Theodor Storm, Alan Ayckbourn, Antje Rávic Strubel, Scott Turow, Tom Clancy, Alexander Ostrovski, Agnes Sapper, Edward de Vere, José Gautier Benítez, Guillaume-Thomas Raynal

Alle bezoekers en mede-bloggers een Vrolijk Pasen!

Piero della Francesca: Verrijzenis van Christus, 1463 – 65,
Fresco en Tempera, in de Pinacoteca Comunale in Sansepolcro.

Ostern

Es war daheim auf unserm Meeresdeich;
ich ließ den Blick am Horizonte gleiten,
zu mir herüber scholl verheißungsreich
mit vollem Klang das Osterglockenläuten.

Wie brennend Silber funkelte das Meer,
die Inseln schwammen auf dem hohen Spiegel,
die Möwen schossen blendend hin und her,
eintauchend in die Flut der weißen Flügel.

Im tiefen Kooge bis zum Deichesrand
war sammetgrün die Wiese aufgegangen;
der Frühling zog prophetisch über Land,
die Lerchen jauchzen, und die Knospen sprangen.

Enfesselt ist die urgewalt’ge Kraft,
die Erde quillt, die jungen Säfte tropfen,
und alles treibt, und alles webt und schafft,
des Lebens vollste Pulse hör ich klopfen.

Theodor Storm (14 september 1817 – 4 juli 1888)

De Britse blijspelauteur Alan Ayckbourn werd geboren op 12 april 1939 in Londen. Zie ook mijn blog van 12 april 2007 en ook mijn blog van 12 april 2008.

Uit: A Guided Tour Through Ayckbourn Country door Albert-Reiner Glaap

„My Very Own Story, I’m barely dealing with anything I wouldn’t be dealing with in an adult play. The whole thing has become adult plays edited very slightly. They are not really children plays at all; they are family plays. Because I began to see very clearly that what was really fascinating was not a children’s audience but an audience in which parents could bring their children. Parents could enjoy the play as well, the children could enjoy the play equally maybe on slightly different levels, occasionally, but generally much the same, but enjoy it in the company of their parents which seemed to me a very positive and a much more satisfying audience for an actor to play to. He was getting all those levels of laughter. Children don’t laugh that much in theatre, they watch, they enjoy, they comment occasionally, they empathise tremendously but laughter is something adults do and children just nod like they’ve seen it and when they do laugh it is not a frightening noise, it has not to do with real laughter at all, I mean, they smile. I’ve noticed they’re rather serious viewers and that is fine. You give them serious work, you give them genuine problems and really, it’s me discovering it for myself. Teachers will probably tell me they knew this already, but there are really no dilemmas that children don’t appreciate: family problems, dilemmas about honesty and all the things that adults deal with they deal with. The only thing is they get a little bored with the highly complex sexual relationships which puzzle them, I don’t think they are disturbed by them, l censor certain things because I think they are had – such as excessive violence – because I think it is something they get so much of and it would be very nice in the theatre somehow to give them alternatives to that. But good and evil – which occupy all traditional plays – I think are very important.”

Alan Ayckbourn (Londen, 12 april 1939)
Portret door June Mendoza

De Duitse schrijfster Antje Rávic Strubel werd geboren op 12 april 1974 in Potsdam. Zie ook mijn blog van 12 april 2007 en ook mijn blog van 12 april 2008.

Uit: Unter Schnee

„Achte auf nichts meinetwegen

Es macht mich nervös, den Körper in einer Decke zu haben. Man kann nicht vor und zurück darin.

Unter der kratzenden Decke hervor sieht das Ende der Terrasse aus wie ein steil abfallender Berghang. Als könnte man sich in das weit geschwungene Tal stürzen, nur den Wind hören und das scharfe Zischen der Laufsohlen auf den verharschten Stellen, wo man sich weit vorlehnen muß, um das Gewicht zu halten.

Für heute haben sie Schneefall in den Nachrichten gemeldet, starken Schneefall, und die Lifte sind geschlossen. Der Himmel ist grau, undurchlässig, aber nicht von diesem diffusen Grau, das Schnee verspricht. Dann müßte sich auch der Geruch der Luft verändern. Die Luft müßte dichter werden oder graupelig, wie Evy dazu sagt. Wenn man dann noch im Wald unterwegs ist, stehen die Bäume unnatürlich still da.

Den Topf mit dem Glühwein haben wir vorsorglich drinnen gelassen. Unter der Felldecke ist es hier draußen auch so heiß genug.

“Und wenn es nun nicht schneit? Es schneit heute bestimmt nicht. Das versaut uns einen ganzen Tag!”

Evy antwortet nicht. Sie ist bis zum Hals verpackt und sieht aus, als würde sie schlafen. Sie hat so was im Gesicht, das sie dazu macht, so auszusehen. Nur die Augen machen das wieder wett, und manchmal ihre Art zu sprechen.

Aber ihr Glas ist zur Hälfte leer. Also schläft sie nicht. Vielleicht denkt sie auch an die versäumten Abfahrten, die Pisten, von denen wir nur die schwarzen nehmen, die direkt ins Tal schießen, ohne Umwege und mit eingebauten Bukkeln. Die Pisten sind lächerlich kurz, selbst die schwarze hat kaum noch Schwierigkeitsgrade, wenn man an Dreitausender gewöhnt ist. Oben muß man sich abstoßen, um überhaupt loszukommen, dann steht man da und wartet, daß was passiert, und bevor es richtig abgeht, ist man schon wieder unten. Evy stört das alles nicht. Sie fährt hierher, seit sie drei ist, und ich wette, sie wird es noch ewig tun.“

Antje Rávic Strubel (Potsdam, 12 april 1974)

De Amerikaanse schrijver en jurist Scott Turow werd geboren op 12 april 1949 in Chicago. Zie ook mijn blog van 12 april 2008.

Uit: Personal Injuries

„He knew they had been stupid, he told me–worse, greedy. He said he knew he should have stopped. But somehow, each time he thought they’d quit, he’d ask himself how once more could make it any worse. Now he knew he was in trouble.

I recognized the tune. Over twenty-some years, the folks sitting in that leather club chair in front of my desk have found only a few old standards in the jukebox. I Didn’t Do It. The Other One Did It. Why Are They Picking on Me. His selection, I’m Sorry, made the easiest listening. But they all wanted to hear the same song from me: Maybe I Can Get You Out of This. I said it usually, although I knew it would often prove untrue. But it’s a complicated business being somebody’s only hope.

This is a lawyer’s story, the kind attorneys like to hear and tell. About a case. About a client. His name was Robert Feaver. Everyone knew him as Robbie, although he was getting old for that kind of thing, forty-three, he’d said, when I asked his age. The time was 1992, the second week in September. The pundits had finally stopped predicting that Ross Perot was going to be the next President of the United States, and the terms “dot” and “com” had not yet been introduced to one another. I recall the period precisely because the week before I had returned to Virginia to lay my father to rest. His passing, which over the years I’d assumed I would take as being in the natural order of things, had instead imbued all my waking moments with the remote quality of dreams, so that even my hand, when I considered it, seemed disconnected from my body.“

Scott Turow (Chicago, 12 april 1949)

De Amerikaanse schrijver Tom Clancy werd geboren op 12 april 1947 in Baltimore County, Maryland. Zie ook mijn blog van 12 april 2007 en ook mijn blog van 12 april 2008.

Uit: Every Man A Tiger

“On Friday morning of the August week in 1990 when Iraq invaded Kuwait, Lieutenant General Chuck Horner was at 27,000 feet, cruising at .9 Mach (540 knots), and nearing the North Carolina coast. He was headed out to sea in the Lady Ashley, a recent-model Block 25 F-16C, tail number 216, that had been named after the daughter of his crew chief, Technical Sergeant José Santos. Horner’s aide, Lieutenant Colonel Jim Hartinger, Jr., known as “Little Grr,” was on Horner’s left side, a mile out, slightly high. Horner and Hartinger were en route to a mock combat with a pair of F-15Cs out of the 1st Tactical Fighter Wing (TFW) at Langley Air Force Base in Tidewater Hampton, Virginia: a winner-take-all contest that would match wits and flying skills. After that, they were all scheduled to form up and return to Langley AFB as a flight of four aircraft.
It was a bright, clear day-a good day to be in the air. Horner felt the joy he always did when flying thousands of feet above the earth in a fast and nimble aircraft, an emotion that few others ever had the opportunity to experience. Part of it was the feeling of unity with his aircraft – the fighter was like an extension of his mind and body. The brain commanded and the aircraft responded, with no other conscious motions. In an air battle, a pilot had no time for unnecessary thoughts. He evaluated angle, range, and closure with his target, while keeping track of all the fast, nimble aircraft that were trying to drive him in flames out of the sky. He thought and the jet reacted.”

Tom Clancy (Baltimore County, 12 april 1947)

De Russische toneelschrijver Alexander Nikolajewitsj Ostrovski werd geboren op 12 april 1823 in Moskou. Zie ook mijn blog van 12 april 2007 en ook mijn blog van 12 april 2008.

Uit: A PROTÉGÉE OF THE MISTRESS

„NÁDYA. No, Líza, don’t say that: what comparison could there be between

country and city life!

LÍZA. What is there so specially fine about city life?

NÁDYA. Well, everything is different there; the people themselves, and

even the whole social order are entirely different. [_She sits down on a

bench_.] When I was in Petersburg with the mistress, one had only to take

a look at the sort of people who came to see us, and at the way our rooms

were decorated; besides, the mistress took me with her everywhere; we even

went on the steamer to Peterhof, and to Tsarskoe Selo.

LÍZA. That was pretty fine, I suppose.

NÁDYA. Yes indeed, it was so splendid that words can’t describe it!

Because, no matter how much I may tell you about it, if you haven’t seen it

yourself, you’ll never understand. And when a young lady, the mistress’s

niece, was visiti
ng us, I used to chat with her the whole evening, and

sometimes we even sat through the night.

LÍZA. What in the world did you talk about with her?

NÁDYA. Well, naturally, for the most part about the ways of high society,

about her dancing partners, and about the officers of the guard. And as she

was often at balls, she told me what they talked about there, and whom she

had liked best. Only how fine those young ladies are!

Alexander Ostrovski (12 april 1823 – 14 juni 1886)
Standbeeld in Moskou

De Duitse schrijfster Agnes Sapper werd geboren op 12 april 1852 in München. Zie ook mijn blog van 12 april 2007.

Uit: Das kleine Dummerle

„Am 1. Juli, mittags um 12 Uhr, kam Herr Musiklehrer Pfäffling in bester Laune aus der Musikschule. Er hatte heute seinen Gehalt eingenommen und außerdem noch eine ganz nette Summe für Hausunterricht. Ja, er hatte sich mit allerlei fleißigen und faulen Schülern redlich geplagt, das ganze Jahr hindurch, hatte Violin- und Flöten-, Klavier- und Zitherstunden gegeben von frühmorgens bis spät abends. Nun winkte die Ferienzeit; in 14 Tagen sollte sie beginnen, und zum erstenmal seit vielen Jahren hatte Herr Pfäffling so viel erspart, daß er eine Ferienreise unternehmen konnte. Fast unerlaubt kam es ihm vor, sich solchen Aufwand zu gestatten, denn er war Familienvater und hatte sieben Kinder. Aber seine Frau war vor Jahren auch einmal verreist gewesen, seitdem galt es für ausgemacht, daß nun er an der Reihe sei. So wollte er denn fort; nicht weit, nur nach Bayreuth, wo so herrliche Musik zu hören war, und von dort noch ein wenig ins Fichtelgebirge, um Wald- und Bergluft zu genießen, solange eben das Geld reichte. So ging Herr Pfäffling gleich von der Schule aus in die Buchhandlung, erwarb sich dort eine Karte vom Fichtelgebirge, und weil er sie schon auf dem Weg nach Hause studierte, so kam er später heim als sonst und fand die ganze Familie um den gedeckten Tisch versammelt. Da war seine getreue Hausfrau, die einstweilen die Suppe ausschöpfte; auf der einen Seite des Tisches saßen die ältesten, drei große Lateinschüler, und ihnen gegenüber die Zwillingsschwestern, zwei zehnjährige Mädchen. Neben der Mutter hatte das Jüngste seinen Platz, das dreijährige Töchterchen. Diese sechs saßen schon um den Tisch. Der siebente aber, der Frieder, ein kleiner Abcschütz mit einem gutmütigen Gesichtchen, stand am Fenster und spielte auf einer Ziehharmonika.“

Agnes Sapper (12 april 1852 – 19 maart 1929)

De Engelse hoveling, dichter en toneelschrijver Edward de Vere, 17e graaf van Oxford, werd geboren op 12 april 1550 in Castle Hedingham, een dorp in Essex, als Lord Bulbeck, zoon van John de Vere, de 16e graaf en Margery Golding. Zijn vader overleed in 1562, waarbij hij diens titels erfde. In 1575 reisde hij naar Frankrijk, Duitsland en Italië en bleef daarbij ongeveer 15 maanden van huis. Bij zijn terugkeer bleek zijn vrouw bevallen van een dochter, waarop een schandaal ontstond en hij haar verliet. In 1585 kreeg de Vere een militair commando onder zijn hoede in de Nederlanden en in 1588 was hij betrokken bij de slag om de Spaanse Armada. In 1591 hertrouwde hij met de hofdame Elizabeth Trentham. Uit dit huwelijk werd zijn erfgenaam geboren,
Henry Lord Vere, de latere 18e graaf van Oxford. De Vere wist overigens slecht met zijn financiële middelen om te gaan. In het literaire circuit gaf hij grote sommen geld uit als begunstiger van verschillende schrijvers, onder wie Edmund Spenser, Arthur Golding, Robert Greene, Thomas Churchyard, Thomas Watson, John Lyly en Anthony Munday, en als sponsor van de toneelgezelschappen Oxford’s Men en ‘Oxford’s Boys. Dit laatste gezelschap trad op in het Blackfriars Theatre, dat hij ook financierde en onder het beheer plaatste van zijn secretaris John Lyly. Een en ander bracht hem tot armoede, waarop Elizabeth hem in 1586 een jaargeld schonk van £1.000, wat door haar opvolger Jacobus I werd voortgezet.

Were I a king I might command content

Were I a king I might command content;
Were I obscure unknown should be my cares,
And were I dead no thoughts should me torment,
Nor words, nor wrongs, nor love, nor hate, nor fears
A doubtful choice for me of three things one to crave,
A kingdom or a cottage or a grave.

Edward de Vere (12 april 1550 – 24 juni 1604)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 12 april 2007.

De Puertoricaanse dichter José Gautier Benítez werd geboren op 12 april 1848 in Caguas.

De Franse schrijver Guillaume-Thomas Raynal (Abbé Raynal ) werd geboren op 12 april 1713 in Lapanouse de Séverac.

Leonard Nolens, Mark Strand, Antoine Blondin, Attila József, Rolf Schilling, Hartmut Barth-Engelbart, Barbara Köhler, Walid Soliman, Sándor Márai, Luise Gottsched

De Belgische dichter en schrijver Leonard Nolens werd geboren in Bree op 11 april 1947. Zie ook mijn blog van 11 april 2008.

Schatplichtig

Ze slaapt en dat is stil. Dan sneeuwt het in de kamers

Van het huis waarin ik woon met mijn vriendin.

Ze ligt er naakt en wit, een ademende steen,

Een groot en lastig beeld waar ik mij moet stoten,

Een scherp gewicht dat ik moet dragen alle dagen,

Alle nachten dat haar slaap me uit de slaap houdt.

Ik ben met haar alleen. Alleen met haar kom ik

De jaren afgewandeld want haar naam wijst me de weg

En in haar blik zie ik mijn blinde tijd weerspiegeld.

Ze ligt er naakt en wit, een ademende steen

Waarin ik heel mijn bot bestaan geslepen heb

En slijp, ook als ik slaap en roepend van haar droom.

Narcissus

Het is zo moeilijk om te houden

Van de dingen die je maakt –

Je kijkt vertederd naar een hand

Vol kaf en koren

En je bakt je brood verkeerd;

Je last met sleutelende ogen,

Met een hart vol werkzame ontroering

Twee linkerkanten aan mekaar.

Ja het is moeilijk, maar moeilijk

En mooi om jezelf aan te raken, vandaag

En ook definitief, het is moeilijk

En mooi om je terug te vinden morgen

In de dingen die je maakt.

Daar heeft men wel een dood voor over soms.

Tussen vijf en zeven

Tussen vijf en zeven ’s avonds

Als er niets gebeurt,

Dan klimt het kwik in alle zieken

En leren de kinderen vloeken.

Ze smijten al zingend en scheldend de melk

Van tafel, ze steken stampvoetend

Hun honger omhoog als hun dierbaarste speeltje

’s Avonds tussen vijf en zeven

Als er niets gebeurt.

Dan laten de mensen hun lichamen zakken

In treinen en keukens, in kroegen

En ook in gedachten, ze heffen hun armen

Ten hemel en houden hun slechte papieren

Tegen het licht, en tussen hun handen

Spannen de rollende koppen zich op,

Soldaten en branden rennen van links

Naar rechts, en kranten en tranen

Zijn niet meer uit elkaar te houden

’s Avonds tussen vijf en zeven

Als er niets gebeurt, hier

In mijn stamcafé De Stille Regen.

Inmiddels wordt alles omzichtig

En zwijgend naar buiten gedragen,

De vleugel en de zwartgevlekte kater,

De strenge fluiten en het tafelzilver,

De staande klok en ook de dovende luchter

En in gelakte kisten pa en ma.

Leonard Nolens (Bree, 11 april 1947)

De Amerikaanse dichter en schrijver Mark Strand werd geboren op 11 april 1934 in Summerside, Prince Edward Island, Canada. Zie ook mijn blog van 11 april 2007 en ook mijn blog van 11 april 2008.

My Mother On An Evening In Late Summer

When the moon appears

and a few wind-stricken barns stand out

in the low-domed hills

and shine with a light

that is veiled and dust-filled

and that floats upon the fields,

my mother, with her hair in a bun,

her face in shadow, and the smoke

from their cigarette coiling close

to the faint yellow sheen of her dress,

stands hear the house

and watches the seepage of late light

down through the sedges

the last gray islands of cloud

taken from view, and the wind

ruffling the moon’s ash-colored coat

on the black bay.

Soon the house, with its shades drawn closed, will send

small carpets of lampglow

into the haze and the bay

will begin its loud heaving

and the pines, frayed finials

climbing the hill, will seem to graze

the dim cinders of heaven.

And my mother will stare into the starlanes,

the endless tunnels of nothing,

and as she gazes,

under the hour’s spell,

she will think how we yield each night

to the soundless storms of decay

that tear at the folding flesh,

and she will not know

why she is here

or what she is prisoner of

if not the conditions of love that brought her to this.

My mother will go indoors

and the fields, the bare stones

will drift in peace, small creatures —

the mouse and the swift — will sleep

at opposite ends of the house.

Only the cricket will be up,

repeating its one shrill note

to the rotten boards of the porch,

to the rusted screens, to the air, to the rimless dark,

to the sea that keeps to itself.

Why should my mother awake?

The earth is not yet a garden

about to be turned. The stars

are not yet bells that ring

at night for the lost.

It is much too late.

Mark Strand (Summerside, 11 april 1934)

De Franse schrijver Antoine Blondin werd geboren op 11 april 1922 in Parijs. Hij was een zoon van de dichteres Germaine Blondin. Na het Louis-le-Grand lycée en het Corneille lycée in Rouen behaalde hij een graad in de literatuur aan de Sorbonne. In 1942 werd hij naar Duitsland gestuurd om er dwangarbeid te verrichten. De ervaringen inspireerden hem tot de eerste roman L’Europe Buissonnière die verscheen in 1949. Het boek leverde hem de Prix des Deux-Magots op en de vriendschap van mensen als Marcel Aymé, Roger Nimier en Jean-Paul Sartre. Deze groep kreeg in 1953 de naam les Hussards, een naam die zou beklijven. Ondanks zijn rechtse en monarchistische opvattingen raakte hij ook nog bevriend met François Mitterrand.

Uit: Premières et dernières nouvelles

«Votre cas est désespéré, votre solde est épuisé, votre rayonnement est nul. Allez-vous faire éditer par les maquereaux marinés du Capitaine Cook, devenez directeur littéraire chez Olida… Moi je ne suis pas un épicier ! Vous n’avez plus rien à faire ici.
– Mais mon contrat ?
– Puis-je vous demander, cher Monsieur, ce que vous comptez entreprendre pour l’honorer ?
– Ecrire, parbleu.
– Ecrire, écrire, ils n’ont que ce mot-là sous la plume. Mais enfin il faut vendre d’abord. Comprenons-nous une fois encore et cherchons ensemble. Vous n’auriez pas, par hasard, été mêlé à l’affaire Ben Barka, là, récemment, dans votre petit coin ?
– Comme tout le monde, mais sans plus…
– Pas d’infirmité, de tare congénitale un peu spectaculaire ?
– Non, hélas !
– Vous ne seriez pas un ancien « enfant bleu » des fois ?
– Encore hélas !
– Dans le fond, je me demande pourquoi vous écrivez.”

Antoine Blondin (11 april 1922 – 7 juni 1991)

De Hongaarse dichter Attila József werd geboren op 11 april 1905 in Boedapest. Zie ook mijn blog van 11 april 2007 en ook mijn blog van 11 april 2008.

Kings of Bethlehem

Little Jesus, God bless Thee, God bless Thee,

Royal kings we are all three.

Above us shone a blazing star,

on foot we’ve come from very far.

A little lamb so surely said

that Jesus Christ lay here in bed.

My name is King Melchior,

Help me, help me, my dear Lord.

Good day to you, Son of God, Son of God,

Silly old priests we are not.

News of your birth has travelled far,

King of the poor we’ve heard you are.

Hence our little visitation,

heaven’s kingdom’s our salvation.

My name’s Jasper and I think

I’m a kind of worldly king.

Greetings to you, Saviour, Saviour,

Our land is much sunnier.

All our sausage we have eaten,

our fine boots look weatherbeaten,

six handfuls of gold we have got,

also incense in a big pot.

King Balthazar, yes, that’s me:

The Saracen of the three.

Flushes-blushes sweet Mary, sweet Mary,

little mother she’s happy.

Casting down her eyes she peers

at her Jesus through her tears;

hear the shepherds’ music-playing,

feeding time bears no delaying.

Kindly three kings make your bow,

I must bid you farewell now.

Vertaald door John Szkely

Attila József (11 april 1905 – 3 december 1937)
Standbeeld in Boedapest

De Duitse dichter Rolf Schilling werd geboren in Nordhausen in de Harz op 11 april 1950. Zie ook mijn blog van 11 april 2007 en ook mijn blog van 11 april 2008.

ECHSEN-SONETT

Steig in den Silber-Fluß und fang den Lachs,
Eh dich der Blick des Krokodils verhexe,
Goldkorn im Rachen der Smaragd-Eidechse
Zerschmelze wie im Kelch das Kerzenwachs.

Birg das Chamäleon im Rot des Phlox,
Bewirte den Waran mit jungen Dachsen
Und sieh die Schatten aus dem Styx erwachsen
Wie Schlangen-Häupter aus dem Blut des Bocks.

Der Typhon ficht mit Hermelin und Luchs,
Der Pterodaktylus erwebt sich flugs,
Aus Grüften wuchert phallisches Gewächs.

Vom Quell entwich die Natter mit der Nixe,
Und knirschend schreitet über Kruzifixe
Der Pontifex: Tyrannosaurus Rex.

Rolf Schilling (Nordhausen, 11 april 1950)

De Duitse schrijver, dichter, musicus, liedjesmaker, zanger en graficus Hartmut Barth-Engelbart werd geboren op 11 april 1947 in Michelstadt. Zie ook mijn blog van 11 april 2007 en ook mijn blog van 11 april 2008.

Uit: Lakonisches Lächeln

„Mitzou hatte fest versprochen, mir die Stelle zu zeigen, wo ich die rote Lehmerde finden kann. Das war vorgestern, nachmittags zwischen den giftsüßen Geleehappen aus Oma Marias fliegengittergeschütztem Vorratsschrank und zwei fingerhutgroßen Tässchen Kaffee ‘helenico’. Während mir Maria das obligatorische Glas mit Wasser aus der oberen Dorfquelle hinstellte, fragte ich noch einmal nach. „Wann wollen wir gehen?“

Nur er kannte den Platz in dem langgezogenen, schroffen Tal, das sich über fünf Kilometer von den kahlgefressenen, ausgewaschenen und abgebrannten steilen Hängen des Kourkoula am Oberdorf vorbei bis in die Ebene ins Unterdorf schlängelte. Schlängeln war schon richtig, es schlängelte im Tal. Rudolph hätte mich jetzt wieder schulmeisternd korrigiert: natürlich war das kein Tal, sondern geologisch präzise ausgedrückt eine Runze, relativ frisch ausgewaschen mit scharfen Kanten und bröseligen Überhängen, unter denen Ziegen und Schafe im Sommer letzte Schatten und letztes Grün suchten. Ich wollte mich dort nicht alleine auf die Suche machen, obwohl ich es eigentlich eilig hatte. Zumindest die Südhänge wimmelten von Sandvipern, wenn die Steine mit 80 Grad fast glühten. Und um den Lehm zu finden, musste man oft zentnerschwere Steine wuchten mitten im sommerdürren Gestrüpp. Rund um die Steine hielten die kleinen, von Ziegen und Schafen verschmähten Dornensträucher sich noch etwas Erde fest. Erde war es nur im weitesten Sinne, eher Gesteinsmehl. Ich musste in mich hinein lachen. Hier schützten die Sandvipern das bisschen übriggebliebene Erde. Ich wollte nur drei Eimer voll und kam mir trotzdem vor wie ein Dieb.”

Hartmut Barth-Engelbart (Michelstadt, 11 april 1947)

De Duitse dichteres en schrijfster Barbara Köhler werd geboren op 11 april 1959 in Burgstädt. Zie ook mijn blog van 11 april 2007 en ook mijn blog van 11 april 2008.

Ingeborg Bachmann stirbt in Rom

Ein Tod kommt

vor dem andern.

Aten und Rauch.

Und Rauch der Atem löscht.

Und Schweigen.

Manchmal ist aber eine Zigarette

der letzte Halt. Und hält

was sie verspricht auch schneller.

Zwischen vergilbten Fingern

brennts wie Liebe wird Asche

wie Verrat. Atem und Rauch.

Die Schurfinger gekrümmt

um die Zigarette: um

nicht abzuschwören.

Giordano brennt auf dem Campo di Fiori.

Die Glocken von Santa Maria Maggiore

gellen noch immer zum Autodafé.

Atem und Rauch.

Und Rauch der Atem löscht.

Und mit verbrannter Hand

über das Feuer schreiben.

Und die Grenzen der deutschen Sprache

sind mit mörderischen Zufällen vermint.

Ein Tod kommt dem andern zuvor.

Barbara Köhler (Burgstädt, 11 april 1959)

De Tunesische dichter, schrijver, essayist en vertaler Walid Soliman werd geboren op 11 april 1975 in Tunis. Zie ook mijn blog van 11 april 2007 en ook mijn blog van 11 april 2008.

Serial Kisser

They put me in jail

They say:

I am a serial Kisser

What am I in fact?

I am but a life-enjoyer!

***

They put me in jail

They say:

I am a criminal

What am I in fact?

I am but a joy-seeker!

***

They put me on the electric chair

They say:

I am a criminal

In love and in sex

But electric chair is nothing for me

He who was electrified by love

Will feel nothing

on the electric chair.

Walid Soliman (Tunis, 11 april 1975)

De Hongaarse schrijver Sándor Márai werd geboren op 11 april 1900 in Kassa (nu Košice, Slowakije). Zie ook mijn blog van 11 april 2007.

Uit: Embers (Vertaald door Carol Janeway)

„In the morning, the old general spent a considerable time in the wine cellars with his winegrower inspecting two casks of wine that had begun to ferment. He had gone there at first light, and it was past eleven o’clock before he had finished drawing off the wine and returned home. Between the columns of the veranda, which exuded a musty smell from its damp flagstones, his gamekeeper was standing waiting for him, holding a letter.

“What do you want?” the General demanded brusquely, pushing back his broad-brimmed straw hat to reveal a flushed face. For years now, he had neither opened nor read a single letter. The mail went to the estate manager’s office, to be sorted and dealt with by one of the stewards.

“It was brought by a messenger,” said the gamekeeper, standing stiffly at attention.

The General recognized the handwriting. Taking the letter and putting it in his pocket, he stepped into the cool of the entrance hall and, without uttering a word, handed the gamekeeper both his stick and his hat. He removed a pair of spectacles from his cigar case, went over to the window where light insinuated itself through the slats of the blinds, and began to read.“

Sándor Márai (11 april 1900 – 22 februari 1989)

De Duitse schrijfster en vertaalster Luise Adelgunde Victorie Gottsched werd in april 1713 geboren in Danzig. Zie ook mijn blog van 11 april 2007.

Uit: Das Testament

„FRÄULEIN AMALIE. Ach, liebe Schwester! wenn doch nur heute unsrer Frau Muhme keine Verhinderung in den Weg käme; daß sie das Testament machen könnte!
FRÄULEIN KAROLINE. Warum denn das?
FRÄULEIN AMALIE. Ei nun! Weil sie sich’s doch einmal vorgenommen hat, ihre Sachen in Richtigkeit zu bringen: so wüßte doch ein jeder, woran er wäre.
FRÄULEIN KAROLINE. Je! unsertwegen mag sie es heute oder über zehn Jahre machen! Hast du denn eine Not bei ihr?
FRÄULEIN AMALIE nickt mit dem Kopfe. Hm! das sage ich eben nicht!
FRÄULEIN KAROLINE. Nun; mich dünkt, solange wir noch bei einer Muhme im Hause sind, wo wir weder dursten noch hungern, noch elend gekleidet gehen dörfen: so hätten wir keine Ursache, an ihr Testament zu denken.

Luise Gottsched (11 april 1713 – 26 juni 1762)

Leo Vroman, Paul Theroux, Claudio Magris, Bella Akhmadulina, Stefan Heym, Richard Wagner, William Hazlitt, Lew Wallace, Eric Knight, Forceythe Willson

De Nederlandse dichter Leo Vroman werd op 10 april 1915 in Gouda geboren. Zie ook mijn blog van 10 april 2007 en ook mijn blog van 10 april 2008.

Toen ik 12 jaar was

Toen ik 12 jaar was

hield ik het meeste

van bossen vol beesten

en van slapen in het gras.

Daar staan nu huizen, want

dat was duizend jaar geleden.

Wat bos was en weiland

is nu bebouwd en bereden.

Was ik maar een kilometer

lang, dan kon ik alles beter

overzien en misschien verdragen,

en dan kon ik mij vol behagen

uitstrekken over die daken

en die woninkjes fijn kraken

alsof ze schelpjes waren,

hun huisdiertjes uit mijn haren

kammen, miertjes die zo merkwaardig

menselijk waren

maar zoveel aardiger

zoals ook de wereld leek

wanneer ik de dom

van Utrecht beklom

en omlaag keek.

Vrouwen 2

Het mooiste in ons hele leven

doen we net als iedereen

en daarom juist het liefst alleen.

Dus wordt het krom beschreven.

Er blaast eentonige muziek

uit de annalen der erotiek

dwars door de waarheid heen.

In bed

Het is mij een droom te ontwaken

door een hand op het haar en de slapen

en de streling van zaaien en rapen

meer dromen te voelen maken;

hoor in het omhullend geruis

van een adem de zee, de wind

op een lang, leeg strand, en een kind

ver van het ouderlijk huis –

Zij vroeg mij waar we nu waren.

Het was herfst in mijn droom en ook buiten

bewegen zich dorre blaren

door de lucht, en over de ruiten.

Leo Vroman (Gouda, 10 april 1915)

De Amerikaanse schrijver Paul Edward Theroux werd geboren op 10 april 1941 in Medford, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 10 april 2007 en ook mijn blog van 10 april 2008.

Uit: Ghost Train to the Eastern Star

“Long after I took the trip I wrote about in The Great Railway Bazaar I went on thinking how I’d gone overland, changing trains across Asia, improvising my trip, rubbing against the world. And reflecting on what I’d seen — the way the unrevisited past is always looping in your dreams. Memory is a ghost train too. Ages later, you still ponder the beautiful face you once glimpsed in a distant country. Or the sight of a noble tree, or a country road, or a happy table in a café, or some angry boys armed with rusty spears shrieking, “Run you life, dim-dim!” — or the sound of a train at night, sounding that precise musical note of train whistles, a diminished third, into the darkness, as you lie in the train, moving through the world as travelers do, “inside the whale.”

Thirty-three years went by. I was then twice as old as the person who had ridden those trains, most of them pulled by steam locomotives, boiling across the hinterland of Turkey and India. I loved the symmetry in the time difference. Time passing had become something serious to me, embodied in the process of my growing old. As a young man I regarded the earth as a fixed and trustworthy thing that would see me into my old age; but older, I began to understand transformation as a natural law, something emotional in an undependable world that was visibly spoiled. It is only with age that you acquire the gift to evaluate decay, the epiphany of Wordsworth, the wisdom of wabi-sabi: nothing is perfect, nothing is complete, nothing lasts.

“Without change there can be no nostalgia,” a friend once said to me, and I realized that wh
at I began to witness was not just change and decay, but imminent extinction. Had my long-ago itinerary changed as much as me? I had the idea of taking the same trip again, traveling in my own footsteps — a serious enterprise, but the sort of trip that younger, opportunistic punks often take to make a book and get famous. (The list is very long and includes travelers’ books in the footsteps of Graham Greene, George Orwell, Robert Louis Stevenson, Leonard Woolf, Joseph Conrad, Mister Kurtz, H. M. Stanley, Leopold Bloom, Saint Paul, Basho, Jesus, and Buddha.)”

Paul Theroux (Medford, 10 april 1941)

De Italiaanse schrijver en vertaler Claudio Magris werd geboren op 10 april 1939 in Triëst. Sinds 1978 is hij hoogleraar Duitstalige literatuur aan de universiteit in Turijn. Magris is essayist en clomnist voor de Corriere della Sera en andere Europese kranten. Zijn eerste boek ging over de mythe van de Habsburgers in de moderne Oostenrijkse literatuur. Ook schreef hij essays over Hoffmann, Roth, Ibsen, Svevo, Musil, Hesse en Borges. Zijn literaire doorbraak kwam in 1986 met Danubio (Donau), een literaire reis langs deze rivier.

Uit: Blindlings (Vertaald door Ragni Maria Gschwend)

„Mein lieber Cogoi, ehrlich gesagt, ich bin mir nicht sicher, obwohl ich es selber geschrieben habe, daß niemand das Leben eines Menschen besser erzählen könne als er selbst. Natürlich hat dieser Satz ein Fragezeichen; ja, wenn ich mich recht erinnere – inzwischen sind so viele Jahre vergangen, ein Jahrhundert, die Welt hier herum war jung, ein taufrischer grüner Morgen, aber sie war schon ein Gefängnis –, habe ich als erstes genau dieses Fragezeichen gesetzt, das alles hinter sich herzieht. Als mich Doktor Ross aufforderte, jene Seiten für das Jahrbuch zu schreiben, hätte ich große Lust gehabt –

und das wäre ehrlich gewesen –, ihm einen Stapel Blätter mit nichts als einem Fragezeichen drauf zu schicken, aber ich wollte nicht unhöflich sein, ausgerechnet ihm gegenüber, der im Unterschied zu den anderen so freundlich und wohlwollend ist; außerdem wäre es nicht angebracht gewesen, jemanden zu verärgern, der dich aus einem geschützten Winkel, wie die Redaktion des Almanachs der Strafkolonie, herausholen und in die Hölle von Port Arthur expedieren kann, wo du es mit der neunschwänzigen Katze auf den Buckel kriegst, sobald du dich, erschöpft von den Steinblöcken und dem eiskalten Wasser, auch nur für einen Augenblick auf den Boden setzt.

Also habe ich vor dieses Fragezeichen lediglich den ersten Satz geschrieben und nicht mein ganzes Leben, meines, seines oder wessen auch immer. Das Leben – pflegte unser Grammatiklehrer Pistorius zu sagen, wobei er die lateinischen Ausdrücke mit runden, gemessenen Gesten begleitete, in jenem Raum mit der roten Tapete, die sich am Abend verdüsterte und erlosch: Glut der Kindheit, die im Dunklen verglomm –, das Leben ist keine Proposition oder Assertion, sondern eine Interjektion, eine Interpunktion, eine Konjunktion, im Höchstfall ein Adverb.“

Claudio Magris (Triëst, 10 april 1939)

De Russische dichteres Bella Akhmadulina werd geboren op 10 April 1937 in Moskou. Haar schrijversloopbaan begon toen zij als journaliste ging werken voor de Moskouse krant “Metrostroevets” en zij zich aansloot bij een literaire kring rond de dichter Yevgeny Vinokurov. In 1955 verschenen haar gedichten voor het eerst in het tijdschrift October. Zij studeerde aan het Maxim Gorky instituut voor literatuur. In 1962 publiceerde zij haar eerste bundel „Struna“ (Engels:”The String,”).

“Rain Flogs My Face…”

Rain flogs my face and collar-bones,

a thunderstorm roars over musts.

You thrust upon my flesh and soul,

like tempests upon ships do thrust.

I do not want, at all, to know,

what will befall to me the next –

would I be smashed against my woe,

or thrown into happiness.

In awe and gaiety elated,

like a ship, that’s going tempests through,

I am not sorry that I’ve met you,

and not afraid to love you, too.

Day-Raphael

Oh, Stranger Day, don’t stay on those pinky hills!

Don’t let the dawn deform your features, so attractive.

Why did you condescend to my and pits’ appeals?

I recognize you there. Urbino’s your land, native.

Oh, Holly Day, go back to Italy of yours,

There’s still a winter here, and our men make a trouble,

A jealous hunchbacked dwarf, I look at you, quite lost,

And kiss tails of your garb – quite serious and humble.

So, is it not enough – the pocked cheeks and lungs?

To add, the silly brush and paints, despising orders.

Oh, Day-Perfection, pray go away at once!

Our shepherdess conceals a knife under her bodice.

But kindly looked at us the godlike Day, again.

And brothers told mid them: “Brother, please meet my bow!”

And aft the hundred years, the Day of Our Saint,

For three our hamlets, poor, had passed without a row.

Unmarked, had gone away Day-Light, Day-Raphael…

But flourished the dead oak amidst the plaintive vastness,

And over our heads, the blissful sunset spelled,

And pilgrims crossed themselves at ruins in the darkness.

Vertaald door Yevgeny Bonver

Bella Akhmadulina (Moskou, 10 April 1937)

De Duitse schrijver Stefan Heym (eig. Hellmuth Flieg) werd geboren op 10 april 1913 in Chemnitz. . Zie ook mijn blog van 10 april 2007 en ook mijn blog van 10 april 2008.

Uit: Die Architekten

“Bald würden sie in Brest eintreffen, hörte er einen der Wachposten sagen. Die Posten spielten Domino; sie hieben ihre kleinen schwarzen Steine krachend auf ein Brett, das sie sich quer über die Knie gelegt hatten, und rauchten Machorka. Der Waggon, für Güter und Pferde gedacht, nicht für Menschen, ratterte über die ausgefahrenen Gleise, und der Geruch nach Schweiß und Angst wollte sich nicht verziehen, obwohl die Belüftungsklappen unter dem Dach so weit es ging offenstanden und sogar die Ladetür in der Seitenwand um einen Spaltbreit beiseite geschoben worden war.

Brest, dachte er. Seit vergangenem Jahr – soviel war durch Gefängnismauern und über die sibirische Taiga gedrungen – waren Stadt und Festung Brest wieder sowjetisch. Jenseits von Brest lag die neue Grenze, lag das Großdeutschland der Nazis.

Die Unruhe, die ihn zermürbte, seit er erfahren hatte, daß er aus der Sowjetunion abgeschoben werden sollte, schien sich auf einen einzigen Brennpunkt in seinem Innern zu konzentrieren; und es kostete ihn viel Nervenkraft, um wenigstens ein Minimum an Gleichgewicht in seinem Herzen zu wahren: Was, im Grunde, würde dem Genossen Julian Goltz denn Schlimmeres widerfahren als eine Art von Strafversetzung aus der Bratpfanne ins Feuer. Mit seinem Leben hatte er sowieso abgeschlossen.

Der Tod von Babette, so grausam der Gedanke ihm auch erschien, hatte zugleich auch das Ende der Sorgen um seine Frau bedeutet; nur die Angst um Julia war geblieben, doch war sogar auch diese Angst nun leichter zu ertragen, da er hoffen durfte, daß Sundstrom, mit seinem Talent und seinen Beziehungen, einer Verhaftung entgangen war und so sich des Kindes annehmen konnte.”

Stefan Heym (10 april 1913 – 16 december 2001)

De Duitse schrijver Richard Wagner werd geboren op 10 april 1952 in Lowrin, in Roemenië. Zie ook mijn blog van 10 april 2007 en ook mijn blog van 10 april 2008.

Uit: Der leere Himmel

“Regenschirmmörder, Papstattentat und Terrorschickeria.

Der Balkan, konnte man denken, ist weit weg, irgendwo und unwichtig. Das meiste war ohnehin Folklore. Postkartenkloster. Verdrängt vom Exterritorialen der Strände und Bergtouren. Der Tourismus hat den Hang zum Exterritorialen, er ist gesellschaftsabgewandt. Da helfen auch keine Kulturprogramme über Schönheiten, Sehenswürdigkeiten und Reichtümer der stolzen Einheimischen. Tourismus bedeutet Pflege der Klischees. Familienfreundlich ans Schwarze Meer. Deutsch-deutsch, vereint am bulgarischen Goldstrand, im rumänischen Eforie. Länder, in denen man sich über die deutsche Teilung hinweg begegnen konnte, weil dort auch die Brüder und Schwestern hinfahren durften, sofern sie einen Urlaubsplatz zugeteilt bekamen. Ans schwarze Meer, wo sie dann Deutsche Zweiter Klasse waren, weil sie das falsche Geld im Portemonnaie hatten. Unsere Deutschen, wie die Bulgaren lakonisch sagten. Und der dazugehörige Blick verriet die kleine Freude, die sie bei dieser Geste der Demütigung verspürten.

Und dann die Medienschnipsel. Balkan, anekdotisch. Ceausescu, der mutige Gegner Moskaus, der sich nicht am Einmarsch der Sowjets in Prag beteiligt hatte. Der in Bukarest eine Rede vom Balkon des Zentralkomitees herunter hielt, in der er den Einmarsch öffentlich verurteilte. Die moskautreuen Bulgaren dagegen, deren Geheimdienst in dunkler Weise mit dem Papstattentat zu tun hatte und Regenschirmmörder beschäftigte. Mit einer mit Rizin vergifteten Regenschirmspitze wurde 1978 auf der Waterloo Bridge in London ein bekannter bulgarischer Schriftsteller und Dissident attackiert. Georgi Markov verstarb nach ein paar Tagen im Krankenhaus an den Folgen der Vergiftung. Markov lebte seit 1969 im Westen. Seine Beiträge für Radio Free Europe, BBC und Deutsche Welle waren in Bulgarien besonders beliebt. Sie sollen Zivkov, den Markov wegen seines autoritären Führungsstils brandmarkte, persönlich gestört haben.”

Richard Wagner (Lowrin, 10 april 1952)

De Engelse schrijver en essayist William Hazlitt werd geboren op 10 april 1778 in Maidstone. Zie ook mijn blog van 10 april 2007 en ook mijn blog van 10 april 2008.

Uit: On the Pleasure of Hating

“Where there’s a will, there’s a way – I said to myself, as I walked down Chancery-lane, about half-past six o’clock on Monday the l0th of December, to inquire at Jack Randall’s where the fight the next day was to be; and I found ’the proverb’ nothing ‘musty’ in the present instance. I was determined to see this fight, come what would, and see it I did, in great style. It was my first fight, yet it more than answered my expectations. Ladies – it is to you I dedicate this description; nor let it seem out of character for the fair to notice the exploits of the brave. Courage and modesty are the old English virtues; and may they never look cold and askance on one another! Think, ye fairest of the fair, loveliest of the lovely kind, ye practisers of soft enchantment, how many more ye kill with poisoned baits than ever fell in the ring; and listen with subdued air and without shuddering, to a tale tragic only in appearance, and sacred to the FANCY!”

William Hazlitt (10 april 1778 – 18 september 1830)

De Amerikaanse schrijver Lew Wallace werd geboren in Brookville, Indiana, op 10 april 1827. Hij is vooral bekend geworden door zijn historische roman Ben-Hur. Wallace was advocaat en bracht het in de Amerikaanse Burgeroorlog tot generaal, waarin hij o.a. vocht in de Slag om Fort Donelson en de Slag bij Shiloh onder Ulysses S. Grant. Na de oorlog werd hij gouverneur van de staat New Mexico (1878-1881) en diende van 1881 tot 1885 als gezant in Turkije. Hij publiceerde zijn eerste boek, The fair God, ook een historische roman, in 1873. Ben Hur: A tale of the Christ verscheen in 1880 en werd een ongekende bestseller en later ook een beroemde film.

Uit: Ben-Hur

„The litter swayed, and rose and fell like a boat in the waves. Dried leaves in occasional beds rustled underfoot. Sometimes a perfume like absinthe sweetened all the air. Lark and chat and rock-swallow leaped to wing, and white partridges ran whistling and clucking out of the way. More rarely a fox or a hyena quickened his gallop, to study the intruders at a safe distance. Off to the right rose the hills of the Jebel, the pearl-gray veil resting upon them changing momentarily into a purple which the sun would make matchless a little later. Over their highest peaks a vulture sailed on broad wings into widening circles. But of all these things the tenant under the green tent saw nothing, or, at least, made no sign of recognition. His eyes were fixed and dreamy. The going of the man, like that of the animal, was as one being led. For two hours the dromedary swung forward, keeping the trot steadily and the line due east.“

Lew Wallace (10 april 1827 – 15 februari 1905)

De Amerikaanse schrijver Eric Knight werd geboren op 10 april 1897 in Menston in Yorkshire, Engeland. Hij trok echter al vroeg met zijn ouders naar Zuid-Afrika waar zijn vader als diamanthandelaar werkte. Toen zijn moeder na diens dood hertrouwde met een Amerikaan kwam Knight in Massachusetts te wonen. Hij studeerde kunst aan de New York National Academy of Design. Daarna schreef hij voor kranten, o.a. filmrecensies. In 1932 kochten hij en zijn vrouw een farm in Springtown, Pennsylvania, waar zij collies en andere honden fokten. Terug in New York begon Knight aan het korte verhaal Lassie, dat voor het eerst verscheen op 17 december 1938 in The Saturday Evening Post. Het werd snel populair. In 1940 verscheen het boek dat een bestseller werd en in 24 talen verscheen. MGM kocht de filmrechten en in 1943 kwam de film Lassie Come Home uit met de 10-jarige Elizabeth Taylor. Meer series en films volgden

Uit: Lassie Come-Home

„Greenall Bridge was like other Yorkshire villages. Its men knew and understood and loved dogs, and there were many perfect ones that walked at men’sheels. But they all agreed that if a finer dog than Sam Carraclough’s tricolor collie had ever been bred in Greenall Bridge, then it must have been long before they were born. But there was another reason why Lassie was so well known in the village. Itwas because, as the women said, “You can set your clock by her.” That had begun many years before, when Lassie was a bright, harum-scarum yearling. One day Sam Carraclough’s boy, Joe, had come home bubbling with excitement. “Mother! I come out of school today, and who do you think was sitting there waiting for me? Lassie! Now how do you think she knew where I was?” “She must have picked up thy scent, Joe. That’s all I can figure out.” Whatever it was, Lassie was waiting at the school gate the next day, and the next. The weeks and the months and the years had gone past, and it had always been the same. Women glancing through the windows of their cottages, or shopkeepers standing in the doors of High Street, would see the proud black,white, and golden-sable dog go past on a steady trot, and would say:“Must be five to four–there goes Lassie!” Rain or shine, the dog was always there, waiting for a boy–one of dozens who would come pelting across the playground–but for the dog, the only one who mattered. Always there would be the moment of happy greeting, and then, together, the boy and the dog would go home. For four years it had always been the same.“

Eric Knight (10 april 1897 – 14 januari 1943)
Portret door Peter Hurd

De Amerikaanse dichter Byron Forceythe Willson werd geboren op 10 april 1837 in Little Genesee, New York.Getroffen door tbc kon hij zijn studie aan Harvard niet afmaken. Hij werd redacteur bij de the Louisville Journal, waarin hij ook zijn bekendste gedicht „The Old Sergeant,” voor het eerst publiceerde.

The Old Sergeant (Fragment)

“COME a little nearer, Doctor,—thank you,—let me take the cup:

Draw your chair up,—draw it closer,—just another little sup!

May be you may think I ’m better; but I ’m pretty well used up:—

Doctor, you’ve done all you could do, but I ’m just a going up!

“Feel my pulse, sir, if you want to, but it ain’t much use to try:”—

“Never say that,” said the Surgeon as he smothered down a sigh;

“It will never do, old comrade, for a soldier to say die!”

“What you say will make no difference, Doctor, when you come to die.

“Doctor, what has been the matter?” “You were very faint, they say;

You must try to get to sleep now.” “Doctor, have I been away?”

“Not that anybody knows of!” “Doctor—Doctor, please to stay!

There is something I must tell you, and you won’t have long to stay!

Forceythe Willson (10 april 1837 – 2 februari 1867)
Oude winkel in Little Genesee (Geen portret beschikbaar)

In Memoriam Fritzi Harmsen van Beek

In Memoriam Fritzi Harmsen van Beek

De Nederlandse dichteres en schrijfsterFritzi Harmsen van Beek is vorige week zaterdag, 4 april, overleden. Dat liet uitgeverij De Bezige Bij vandaag weten. Fritzi Harmsen van Beek is 81 jaar geworden. Ze is intussen in besloten kring gecremeerd. Zie ook mijn blog van 28 juni 2008.

Goedemorgen, hemelse mevrouw Ping

is U de zachte nacht bevallen, hebben de on-
deugende, geheimzinnige planten naar behoren

gegeurd en zijn hopelijk geen van uw overige
zuigelingen aan de builenpest bezweken?

Hebt U de interessante nerveuze godvruchtige
vogeltjes, vrome goedertierende mevrouw, al wel

bekeken, druk telefonerend van: hallo, met piet,
kom je op mijn tak – o de sierlijke levendige

vogels, allemaal allemaal voor de brave poes,
die veelbeproefde droevige moeder. Ja verdomd,

deze ziekte, lieve beklagenswaardige mevrouw,
is een wrede rakker en zoveel is wel duidelijk:

er valt niet tegenop te baren, waar zelfs het
begrafeniswezen, die intieme huisgenoot, die

zeer bekende schenker ook van lauwe melk,
op zijn verlengde achterpoten het ter

aarde bestellen welhaast niet meer bij kan
benen, nietwaar, dame Ping, radarbesnorde,

dubbelgepuntmutste, mevrouwogige poezin?
Het is nu beter te zitten zonder weemoed in

de rauwe geurige ochtendlucht, nu de zon nog
teder is en de gordijnen levendig in de goede

vrolijke wind. O halmstaartige voortreffelijke,
kijk, zwijgzame zwakzinnige allerliefste,

er loopt een belangwekkend, héél klein maar
bijzonder lekker beestje tussen de kiezelstenen

onder de hemelsblauwe hortensia

(Aan mijn neerslachtige poes, ter vertroosting bij het overlijden van zijn gebroed)

Fritzi Harmsen van Beek (28 juni 1927 – 4 april 2009)
Foto © chris van houts, amsterdam

VSB Poëzieprijs 2009 voor Nachoem Wijnberg

VSB Poëzieprijs 2009 voor Nachoem Wijnberg

De Nederlandse dichter en schrijver Nachoem M. Wijnberg heeft de VSB Poëzieprijs 2009 gewonnen voor de vorig jaar verschenen bundel Het leven van.

De VSB Poëzieprijs is de belangrijkste poezieprijs in het Nederlandse taalgebied en bestaat uit een geldbedrag van 25.000 euro en een bronzen sculptuur van Linda Verkaaik. Zie ook mijn blog van 13 april 2008.

Niet als een vogel

In vrouwen zijn

kleinere vrouwen,

soms grotere vrouwen

en nog grotere vrouwen in die vrouwen.

De mannen

laten zien aan wie het niet kan

door te doen alsof zij bijna niet kunnen:

tussen schaduwen stil zitten.

Zij laten het zien aan wie kan vliegen,

niet als een vogel

maar als een vogel die uit een vogel

gehaald wordt en weer teruggezet.

Eerst dit dan dat

Allebei de schoenen?
Een schoen doe je uit
als een vrouw bij je op bezoek komt
en je niet met haar wilt trouwen.

Eerst stilte, dan uitleg;
eerst duidelijk, dan verbazend;
eerst de rechterschoen, dan de linkerschoen,
dan de linkersok, dan de rechtersok.

Is er iemand die daarover geen gedicht zou willen schrijven?
Er is nog iets wat ik niet moet vergeten te doen, maar ik hoef er nu niet aan te denken.

Tweede man

Als een man met een tweede man

in een trein gereisd heeft en die

tweede man sterft dan neemt de ander

de rest van zijn leven in ontvangst.

Hij stapt uit nadat de trein aangekomen

is en loopt met openhangende jas door

de koude nachtlucht naar de uiterste

en verboden zijkant van het station.

Van daaruit kijkt hij naar de rails

en de lichten en een locomotief die

los op de rails geparkeerd staat.

Groot en ondoorzichtig. Een man die

met een andere man, die stierf, samen

gereisd heeft is hem dit schuldig.

Nachoem Wijnberg (Amsterdam, 13 april 1961)

In Memoriam Elfriede Gerstl

In Memoriam Elfriede Gerstl

De Oostenrijkse dichteres, schrijfster en essayiste Elfriede Gerstl is op donderdag 9 april na een lang ziekbed gestorven. Ze was 76 jaar. Gerstl had talrijke literatuurprijzen op haar naam staan, zoals de Theodor Körner Preis en de Ben Witter Preis. Zie ook mijn blog van 16 juni 2008.

ich schreibe also … was …

1.
schreiben ersetzt ersehntes sprechen?
verstanden werden wollen
was für ein wahnsinn
als ob der wind lesen könnte
na ja schreiben in ehren
schreiben ist der beste koch
das schreiben kommt
das schreiben geht
ich schreibe … also bin ich?

2.
versteh ich denn was ich da sag
& bin ich der hüter meiner gedanken
& wie und wann gehören sie mir
in buchform eh klar – habs nicht
so gemeint –
& und wenn mir einer zufliegt
wie die birne vom baum
was dann

Elfriede Gerstl (16 juni 1932 – 9 april 2009)

Charles Baudelaire, Julius Hart, Joolz Denby, Johannes Bobrowski, Arnold Stadler, Bernard-Marie Koltès, Lev Kopelev, Carl Amery, Leonard Wibberley

De Franse dichter Charles Baudelaire werd geboren in Parijs op 9 april 1821. Zie ook mijn blog van 9 april 2007 ,mijn blog van 25 juli 2006 en ook mijn blog van 9 april 2008.

Harmonie du soir

Voici venir les temps ou vibrant sur sa tige

Chaque fleur s’évapore ainsi qu’un encensoir

Les sons et les parfums tournent dans l’air du soir

Valse mélancolique et langoureux vertige

Chaque fleur s’évapore ainsi qu’un encensoir

Le violon frémit comme un coeur qu’on afflige

Valse mélancolique et langoureux vertige

Le ciel est triste et beau comme un grand reposoir

Le violon frémit comme un coeur qu’on afflige

Un coeur tendre qui hait le néant vaste et noir

Le ciel est triste et beau comme un grand reposoir

Le soleil s’est noyé dans son sang qui se fige

Un coeur tendre qui hait le néant vaste et noir

Du passé lumineux recueille tout vestige

Le soleil s’est noyé dans son sang qui se fige

Ton souvenir en moi luit comme un ostensoir

Spleen

Je suis comme le roi d’un pays pluvieux,

Riche, mais impuissant, jeune et pourtant très-vieux,

Qui, de ses précepteurs méprisant les courbettes,

S’ennuie avec ses chiens comme avec d’autres bêtes.

Rien ne peut l’égayer, ni gibier, ni faucon,

Ni son peuple mourant en face du balcon.

Du bouffon favori la grotesque ballade

Ne distrait p
lus le front de ce cruel malade ;

Son lit fleurdelisé se transforme en tombeau,

Et les dames d’atour, pour qui tout prince est beau,

Ne savent plus trouver d’impudique toilette

Pour tirer un souris de ce jeune squelette.

Le savant qui lui fait de l’or n’a jamais pu

De son être extirper l’élément corrompu,

Et dans ces bains de sang qui des Romains nous viennent,

Et dont sur leurs vieux jours les puissants se souviennent,

Il n’a su réchauffer ce cadavre hébété

Où coule au lieu de sang l’eau verte du Léthé.

L’homme et la mer

Homme libre, toujours tu chériras la mer!

La mer est ton miroir, tu contemples ton âme

Dans le déroulement infini de sa lame

Et ton esprit n’est pas un gouffre moins amer.

Tu te plais a plonger au sein de ton image;

Tu l’embrasses des yeux et des bras, et ton coeur

Se distrait quelquefois de sa propre rumeur

Au bruit de cette plainte indomptable et sauvage.

Vous êtes tous les deux ténébreux et discrets;

Homme, nul n’a sondé le fond de tes abîmes;

O mer, nul ne connaît tes richesses intimes,

Tant vous êtes jaloux de garder vos secrets!

Et cependant voilà des siècles innombrables

Que vous vous combattez sans pitié ni remords,

Tellement vous aimez le carnage et la mort,

O lutteurs éternels, O frères implacables!

Charles Baudelaire (9 april 1821 – 31 augustus 1867)
Geschilderd door Gustave Courbet, 1847

De Duitse dichter en schrijver Julius Hart werd geboren op 9 april 1859 in Münster, waar hij ook het gymnasium bezocht. Samen met Albert Giese en Peter Hille gaf hij in 1877 in Münster de Zeitschrift Deutsche Dichtung uit. In 1879 begon hij met zijn broer Heinrich de Deutsche Literaturkalender, die later, na wisseling van uitgeverij als Der Kürschner beroemd zou worden. In 1881 trokken de broers naar Berlijn, waar zij opniieuw tijdschriften uitgaven. Als dichter was Julius Hart minder succesvol dan als organisator van literaire verenigingen of als uitgever en criticus uit de tijd van het naturalisme.

In der Osternacht

Süß duftet und leise athmet

Draußen die Osternacht,

Ruhig träumen die Gassen,

Vom blauen Monde bewacht.

Die dürren Zweige der Linde

Wiegen und schwanken im Wind,

Und durch die schauernden Lüfte

Das Blut des Frühlings rinnt.

Die Glocken tönen und läuten

Leise ins stille Gemach,

Sie läuten und rufen den Frühling

Im klopfenden Busen wach.

Und von den Blättern der Bibel

Hebe ich träumend mein Haupt, –

Und schaue des Heilands Augen,

Den längst ich gestorben geglaubt.

Ich sehe die rothen Wunden

Und den bleichen, friedlichen Mund,

Und um die Schläfe geflochten

Der Dornen blutigen Bund.

Ich trinke von seinen Augen

Der Thränen schmerzliche Glut, …

Und fühle, wie sanft seine Rechte

Auf meinem Haupte ruht …

Unnahbar unendliche Gottheit,

Sind’s wilde Schmerzen allein,

Die von dir reden und zeugen

Und deinem göttlichen Sein?

Sind’s nur die Schauer des Todes,

Aus denen dein Mund uns spricht,

Und strahlt nicht auch leuchtend im Frühling

Dein himmlisches Angesicht?

Die Glocken tönen und läuten,

Es webt und quillt in der Luft,

Rings flüstert ein süßer Zauber,

Und strömt ein Rosenduft.

Durch meine Seele ergießt sich’s

Wie lodernder Rosenschein …

Du süße, du schöne, du hohe

Geliebte, da dachte ich dein!

Julius Hart (9 april 1859 – 7 juli 1930)

De Engelse dichteres, schrijfster en “spoken-word artist” Joolz Denby werd geboren op 9 april 1955 in Colchester. Zie ook mijn blog van 9 april 2007 en ook mijn blog van 9 april 2008.

Venice ?

The old boat clatters through the Grand Canal;

it’s near midnight and cold; the water we plough

through is like ink, the rotting, ruined palaces

haunted by money and dead countesses

are whiter than paper; crumpled, spoiled paper

folded into these sinking facades.

The great dome of the Salute is a dead pearl

festooned with charnel statues paler than bones,

dirty and sightless, a slipped wreath

of twisted saints and straining prelates

reaching towards heaven from their precarious

perches, feet frozen, slipping, stone mouths yawing.

When day comes in a vapour of mist

we walk the tight-bound, teetering streets

with no room to pass, no space to turn in,

no milky flawed opal sky visible,

just round and round, past the cafes empty

of summer tourists and vain churches empty of voices.

On one old wall, the Holy Mother spreads

her carved cloak wide to protect the tiny people

clustered at her feet; Magna Mater, her face eaten

by age and pollution, blunt and blind;

would She give me, if I asked Her,

a blue Venetian glass heart, like the ones they

sell in every shop we pass; a small thing,

like a child’s jewel, a dressing-up necklace

that you could lose in the salt crash of the sea

and not regret, that would catch the sun like a drop of sky . . .

Would She give me, do you think, a blue glass heart

to replace my broken one?

Joolz Denby (Colchester, 9 april 1955)

De Duitse schrijver, dichter en essayist Johannes Bobrowski werd geboren op 9 april 1917 in Tilsit. Zie ook mijn blog van 9 april 2007 en ook mijn blog van 9 april 2008.

An Nelly Sachs

Die Tiere haben Höhlen und die Vögel

unter dem Himmel haben Nester

Höhlen, das Waldgetier

fährt hinab,

und der versengt und geschwemmt

war, der Holzpfahl Perun,

in die Erde auch

ist er gegangen, unter

den Dnjepr, so schreit noch aus

der Strom seine Rede: Kommt

von zerbrochnen Gehölzen, Tiere

kommt, das Getier hat Höhlen.

Der die Himmel trägt,

über Türmen

steht er des Lichts, für ihn

ist der Baum, seine Brut

unter den Flügeln, Schatten

nährt ihn und Regen, die Vögel,

die eiligen Herzen,

haben ein Nest.

(Hoch, ein Aufschein, der Adler

zog, in den Fängen

die schreiende Nachtigall, über

der Brandstatt riefen die Schwalben –

der Bewohner der Höhle

fiel auf die Erdwand, Sand

um die Schläfe strich er,

die Wurzeln fraßen

Gesicht und Gehör.)

Wer hat, dass er sein Haupt

lege, der wird

schlafen, hören aus Träumen

in einen Schrei, der die Ebenen

abfliegt, über Gewässern

fliegt – ein Licht kam, zwei Hügel

bogs auseinander, erkennbar

der Pfad, die Steine, Ufer,

grün vor Glanz – der Schrei

lautlos, „Löwenzahns Samen,

nur beflügelt mit Gebeten.”

Erfahrung

Zeichen,

Kreuz und Fisch,

an die Steinwand geschrieben der Höhle.

Die Prozession der Männer

taucht hinab in die Erde.

Der Boden wölbt sich herauf,

Kraut, grünlich, gewachsen

durch ein Gesträuch.

Gegen die Brust

steht mir der Strom auf,

die Stimme aus Sand:

öffne dich

ich kann nicht hindurch

deine toten

treiben in mir

Johannes Bobrowski (9 april 1917 – 2 september 1965)

De Duitse schrijver Arnold Stadler werd geboren op 9 april 1954 in Meßkirch. Zie ook mijn blog van 9 april 2007 en ook mijn blog van 9 april 2008.

Uit: Mein Stifter

“Es war einmal einer, der unglaublich dick war, als hätte er alles verfressen. Er kam in einem Treppenhaus sehr schwerfällig von oben herunter und hatte eine Frau dabei. Sie schauten ganz appetitlos in die Welt und waren trotzdem unterwegs zu einem Festessen.
Von unten kam ein von weither angereister Verehrer des Dichters Adalbert Stifter und stieß auf die beiden. Können Sie mir sagen, wo es zu Stifter geht? fragte der Mann, der nicht weiter stören wollte.
Stifter? – C’est moi! Hätte der sagen können oder müssen: Das bin ich!
Angesichts dieser zwei Menschen, wegen des einen noch etwas mehr als wegen der anderen, verschlug es dem von weither angereisten Verehrer die Sprache, als wäre er gerade auf den Betrug seines Lebens gestoßen. Ich habe keine Zeit – kommen Sie morgen. Doch der Mann reiste ab und hat diesen Anblick bis heute nicht verwunden. Mein Stifter!
Wahrscheinlich wurde auch in dieser Zeit dieses Photo aufgenommen.
Beginnen wir nicht gleich mit dem letzten Photo, das es ja auch gibt und einen zerstörten Menschen zeigt. Nehmen wir dieses, aus der Zeit seiner großen schriftstellerischen Erfolge. Das ist ein Mensch, der erscheint in einer Fülle, als hätte er zu gut gelebt. Welches der schlimmste Vorwurf beim Blick eines Arztes auf die Blutwerte ist.”

Arnold Stadler (Meßkirch, 9 april 1954)

De Franse toneelschrijver Bernard-Marie Koltès werd geboren in Metz op 9 april 1948. Zie ook mijn blog van 9 april 2007.

Uit: Combat de nègre et de chiens

„Le vent soulève une poussière rouge ; Léone voit quelqu’un sous le bougainvillée.

Dans des chuchotements et des souffles, dans des claquements d’ailes qui la contournent, elle reconnaît son nom, puis elle sent la douleur d’une marque tribale gravée dans ses joues.

L’harmattan, vent de sable, la porte au pied de l’arbre.

LEONE (s’approchant d’Alboury). — Je cherche de l’eau. Wasser, bitte. (Elle rit) Vous comprenez l’allemand ? Moi, c’est la seule langue étrangère que je connaisse un peu. Vous savez, ma mère était allemande, véritablement allemande, de pure origine ; et mon père alsacien ; alors moi, avec tout cela… (Elle s’approche de l’arbre.) Ils doivent me chercher. (Elle regarde Alboury.) Il m’avait pourtant dit que… (Doucement 🙂 Dich erkenne ich, sicher. (Elle regarde autour d’elle.) C’est quand j’ai vu les fleurs que j’ai tout reconnu ; j’ai reconnu ces fleurs dont je ne sais pas le nom ; mais elles pendaient comme cela aux branches dans ma tête, et toutes les couleurs, je les avais déjà dans ma tête. Vous croyez aux vies antérieures, vous ? (Elle le regarde.) Pourquoi m’a-t-il dit qu’il n’y avait personne sauf eux ? (Agitée 🙂 J’y crois moi, j’y crois. Des moments si heureux, très heureux, qui me reviennent de si loin ; très doux. Tout cela doit être très vieux. Moi, j’y crois. Je connais un lac au bord duquel j’ai passé une vie, déjà, et cela me revient souvent, dans la tête.

(Lui montrant une fleur de bougainvillée 🙂 Cela, on ne le trouve pas ailleurs que dans les pays chauds, n’est-ce pas ? Or je les ai reconnues, venant de très loin, et je cherche le reste, l’eau tiède du lac, les moments heureux. (Très agitée 🙂 J’ai déjà été enterrée sous une petite pierre jaune, quelque part, sous des fleurs semblables. (Elle se penche vers lui.) Il m’avait dit qu’il n‘y avait personne (Elle rit.) Je suis tellement contente que vous ne soyez pas français ni rien comme cela ; ça évitera que vous me preniez pour une conne.”

Bernard-Marie Koltès (9 april 1948 – 15 april 1989)

De Russische schrijver Lev Zinovevitsj Kopelev werd op 9 april 1912 in Kiev geboren. Zie ook mijn blog van 9 april 2007.

Uit: Und schuf mir einen Götzen

„… Eines Abends ging Tscherednitschenko mit einigen Aktivisten zu dem Priester. Sie drängten ins Haus, ohne sich die Schuhe abzustreifen und die Mützen abzunehmen, polterten direkt ins Eßzimmer. Der Hausherr trat ihnen ruhig, sogar freundlich entgegen.

»Treten Sie ein, meine unerwarteten, aber hochgeehrten Gäste. Setzen Sie sich bitte. Verschmähen Sie nicht ein Gläschen Tee mit Konfitüre.«

»Wir sind nicht hergekommen, um mit dir Tee zu süffeln.«

Tscherednitschenko klappte einen Zipfel seines Uniformmantels hoch, zog aus seiner Reithose eine Pistole und warf sie von der einen Hand zur anderen. »Weißt du, was das ist?«

Die Pfarrersfrau, die wie angewurzelt beim Samowar stand, stöhnte leise. Der Priester blieb ungerührt.

»In Waffen kenne ich mich nicht aus. Aber es ist scheinbar ein Browning.«

»Richtig geraten. Sieben Schuß drin. Und alle sieben kriegst du in deinen Wanst, wenn du nicht morgen noch vor Tag aus dem Dorf verschwindest. Ich hab’ nur ein Auge, aber ich sehe weit. Also, verschwinde, daß es im ganzen Kreis nicht mehr nach dir stinkt!« …

Am Morgen fuhr der Priester ab. Fast bis zum Bahnhof geleiteten ihn weinende Frauen.

Nach Stalins Artikel „Schwindligwerden vor Erfolgen“ begann man in den Nachbardörfern, die in Gemeineigentum übernommenen Kühe den Eigentümern zurückzugeben. Mancherorts traten ganze Familien wieder aus dem Kolchos aus – Moskau hatte es erlaubt! – und forderten ihre Pferde, ihre Pflüge, Eggen und das Saatgetreide zurück.“

Lev Kopelev (9 april 1912 – 18 juni 1997)

De Duitse schrijver en milieu-acrivist Carl Amery werd als Christian Anton Mayer op 9 april 1922 in München geboren. Daar studeerde hij moderne filologie. Toen hij 21 was werd hij Amerikaans krijgsgevangene. In 1946 keerde hij terug naar München. In 1954 publiceerde hij zijn eerste roman “Der Wettbewerb”. Hij was lid van de Gruppe 47 en werkte lange tijd als directeur van de Städtische Bibliotheken München.

Uit: Arbeit an der Zukunft

„Meine erste »ordentliche« Story schrieb ich im Winter 1945/46 in Arkansas, wo ich als kriegsgefangener Baumwollpflücker, später Dolmetscher tätig war. Sie wurde in einem der interessanten jugendlichen Blätter jener Zeit veröffentlicht, machte einen Lektor der Nymphenburger

Verlagshandlung auf mich aufmerksam und führte so zum ersten Romanvertrag. (Die Veröffentlichung erfolgte 1953 und war mittelbar für meinen Zugang zur Gruppe 47 verantwortlich.) Seit 1950 verheiratet, mußte ich mich allerdings auf die Lebensweise eines ›freien‹, d. h. zu ständiger

Produktion gezwungenen Schriftstellers einrichten, was hauptsächlich durch Mitarbeit beim Rundfunk gelang.

Meinen Prosastil hätte ich nicht ohne die langjährige Bekanntschaft mit angelsächsischer und französischer Literatur entwickeln können – und (damit im Zusammenhang) nicht ohne die mit den Jahren wachsende Überzeugung, daß der komische Weltzugang leichter und eher die Tragödie

enthält und aus sich entläßt als umgekehrt. Wie erwähnt, habe ich dabei immer angenommen, daß ich von westlichen Vorbildern und Kategorien ausging und ausgehe; doch hat mich vor einem Jahr, bei einer Lesung in Prag, die Frage eines Tschechen nachdenklich gemacht, ob ich nicht eine

starke Affinität zum tschechisch-mährischen literarischen Humor verspüre. Da könnte, wie man sagt, was dran sein – zumindest in
den letzten Jahren.“

Carl Amery (9 april 1922 – 24 mei 2005)

De Iers-Amerikaanse schrijver Leonard Wibberley werd geboren op 9 april 1915 in Dublin. Hij bezocht scholen in Engeland en werkte in de jaren derig als journalist in Londen. In 1943 vertrok hij naar de Vs, waar hij al snel ook weer als journalist werkte, o.a. bij de Los Angeles Times. Daarnaast schreef hij meer dan 100 boeken, waaronder 50 jeugdboeken. Het grootste succes bij het volwassen publiek had hij met de satirische romans rond het fictieve hertogdom Grand Fenwick.

Uit: The Mouse That Roared

“I hope”, said Gloriana warily, “that you are not going to suggest that I marry the American minister, because I won’t do it. I’ve been reading about the Americans in a women’s magazine and they’re all cruel to their wives.”
“Cruel to their wives?” echoed the count.
“Precisely. They treat them as equals. They refuse to make any decisions without consulting them. They load them up with worries they should keep to themselves. And when there isn’t enough money, they send them out to work instead of earning more by their own efforts.
Some of them even make their wives work so they can go to college. They are not men at all. They are men-women. And their wives are women-men. If I am to marry, I want a husband who will be a man and let me be a woman. I’ll be able to handle him better that way.”

Leonard Wibberley (9 april 1915 – 22 november 1983)

Herinnering aan Gerard Reve, Hanz Mirck, Christoph Hein, Nnedi Okorafor, Barbara Kingsolver, Martin Grzimek, John Fante, Glendon Swarthout, Hégésippe Moreau, Johann Christian Günther

Herinnering aan Gerard Reve

Vandaag is het precies 3 jaar geleden dat de Nederlandse dichter en schrijver Gerard Reve overleed. Zie over Reve ook mijn blog van 8 april 2007, mijn blog van 14 december 2007, mijn blog van 14 december 2006. en mijn blog van 9 april 2006 en ook mijn blog van 8 april 2008.

Uit: De Avonden

‘Ik leef,’ fluisterde hij, ‘ik adem, ik beweeg, dus ik leef. Wat kan er nog gebeuren? Er kunnen rampen komen, pijnen, verschrikkingen. Maar ik leef. Ik kan opgesloten zijn, of door gruwelijke ziekten worden bezocht. Maar steeds adem ik, en beweeg ik. En ik leef.’ Hij liep terug naar de keuken, voltooide het poetsen en betrad zijn slaapkamer.
‘Konijn,’ zei hij, het konijn op de arm nemend, ‘je straf is ingetrokken, gezien je grootste verdiensten voor de zaak. ‘Hij zette het dier op de schrijftafel, sloot de grodijnen en begon zich uit te kleden. Toen hij gereed was, trommelde hij zich met de vuisten op de borst, en betastte zijn lichaam. Hij kneep in het vel van de nek, in de buik, de kuiten en de dijen. ‘Alles is voorbij,’ fluisterde hij, ‘het is overgegaan. Het jaar is er niet meer. Konijn, ik ben levend. Ik adem, en ik beweeg, dus ik leef. Is dat duidelijk? Welke beproevingen ook komen, ik leef.’
Hij zoog de borst vol adem en stapte in bed. ‘Het is gezien,’ mompelde hij, ‘het is niet onopgemerkt gebleven.’ Hij strekte zich uit en viel in een diepe slaap.“

Gerard Reve (14 december 1923 – 8 april 2006)
Portret door Arjan van Gent

De Nederlandse dichter Hanz Mirck werd geboren op 8 april 1970 te Zutphen. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en mijn blog van 3 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008.

De leraar die ons Kafka lezen leerde

De leraar die ons Kafka lezen leerde
was twee cyclopen in één lijf. En ik,
ik deed alsof ik Niemand heet
alsof ik zijn vraag stellen hoorde als ieder ander,
hij mij aankeek als ieder ander

Jaren later, op een cursus, is Niemand nog altijd dertien:
als ik het weet vraag ik geen beurt –
als ik de beurt heb weet ik niets
Onder de kudde verborgen, verdomd,
blijf ik eraan ontsnappen dat niemand ontkomt

Draadloos

Jij trok me mee, die avond, Milaan, zacht licht, lichte wind,
naar die begraafplaats als een dodenstad die groter leek
dan hij kon zijn, ingeklemd tussen kazerne en verkeersplein
Achter de lege hekken marmeren gangen, bewaakt

door een wachter in een eeuwigdurende houw
oprijzend boven wie daaronder was
Niemand
Een klok aarzelde tussen luiden en slaan

Ik trok je mee maar je bleef omkijken,
wist aan wie je dacht en wie daar niet was, wie nergens,
wie overal, het hek om de dodenstad

Later zouden we een huizenhoog reclamebord passeren
voor één machtig abonnement op een draadloze verbinding
met het echte leven

Hanz Mirck (Zutphen, 8 april 1970)

De Duitse schrijver, essayist en vertaler Christoph Hein werd geboren op 8 april 1944 in Heinzendorf in Silezié. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008.

Uit: Landnahme

“Sie lief hinaus und knallte die Tür zu. Sie war wütend auf mich, was mir Leid tat, aber ich war wirklich sprachlos. Es mag ja sein, dass ich etwas zu früh damit begonnen habe und dass mir die Kerle halt besonders gut gefallen, vielleicht hatte Mutter Recht und ich war mannstoll, na, und wenn schon, jahrelang mit einem festen Freund gehen und sogar die Nächte mit ihm verbringen und dabei das Jungfernhäutchen zu behüten, das erscheint mir noch heute abwegig. Ich kannte Rieke und wusste, dass sie eine ulkige Nudel war, nur wieso Bernhard das mitmachte, war mir unbegreiflich. Er war ein gut aussehender Kerl, nicht sehr groß, aber stämmig gewachsen. Und er hatte irgendetwas an sich, das mir gefiel und sicher nicht nur mir. Er redete nicht viel, insofern hätte er gut zu mir gepasst, denn ich redete immer gern, und Bernhard brachte es fertig, eine Stunde mit uns im Zimmer zu sitzen und nichts zu sagen. Er lächelte und schwieg, und wenn er einen ansah, da strahlte etwas von ihm aus. Er strahlte einen ganz bestimmten Geruch aus, würde ich sagen, wenn das nicht unsinnig wäre, weil ein Geruch nicht strahlen kann. Er konnte schweigen, und man hatte nicht das Gefühl, dass er einem nichts zu sagen hat. Man spürte bei ihm, dass er ganz genau wusste, was er will, und dass er alles durchsetzen würde, was er sich vornahm. Wenn er mich minutenlang ansah und dann meine Hand anfasste, bekam ich sofort ein Fell, denn alle Härchen auf meinem Arm standen augenblicklich aufrecht. Er konnte einen aber auch angucken! Er starrte nicht, er blickte einem unverwandt und freundlich in die Augen, und auf der Stelle roch ich diesen Geruch, er verströmte einen Duft von Kraft und Entschlossenheit.
So muss ein Vulkan riechen, bevor er ausbricht. Er war ein richtiger Mann, und darum konnte ich überhaupt nicht verstehen, dass er sich auf die dummen Spielchen von meiner Schwester einlässt. Ich hatte gedacht, er hätte sie gleich genommen, gleich bei ihrer allerersten Verabredung, denn genau danach roch er.”

Christoph Hein (Heinzendorf, 8 april 1944)

De Afrikaanse-Amerikaanse schrijfster Nnedi Okorafor werd geboren op 8 april 1974 in Cincinnati, Ohio. Haar ouders waren Nigeriaanse immigranten. Zij debuteerde in 2005 met Zahrah the Windseeker, waarvoor zij de Wole Soyinka Prize for Literature in Africa ontving. In 2007 publiceerde zij The Shadow Speaker. Zij werkt als docente creatief schrijven aan de Chicago State University.

Uit: Zahrah the Windseeker

„When I was born, my mother took one look at me and laughed.
“She’s . . . dada,” said the doctor, looking surprised.
“I can see that,” my mother replied with a smile. She took me in her arms and gently touched one of the thick clumps of hair growing from my little head. I had dadalocks, and woven inside each one of those clumps was a skinny, light green vine. Contrary to what a lot of people think, these vines didn’t sprout directly from my head. Instead, they were more like plants that had attached themselves to my hair as I grew inside my mother’s womb. Imagine that! To be born with vines growing in your hair! But that’s the nature of dada people, like myself.
“Look, she’s smiling,” my father said. “As if she already knows she’s dada.” To many, to be dada meant you were born with strange powers. That you could walk into a room and a mysterious wind would knock things over or clocks would automatically stop; that your mere presence would cause flowers to grow underneath the soil instead of above. That you caused things to rebel or that you would grow up to be rebellious yourself! And what made things even worse was that I was a girl, and only boys and men were supposed to be rebellious. Girls were supposed to be soft, quiet, and pleasant.“

Nnedi Okorafor (Cincinnati, 8 april 1974)

De Amerikaanse schrijfster Barbara Kingsolver werd geboren op 8 april 1955 in Annapolis, Maryland. Zie ook mijn blog van 8 april 2007 en ook mijn blog van 8 april 2008.

Uit: Animal, Vegetable, Miracle

“As we gathered our loot on the counter, the sky suddenly darkened. After 200 consecutive cloudless days, you forget what it looks like when a cloud crosses the sun. We all blinked. The cashier frowned toward the plate glass window.
“Dang,” she said, “if it isn’t going to rain.”
“I hope so,” Steven said.
She turned her scowl from the window to Steven. This bleached-blonde guardian of gas pumps and snack food was not amused. “It better not, is all I can say.”
“But we need it,” I pointed out. I am not one to argue with cashiers, but this was my very last minute as a Tucsonan. I hated to jinx it with bad precipitation-karma.
“I know that’s what they’re saying, but I don’t care,” she avowed. “Tomorrow’s my first day off in two weeks, and I want to wash my car.”
For three hundred miles we drove that day through desperately parched Sonoran badlands, chewing our salty cashews with a peculiar guilt. We had all shared this wish, in some way or another: that it wouldn’t rain on our day off. Thunderheads dissolved ahead of us, as if honoring our compatriot’s desire to wash her car as the final benediction on a dying land. In our desert, we would not see rain again.”

Barbara Kingsolver (Annapolis, 8 april 1955)

De Duitse schrijver Martin Grzimek werd geboren op 8 april 1950 in Trutzhain, Hessen. Vanaf 1968 studeerde hij theaterwetenschappen in Berlijn en vanaf 1972 filosofie en germanistiek in Heidelberg. Daarna werkte hij o.a. als docent. Van 1986 tot 1992 werkte hij als zelfstandig schrijver in Caracas, Venezuela, waarbij hij tevens in de directie zat van het Goethe Instituut daar. Van 1997 tot 2000 verbleef hij in Santiago de Chile.

Uit: Das Austernfest

»Ich bin verliebt in eine Frau und kann nicht von ihr lassen. Schon seit Jahrzehnten geht das so, es scheint mir, solange ich denken kann, doch was ich auch versuche, sie will nichts von mir wissen. Das wird sich jetzt ändern. Sie braucht mich, ich habe es ihr bewiesen. Sie schaut mich schon anders an, sieht nicht mehr nur den guten alten Freund in mir, den sie so lange kennt. Ich habe etwas getan für sie, was sie mir nie vergessen können wird: ich gebe ihr die Freiheit wieder. Dann werden wir zusammensein. Ich spüre es. Es dauert nur noch ein paar Tage, hat mir der Staatsanwalt verraten, und ich kann sie abholen aus der Untersuchungshaft. Sie wird mir in die Arme fallen, ich drücke sie an mich, spüre ihr Gesicht an meiner Wange, ihre Haare auf meinen trockenen Lippen, höre sie in mein Ohr flüstern. Sie wird mich lieben, lieben müssen.«

Martin Grzimek (Trutzhain, 8 april 1950)

De Amerikaanse schrijver John Fante werd geboren in Colorado op 8 april 1909. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.

Uit: A Kidnapping in the Family

“There was an old trunk in my mother’s bedroom. It was the oldest trunk I ever saw. It was one of those trunks with a round lid like a fat man’s belly. Away down in this trunk, beneath wedding linen that was never used because it was wedding linen, and silverware that was never used because it was a wedding present, and beneath all kinds of fancy ribbons, buttons, birth certificates, beneath all this was
a box containing family pictures. My mother wouldn’t permit anyone to open this trunk, and she hid the key. But one day I found the key. I found it hidden under a corner of the rug.
On spring afternoons that year I would come home from school and find my mother working in the kitchen. Her arms would be limp and white like dry clay from toil, her hair thin and dry against her head, and her eyes sunken and large and sad in their sockets.
The picture! I would think. Oh, that picture in the trunk!
When my mother wasn’t looking I would steal into her bedroom, lock the door, and open the trunk. There were many pictures down there, and I loved all of them, but there was one alone which my fingers ached to clutch and my eyes longed to see when I found my mother that way — it was a picture of her taken a week before she married my father.
Such a picture!
She sat on the arm of a plush chair in a white dress spilling down to her toes. The sleeves were puffy and frothy: they were very elegant sleeves. There was scarcely any neck to the dress, and at her throatwas a cameo on a thin gold chain. Her hat was the biggest hat I ever saw in my life. It went entirely around her shoulders like a white parasol, the brim dipping slightly, and covering most of her hair except a dark mound in back. But I could see the green, heavy eyes, so big that not even that hat could hide them.”

John Fante (8 april 1909 – 8 mei 1983)

De Amerikaanse schrijver Glendon Fred Swarthout werd geboren op 8 april 1818 in Pinckney, Michigan. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.

Uit: The Cadillac Cowboys

„Call me a Cadillac cowboy if you will. The Grand Central Station Gang, my former fellow-riders on the New York, New Haven & Hartford stage line, insult me, so I hear, with labels similarly choice. “Billy the Button-Down Kid,” they scoff, or “The T.S. Eliot Tenderfoot” or “Wyatt Earp with an Attache Case.” Let them have their jest. Archetype of the dude I may be, but I have gone west now, where men are men and where, when you say such things, stranger, you smile.

It was books, not a six-gun, which sent me packing, which made me a dilettante Don Quixote gone daft from reading. For some time after marriage I pretended industry by commuting now and then from our estate to New York, to the Public Library, and there for several hours doing research
for a possible Ph.D. in history. By chance I crossed a Mississippi of the mind and commenced to graze with rising appetite in a territory of Indians and ranchers and cavalry and gunfighters and romance from whence I was never emotionally to return. As a historian I had found my era, as a man my place. Stooped, spindle-shanked, thick-lensed, balding pedant–not! In this bony breast there snorted a bison, there swaggered a roistering mountain man, there was born, a civilization too late, a stripling Teddy Roosevelt hot for deeds of derring-do!“

Glendon Swarthout (8 april 1918 – 23 september 1992)

De Franse dichter en schrijver Hégésippe Moreau (eig. Pierre-Jacques Roulliot) werd geboren op 8 april 1810 in Parijs. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.

Chagrin d’automne

Les lignes du labour dans les champs en automne

Fatiguent l’œil, qu’à peine un toit fumant distrait,

Et la voûte du ciel tout entière apparaît,

Bornant d’un cercle nu la plaine monotone.

En des âges perdus dont la vieillesse étonne

Là même a dû grandir une vierge forêt,

Où le chant des oiseaux sonore et pur vibrait,

Avec l’hymne qu’au vent le clair feuillage entonne !

Les poètes chagrins redemandent aux bras

Qui font ce plat désert sous des rayons sans voile

La verte nuit des bois que le soleil étoile ;

Ils pleurent, oubliant, dans leurs soupirs ingrats,

Que des mornes sillons sort le pain qui féconde

Leurs cerveaux, dont le rêve est plu
s beau que le monde !

Hégésippe Moreau (8 april 1810 – 20 december 1838)

De Duitse dichter Johann Christian Günther werd geboren op 8 april 1695 in Stiergau. Zie ook mijn blog van 8 april 2007. Zie ook mijn blog van 8 april 2007.

Die unwiederbringliche Zeit

Ich weiß noch wohl die liebe Zeit,

In der ich mich genug erfreut;

Was waren das für süße Tage!

Die Schläfen trugen Blum’ und Glut

Und kannten weder Wunsch noch Plage,

Noch was den Greisen bange tut.

Mein Sorgen ging auf Lust und Scherz;

Mein Herz war Amianthes Herz,

Wir zählten weder Kuß noch Stunden.

Tanz, Schauplatz, Gärten, Spiel und Wein

Und aller Vorteil der Gesunden

Nahm Blut und Geist mit Wollust ein.

Wie? Was? Erzähl ich einen Traum?

Zum wenigsten gedenkt mich’s kaum.

Mein Gott, wie ist die Zeit entronnen!

Was hast du, Herz, von aller Lust?

Dies, daß du R
eu’ und Leid gewonnen

Und wissen und entbehren mußt.

Ihr, die ihr die Natur versteht

Und durch die Kunst oft höher geht,

Ihr könnt euch mir recht sehr verbinden:

Ach sagt mir doch, ich fleh euch an,

Wie soll ich die Maschine finden,

Die Zeit und Jugend hemmen kann?

Johann Christian Günther (8 april 1695 – 15 maart 1723)

William Wordsworth, Victoria Ocampo, Gabriela Mistral, Donald Barthelme, Johannes Mario Simmel, Jens Peter Jacobsen, Gustav Landauer, Roger Lemelin, Hervé Bazin, Flora Tristan

De Engelse dichter William Wordsworth werd geboren op 7 april 1770 in Cumberland. Zie ook mijn blog van 7 april 2007 en ook mijn blog van 7 april 2008.

LINES WRITTEN IN EARLY SPRING

I HEARD a thousand blended notes,

While in a grove I sate reclined,

In that sweet mood when pleasant thoughts

Bring sad thoughts to the mind.

To her fair works did Nature link

The human soul that through me ran;

And much it grieved my heart to think

What man has made of man.

Through primrose tufts, in that green bower,

The periwinkle trailed its wreaths;

And ’tis my faith that every flower

Enjoys the air it breathes.

The birds around me hopped and played,

Their thoughts I cannot measure:–

But the least motion which they made

It seemed a thrill of pleasure.

The budding twigs spread out their fan

To catch the breezy air;

And I must think, do all I can,

That there was pleasure there.

If this belief from heaven be sent,

If such be Nature’s holy plan,

Have I not reason to lament

What man has made of man?

TO SLEEP

A FLOCK of sheep that leisurely pass by,

One after one; the sound of rain, and bees

Murmuring; the fall of rivers, winds and seas,

Smooth fields, white sheets of water, and pure sky;

I have thought of all by turns, and yet do lie

Sleepless! and soon the small birds’ melodies

Must hear, first uttered from my orchard trees;

And the first cuckoo’s melancholy cry.

Even thus last night, and two nights more, I lay,

And could not win thee, Sleep! by any stealth:

So do not let me wear to-night away:

Without Thee what is all the morning’s wealth?

Come, blessed barrier between day and day,

Dear mother of fresh thoughts and joyous health!

William Wordsworth (7 april 1770 – 23 april 1850)

De Argentijnse schrijjfster Victoria Ocampo werd geboren op 7 april 1890 in Buenos Aires. Zij stamde uit een oude Spaanse familie die zich eerst in Cuzco in Peru gevestigd had en in de 17e eeuw in Buenos Aires terecht kwam. Haar eerste boek “De Francesca a Beatrice” publiceerde zij in 1924. Zij maakte naam als schrijfster en als oprichtster van het literaire tijdschrift Sur.

Uit: Palabras francesas

“If I hadn’t been American, after all, I probably wouldn’t have felt this thirst to explain, to explain us and to explain myself. In Europe when something is produced, you could say it is explained beforehand; each event gives the impression of carrying an identity tag from the time it occurs and is appropriately shelved. Here, on the other hand, each thing, each event is suspicious and suspected of being something without precedent. We have to examine it from top to bottom to try to identify it, and sometimes when we try to apply the explanations that analogous cases would receive in Europe, we find that they don’t fit.

Then, here we are, obliged to close our eyes and to advance, gropingly and hazardously, toward ourselves; to try to find out to what extent the old explanations can be applied to new problems. We hesitate, stumble, deceive ourselves, tremble, but continue obstinately along. Even though, for now, the results may be mediocre, who cares? Our suffering isn’t. And that’s what counts. This suffering must be so strong that someday someone feels the urgency to overcome it by explaining it.“

Victoria Ocampo (7 april 1890 – 27 januari 1979)

De Chileense dichteres en diplomate Gabriela Mistral werd geboren in Vicuña, Chili op 7 april 1889. Zie ook mijn blog van 7 april 2007 en ook mijn blog van 7 april 2008.

The Stranger (La Extranjera)

She speaks in her way of her savage seas

With unknown algae and unknown sands;

She prays to a formless, weightless God,

Aged, as if dying.

In our garden now so strange,

She has planted cactus and alien grass.

The desert zephyr fills her with its breath

And she has loved with a fierce, white passion

She never speaks of, for if she were to tell

It would be like the face of unknown stars.

Among us she may live for eighty years,

Yet always as if newly come,

Speaking a tongue that plants and whines

Only by tiny creatures understood.

And she will die here in our midst

One night of utmost suffering,

With only her fate as a pillow,

And death, silent and strange.

Vertaald door Helene Masslo Anderson

Gabriela Mistral (7 april 1889 – 10 januari 1957)

De Amerikaanse schrijver Donald Barthelme werd geboren op 7 april 1931 in Philadelphia. Zie ook mijn blog van 7 april 2007 en ook mijn blog van 7 april 2008.

Uit: Me and Miss Mandible

“The sixth grade at Horace Greeley Elementary is a furnace of love, love, love. Today it is raining, but inside the air is heavy and tense, with passion. Sue Ann is absent; I suspect that yesterday’s exchange has driven her to bed. Guilt hangs about me. She is not responsible, I know, for what she reads, for the models proposed to her by a venal publishing industry; I should not have been so harsh. Perhaps it is only the flu.
Nowhere have I encountered an atmosphere as charged with aborted sexuality as this. Miss Mandible is helpless; nothing goes right today. Amos Darin has been found drawing a dirty picture in the cloakroom. Sad and inaccurate, it was offered not as a sign of something else but as an act of love in itself. It has excited even those who have not seen it, even those who saw but understood only that it was dirty. The room buzzes with imperfectly comprehended titillation. Amos stands by the door, waiting to be taken to the principal’s office. He wavers between fear and enjoyment of his temporary celebrity. From time to time Miss Mandible looks at me reproachfully, as if blaming me for the uproar. But I did not create this atmosphere, I am caught in it like all the others.”

Donald Barthelme (7 april 1931 – 23 juli 1989)

De Oostenrijkse schrijver Johannes Mario Simmel werd op 7 april 1924 in Wenen geboren. Zie ook mijn blog van 7 april 2007, mijn blog van 5 januari 2009 en ook mijn blog van 7 april 2008.

Uit: Es muss nicht immer Kaviar sein

“Am 28. Mai 1939, kurz nach Mitternacht, gab ein eleganter junger Herr in dem bei Feinschmeckern berühmten Lokal “Chez Pierre” am Place Graillon in Paris seine Bestellung auf. Der alte, weißhaarige Oberkellner Emile betrachtete den Gast lächelnd und voll Sympathie. Er kannte Thomas Lieven seit vielen Jahren. Neben dem jungen Herrn saß ein schönes Mädchen mit glänzendem schwarzem Haar und lustigen Puppenaugen in dem ovalen Gesicht. Mimi Chambert hieß die junge Dame.
Der Kellner trat heran: “Monsieur Lieven, das sind zwei Herren, die Sie sprechen wollen.”
Arglos sah Thomas auf. Beim Eingang standen, verlegen grüßend, zwei Männer in nicht ganz sauberen Trenchcoats.
Er ging zum Eingang. “Meine Herren, was kann ich für Sie tun?”
Die beiden Männer in den zerdrückten Regenmänteln verneigten sich. “Monsieur, wir waren schon in der Wohnung von Mademoiselle Chambert. Wir sind Kriminalbeamte. Es tut uns leid, wir müssen Sie verhaften.”
“Was habe ich getan?” fragte Thomas leise.
“Sie werden alles erfahren.”
Der Alptraum geht also weiter, dachte Thomas. Er sagte freundlich: “Meine Herren, Sie sind Franzosen! Sie wissen, welche Sünde es ist, ein gutes Essen zu stören. Darf ich Sie bitten, mit meiner Verhaftung zu warten, bis ich gespeist habe?”
Die beiden Kriminalbeamten zögerten.
“Können wir unseren Chef anrufen?” fragte der eine.
Thomas erlaubte es ihm.“

Johannes Mario Simmel (7 april 1924 – 1 januari 2009)

De Deense dichter en schrijver Jens Peter Jacobsen werd geboren op 7 april 1847 in Thisted.

Uit: Ein Schuß in den Nebel (Vertaald door Mathilde Mann)

„Das kleine grüne Zimmer auf Stavnede war offenbar im Grunde dazu eingerichtet, als Durchgang zu der übrigen Zimmerflucht zu dienen. Auf alle Fälle luden die Stühle mit den niedrigen Lehnen, die längs der perlgrauen Täfelung aufgestellt waren, nicht zu längerem Verweilen ein. In der Mitte der Wand saß ein Hirschgeweih, es krönte eine helle Stelle, deren Form deutlich verriet, daß ein ovaler Spiegel hier einmal seinen Platz gehabt hatte. Die eine von den Zacken trug einen breitrandigen Damenstrohhut mit langen celadongrünen Bändern. In der Ecke rechts standen eine Vogelflinte und eine dürftige Kalla, in der andern ein Bündel Angelruten, und in eine von den Schnüren war ein paar Handschuhe eingeknüpft. Mitten im Zimmer stand ein kleiner runder Tisch mit vergoldetem Fuß; ein großer Strauß Farnkräuter lag auf der schwarzen Marmorplatte.
Es war spät am Vormittage. In einem großen und goldenen Schwaden strich das Sonnenlicht durch eine der obersten Fensterscheiben und fiel mitten zwischen die Farnkräuter hinab; einige davon waren üppig grün, die meisten waren welk, nicht trocken und zusammengeschrumpft, sie hatten ganz ihre Form, aber die grüne Farbe war einer Unendlichkeit von gelben und braunen Schattierungen gewichen, von dem zartesten Weißgelb bis zu dem kräftigsten Rotbraun.“

Jens Peter Jacobsen (7 april 1847 – 30 april 1885)

De Duitse schrijver, vertaler, anarchistisch politicus en joods denker Gustav Landauer werd geboren in Karlsruhe op 7 april 1870. Kort voor de eeuwwisseling ging hij in Berlijn studeren (filosofie) en werd voelde zich spoedig aangetrokken tot het anarchisme. Als zodanig behoorde hij tot de anarchistische stroming die tussen het individualistische anarchisme en communistisch-anarchisme stond. Op 16 mei 1908 richtte Gustav Landauer, inmiddels een journalist, de Socialistische Bond op, een niet-marxistische socialistisch-anarchistische club. Hij schreef diverse socialistische, anarchistische en mystieke stukken. Spoedig sloot hij een levenslange vriendschap met de joodse theoloog en socialistische-anarchist Martin Buber. In november 1918 steunde Landauer de Beierse revolutionaire premier Kurt Eisner, die op 21 februari 1919 werd vermoord. Hij speelde met Ernst Toller en Erich Mühsam een hoofdrol in de oprichting van de Beierse Radenrepubliek en werd daarin volkscommissaris (minister) van onderwijs. In die hoedanigheid maakte hij het onderwijs volkomen dienstbaar aan de socialistische zaak. Hoewel een verklaard tegenstander van het marxisme, verklaarde hij zich bereid om de zgn. ’tweede radenrepubliek’ van de communisten, die eind april 1919 in München de macht grepen, te steunen. Hij werd echter niet in de nieuwe radenregering opgenomen. Na de val van de radenrepubliek op 1 mei 1919 werd Gustav Landauer gevangengenomen door vrijkorpsmannen en zogenaamd op de vlucht doodgeschoten.

Uit: Briefwechsel

“Lieber Buber,

Leider muss ich Nein sagen. Der Zeitpunkt, den Sie für bedeutsam und vielleicht entscheidend erklären, ist für mich ein solcher, der mich schweigen heißt. Vom deutschen Militärregiment geduldet oder von ihm veranlasst ist für mich, was all solche Publikationen und ihre tatsächliche Wirkung angeht, nur ein Gradunterschied. Je mehr sich Deutschland und die Türkei auf der einen Seite, England, Amerika und die politischen Zionisten auf der anderen für Palästina interessieren, umso kühler stehe ich dieser Gegend gegenüber, zu der mein Herz mich noch nie gezogen hat und die für mich nicht notwendig die örtliche Bedingung einer jüdischen Gemeinschaft ist. Das wirkliche Ereignis, das für uns Juden bedeutsam und vielleicht entscheidend ist, ist nur die Befreiung Russlands. Was in und um Palästina jetzt und in nächster Zeit geschieht, sind fiktive Angelegenheiten auf dem Gebiet des politischen Schwindels, und es wird kaum viel anderes herauskommen als aus dem albanischen Reich des Fürsten von Wied.

Dies nur zur notgedrungenen Motivierung in Kürze; ich weiß noch gar nicht, wie ich über die Aufgabe der Judenheit denken werde, wenn die Menschheit durch diesen Brand hindurch sein wird; einstweilen bin ich – trotz allem – einverstanden, dass Bronstein nicht Professor an der Universität Jaffa, sondern Trotzki in Russland ist.”

Gustav Landauer (7 april 1870 – 2 mei 1919)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 7 april 2007.

De Canadese schrijver en essayist Roger Lemelin werd geboren op 7 april 1919 in Quebec.

De Franse schrijver Hervé Bazin werd geboren in Angers op 7 april 1911.

De Franse schrijfster en strijdster voor vrouwenrechten Flora Tristan werd geboren op 7 april 1803 in Parijs.

John Pepper Clark, Uljana Wolf, Jakob Ejersbo, Günter Herburger, Julien Torma, Dan Andersson, Erich Mühsam, Georges Darien, Jean-Baptiste Rousseau, Alexander Herzen, Aasmund Olavsson Vinje, Nicolas Chamfort, Levon Shant, Brigitte Schwaiger

De Nigeriaanse dichter en schrijver John Pepper Clark werd geboren op 6 april 1935 in Kiagbodo, Nigeria. Zie ook mijn blog van 6 april 2007 en ook mijn blog van 6 april 2008.

Uit: The Ozidi Saga

“Azeza arose once more.
“I am Azeza! Day has broken again!
Whatever day has broken is the day.
All night I exercised myself and now it is dawn.
This is the day I shall do battle.
Yes, Ozidi after all is but a boy.
His father himself fought with us until he tired, and did us no harm.
And when at that place we killed his father, I myself with my stick was first to hit him over the head, before the others fell on him.
Others were all scared of him and running away.
Yes, as I have this one eye, a twenty-eyed man is not my match.
The way my one leg is, a ten-legged man is no match for me.
The way my one hand is, this one hand of mine really is a miracle.”
He stomped round and round.
So terrible was his show of force that Oreame flew off straight to God—scaled the skies until she arrived and asked God:
“O God!”
“Yes!”
“This battle my son is fighting with the people of Orua, what do you yourself think of it? Do you think that my son too should die on top of his father’s head, do you think so?”
“Oh, Oreame, don’t you see the fight is a just one in your hand? Go back and seek your battle.
Who knows nothing and comes to you, that person is your animal.”
So she assured her.
After being assured, she said:
“Truly, O Mother! It is you molded us all.
I kneel to you.”
Next, at one drop, she descended to earth—like wind she flew circling over rooftops and alighting [calling aloud]:
“Oh Ozidi, my son, my son!
Hand-all-man, foot-all-man, my son, my son, my son! O fit-to-fight, my son, my son, my son!
O fit-to-be-Captain, my son, my son, my son! O Ozidi, rise, rise, rise!”

John Pepper Clark (Kiagbodo, 6 april 1935)

De Duitse dichteres Uljana Wolf werd geboren op 6 april 1979 in Berlijn. Zie ook mijn blog van 6 april 2007 en ook mijn blog van 6 april 2008.

aufwachraum II

ach wär ich nie im aufwachraum gewesen

taub gestrandet schwankend in der weißen

barke neben andern barken angebunden –

ja das ist der letzte hafen ist der klamme

schlafkanal mit schwarzen schwestern die

als strafgericht am ufer stehn und dir mit

strengen fingerspritzen drohen: tropf und

teufel meine liebe können sie mich hören

und hören kannst du nichts nur diese stille

in den schleusen sanitäres fegewasser das

dich tropfenweise aus dem schlauch ernährt –

als unter deinem bett das meer mit raschen

schlägen dich zurückraubt in den traum von

stern und knebel fern vom aufwachraum

nachtrag an die kreisauer hunde

wer sagt gedichte sind wie diese hunde
im dorfkern vom eignen echo umstellt

vom warten und scharren bei halbmond
vom sturen markieren im sprachrevier

der kennt euch nicht ihr rasenden kläffer
kassandren im lautrausch der wallachei

denn ihr fügt was wort ist und was wade
hinterrücks in tollkühnem biss

zusammen als wär ein bein nur ein blatt
und die ordnung der dinge ein tausch:

in meinem stiefel noch der abdruck
eurer zähne – vom tacker vier zwacken

so lohnt ihr dem vers der euch nachlief
folgt welt wohl der dichtung bei fuß

Uljana Wolf (Berlijn, 6 april 1979)

De Deense schrijver en journalist Jakob Ejersbo werd geboren in Rødovre op 6 april 1968. Ejersbo groeide op in Denemarken en Tanzania. Al vanaf zijn tiende wist hij dat hij schrijver wilde worden. Na zijn eindexamen in 1988 vestigde hij zich in Aalborg. Hij studeerde in 1995 af aan de Hogeschool voor de Journalistiek van Denemarken. In 1998 debuteert Ejersbo met de briefroman Fuga, die hij in samenwerking met Morten Alsinger schreef. Twee jaar later kwam een novellenbundel van zijn hand uit, Superego, die goed ontvangen werd. Zijn grote doorbraak beleefde hij in 2002 met het verschijnen van de roman Nordkraft. Voor het boek kreeg hij De Gyldne Laurbær, de prijs van de Deense boekhandelaren. Het boek werd meermaals vertaald, waaronder in het Nederlands. In 2005 werd het boek verfilmd door Ole Christian Madsen.

Uit: Nordkraft (Vertaald door Sigrid Engeler)

»Der Hund knurrt, seine Eckzähne glänzen vom Geifer, seine Kiefer schnappen zu. Ich kann im Schritt den Luftzug spüren. 300 Gramm Hasch sind mit Tesafilm an meinem Bauch zwischen Brust und Schamhaar festgeklebt. Der Geruch mach den Schäferhund total verrückt, sein Rachen ist nur eine Handbreit von meinem Schritt entfernt. Das Tier steht auf den Hinterbeinen, er zerrt an der Leine. Der Bulle hält sie straff gespannt, das Halsband gräbt sich dem Hund ins Fell. Stoßweise dringt aus seinem aufgerissenem Maul warmer Atem in die frostkalte Abendluft.«

Jakob Ejersbo (6 april 1968 – 10 juli 2008)

De Duitse schrijver en dichter Günter Herburger werd geboren op 6 april 1932 in Isny im Allgäu. Zie ook mijn blog van 6 april 2007 en ook mijn blog van 6 april 2008.

Uit: Schlaf und Strecke

„Schon im Zug nach Zürich begann Verklärung. Draußen regnete es, in den Abteilen hatte sich junges Volk breit gemacht, das Rucksäcke, Wimpel, Tennisschläger und, für welche Zwecke auch immer, kurzstielige Schaufeln bei sich hatte. Die Gesellschaft war zu Hütten und Landschulheimen über das verlängerte Wochenende unterwegs.Sofort verliebte ich mich in ein protestantisch blondes Mädchen, dann in seine Nachbarin. Beide waren sehr groß, die Lippen dunkelrot geschminkt, die vielen Haare kunstvoll in Unordnung gebracht.
In Luzern, wo alle ausstiegen und wir vom Rapido zu einer Bummellinie wechselten, war selbst noch die Bahnhofshalle sexualisiert.
Helio Bechterew sagte, seit Stunden müsse er an Hepatitis-B denken, das Virus.
Warum?
Wegen der großartigen Frisuren.
Verstünde ich nicht.
Er sei an der Elfenbeinküste gewesen, behauptete er, die ebenfalls voller Haare sei. Er habe Gelbsucht bekommen, eine langweilige, monatelange Krankheit, gegen die nichts helfe. Schließlich habe ihm eine schwäbische Tante geraten, Schafsläuse zu essen. Und tatsächlich, es habe geholfen, täglich zwanzig, dreißig Stück in Quark oder Haferbrei. Der Tante sei es auch gelungen, Schafszüchter für die Läuse aufzutreiben, die sich Gabe und Transport allerdings teuer hätten bezahlen lassen. Die Breitband-Medizin wisse immer noch nicht, weshalb das alte Bauernmittel wirke.“

Günter Herburger (Isny im Allgäu, 6 april 1932)

De Franse schrijver, dramaturg en dichter Julien Torma werd geboren in Cambrai op 6 april 1902. Hij was bevriend met Max Jacob en Robert Desnos en hij nam hij zijdelings deel aan de bijeenkomsten en activiteiten van de surrealisten zonder daadwerkelijk lid te zijn van de groep. Hij was een groot kenner van de ’Pataphysique en Alfred Jarry. Zijn geschriften zijn postuum uitgegeven door het Collège de ’Pataphysique.

Uit: Euphorismes

«Il n’y a que deux attitudes : se résigner ou se révolter. Toutes deux exigent la même liberté et la même lucidité. Malheureusement, nos révoltés sont encore et toujours beaucoup trop résignés, et nos résignés beaucoup trop révoltés.»

«On appelle charme féminin le cache-sexe de la connerie.»

«Les meilleures plaisanteries sont déplacées.»

Julien Torma (6 april 1902 – 17 februari 1933)

De Zweedse dichter en schrijver Dan Andersson werd geboren op 6 april 1888 in Skattlösberg (Dalarna). Hij werkte in verschillende beroepen. Daarnaast bezocht hij de Volkshogeschool en werd hij later zelf leraar. Sinds 1913 was hij zelfstandig schrijver. Zijn novellen maakten hem tot een van de belangrijkste arbeider-schrijvers van Zweden. Bekend werd hij ook door zijn vertalingen van Charles Baudelaire en Rudyard Kipling. Veel van zijn gedichten zijn op muziek gezet.

Uit: Svarta visor (Fragment)

Um den Bettler von Luossa saß das ganze Dorf im Ring

und am Lagerfeuer hörte seinen Sang

über Bettler, über Tippler, über manches Wunderding

und seine Sehnsucht eine ganze Mondnacht lang:

„Irgendetwas hinter Bergen, jenseits Blumen und Gesängen,

irgendetwas hinter Sternen und dem heißen Herzen mein —

hört ihr? — etwas raunt und flüstert, will mich locken und bedrängen:

‘Komm zu uns, denn diese Erde kann dein Reich nicht länger sein.’

Oftmals lauschte ich ganz still dem leisen Wogenschlag am Strand,

und es rauschte still das wilde Meer im Traum,

und die Brandung warf mich sanft in jenes formenlose Land,

wo die Liebsten, die wir kannten, haben Raum.

Vertaald door Klaus-Rüdiger Utschick

Dan Andersson (6 april 1888 – 16 september 1920)

De Duitse schrijver, anarchist en activist Erich Mühsam werd geboren in Berlijn op 6 april 1878. Zie ook mijn blog van 6 april 2007 en ook mijn blog van 6 april 2008.

Ich bin ein Pilger …

Ich bin ein Pilger, der sein Ziel nicht kennt;
der Feuer sieht und weiß nicht, wo es brennt;
vor dem die Welt in fremde Sonnen rennt.

Ich bin ein Träumer, den ein Lichtschein narrt;
der in dem Sonnenstrahl nach Golde scharrt;
der das Erwachen flieht, auf das er harrt.

Ich bin ein Stern, der seinen Gott erhellt;
der seinen Glanz in dunkle Seelen stellt;
der einst in fahle Ewigkeiten fällt.

Ich bin ein Wasser, das nie mündend fließt;
das tauentströmt in Wolken sich ergießt;
das küßt und fortschwemmt weint und froh genießt.

Wo ist, der meines Wesens Namen nennt?
Der meine Welt von meiner Sehnsucht trennt?
Ich bin ein Pilger, der sein Ziel nicht kennt.

Erich Mühsam (6 april 1878 – 10 juli 1934)

De Franse, anarchistische, schrijver Georges Darien werd geboren als Georges Hippolyte Adrien op 6 april 1862 in Parijs. Hij schreef zes romans, diverse toneelstukken, een omvangrijk pamflet en talloze artikelen. Tijdens militaire dienst werd hij veroordeeld tot 33 maanden strafbataljon op grond van insubordinatie. Over de gruwelijke jaren, doorgebracht in het kamp ‘Biribi’ in Tunesië, zou hij zijn eerste – gelijknamige – roman schrijven, die in 1890 werd gepubliceerd. Terwijl hij aan Biribi werkte, schreef hij nog een andere roman (Bas les coeurs!) waarin het opportunisme werdf gehekeld waarmee de brave burgers van Versailles in 1870-71 hadden gereageerd op de Frans-Pruisische oorlog en op de Parijse Commune. Na zijn dood raakte hij in vergetelheid maar in de jaren vijftig van de 20e eeuw kwam het tot heruitgaves van zijn werk.

Uit: BAS LES COEURS!

„La guerre a été déclarée hier. La nouvelle en est parvenue à Versailles dans la soirée.

M. Beaudrain, le professeur du lycée qui vient me donner des leçons tous les jours, de quatre heures et demie à six heures, m’a appris la chose dès son arrivée, en posant sa serviette sur la table.

Il a eu tort. Moi qui suis à l’affût de tous les prétextes qui peuvent me permettre de ne rien faire, j’ai saisi avec empressement celui qui m’était offert.

–Ah! la guerre est déclarée! Est-ce qu’on va se battre bientôt, monsieur?

–Pas avant quelques jours, a répondu M. Beaudrain avec suffisance. Un de mes amis, capitaine d’artillerie, que j’ai rencontré en venant ici, m’a dit que nous ne passerions guère le Rhin avant un huitaine de jours.

–Alors, nous allons passer le Rhin?

–Naturellement. Il est nécessaire de franchir ce fleuve pour envahir la Prusse.

–Alors, nous envahirons la Prusse?

–Naturellement, puisque nous avons 1813 et 1815 à venger.

–Ah! oui, 1813 et 1815! Après Waterloo, n’est-ce pas, monsieur? Quand Napoléon a été battu?…

–Napoléon n’a pas été battu. Il a été trahi, a fait M. Beaudrain en hochant la tête d’un air sombre. Mais donnez-moi donc votre devoir; c’est un chapitre des Commentaires, je crois?“

Georges Darien (6 april 1862 – 19 augustus 1921)

De Franse schrijver Jean-Baptiste Rousseau werd geboren op 6 april 1671 in Parijs. Zie ook mijn blog van 6 april 2007 en ook mijn blog van 6 april 2008.

A la Paix (Fragment)

ô paix, tranquille paix, secourable immortelle,

fille de l’ harmonie et mere des plaisirs,

que fais-tu dans les cieux, tandis que de Cybele

les sujets désolés t’ adressent leurs soupirs ?

Si, par l’ ambition de la terre bannie,

tu crois devoir ta haine à tes profanateurs,

que t’ a fait l’ innocence injustement punie

de l’ inhumanité de ses persécuteurs ?

équitable déesse, entends nos voix plaintives ;

vois ces champs ravagés, vois ces temples brûlants,

ces peuples éplorés, ces meres fugitives,

et ces enfants meurtris entre leurs bras sanglants.

Jean-Baptiste Rousseau (6 april 1671 – 16 maart 1741)

De Russische schrijver, filosoof en publicist Alexander Herzen werd geboren op 6 april 1812 in Moskou. Zie ook mijn blog van 6 april 2007.

Uit: The Memoirs of Alexander Herzen

„ Autumn 1852
There is no town in the world which is more adapted for training one away from people and training one into solitude than London. The manner of life, the distances, the climate, the very multitude of the population in which the individual is lost, all this together with the absence of Continental diversions conduces to the same effect. One who knows how to live alone has nothing to fear from the dullness of London. The life here, like the atmosphere here, is bad for the weak, for the frail, for one who seeks a prop outside himself, for one who seeks cordiality, sympathy, attention; the moral lungs here must be as strong as the physical lungs, whose task is to get rid of the sulphuric acid in the smoky fog. The masses are saved by the struggle for daily bread, the commercial classes by their absorption in heaping up wealth, and all by the fuss and hurry of business; but nervous and romantic temperaments, fond of living among their fellows, of intellectual sloth and emotional idleness, are bored to death and fall into despair.

Wandering lonely about London, through its stony lanes and through its stifling passages, sometimes not seeing a step before me for the thick, opaline fog, and running against flying shadows—I lived through a great deal.

In the evening when my son had gone to bed, I usually went out for a walk; I scarcely ever went to see any one; I read the newspapers and stared in taverns at the alien race, and stood on the bridges across the Thames.“

Alexander Herzen (6 april 1812 – 21 januari 1870)
Portret door Nikolai Gay

De Noorse dichter en journalist Aasmund Olavsson Vinje werd geboren op 6 april 1818 in Vinje, Telemark. Zie ook mijn blog van 6 april 2007.

Bij Rondane (Fragment)

O, terug te zien de bergen en de dalen,

die ik ook in mijn kinderjaren zag,

dezelfde wind weer langs ’t verhitte hoofd strijkt;

en goudgloed ligt op sneeuw, als ’t vroeger was.

Het is een kindertaal die mij hier toespreekt,

en die me ernstig stemt, terwijl ik lach.

Met jeugdherinnering valt alles samen;

Het overvalt me, neemt me haast de adem.

Ja, ’t leven stroomt me toe, zoals het stroomde,

als ‘k zag hoe lentegroen aan sneeuw ontspringt.

Weer droom ik nu, zoals ik altijd droomde,

als ‘k zulke bergen zag in lucht zo blauw.

Weg zijn de dagelijkse strijd en zorgen,

als net als toen een laatste zonglimp blinkt.

Ik vind wel weer een huis dat mij zal beiden,

als zon mij naar de nacht, naar huis zal leiden.

Aasmund Olavsson Vinje (6 april 1818 – 30 juli 1870)

De Franse schrijver en aforist Nicolas Chamfort, pseudoniem van Sébastien Roch Nicolas, werd geboren op 6 april 1740 in Clermont. Zie ook mijn blog van 6 april 2007.

Uit: Maximes et pensées

«En France, on laisse en repos ceux qui mettent le feu, et on persécute ceux qui sonnent le tocsin.»

«Dans les discussions les injures sont les raisons de ceux qui ont tort.»

«L’amour est comme les maladies épidermiques. Plus on les craint, plus on est exposé.»

Nicolas Chamfort (6 april 1740 – 13 april 1784)

De Armeense dichter en schrijver Levon Shant werd geboren als Levon Se
ghposian in Konstantinopel op 6 april 1869. Hij groeide op in een welgestelde familie, maar werd al wees toen hij zes jaar oud was.In 1891 begon hij met schrijven en koos hij zijn pseudoniem. Tussen 1892 en 1899 studeerde hij in Leipzig, Jena enMünchen, daarna verbleef hij in Parijs en Tiflis. In 1913 keerde hij naar Europa terug en zo ontkwam hij aan de vervolgingen van 1915. Van 1918 tot 1920 was hij partlementslid van de Democratische Republiek Armenië. Na inlijving daarvan door de Sovjet Unie werd hij gevangen gezet. Hij werd echter bevrijd en vestrigde zich uiteindelijk in Libanon.

Uit: The Emperor

PRIEST

Greetings and Blessings to the great Commander!

NICEPHORUS

Oh, are you through with your evening prayers?

PRIEST

I’ve come directly from our Lord’s holy altar. May the Savior’s cross protect you!

(NICHEPHORUS kneels with humility and kisses the holy artifacts.)

PRIEST

I went to your sleeping quarters as usual, but it seems that you have not slept tonight. Your eyes have a strange glow . . . Were you praying?

NICEPHORUS

I had to speak with God. I had to search deep inside of me. Oh, it’s a very dark place, this soul of ours! It’s where . . . insatiable desires creep around, where lurid thoughts spring about, where our instincts are kindled embers, where passions are crouched . . . like a tiger waiting to leap upon its prey!

PRIEST

That is true, Commander. You have drawn a very clear picture, but you must not speak that way. No one in your whole army has lived with the restraints you have. Who has lived more simply and curbed his passions more than you have? Who has lived in prayer or been more devout than you?

NICEPHORUS

Father, don’t cover my wounds with a soothing balm! Let them burn.”

Levon Shant (6 april 1869 – 29 november 1951)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 6 april 2007.

De Oostenrijkse schrijfster Brigitte Schwaiger werd geboren op 6 april 1949 in Freistadt.

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.