1831 – 21 januari 1902)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 11 maart 2007.

De Engelse schrijver Douglas Noel Adams werd geboren in Cambridge op 11 maart 1952.

Chloé Delaume, John Rechy, Jakob Wassermann, Karel van de Woestijne, Boris Vian, Otto Heinrich Kühner, Manolis Anagnostakis, Joseph von Eichendorff, Friedrich Schlegel, Joaquin Miller, Pedro Antonio de Alarcón, Georges Dor, Samuel Ferguson

De Franse schrijfster en performance artieste Chloé Delaume werd geboren als Nathalie Dalain op 10 maart 1973 in Parijs. Haar kinderjaren bracht zij door in Beirut. In 1983 was zij getuige van een drama dat haar leven ingrijpend veranderde. Haar vader vermoordde haar moeder en doodde toen zichzelf. Daarna woonde zij bij grootouders, ooms en tantes. Zij wilde lerares worden, maar de studie stelde haar teleur en zij besloot ter gaan schrijven en intussen te werken als o.a. serveerster. Haar eerste roman Les Mouflettes d’Atropos verscheen in 2000. Delaume schrijft ook muziek en presenteert multimedia performances.

Uit: Les juins ont tous la même peau

“Je ne sais pas parler aux morts. Enfin, aux morts que je ne connais pas, que je n’ai jamais connus, que je ne pourrais jamais connaître. Parler aux anciens morts tous proches minaudant déjà loin, je sais. Autant qu’aux déjà presque morts. Mais aux corps étrangers, à ces osso-buco filandreux génétiques, à ceux qui ne m’ont jamais parlé, jamais parlé à moi, au moins une fois à moi toute seule.
Là c’est une autre histoire. Je ne sais plus rien du tout. Comment on parle à ces morts-là. Quel ton on se doit d’employer. Sur les cordes vocales amorcer si mineur aigues charmilles, ou plutôt fa profond, le dièse de la distance fourbu de violacé. Je n’en sais rien du tout. Adopter quoi, le vouvoiement le tutoiement. Lino marbré troisième personne du singulier majuscule à pompons, ou le i creusé, au contraire. Personne ne sait. Comment on parle à ces morts-là. Personne n’ose forcer la serrure, en tout cas pas officiellement.

Alors un mort comme celui-là, comme mon mort, mon mort principal, je dois m’y prendre comment avec. Comment avec un mort qui ne m’a jamais parlé et qui pourtant m’a dit. Il ne m’a jamais fait que cela, rien d’autre de visible à l’œil nu. Comment parler à ce mort-là, c’est une question, je me demande. Peut-être que. Je ferais mieux de la fermer, ça règlerait bien des problèmes.”

Chloé Delaume (Parijs, 10 maart 1973)

De Amerikaanse schrijver John Rechy werd geboren op 10 maart 1934 in El Paso, Texas, als zoon van een Schotse vader en een Amerikaans-Mexicaanse moeder. Na een opleiding aan het Texas Western College studeerde hij aan de New School for Social Research in New York City. Hij doceerde creatief schrijven aan o.a. de University of Southern California en de University of California at Los Angeles. In de jaren zestig en zeventig werd zij werk nog geregeld gecensureerd wegens de (homo) sexuele inhoud, maar een boek als City of Night (zijn eerste roman uit 1963) werd een bestseller.

Uit: City of Night

“This is clip street, hustle street – frenzied-nightactivity street: the moving back and forth against the walls; smoking, peering anxiously to spot the bulls before they spot you; the rushing in and out of Wally’s and Harry’s: long crowded malehustling bars.

And here too are the fairyqueens – the queens from Everywhere, America – the queenly exiles looking for new ‘husbands’ restlessly among the vagrant hustlers with no place to stay, and the hustlers will often clip the queens (if there is anything to clip), and the queens will go on looking for their own legendary permanent ‘Daddies’ among the older men who dig the queens’ special brand of gone sexplay, seldom finding those permanent connections, and living in Main and Spring Street holes: sometimes making it (employed and unemployed, taking their daddies and being taken by the hustlers) – sometimes, hardly, sometimes not at all.

And the malehustlers live with them off and on, making it from bar to lonesome room, bragging about the $50 score with the fruit from Bel Air who has two swimming pools, jack, and said he’d see you again (but if he didn’t show, you don’t say that), and youre clinching a dime and a nickel for draft beer at Wally’s or Harry’s or the 1-2-3 or Ji-Ji’s so you can go inside and score early, and make it with one of the vagrant young girls to prove to yourself you’re still All Right.’

John Rechy (El Paso, 10 maart 1934)

De Duitse schrijver Jakob Wassermann werd geboren op 10 maart 1873 in Fürth. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

Uit: Mein Weg als Deutscher und Jude

“Ohne Rücksicht auf die Gewöhnung meines Geistes, sich in Bildern und Figuren zu bewegen, will ich mir – gedrängt von innerer Not und Not der Zeit – Rechenschaft ablegen über den problematischesten Teil meines Lebens, den, der mein Judentum und meine Existenz als Jude betrifft, nicht als Jude schlechthin, sondern als deutscher Jude, zwei Begriffe, die auch dem Unbefangenen Ausblick auf Fülle von Mißverständnissen, Tragik, Widersprüchen, Hader und Leiden eröffnen.

Heikel war das Thema stets, ob es nun mit Scham, mit Freiheit oder Herausforderung behandelt wurde, schönfärbend von der einen, gehässig von der anderen Seite. Heute ist es ein Brandherd. Es verlangt mich, Anschauung zu geben. Da darf denn nichts mehr gelten, was mir schon einmal als bewiesen gegolten hat. Auf Beweis und Verteidigung verzichte ich somit überhaupt, auf Anklage und jede Art konstruktiver Beredsamkeit. Ich stütze mich auf das Erlebnis.

Unabweisbar trieb es mich, Klarheit zu gewinnen über das Wesen jener Disharmonie, die durch mein ganzes Tun und Sein zieht und mir mit den Jahren immer schmerzlicher fühlbar und bewußt worden ist. Der unreife Mensch ist gewissen Verwirrungen viel weniger ausgesetzt als der reife. Dieser, sofern er an eine Sache hingegeben ist oder an eine Idee, was im Grunde dasselbe besagt, entringt sich nach und nach der Besessenheit, in der das Ich den Zauber des Unbedingten hat, und Welt und Menschheit kraft einer angenehmen und halbfreiwilligen Täuschung dem gebundenen Willen in den Transformationen der Leidenschaften zu dienen scheinen.”

Jakob Wassermann (10 maart 1873 – 1 januari 1934)
Portret door Emil Orlik

De Vlaamse schrijver Karel van de Woestijne werd geboren te Gent op 10 maart 1878. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

Harde modder, guur krystal

Harde modder, guur krystal:
in mijn naakte woonste
rijk en arm aan niets en al,
ben ‘k de ziekste en schoonste.

Huis dat afsluit en dat kijkt:
hart dat, onbewogen,
hoort de zee die wast en wijkt
vóor verzádigde oogen.

In geen spiegel, gruwvol-eêl,
’t beeld van een begeeren.
Al de beezmen zijn te veel
om den grond te keeren.

Ziekste en schoonste; – neen: zelfs niet
de armoê van te weten
dat u niemand lijden ziet,
en de schoonheid u verliet
waar gij roerloos in uw Niet
waart gezeten

Geur van het reeuwsche beest

Geur van het reeuwsche beest; geur van de beursche vrucht;
geur van de zee; geur van eene aarde zonder lucht;
– ik ben de late; ik ben de slechte; ik ben de dwaze;
ik ben de zieke hoop waarop geen hoop zal azen.

Ik ben de laatste peer in de ijlte van den boom.
Ik ben alléen ter killen herfst, en ik ben lóom.
Ik ben geboden nood; ik ben vergeten have;
ik ben de zwaarste en rijpste en zal geen kele laven.

Karel van de Woestijne (10 maart 1878 – 24 augustus 1929)
Borstbeeld in Sint-Martens-Latem.

De Franse schrijver, ingenieur, dichter, zanger en jazztrompettist Boris Vian werd geboren in Ville-d’Avray op 10 maart 1920. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

Je veux une vie en forme d’arête

Je veux une vie en forme d’arête

Sur une assiette bleue

Je veux une vie en forme de chose

Au fond d’un machin tout seul

Je veux une vie en forme de sable dans des mains

En forme de pain vert ou de cruche

En forme de savate molle

En forme de faridondaine

De ramoneur ou de lilas

De terre pleine de cailloux

De coiffeur sauvage ou d’édredon fou

Je veux une vie en forme de toi

Et je l’ai, mais ça ne me suffit pas encore

Je ne suis jamais content

La vie, c’est comme une dent

La vie, c’est comme une dent
D’abord on y a pas pensé
On s’est contenté de mâcher
Et puis ça se gâte soudain
Ça vous fait mal, et on y tient
Et on la soigne et les soucis
Et pour qu’on soit vraiment guéri
Il faut vous l’arracher, la vie

Boris Vian ( 10 maart 1920 – 23 juni 1959)

De Duitse dichter en schrijver Otto Heinrich Kühner werd geboren op 10 maart 1921 in Teningen-Nimburg. Vanaf 1947 studeerde hij filosofie, literatuur en muziekwetenschappen in Heidelberg. Tussen 1950 en 1965 werkte hij voor de Süddeutsche Rundfunk als dramaturg en lector voor hoorspelen. Ook zelf schreef hij hoorspelen, waaronder „Die Übungspatrone“ (1950), dat tot de meest uitgezonden werken van na de oorlog behoort. Kühner schreef verder romans, verhalen en gedichten, de laatsten vaak humoristisch of grotesk van aard.

Eine kleine Geschichte

Pummerer, in morgendlich heiterer Ruh,

lächelte seinem Nachbarn Mommer zu.

Dieser, durch das Lächeln ebenfalls heiter,

gab es an den Straßenbahnschaffner weiter,

der an die kleine Verkäuferin und die

an Dr. Müller-Zinn, Facharzt für Psychiatrie.

Dieser an Schwester Elke vom Kinderhort,

diese an die Toilettenfrau – und so fort.

So kam es schließlich irgendwann

abends gegen 6 Uhr am Schillerplatz an

bei einem im Augenblick traurig-tristen

durch das Lächeln doch erheiterten Polizisten,

so dass er, als Pummerer den Verkehr blockierte,

den Verstoß nur mit einem Lächeln quittierte.

Otto Heinrich Kühner (10 maart 1921 – 18 oktober 1996)

De Griekse dichter Manolis Anagnostakis werd geboren op 10 maart 1925 in Thessaloniki. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

WINTER 1942

The calendar once more dawned Sunday.

Seven days

One after the other

Bound together

All the same

Like the jet-black beads

Of seminary rosaries.

One, four, fifty-two

Six whole days for one

Six days waiting

Six days thinking

For one day

For just one day

For just one hour

Af
ternoon and sun.

Identical

Hours

Without awareness

Trying to shine

On a background of pages

The colour of mourning.

A day of dubious joy

Perhaps just one hour

A few moments.

In the evening the waiting begins again

Again another week, four, fifty-two

………………………………

Today its been raining since morning

A fine yellow sleet.

Vertaald door Philip Ramp

Manolis Anagnostakis (10 maart 1925 – 22 juni 2005)

De Duitse dichter en schrijver Joseph von Eichendorff werd op 10 maart 1788 op het slot Lubowitz in Ratobor. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007 en ook mijn blog van 10 maart 2008.

Frühlingsnacht

Übern Garten durch die Lüfte

Hört ich Wandervögel ziehn,

Das bedeutet Frühlingsdüfte,

Unten fängt’s schon an zu blühn.

Jauchzen möcht ich, mochte weinen,

Ist mir’s doch, als könnt’s nicht sein!

Alte Wunder wieder scheinen

Mit dem Mondesglanz herein.

Und der Mond, die Sterne sagen’s,

Und in Träumen rauscht’s der Hain,

Und die Nachtigallen schlagen’s:

Sie ist Deine, sie ist dein!

Im Abendrot

Wir sind durch Not und Freude

Gegangen Hand in Hand,

Vom Wandern ruhn wir beide

Nun überm stillen Land.

Rings sich die Täler neigen,

Es dunkelt schon die Luft,

Zwei Lerchen nur noch steigen

Nachträumend in den Duft.

Tritt her, und laß sie schwirren,

Bald ist es Schlafenszeit,

Daß wir uns nicht verirren

In dieser Einsamkeit.

O weiter, stiller Friede!

So tief im Abendrot

Wie sind wir wandermüde –

Ist das etwa der Tod?

Joseph von Eichendorff (10 maart 1788 – 26 november 1857)

De Duitse dichter, vertaler en filosoof Karl Wilhelm Friedrich von Schlegel werd geboren op 10 maart 1772 in Hannover. Zie ook mijn blog van 10 maart 2007.

Als die Sonne nun versunken

Als die Sonne nun versunken,

Blühet noch der Abend rot.

Lange schienen weit die Flammen,

Gegenüber stand der Mond;

Wie zwei Welten gegenüber,

Diese bleich und jene rot,

Mitten inne kleine Sterne,

An des Himmels Gürtel hoch;

Unten dann die große Erde,

Wo im tiefen Dunkel schon

Blumen duften, Bäume rauschen

Bei der Nachtigallen Ton.

Blaß wird jede schöne Glut

Und die Freude sinkt vom Thron;

Fern ist ganz des Tages Mutter,

Lichter scheint der bleiche Sohn.

An dem Schimmer freut der Mensch sich

Und ist auch im Dunkel froh.

Friedrich von Schlegel (10 maart 1772 – 11 januari 1829)
Portret door Franz Gareis, 1801

De Amerikaanse dichter en schrijver Joaquin Miller werd geboren o
p 10 maart 1839 in Liberty, Indiana. Tijdens de goudkoorts trok Miller naar Californië. Bij het begin van de burgeroorlog ging hij naar Oregon waar hij een krant, de Eugene City Democratic Register, verwierf en als journalist en uitgever werkzaam was. In 1868 verscheen zijn eerste dichtbundel. In 1870 was hij in Engeland, waar hij met zijn verhalen over de goudkoorts en gevechten met indianen een literaire sensatie werd.

Byron

IN men whom men condemn as ill
I find so much of goodness still,
In men whom men pronounce divine
I find so much of sin and blot,
I do not dare to draw a line
Between the two, where God has not.

Joaquin Miller (10 maart 1839 – 17 februari 1913)

De Spaanse schrijver Pedro Antonio de Alarcón werd geboren op 10 maart 1833 in Cuadix. Als jongeman was hij een vurig antimonarchist en voorstander van liberale hervormingen. Samen met vrienden richtte hij het satirische tijdschrift El Eco de Occidente op. In 1859 ging hij als vrijwilliger mee op een veldtocht naar Marokko. De briefroman, waarin hij zijn ervaringen verwerkte, maakte hem rijk en beroemd. In latere jaren trok Alarcón zich steeds meer terug uit de politiek om zich geheel aan het schrijven te wijden. Hij geldt nu als een van de grote Spaanse schrijvers uit de 19^e eeuw.

Uit : Der Freund des Todes (El amigo de la muerte: Vertaald door Astrid Schmitt)

“Er war ein armer Junge, groß, mager, mit gelblicher Haut, guten schwarzen Augen, breiter Stirn und den schönsten Händen der Welt, sehr schlecht gekleidet, von stolzer Haltung und unerschöpflichem Humor … Er war neunzehn Jahre alt und hieß Gil Gil.

Gil Gil war der Sohn, Enkel, Urenkel, Ururenkel und weiß Gott was noch alles der besten Flickschuster am Hofe, und als er auf die Welt kam, brachte er seiner Mutter, Crispina López, den Tod; auch ihre Eltern, Großeltern, Urgroßeltern und Ururgroßeltern waren demselben Gewerbe rechtschaffen nachgegangen.

Juan Gil, der rechtmäßige Vater unseres melancholischen Helden, entdeckte seine Liebe zu ihm noch nicht, als er erfuhr, daß er mit beiden Fersen an die Tür des Lebens trat, sondern erst, als man ihm sagte, daß er den Mutterleib verlassen hatte, obwohl er auf diese Weise seine Frau verlor, woraus ich zu folgern wage, daß dieser arme Schuhmacher und Crispina López das Musterbeispiel einer kurzen, aber schlechten Ehe waren.

So kurz war seine Ehe, daß sie kürzer gar nicht mehr hätte sein können, wenn wir bedenken, daß sie ein rechtmäßig gezeugtes Kind hinterließ …, rechtmäßig bis zu einem gewissen Punkt. Ich will damit sagen, daß Gil Gil ein Siebenmonatskind war, oder besser gesagt, daß er sieben Monate nach der Eheschließung seiner Eltern auf die Welt kam, was nicht immer einunddasselbe ist …

Allerdings, wenn man auch nur dem Anschein nach urteilt, hätte Crispina López es verdient, mehr betrauert zu werden, als ihr Mann es tat, denn als sie von der väterlichen in seine Schuhmacherwerkstatt kam, brachte sie als Aussteuer außer einer fast übermäßigen Schönheit und einer großen Menge Leib- und Bettwäsche einen sehr reichen Kunden mit – keinen geringeren als einen Grafen, und noch dazu den Grafen Ríonuevo! –, der einige Monate lang (wir glauben, es waren sieben) die seltsame Laune hatte, seine kleinen, zarten Füße in das derbe Schuhwerk des guten Juan zu zwängen, dieses unwürdigsten Vertreters der heiligen Märtyrer Crispin und Crispinian , die im Reich Gottes sind … „

Pedro Antonio de Alarcón (10 maart 1833 – 19 juli 1891)

De Canadese dichter, schrijver, zanger, componist, vertaler en theater producer Georges Dor werd geboren op 10 maart 1931 in Drummondville. Dor werkte eerst voor de Canadese radio. Lange tijd schreef hij ook gedichten, maar in 1964 werd hij door vrienden aangemoedigd om mee te doen aan een zangwedstrijd. In 1966 kwam zijn eerste album uit. Zijn beroemdste compositie en lied is “La Manic”.Dor ging door met zingen tot 1972 en nam tot 1978 nieuwe platen op. Daarna werkte hij voornamelijk als producent en schrijver voor televisie en theater. Wel schreef hij ook nog twee romans en publiceerde hij nog enkele dichtbundels.

Mon amour à n’en plus finir

Tu es la fleur et le printemps

Tes yeux sont comme le beau temps

Ils ont la douceur de septembre

Tu ne sais pas combien je t’aime

Je ne sais pas très bien moi-même

Je t’aime trop, je ne sais plus comment

Tu m’as donné sans le savoir

L’envie de vivre éperdument

Je t’aime du matin au soir

Et je t’aime éternellement

Qui a fixé le jour et l’heure

De ta venue dans ma demeure

Mon amour à n’en plus finir

Tu es en moi parfaitement

Comme le temps est dans le temps

Et comme un oiseau dans l’espace

Il faudra bien toute une vie

Pour te prouver un seul je t’aime

Le tout premier que je t’ai dit

Les autres sont celui-là même

Pourquoi veux-tu que je me taise

Quand je veux te dire je t’aime

Au beau milieu de l’amour même

Quand tu es partout à la fois

Et dans mon âme et dans mes bras

Vivant au coeur de la vie même

Quand l’amour est la récompense

Quoiqu’on en dise quoiqu’on en pense

De ceux qui ne font pas semblant

Mais de ceux qui s’aiment vraiment

Je t’aime autant qu’en ce pays

Il y a de bourgeons au printemps

Et de feuilles mortes à l’automne

Je t’aime autant qu’on puisse aimer

Dans les limites de nos vies

Et dans l’infini de nos rêves

Je t’aime tant que certains jours

Je suis à l’envers de l’amour

Quelque part dans ton paradis

Comme au premier jour de la vie

Georges Dor (10 maart 1931 – 24 juli 2001)

De Ierse dichter Samuel Ferguson werd geboren op 10 maart 1810 in Belfast. Hij studeerde aan het Trinity College in Dublin waar hij in 1832 zijn MA behaalde. Omdat zijn vader het familiebezit er door had gejaagd moest Ferguson al werken tijdens zijn studie en daarom begon hij met schrijven voor Blackwood’s Magazine. Hij maakte verschillende reizen naar Europa en door heel Groot Brittanië, ook om zich te verdiepen in archeologische opgravingen. Zijn bundel Lays of the Western Gael werd gepubliceerd in 1865. Zijn belangrijkste werk is het lange gedicht Congal uit 1872. Vanwege zijn belangstelling voor Ierse mythologie en geschiedenis wordt hij gezien als voorloper van William Butler Yeats.

They err who say this long-withdrawing line

THEY err who say this long-withdrawing line

Of palace-fronts Palladian, this brocade

From looms of Genoa, this gold-inlaid

Resplendent plate of Milan, that combine

To spread soft lustre through the grand design,

Show but in fond factitious masquerade

The actual feast by leper Simon made

For that great Guest, of old, in Palestine.

Christ walks amongst us still; at liberal table

Scorns not to sit: no sorrowing Magdalene

But of these dear feet kindly gets her kiss

Now, even as then; and thou, be honorable,

Who, by the might of thy majestic scene,

Bringest down that age and minglest it with this.

Samuel Ferguson (10 maart 1810 – 9 augustus 1886)

Vita Sackville-West, Heere Heeresma, Ed Hoornik, Peter Altenberg, Heleen van Royen, Agnes Miegel, Umberto Saba, Keri Hulme, Ota Filip, Taras Sjevtsjenko

De dichteres en schrijfster Vita Sackville-West werd geboren op 9 maart 1892 in Kent. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008.

Beachwoods at Knole

How do I love you, beech-trees, in the autumn,
Your stone-grey columns a cathedral nave
Processional above the earth’s brown glory!

I was a child, and I loved the knurly tangle

Of roots that coiled above a scarp like serpents,

Where I might hide my treasure with the squirrels.

I was a child, and splashed my way in laughter

Through drifts of leaves, where underfoot the beech-nuts

Split with crisp crackle to my great rejoicing.

Red are the beechen slopes below Shock Tavern,

Red is the bracken on the sandy Furze-field,

Red are the stags and hinds by Bo-Pit Meadows,

The rutting stags that nightly through the beechwoods

Bell out their challenge, carrying their antlers

Proudly beneath the antlered autumn branches.

I was a child, and heard the red deer’s challenge

Prowling and belling underneath my window,

Never a cry so haughty or so mournful.

Moonlight

What time the meanest brick and stone

Take on a beauty not their own,

And past the flaw of builded wood

Shines the intention whole and good,

And all the little homes of man

Rise to a dimmer, nobler span;

When colour’s absence gives escape

To the deeper spirit of the shape,

— Then earth’s great architecture swells

Among her mountains and her fells

Under the moon to amplitude

Massive and primitive and rude:

— Then do the clouds like silver flags

Stream out above the tattered crags,

And black and silver all the coast

Marshalls its hunched and rocky host,

And headlands striding sombrely

Buttress the land against the sea,

— The darkened land, the brightening wave —

And moonlight slants through Merlin’s cave.

Vita Sackville-West (9 maart 1892 – 2 juni 1962)
Portret door Philip Alexius de László, 1910

De Nederlandse schrijver en dichter Heere Heeresma werd geboren in Amsterdam op 9 maart 1932. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008.

Uit: Een jongen uit plan Zuid ’38-’43

,,Een vroege ochtend met een meloen van een zon in een helblauwe lucht. Mijn moeder opent een raam, buigt zich naar voren en kijkt omhoog. Haar gebeeldhouwd profiel snijdt in de beuk aan de Olympiakade. Een prachtig gezicht. Enthousiast grijpt mijn vader naar de altijd gereedstaande banjo naast het dressoir en jaagt er een jazzy riff uit, maar moeder gebaart om stilte. En nu horen we ook een naar soort gebrom en ze zegt: ‘Ik geloof dat het oorlog is.’ En ja, hoog in de blauwe hemel varen ze in dambordformatie over. De Junkers, geladen met valschermjagers. En daartussendoor klinkt het bommen van een stuk afweergeschut, ergens bij Schiphol. En de radio gaat aan. Het kinderkoor van Jacob Hamel.”

Heere Heeresma (Amsterdam, 9 maart 1932)

De Nederlandse dichter en prozaïst Ed Hoornik werd geboren in Den Haag op 9 maart 1910. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008.

Mijn dochter en ik

Voor Marianne

Terwijl ik lees voel ik mijn dochter kijken;

Ik laat niets merken en lees rustig door.

Haar leven doet zich helder aan mij voor:

Het zal in alles op het mijne lijken.

Niets kan ik doen, opdat zij zal bereiken,

Wat ik, amper gevonden, weer verloor;

Geen vindt van het geluk meer dan een spoor,

Ook zij niet, en ook zij zal het zien wijken.

Ik sluit het boek; wij zitten naast elkaar;

Geen woorden tusschen ons; slechts, even maar,

De glimlach van den een tegen den ander.

’t Is of ik in mijn eigen oogen staar,

En wat daar staat, het is als water klaar,

Als ik weer langzaam in mijzelf verander.

Overgang

Slaapkamerstilte, iedre morgen weer;

dag, die begint en niet is te ontwijken;

kleren, waarin mijn leven ligt te slijten;

lichaam, dat oud wordt, iedre hartslag meer;

gespiegeld hoofd, dat kijkt als ik mij scheer;

kamer daarachter die ook mee gaat kijken;

koude die ik dan langs mijn rug voel strijken;

wereld, waarin ik langzaam wederkeer:

gewone dingen uit mijn daagse doen:

huissleutel, zakmes, vulpen, paperassen,

die ik als een klein kind met name noem;

poeders voor als de pijn mij zou verrassen,

verzen van Achterberg en J.C. Bloem,

die als twee armen aan mijn lichaam passen.

Ed Hoornik (9 maart 1910 – 1 maart 1970)

De Oostenrijkse schrijver Peter Altenberg werd geboren op 9 maart 1859 in Wenen. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008.

Uit: Café-Chantant

“Nach der Vorstellung, Mitternacht, soupieren die Kavaliere mit den »Stars«.
Fünf junge Damen sind es, Schwestern. Vier sind hellblond, mit tiefen Scheiteln in ihren seidenen leichten Haaren. Eine ist hellbraun, mit tiefem Scheitel in ihren seidenen leichten Haaren.
Alle fünf tragen weite seidene schwarze Kleider und hellgraue Empire-Hüte mit drei schwarzen Straußfedern. Eine sechste ist in Reserve da. Plötzlich ist sie verschwunden. Wohin?! Niemand könnte es ergründen. Entführt, versunken?!?
Siehst Du, wie gut es ist, daß eine in der Reserve ist?! Gleich bestellt man einen neuen Reservisten und ein schwarzes Seidenkleid und einen Hut Empire.
Ein Graf schrieb der wunderbaren Mage einmal in ihr englisches Stammbüchlein: »Wenn Sie haben eine üble Laune, mein Herr, so nehmen Sie nicht Beechams Pillen, sondern soupieren sie mit Mage, und Ihre Krankheit wird fort sein, ganz fort.«
Viele Herren versuchten seitdem dieses einfache Mittel und allen half es. Frohen Sinn verbreitet sie wirklich, wie ein Kind bei seinen Großeltern.
Ein Baron sagte einmal während eines Soupers: »Fünf little dogs wird man euch schenken, ihr Süßen, gelbe Hündchen mit dunklen Schnäuzchen. Alle werden zu gleicher Zeit auf eurem Schoße sitzen und – – –«
»Und?!« fragten die fünf jungen Mädchen.
»Und – – –. Kleine Hunde können nichts dafür.«
Die fünf Fräulein lachten darüber wie Kanarienvögel im Sonnenlichte. Ganze Trillerketten rollten sie, wie man bei »Harzern« sich auszudrücken pflegt.
»You are ein kleines Swein,« sagte Mage zu diesem Kavaliere und tippte ihn auf seine Glatze, welche er in höchstem Maße besaß.
Die Kavaliere bestellten fünf Eierpünsche. Dafür schwärmen die jungen Fräulein. »Keinen Champagner! Keinen Rheinwein! Eierpunsch! Eierpunsch, o bitte – –!«
»Ich vermutete gar nicht, daß im Eierpunsche soviel Poesie läge«, sagte einer der Kavaliere und leckte Mages Löffelchen ab.”

Peter Altenberg (9 maart 1859 – 8 januari 1919)
Portret door Oskar Kokoschka, 1909

De Nederlandse romanschrijfster en columniste Heleen van Royen werd geboren in Amsterdam op 9 maart 1965. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007.

Uit: De ontsnapping

“Niet dat het wat uitmaakt, maar mijn broer is dood. De aarde draait nog steeds om haar as. Mijn moeder gelooft nog steeds in God. Mijn vader weet nog van niets.
Jimmy ligt in zijn bed, met een koelinstallatie eronder. Morgen komt de kist, hij zal worden gecremeerd. Het zal precies gaan zoals hij het wilde. Ik heb alles tot in detail genoteerd en aan de begrafenisondernemer doorgegeven. Die was verbaasd dat ik hem te woord stond; ik vertelde dat mijn ouders gescheiden waren en dat mijn moeder er niet toe in staat was. Het leek me sterk dat hij dat nooit eerder had meegemaakt.
Mijn moeder heeft God bedankt, omdat Hij Jimmy tot zich heeft genomen voordat de dokter kwam. Jimmy had tegen de dokter gezegd dat hij een spuitje wilde. Hij was negentien, volgende week zou hij twintig worden, hij was volwassen. Mijn moeder vond het verschrikkelijk. Ze zei dat God zoiets moest beslissen, niet Jimmy. Mijn broer zei tegen haar dat het God heus niets zou uitmaken als hij wat eerder kwam, Hij zou het wel begrijpen.”

Heleen van Royen (Amsterdam, 9 maart 1965)

De Duitse dichteres Agnes Miegel werd op 9 maart 1879 in Königsberg geboren. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007.

Die Frauen von Nidden

Die Frauen von Nidden standen am Strand,

Über spähenden Augen die braune Hand,

Und die Boote nahten in wilder Hast,

Schwarze Wimpel flogen züngelnd am Mast.

Die Männer banden die Kähne fest

Und schrieen: “Drüben wütet die Pest!

In der Niedrung von Heydekrug bis Schaaken

Gehn die Leute im Trauerlaken!”

Da sprachen die Frauen: “Es hat nicht Not, –

Vor unsrer Türe lauert der Tod,

Jeden Tag, den uns Gott gegeben,

Müssen wir ringen um unser Leben,

Die wandernde Düne ist Leides genug,

Gott wird uns verschonen, der uns schlug!” –

Doch die Pest ist des Nachts gekommen,

mit den Elchen über das Haff geschwommen.

Drei Tage lang, drei Nächte lang,

Wimmernd im Kirchstuhl die Glocke klang.

Am vierten Morgen, schrill und jach,

Ihre Stimme in Leide brach.

Und in dem Dorf, aus Kate und Haus,

Sieben Frauen schritten heraus.

Sie schritten barfuß und tief gebückt

In schwarzen Kleidern bunt bestickt.

Sie klommen die steile Düne hinan,

Schuh und Strümpfe legten sie an,

Und sie sprachen: “Düne, wir sieben

Sind allein noch übrig geblieben.

Kein Tischler lebt, der den Sarg uns schreint,

Nicht Sohn noch Enkel, der uns beweint,

Kein Pfarrer mehr, uns den Kelch zu geben,

Nicht Knecht noch Magd ist mehr unten am Leben. –

Nun, weiße Düne, gib wohl Acht:

Tür und Tor ist dir aufgemacht,

In unsre Stuben wirst du gehn

Herd und Hof und Schober verwehn.

Gott vergaß uns, er ließ uns verderben.

Sein verödetes Haus sollst du erben,

Kreuz und Bibel zum Spielzeug haben, –

Nur, Mütterchen, komm, uns zu begraben!

Schlage uns still ins Leichentuch,

Du unser Segen, – einst unser Fluch.

Sieh, wir liegen und warten ganz mit Ruh” –

Und die Düne kam und deckte sie zu.

Agnes Miegel (9 maart 1879 – 26 oktober 1964)

De Italiaanse schrijver Umberto Saba werd geboren op 9 maart 1883 in Triëst. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007.

The Goat

I spoke with a goat.

She was alone in a field, tethered.

Sated with grass, bathed

by rain, she was bleating.

That steady bleating was like a brother

to my sorrow. And I replied

first as a joke, then because sorrow

is eternal, has one voice

and never varies;

the voice I heard

groaning, in a solitary goat.

In a goat with semitic features,

I heard pleading its case

every other trouble

every other life.

Ulysses

In my youth, I sailed the length

of the Dalmatian Coast. Small islands—

where an occasional seabird hung, suspended,

intent over prey—flowered on the surface

of the waves, slippery, covered with seaweed

like emeralds in the sun. When a full tide

and night annulled them, sails scattered

downwind towards the open sea to escape

their deceptions. Today, my kingdom

is this No Man’s Land. The port catches fire

with lights for others. The untamed

spirit still drives me to the wide sea,

the heart-wounding love of life.

Vertaald door Katherine Jackson

Umberto Saba (9 maart 1883 – 25 augustus 1957)
Standbeeld in Triëst

De Nieuw-Zeelandse (Maori) schrijfster Keri Hulme werd geboren op 9 maart 1947 in Christchurch. Zij studeerde 1967/1968 rechten aan de universiteit van Canterbury, maar moest de studie wegens geldgebrek staken. Vervolgens nam zij allerlei baantjes aan, zoals postbode, kok en visser. In 1985 ontving zij voor haar roman “The Bone People” de Booker Prize. In 1987 verscheen haar verhalenbundel Erzählungen “The Windeater. Te Kaihau”.

Uit: The Bone People

“She dresses and goes down to the beach, and sits on the top of a sandhill until the sky pales.

Another day, herr Gott, and I am tired, tired.

She stands, and grimaces, and spits. The spittle lies on the sand a moment, a part of her a moment ago, and then it vanishes, sucked in, a part of the beach now.

Fine way to greet the day, my soul … go down to the pools. Te Kaihau, and watch away the last night sourness.

And here I am, balanced on the saltstained rim, watching minute navyblue fringes, gill=fingers of tubeworms, fan the water … put the shadow of a finger near them, and they flick outasight. Eyes in your lungs … neat. The three-fin blenny swirls by … tena koe, fish. A small bunch of scarlet and gold anemones furl and unfurl their arms, graceful petals, slow and lethal … tickle tickle, and they turn into uninteresting lumps of brownish jelly … haven’t made sea-anemone soup for a while, whaddaboutit? Not today, Josephine … at the bottom, in a bank of brown bulbous weed, a hermit crab is rustling a shell. Poking at it, sure it’s empty? Ditheringly unsure … but now, nervously hunched over his soft slug of belly, he extricates himself from his old hutch and speeds deftly into the new … at least, that’s where you thought you were going, e mate? … hoowee, there really is no place like home, even when it’s grown a couple of sizes too small..“

Keri Hulme (Christchurch, 9 maart 1947)

De Duits- en Tsjechisch-talige schrijver Ota Filip werd geboren op 9 maart 1930 in Ostrau. Hij studeerde journalistiek en werkte als redacteur bij verschillende kranten en bij de radio. In die tijd begon hij uit verveling de roman Cafe an der Straße zum Friedhof te schrijven, waarvoor hij in 1967 de grote prijs van de stad Ostrau ontving. Een jaar na de bezetiing van Tsjechoslowakije werd hij gearresteerd en voor veertien maanden vastgezet. Daarna werkte hij een tijd lang o.a. als chauffeur en meubelmaker. In 1974 werden hij en zijn gezin „uitgeburgerd“ en sindsdien woont hij in Beieren. In 1986 ontving hij de Adelbert-von-Chamisso-Preis voor migrantenliteratuur.

Uit: Im Licht der goldenen Stadt

Was blieb nach 1945 von der grossartigen, natürlich vorwiegend deutschsprachigen jüdischen Kultur in Prag zurück? Der alte jüdische Friedhof mitten in Prag mit seinen in vier Jahrhunderten künstlich aufgeschütteten zwölf Erdschichten, mit ebenso vielen Gräberschichten und mit mehr als 12|000 Grabsteinen, ist heute – leider – eine Touristenattraktion; es blieben die Alt-Neue Synagoge, ein jüdisches Museum, mehr als 77|000 von den Nazis ermordete böhmische Juden und dann nur Geschichten, Legenden, Märchen und Erzählungen aus einer grossen, mehr als tausendjährigen Geschichte des Prager Judentums. Und Franz Kafka? Der wird in Prag inzwischen ganz geschickt vermarktet. Es wird nicht lange dauern, und westliche Touristen werden sich in Prag schicke T-Shirts mit der Aufschrift »I love Kafka« oder Wandteller mit Kafkas traurigem Gesicht kaufen können. Erst dann wird es in Prag richtig »kafkaesk«. Aber wenn Sie Kafkas Prag erleben wollen, dann besuchen Sie Franz Kafka auf dem jüdischen Teil des Friedhofs in Prag- Olgany. Hier werden Sie bestimmt keine oder nur wenige Touristen antreffen. Der neue jüdische Friedhof kann den Besuchern nämlich nicht wie der alte, von Touristen überlaufene in der Nähe der Pariser Strasse das Grab des legendären Prager Rabbi Loewy bieten, der den berühmten Golem schuf (Gustav Meyrink schrieb 1915 über den Golem einen herrlichen Roman), auch keine Berühmtheiten aus der Geschichte des Prager Ghettos, sondern nur den schlichten Grabstein mit Franz Kafkas Namen, mit den Namen seiner Eltern und Schwestern, und dann die Stille zwischen den schwarzen, von wilden Holundersträuchern überwachsenen Marmorsteinen mit ihren goldenen, längst vergessenen Namen von einst ehrwürdigen jüdischen Familien aus Prag und Umgebung. Die Geschichte wiederholt sich nicht, nicht einmal die Geschichte einer Literatur. Diese Regel trifft auch auf die Geschichte der grossartigen deutschen oder deutschsprachigen Literatur in Prag zu.

Ota Filip (Ostrau, 9 maart 1930)

De Oekraïense dichter, schrijver en schilder Taras Sjevtsjenko werd geboren op 9 maart 1814 in Morynzi bij Kiev. In 1837 ging hij naar de kunstacademie en kon door te schilderen voorzien in zijn levensonderhoud. Vanaf 1838 concentreerde hij zich meer op het schrijven en in 1840 verscheen zijn eerste bundel Kobzar. In de jaren daarop volgden – onder de invloed van de reizen die hij door zijn vaderland maakte, en geconfronteerd jey onvrijheid en armoede – werken met een steeds rebelsere ondertoon. Taras Sjevtsjenko werd het prototype van de Oekraïense romanticus.

My Testament

When I am dead, bury me

In my beloved Ukraine,

My tomb upon a grave mound high

Amid the spreading plain,

So that the fields, the boundless steppes,

The Dnieper’s plunging shore

My eyes could see, my ears could hear

The mighty river roar.

When from Ukraine the Dnieper bears

Into the deep blue sea

The blood of foes … then will I leave

These hills and fertile fields —

I’ll leave them all and fly away

To the abode of God,

And then I’ll pray …. But till that day

I nothing know of God.

Oh bury me, then rise ye up

And break your heavy chains

And water with the tyrants’ blood

The freedom you have gained.

And in the great new family,

The family of the free,

With softly spoken, kindly word

Remember also me.

The Mighty Dnieper

The mighty Dnieper roars and bellows,

The wind in anger howls and raves,

Down to the ground it bends the willows,

And mountain-high lifts up the waves.

The pale-faced moon picked out this moment

To peek out from behind a cloud,

Like a canoe upon the ocean

It first tips up, and then dips down.

The cocks don’t crow to wake the morning,

There’s not as yet a sound of man,

The owls in glades call out their warnings,

And ash trees creak and creak again.

Vertaald door John Weir

Taras Sjevtsjenko (9 maart 1814 – 10 maart 1861)
Zelfportret, rond 1840

Vita Sackville-West, Heere Heeresma, Ed Hoornik, Peter Altenberg, Heleen van Royen

De dichteres en schrijfster Vita Sackville-West werd geboren op 9 maart 1892 in Kent. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007 en ook mijn blog van 9 maart 2008.

Beechwoods at Knole

How do I love you, beech-trees, in the autumn,

Your stone-grey columns a cathedral nave

Processional above the earth’s brown glory!

I was a child, and I loved the knurly tangle

Of roots that coiled above a scarp like serpents,

Where I might hide my treasure with the squirrels.

I was a child, and splashed my way in laughter

Through drifts of leaves, where underfoot the beech-nuts

Split with crisp crackle to my great rejoicing.

Red are the beechen slopes below Shock Tavern,

Red is the bracken on the sandy Furze-field,

Red are the stags and hinds by Bo-Pit Meadows,

The rutting stags that nightly through the beechwoods

Bell out their challenge, carrying their antlers

Proudly beneath the antlered autumn branches.

I was a child, and heard the red deer’s challenge

Prowling and belling underneath my window,

Never a cry so haughty or so mournful.

Moonlight

What time the meanest brick and stone

Take on a beauty not their own,

And past the flaw of builded wood

Shines the intention whole and good,

And all the little homes of man

Rise to a dimmer, nobler span;

When colour’s absence gives escape

To the deeper spirit of the shape,

— Then earth’s great architecture swells

Among her mountains and her fells

Under the moon to amplitude

Massive and primitive and rude:

— Then do the clouds like silver flags

Stream out above the tattered crags,

And black and silver all the coast

Marshalls its hunched and rocky host,

And headlands striding sombrely

Buttress the land against the sea,

— The darkened land, the brightening wave —

And moonlight slants through Merlin’s cave.

Vita Sackville-West (9 maart 1892 – 2 juni 1962)

Portret door Philip Alexius de László, 1910

Lees verder “Vita Sackville-West, Heere Heeresma, Ed Hoornik, Peter Altenberg, Heleen van Royen” →

Agnes Miegel, Umberto Saba, Keri Hulme, Ota Filip, Taras Sjevtsjenko

De Duitse dichteres Agnes Miegel werd op 9 maart 1879 in Königsberg geboren. Zie ook mijn blog van 9 maart 2007.

Die Frauen von Nidden

Die Frauen von Nidden standen am Strand,

Über spähenden Augen die braune Hand,

Und die Boote nahten in wilder Hast,

Schwarze Wimpel flogen züngelnd am Mast.

Die Männer banden die Kähne fest

Und schrieen: “Drüben wütet die Pest!

In der Niedrung von Heydekrug bis Schaaken

Gehn die Leute im Trauerlaken!”

Da sprachen die Frauen: “Es hat nicht Not, –

Vor unsrer Türe lauert der Tod,

Jeden Tag, den uns Gott gegeben,

Müssen wir ringen um unser Leben,

Die wandernde Düne ist Leides genug,

Gott wird uns verschonen, der uns schlug!” –

Doch die Pest ist des Nachts gekommen,

mit den Elchen über das Haff geschwommen.

Drei Tage lang, drei Nächte lang,

Wimmernd im Kirchstuhl die Glocke klang.

Am vierten Morgen, schrill und jach,

Ihre Stimme in Leide brach.

Und in dem Dorf, aus Kate und Haus,

Sieben Frauen schritten heraus.

Sie schritten barfuß und tief gebückt

In schwarzen Kleidern bunt bestickt.

Sie klommen die steile Düne hinan,

Schuh und Strümpfe legten sie an,

Und sie sprachen: “Düne, wir sieben

Sind allein noch übrig geblieben.

Kein Tischler lebt, der den Sarg uns schreint,

Nicht Sohn noch Enkel, der uns beweint,

Kein Pfarrer mehr, uns den Kelch zu geben,

Nicht Knecht noch Magd ist mehr unten am Leben. –

Nun, weiße Düne, gib wohl Acht:

Tür und Tor ist dir aufgemacht,

In unsre Stuben wirst du gehn

Herd und Hof und Schober verwehn.

Gott vergaß uns, er ließ uns verderben.

Sein verödetes Haus sollst du erben,

Kreuz und Bibel zum Spielzeug haben, –

Nur, Mütterchen, komm, uns zu begraben!

Schlage uns still ins Leichentuch,

Du unser Segen, – einst unser Fluch.

Sieh, wir liegen und warten ganz mit Ruh” –

Und die Düne kam und deckte sie zu.

Agnes Miegel (9 maart 1879 – 26 oktober 1964)

Lees verder “Agnes Miegel, Umberto Saba, Keri Hulme, Ota Filip, Taras Sjevtsjenko” →

Jeffrey Eugenides, John McPhee, Hafid Bouazza, Harry Thürk, Eric Linklater, Jan Potocki

De Amerikaanse schrijver Jeffrey Eugenides werd geboren op 8 maart 1960 in Detroit. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2008.

Uit: The Virgin Suicides

“On the morning the last Lisbon daughter took her turn at suicide-it was Mary this time, and sleeping pills, like Therese-the two paramedics arrived at the house knowing exactly where the knife drawer was, and the gas oven, and the beam in the basement from which it was possible to tie a rope. They got out of the EMS truck, as usual moving much too slowly in our opinion, and the fat one said under his breath, “This ain’t TV, folks, this is how fast we go.” He was carrying the heavy respirator and cardiac unit past the bushes that had grown monstrous and over the erupting lawn, tame and immaculate thirteen months earlier when the trouble began.

Cecilia, the youngest, only thirteen, had gone first, slitting her wrists like a Stoic while taking a bath, and when they found her, afloat in her pink pool, with the yellow eyes of someone possessed and her small body giving off the odor of a mature woman, the paramedics had been so frightened by her tranquillity that they had stood mesmerized. But then Mrs. Lisbon lunged in, screaming, and the reality of the room reasserted itself: blood on the bath mat; Mr. Lisbon’s razor sunk in the toilet bowl, marbling the water. The paramedics fetched Cecilia out of the warm water because it quickened the bleeding, and put a tourniquet on her arm. Her wet hair hung down her back and already her extremities were blue. She didn’t say a word, but when they parted her hands they found the laminated picture of the Virgin Mary she held against her budding chest.”

Jeffrey Eugenides (Detroit, 8 maart 1960)

De Amerikaanse schrijver John Angus McPhee werd geboren op 8 maart 1931 in Princeton. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2008.

Uit: Annals of the Former World

“The poles of the earth have wandered. The equator has apparently moved. The continents, perched on their plates, are thought to have been carried so very far and to be going in so many directions that it seems an act of almost pure hubris to assert that some landmark of our world is fixed at 73 degrees 57 minutes and 53 seconds west longitude and 40 degrees 51 minutes and 14 seconds north latitude–a temporary description, at any rate, as if for a boat on the sea. Nevertheless, these coordinates will, for what is generally described as the foreseeable future, bring you with absolute precision to the west apron of the George Washington Bridge. Nine A.M. A weekday morning. The traffic is some gross demonstration in particle physics. It bursts from its confining source, aimed at Chicago, Cheyenne, Sacramento, through the high dark roadcuts of the Palisades Sill. A young woman, on foot, is being pressed up against the rockwall by the wind booms of the big semis–Con Weimar Bulk Transportation, Fruehauf Long R
anger. Her face is Nordic, her eyes dark brown and Latin–the bequests of grandparents from the extremes of Europe. She wears mountain boots, blue jeans. She carries a single-jack sledgehammer. What the truckers seem to notice, though, is her youth, her long bright Norwegian hair; and they flirt by air horn, driving needles into her ears. Her name is Karen Kleinspehn.“

John McPhee (Princeton, 8 maart 1931)

De Marokkaans-Nederlandse schrijver Hafid Bouazza werd geboren op 8 maart 1970 in Oujda, Marokko. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007 en ook mijn blog van 8 maart 2008.

Uit: Een beer in bontjas

„Als ik de meeste critici mag geloven, dan ben ik een Marokkaanse schrijver. Maar ik geloof de meeste critici niet. Volgens andere, welwillende mensen ben ik een Marokkaans-Nederlandse schrijver. Deze aanduiding klinkt echter ongemakkelijk. Zij loopt tegelijkertijd op muil en klomp – en dat loopt verdomd moeilijk.
Dan heb je nog de voorzichtige mensen met een hang naar volledigheid (die zijn in de minderheid),
voor wie ik de titel N.S.M.A.N.N. (Nederlandse schrijver van Marokkaanse Afkomst met Nederlandse Nationaliteit) heb verzonnen.
Dit is, maatschappelijk gezien, de enige juiste aanduiding, maar je maakt er geen vrienden mee.
Het klinkt als een zeldzame ziekte. Het N.S.M.A.N.N.-syndroom.
Je komt er de kroeg niet mee in.“

Hafid Bouazza (Oujda, 8 maart 1970)

De (Oost)Duitse schrijver Harry Thürk werd geboren op 8 maart 1927 in Zülz, Oberschlesien. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007.

Uit: Taifun. Aufzeichnungen eines Geheimdienstmannes

“Die goldene Regel“, doziere ich wieder einmal, während ein halbes Dutzend Augenpaare mich erwartungsvoll anblickt, „man bleibt für Chinesen stets ein Ausländer, so gut man auch mit ihnen auskommt. Man bemühe sich also nie, sich ihnen durch Nachahmung ihrer Sitten anzubiedern. Respektiert wird man, wenn man ihre Sitten achtet, sich nicht über sie b
elustigt zeigt, so eigenartig sie auch sein mögen, die eigenen aber beibehält, und zwar unverschleiert. Weil wir Amerikaner – und das begreift jeder Chinese schnell – die höhere Zivilisation haben, die stärkere Macht, das tiefere Wissen, die bessere Technik, und weil wir allein den Weg kennen, auf dem auch die Chinesen zu allen diesen Dingen kommen können …“

Ich spreche über Eßgewohnheiten und Hygiene, über das Verhältnis der Geschlechter zueinander, die Rolle der Familie und den Ahnenkult, die Bereitschaft der Chinesen, zuzuhören, wenn Geschichten erzählt werden, ihren Humor, den wir als primitiv empfinden, ihre Sensibilität, mit der sie spüren, wenn ein Fremder nicht ehrlich sagt, was er denkt.

„Versucht nie, ihnen etwas vorzumachen“, warne ich. „Ihr geht bewaffnet nach dem Norden, um dafür zu sorgen, dass der Norden ein Vorposten Amerikas bleibt und die Kommunisten dort nicht allein schalten können, wie es ihnen beliebt: ihr seid die Vorhut der Vereinigten Staaten, was ihr tut, das tut ihr, damit China eine Demokratie wird und nicht ein kommunistisches Pseudoparadies!“

„Gut“, meldet sich Captain Birch, ein junger Mann, der einige Zeit Baptistenprediger gewesen ist, und dann als Aufklärer bei General Chennaults „Flying Tigers“ diente, jener Gruppe von Abenteurern des Luftkrieges, die in der Art einer Fremdenlegion für Tschiang Kai-shek flogen, bevor die Vereinigten Staaten in den pazifischen Krieg verwickelt und sie schließlich als 14. Luftflotte in die US-Streitkräfte eingegliedert wurden.

Harry Thürk (8 maart 1927 – 24 november 2005)

De Schotse schrijver Eric Robert Russell Linklater werd geboren op 8 maart 1899 in Dounby, Orkney. Zie ook mijn blog van 8 maart 2007.

Uit: Sealskin Trousers

“We have some advantages over human beings, you know. Human beings have to carry their own weight about, and they don’t know how blissful it is to be unconscious of weight: to be wave-borne, to float on the idle sea, to leap without effort in a curving wave, and look up at the dazzle of the sky through a smother of white water, or dive so easily to the calmness far below and take a haddock from the weed-beds in a sudden rush of appetite.”

Eric Linklater (8 maart 1899 – 7 november 1974)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 8 maart 2007.

De Poolse schrijver, geschiedkundige en ontdekkingsreiziger graaf Jan Nepomucen Potocki werd geboren op 8 maart 1761 in Pikov.

Bret Easton Ellis, Jürgen Theobaldy, Georges Perec, Milo Dor, Reinhard Kaiser, Abe Kōbō, Jan Frederik Helmers, Manfred Gregor, Alessandro Manzoni, Manuel del Cabral

De Amerikaanse schrijver Bret Easton Ellis werd geboren op 7 maart 1964 in Los Angeles. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008.

Uit: American Psycho

“Where are you going?” she asks again.

I make no comment, lost in my own private maze, thinking about other things: warrants, stock offerings, ESOPs, LBOs, IPOs, finances, refinances, debentures, converts, proxy statements, 8-Ks, 10-Qs, zero coupons, PiKs, GNPs, the IMF, hot executive gadgets, billionaires, Kenkichi Nakajima, infinity, Infinity, how fast a luxury car should go, bailouts, junk bonds, whether to cancel my subscription to The Economist, the Christmas Eve when I was fourteen and had raped one of our maids, Inclusivity, envying someone’s life, whether someone could survive a fractured skull, waiting in airports, stifling a scream, credit cards and someone’s passport and a book of matches from La Côte Basque splattered with blood, surface surface surface, a Rolls is a Rolls is a Rolls. To Evelyn our relationship is yellow and blue, but to me it’s a gray place, most of it blacked out, bombed, footage from the film in my head is endless shots of stone and any language heard is utterly foreign, the sound flickering away over new images: blood pouring from automated tellers, women giving birth through their assholes, embryos frozen or scrambled (which is it?), nuclear warheads, billions of dollars, the total destruction of the world, someone gets beaten up, someone else dies, sometimes bloodlessly, more often mostly by rifle shot, assassinations, comas, life played out as a sitcom, a blank canvas that reconfigures itself into a soap opera. It’s an isolation ward that serves only to expose my own severely impaired capacity to feel. I am at its center, out of season, and no one ever asks me for any identification. I suddenly imagine Evelyn’s skeleton, twisted and crumbling, and this fills me with glee. It takes a long time to answer her question-Where are you going?-but after a sip of the port, then the dry beer, rousing myself, I tell her, at the same time wondering: If I were an actual automaton what difference would there really be?

“Libya,” and then, after a significant pause, “Pago Pago. I meant to say Pago Pago,” and then I add, “Because of your outburst I’m not paying for this meal.”

Bret Easton Ellis (Los Angeles, 7 maart 1964)

De Duitse dichter en schrijver Jürgen Theobaldy werd geboren op 7 maart 1944 in Straatsburg. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008.

Uit: Triologie der nächsten Ziele

“Der Winter hat begonnen und wird sicher kälter werden, als er hierzulande ohnehin wird. Denn der Staub schwächt das Sonnenlicht, und am Morgen ist die Luft eisig. Ein weißer Teller hängt am Himmel, über den die Schwaden ziehen, dunkle Staubfahnen oder Wolken, das lässt sich schwer unterscheiden, sicher durchmischt sich beides. Wenn die trübe Schicht sich für kurze Zeit aufhellt, ohne dass dabei blaue Flecken sichtbar werden, glitzert der Staub golden, und dieses märchenhafte Flimmern mag ich, weil es mich an die Abenteuerfilme erinnert, die ich als Junge gesehen habe. Heute Morgen aber war der Staub nichts als eine finstere Fahne am Himmel, und keiner weiß, wer diese Fahne vor sich her trägt und zu wessen Ehren sie weht.”

Jürgen Theobaldy (Straatsburg, 7 maart 1944)

De Franse schrijver Georges Perec werd geboren op 7 maart 1936 in Parijs. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008.

Uit: La disparition

“Saisi par l’inspiration, il composa illico un lai, qui, suivant la tradition du Canticum Canticorum Salomonis, magnifiait l’illuminant corps d’Anastasia :

Ton corps, un grand galion où j’irai au long-cours, un sloop, un brigantin tanguant sous mon roulis,

Ton front, un fort dont j’irai à l’assaut, un bastion, un glacis qui fondra sous l’aquilon du transport qui m’agit,

Ton pavillon auditif, un cardium, un naissain, un circinal volubilis dont j’irai suivant la circonvolution,Ton cil, la vibration d’un clin, la nictation d’un instant,Ton sourcil, l’arc triomphal sous qui j’irai m’abymant au plus profond du puits de ton cristallin noir,

Ton palais, madrigal balbutiant, atoll, corail purpurin pour qui j’irai m’asphyxiant au fond du flot,

Ton cou, donjon lilial, Kasbah du talc, parangon du tribart, carcan pour ma strangulation,

Ton bras, pavois, palan, jalon d’amour, airain poignant, torsion du garrot où s’assouvira ma pulsion,Ta main, animal aux cinq doigts, sampan, skiff, doris, ponton, louvoyant, bourlinguant, drossant au hasard sur nos corps alanguis,

Ton dos, littoral, alluvions, marais salants, lit aplani, vallon bombant, arc s’incurvant sous l’aiguillon du plaisir,

Ta chair, O chair, galuchat blanc du cachalot fatal, chagrin dont la disparition garantira ma mort, cuir où, jusqu’à la fin, j’irai gravant ton nom,…”

Georges Perec (7 maart 1936 – 3 maart 1982)

De Oostenrijkse schrijver Milo Dor werd als Milutin Doroslovac geboren op 7 maart 1923 in Boedapest. Zie ook Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008.

Uit: Vienne, chemises bleues (vertaald door Jean-Claude Capèle)

“Le grand stade de football qui contenait soixante-dix mille spectateurs ne put pas accueillir tous les gens venus écouter Karl Haselgruber. Comme on n’avait manifestement pas prévu une telle affluence – plus du double étaient venus – on avait installé sur les murs, à l’extérieur du stade, de gigantesques écrans permettant à ceux qui étaient restés dehors de suivre dans les meilleures conditions ce qui se passait à l’intérieur. On y voyait justement un orchestre à grand effectif qui jouait des marches célèbres. Tous les musiciens portaient des chemises bleues ornées, à la place du cœur, d’un “V” de la victoire de couleur blanche. Le public hurlait et chantait, puis, lorsque résonnèrent les premières mesures de la Marche de Radetzky, il se mit à frapper frénétiquement dans ses mains.

J’étais arrivé à un moment où le stade n’était pas encore totalement plein, mais je n’avais pas osé entrer parce que j’avais peur qu’un membre du service d’ordre du “Mouvement” qui, comme les musiciens, portaient tous la chemise bleue au “V” blanc et étaient armés de matraques, ne me reconnaisse et ne m’empêche d’entrer. Ma photo avait été publiée récemment par le journal à petit format et gros tirage, proche du “Mouvement”, avec la légende suivante en caractères gras : “La mouche à merde serbo-cosmopolite sur le corps sain du peuple”. Cette photo n’était pas particulièrement flatteuse. Mon grand nez y était fortement mis en valeur, car il était le signe de ma judéité “dissimulée” ou, pis encore, de mes origines balkaniques. On aurait pu aussi m’appeler “le vautour sur le cadavre de la défunte République”, mais le vocabulaire de ces nouveaux journalistes était tout aussi indigent que celui des nouveaux hommes politiques.”

Milo Dor (7 maart 1923 – 5 december 2005)

De Duitse schrijver Reinhard Kaiser werd geboren op 7 maart 1950 in Viersen. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008.

Uit: Kindskopf

„Inge hatte mir von der Schaukel beim Graben zugesehen. Nach einer Viertelstunde kam sie zurückgeschlendert. Sie setzte einen Fuß auf den immer höher werdenden Erdwall, beugte sich vor und sah zu mir in die Tiefe.
»Und wozu soll das gut sein – dein Loch?«, wollte sie diesmal wissen.
Ich sagte nichts. Ich fand, die Antwort auf diese Frage verstand sich von selbst. Löcher graben war offenkundig eine ernsthafte, anstrengende Tätigkeit und folglich aus sich heraus wertvoll. Ritterburgen oder Indianerlandschaften im Sandkasten bauen – das war Spiel. Löcher graben hingegen, mit dem Spaten, den gewöhnlich Herr Wachtmann führte, der sich einmal in der Woche um unseren Garten kümmerte, war Arbeit. Es hatte mit Erwachsensein und Großwerden zu tun, und beim Großwerden fragte auch niemand: Wozu soll das gut sein?
Wenn ich gekonnt hätte, hätte ich Inge mit dem Zungenbrecher geantwortet, den mir Winfried Drove, ein Künstlerfreund meiner Eltern, seit einiger Zeit beizubringen versuchte. Winfried Drove liebte die Zungenbrecher. Er kam oft zu Besuch, unterhielt sich mit meiner Mutter, mit meinem Vater und auch mit mir, und seit ich von seiner Liebe zu den Zungenbrechern wusste, fragte ich ihn jedes Mal nach neuen. Wenn ihm kein neuer einfiel, bat ich ihn, die alten, die ich schon kannte, zu wiederholen: In Ulm, um Ulm und um Ulm herum. Hinter Hansens Hinterhaus hängen hundert Hemden raus. Fischers Fritze fischt frische Fische.”

Reinhard Kaiser (Viersen, 7 maart 1950)

De Japanse schrijver Abe Kōbō werd geboren op 7 maart 1924 in Tokyo. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007 en ook mijn blog van 7 maart 2008.

Uit: The Woman in the Dunes (Vertaald door E. Dale Saunders)

„He sprang up and, hurrying to the door, looked out again. The wind had risen. The sun was almost directly over the hole. Heat waves, glistening as if alive, rose from the burning sand. The sand cliff towered higher and higher above him; its omniscient face seemed to tell his muscles and bones the meaninglessness of resistance. The hot air penetrated his skin. The temperature began to rise higher.

As if he had gone mad, he began to yell — he did not know what, his words were without meaning. He simply shouted with all the strength of his voice, as though he could make the bad dream come to its senses, excuse itself for its blundering, and whisk him from the bottom of the hole. But his voice, unaccustomed to shouting, was fragile and wan. Moreover, his words were absorbed by the sand and blown by the wind, and there was no way of knowing how far they reached.

Suddenly a horrible sound interrupted him. As the woman had predicted the night before, the brow of sand on the north side had lost its moisture and collapsed. The whole house seemed to let out a soulful shriek, as if mortally wounded, and a gray blood began to drop down with a rustling sound from the new gap between the eaves and the wall. The man began to tremble, his mouth full of saliva. It was as if his own body had been crushed.“

Abe Kōbō (7 maart 1924 – 22 januari 1993)

De Nederlandse dichter en schrijver Jan Frederik Helmers werd geboren op 7 maart 1767 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007.

De Handel (Fragment)

Wat stoutheid durf ik mij vermeten

Ik waag het, heilige Poëten!

Mijn lier te grijpen van den wand! –

Ik waag het, met vermolde vingeren,

Voor ’t oor van Vondels mededingen,

Mijn doove bliksems uitteslingeren!

Terwijl, ô hart – en zielbedwingeren!

Uw oogstraal op mijn voorhoofd brandt.

Durf ik het wagen, Kunstenaren!

Mijn’ wanklank met den galm te paren,

Dien ge uit uw citers stroomen doet?

Durft mijn geneurie U vervangen?

En verwt geen schaamteblos mijn wangen?

Ik zingen! – hier! waar zaal en gangen

Weêrgalmen van uw godenzangen,

Waar ’t Hollandsch harte slaat in gloed.

Jan Frederik Helmers (7 maart 1767 – 26 februari 1813)
Portret door P. Velijn

De Duitse schrijver Manfred Gregor (pseudoniem van Gregor Dorfmeister) werd geboren op 7 maart 1929 in Tailfingen. Zie ook mijn blog van 7 maart 2007.

Uit: Die Brücke

„Der Verein fand sich später vollzählig auf der Bude ein. Leutnant Fröhlich war gekommen, Horber hatte Meldung gemacht, und dann war Fröhlich bis zum ersten Spind herangetreten und hatte folgendermaßen zu ihnen gesprochen:
»Kinder. Schaubeck ist tot. Der Ami ist noch dreißig Kilometer weg. Alles geht kaputt. Mir wär’s am liebsten, ihr würdet abhauen. Schnellstens. Ich kann’s euch nicht befehlen, ich darf’s nicht. Aber der Posten an der Westmauer weiß Bescheid. Der läßt euch durch.«
So hatte Fröhlich gesprochen. Dann hatte er jeden der sieben angesehen, so lange, daß es den jungen fast peinlich wurde. Und dann hatte Fröhlich etwas gesagt, was noch kein Mensch bis dahin in dieser Form aus seinem Munde gehört hatte. »Scheißkrieg, verdammter!«
Es war nur ein Murmeln, wie es manchmal aus Kehlen kommt, die mühsam das Schluchzen zurückhalten. Aber jeder im Raum hatte es gehört.
Fröhlich machte kehrt, wie auf dem Exerzierplatz. Und verließ die Stube.
Zwei Stunden vor dem Alarm hatte er die Nachricht erhalten, daß die Russen jene deutsche Einheit völlig aufgerieben hatten, bei der sein Sohn seit drei Monaten eingesetzt war.
Leutnant Fröhlich galt die ganze Liebe der sieben Buben. Er war neben dem Unteroffizier Heilmann der einzige in der Kaserne, der sich ausgiebig mit den Sechzehnjährigen beschäftigte und dabei keinen Schliff kannte. In der riesengroßen Kaserne kam sich der Verein verloren vor. Die sieben Jungen waren das letzte Aufgebot aus der kleinen Stadt.
Man hatte sie Mitte April aus dem Klassenzimmer weg zum Volkssturm geholt, mit feldgrauen Uniformen ausgerüstet und jedem einen funkelnagelneuen Karabiner 98 k in die Hand gedrückt. Schaubeck hatte sie damals begrüßt.
»Mensch, was kommt denn da für ein müder Verein?«

Manfred Gregor (Tailfingen, 7 maart 1929)

De Italiaanse schrijver Alessandro Francesco Tommaso Manzoni werd geboren op 7 maart 1785 in Milaan.Zie ook mijn blog van 7 maart 2007.

Uit: I Promessi sposi (Vertaald door Burkhart Kroeber)

„Der See von Como erstreckt sich mit dem einen seiner Zweige gegen Süden zwischen zwei Ketten von ununterbrochenen Bergen und bildet an ihrem Fuße eine Menge von Buchten und Busen. Nachdem diese vielfach hervorgetreten und sich wiederum zurückgezogen, verengt er sich plötzlich und nimmt zwischen einem Vorgebirge zur Rechten und einem weiten Gestade zur Linken den Lauf und die Gestalt eines Flusses an. Die Brücke, welche beide Ufer daselbst verbindet, scheint dem Auge diese Umgestaltung des Gewässers noch merkbarer zu machen und die Stelle zu bezeichnen, wo der See endet und die Adda beginnt. Weiterhin aber entfernen sich die beiden Ufer aufs neue voneinander, der Wasserspiegel wird wieder geräumiger und verläuft sich in neue Buchten und Busen; der Fluß ist wieder zum See geworden. Das Gestade, durch die Anschlemmung dreier großer Wassermassen gebildet, senkt sich allmählich und lehnt sich an zwei zusammenhängende Berge, von welchen der eine San Martino, der andere wegen seiner vielen, reihenweis emporragenden Hügelchen, die ihm wirklich Ähnlichkeit mit einer Säge geben, in lombardischer Mundart der Resegone, die große Säge, genannt wird; wer ihn daher unter einem rechten Winkel, wie etwa von Mailands Basteien aus, die gerade im Norden desselben liegen, erblickt, unterscheidet ihn in jener langen und weiten Gebirgsflur angeblich an diesem einfachen Kennzeichen von allen übrigen Bergen, deren Name weniger bekannt, deren Gestalt weniger ausgezeichnet ist.“

Alessandro Manzoni (7 maart 1785 – 22 mei 1873)
Portret door Francesco Hayez

De Dominicaanse dichter en schrijver Manuel del Cabral werd geboren op 7 maart 1907 in Santiago de los Caballeros. Hij was een van de belangrijkste dichters van de Dominicaanse republiek en naast de Cubaan Nicolás Guillén een goede representant van de „poesía negra“, die zich ononderbroken voor de rechten van zijn volk inzette. In zijn jeugd vestigde hij zich in de Vs. Daarna was hij als diplomaat werkzaam in verschillende landen. In 1992 ontving hij de Premio Nacional de Literatura.

Do not throw him (Fragment)

Do not throw him, police;
do not kill him, no;
Dont you see
that he has the same face
as you?

Running broken
without shoes.
Don’t you see?

Running perhaps
with such a serious honesty
that he runs looking for a judge…

Come closer, police
but hold on to your rifle
Come closer.
Don’t you see?

He looks like you,
and me.

Take a good look at him.

Manuel del Cabral (7 maart 1907 – 14 mei 1999)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.