De Hemelvaart van Christus door Giacomo Cavedone, 1640
Himmelfahrt
Kein schön’res Fest auf Erden, Kein schön’res im Himmel ist, Als da zum Gott geworden Der Heiland Jesus Christ.
Jede Klage soll verstummen, Soll schweigen jedes Leid; Aus den Herzen soll ertönen Ein Lied der ewigen Freud!
O Himmelfahrt, wie ziehst du Die Seelen himmelwärts, O Himmelfahrt, wie senkst du Uns Frieden in das Herz!
O Himmelfahrt, ich senke Mich in Erinnerung, Und meine Jünglingsträume Sie werden noch einmal jung.
Sie waren göttlichen Ursprungs, So blühend, rein und hell, Sie sind zurückgeflossen In ihren ewigen Quell.
Gen Himmel sind sie gefahren, Gen Himmel mit meinem Glück, Und ließen, die Gottverklärten, Ihren weinenden Jünger zurück.
Ludwig Bechstein (24 november 1801 – 14 mei 1860) De katholieke Herz-Jesu-Kirche in Weimar, de geboorteplaats van Ludwig Bechstein
De Ierse schrijver die Paul Lynch werd geboren op 9 mei 1977 in Limerick in het zuidwesten van Ierland. Zie ook alle tags voor Paul Lynch op dit blog.
Uit: Prophet Song
“Prophet SongThe night has come and she has not heard the knocking, standing at the window looking out onto the garden. How the dark gathers without sound the cherry trees. It gathers the last of the leaves and the leaves do not resist the dark but accept the dark in whisper. Tired now, the day almost behind her, all that still has to be done before bed and the children settled in the living room, this feeling of rest for a moment by the glass. Watching the darkening garden and the wish to be at one with this darkness, to step outside and lie down with it, to lie with the fallen leaves and let the night pass over, to wake then with the dawn and rise renewed with the morning come. But the knocking. She hears it pass into thought, the sharp, insistent rapping, each knock possessed so fully of the knocker she begins to frown. Then Bailey too is knocking on the glass door to the kitchen, he calls out to her, Mam, pointing to the hallway without lifting his eyes from the screen. Eilish finds her body moving towards the hall with the baby in her arms, she opens the front door and two men are standing before the porch glass almost faceless in the dark. She turns on the porch light and the men are known in an instant from how they are stood, the night-cold air suspiring it seems as she slides open the patio door, the suburban quiet, the rain falling almost unspoken onto St Laurence Street, upon the black car parked in front of the house. How the men seem to carry the feeling of the night. She watches them from within her own protective feeling, the young man on the left is asking if her husband is home and there is something in the way he looks at her, the remote yet scrutinising eyes that make it seem as though he is trying to seize hold of something within her. In a blink she has sought up and down the street, seeing a lone walker with a dog under an umbrella, the willows nodding to the rain, the strobings of a large TV screen in the Zajacs’ house across the street. She checks herself then, almost laughing, this universal reflex of guilt when the police call to your door. Ben begins to squirm in her arms and the older plainclothesman to her right is watching the child, his face seems to soften and so she addresses herself to him. She knows he too is a father, such things are always known, that other fellow is much too young, too neat and hard-boned, she begins to speak aware of a sudden falter in her voice. He will be home soon, in an hour or so, would you like me to give him a ring? No, that will not be necessary, Mrs Stack, when he comes home could you tell him to call us at his earliest convenience, this is my card. Please call me Eilish, is it something I can help you with? No, I’m afraid not, Mrs Stack, this is a matter for your husband.”
Baas der bazen van het universum. Meneer weetal, ritselaar, touwtrekker, En waar je ook maar goed in bent. Vooruit, schud je nullen vannacht. Doop de komeetstaarten in inkt. Niet het sterlicht vast aan de nacht.
Je zou beter koffiedrab kunnen lezen, Bladzijden van de Boerenalmanak omslaan. Maar nee! Je stelt je liever aan En cultiveert je beroemde sereniteit, Zit achter je grote bureau Met noppes in je bakje met inkomend, noppes In je bakje met uitgaand, En de hele eeuwigheid voor je uitgespreid.
Vind je het niet griezelig Ze op hun knieën te horen smeken, Aandoenlijk te sputteren, Alsof je een levensgrote opblaaspop bent? Vertel ze hun kop te houden en naar bed te gaan. Doe niet net alsof je te druk bent om het te merken.
Je handen zijn leeg, evenals je ogen. Je hoeft nergens je handtekening onder te zetten, Zelfs al zou je je eigen naam kennen Of geloven in die ik steeds voor je bedenk, Terwijl ik je in het donker dit kattenbelletje schrijf.
We saw his light break through the cloud of glory Whilst we were rooted still in time and place As earth became a part of Heaven’s story And heaven opened to his human face. We saw him go and yet we were not parted He took us with him to the heart of things The heart that broke for all the broken-hearted Is whole and Heaven-centred now, and sings, Sings in the strength that rises out of weakness, Sings through the clouds that veil him from our sight, Whilst we our selves become his clouds of witness And sing the waning darkness into light, His light in us, and ours in him concealed, Which all creation waits to see revealed .
Malcolm Guite (Ibadan, 12 november 1957) De Dominicaanse Kapel in Ibadan, Nigeria
Merkteken van je stem, een dageraad Die kleine gebaren op mijn voorhoofd laat vallen, Terwijl sluimergedachten in mijn hoofd opkomen En koddig en verward terugzwaaien. Pijn heeft geschertst met de wervelende nacht En beide verdwijnen als een onuitsprekelijk gebed, Dus, maak van je stem een dageraad Die kleine gebaren op mijn voorhoofd laat vallen.
Vertaald door Frans Roumen
Maxwell Bodenheim (26 mei 1892 – 6 februari 1954) Hier met zijn tweede echtgenote Ruth Fagin rond 1952
Hemelvaart van Christus door Il Garofalo (Benvenuto Tisi), 1520
Ascension Day
“When Christ went up to Heaven the Apostles stayed” Gazing at Heaven with souls and wills on fire, Their hearts on flight along the track He made, Winged by desire.
Their silence spake: “Lord, why not follow Thee? Home is not home without Thy Blessed Face, Life is not life. Remember, Lord, and see, Look back, embrace.
“Earth is one desert waste of banishment, Life is one long-drawn anguish of decay. Where Thou wert wont to go we also went: Why not today?”
Nevertheless a cloud cut off their gaze: They tarry to build up Jerusalem, Watching for Him, while thro’ the appointed days He watches them.
They do His Will, and doing it rejoice, Patiently glad to spend and to be spent: Still He speaks to them, still they hear His Voice And are content.
For as a cloud received Him from their sight, So with a cloud will He return ere long: Therefore they stand on guard by day, by night, Strenuous and strong.
They do, they dare, they beyond seven times seven Forgive, they cry God’s mighty word aloud: Yet sometimes haply lift tired eyes to Heaven— “Is that His cloud?”
Christina Rossetti (5 december 1830 – 27 december 1894) De kerk St Bartholomew the Great in Londen, de geboorteplaats van Christina Rossetti
Christi Himmelfahrt. Altaarstuk door Jan Baegert in de Kirchspielkirche in Liesborn, 1517-22
Christi Himmelfahrt
Er war ihr eigen drei und dreißig Jahr. Die Zeit ist hin, ist hin! Wie ist sie doch nun alles Glanzes bar, Die öde Erd’, auf der ich atm’ und bin! Warum durft’ ich nicht leben, als sein Hauch Die Luft versüßte, als sein reines Aug’ Gesegnet jedes Kraut und jeden Stein? Warum nicht mich? Warum nicht mich allein O Herr, du hättest mich gesegnet auch!
Dir nachgeschlichen wär’ ich überall Und hätte ganz von fern, Verborgen von gebüschesgrünem Wall, Geheim betrachtet meinen liebsten Herrn. Zu Martha hätt’ ich bittend mich gewandt Um einen kleinen Dienst für meine Hand: Vielleicht den Herd zu schüren dir zum Mahl, Zum Quell zu gehn, zu lüften dir den Saal – Du hättest meine Liebe wohl erkannt.
Und draußen in des Volkes dichtem Schwarm Hätt’ ich versteckt gelauscht, Und deine Worte, lebensreich und warm, So gern um jede andre Lust getauscht; Mit Magdalena hätt’ ich wollen knien, Auch meine Träne hätte sollen glühn Auf deinem Fuß; vielleicht dann, ach, vielleicht Wohl hätte mich dein selig Wort erreicht: Geh hin, auch deine Sünden sind verziehn!
Umsonst! Und zwei Jahrtausende nun fast Sind ihrem Schlusse nah’, Seitdem die Erde ihren süßen Gast Zuletzt getragen in Bethania. Schon längst sind deine Märtyrer erhöht, Und lange Unkraut hat der Feind gesät; Gespalten längst ist deiner Kirche Reich, Und trauernd hängt der mühbeladne Zweig An deinem Baume; doch die Wurzel steht.
Geboren bin ich in bedrängter Zeit; Nach langer Glaubensrast Hat nun verschollner Frevel sich erneut; Wir tragen wieder fast vergeßne Last, Und wieder deine Opfer stehn geweiht. Ach, ist nicht Lieben seliger im Leid? Bist du nicht näher, wenn die Trauer weint. Wo Drei in deinem Namen sind vereint, Als Tausenden in Schmuck und Feierkleid?
‘S ist sichtbar, wie die Glaubensflamme reich Empor im Sturme schlägt, Wie Mancher, der zuvor Nachtwandlern gleich, Jetzt frisch und kräftig seine Glieder regt. Gesundet sind die Kranken; wer da lag Und träumte, ward vom Stundenschlage wach; Was sonst zerstreut, verflattert in der Welt, Das hat um deine Fahne sich gestellt, Und jeder alte, zähe Firnis brach.
Was will ich mehr? Ist es vergönnt dem Knecht, Die Gabe seines Herrn Zu meistern? Was du tust, das sei ihm recht! Und ist dein Lieben auch ein Flammenstern, Willst läutern du durch Glut, wie den Asbest, Dein Eigentum von fauler Flecken Pest: Wir sehen deine Hand und sind getrost, Ob über uns die Wetterwolke tost, Wir sehen deine Hand und stehen fest.
Annette von Droste-Hülshoff (10 januari 1797 – 24 mei 1848) Schloss Hülshoff bij Münster, waar de dichteres werd geboren.
De kerk is een bedrijf en de rijken zijn de zakenlieden. Als ze de klokken luiden, komen de armen binnen en wanneer een arme man sterft, heeft hij een houten kruis, en ze haasten zich door de ceremonie.
Maar wanneer een rijke man sterft, slepen zij het sacrament naar buiten en een gouden kruis, en gaan doucement, doucement naar de begraafplaats.
En de armen zijn er dol op en denken dat het te gek is.
Christi Himmelfahrt. Schilderij boven het hoofdaltaar in de Hofkirche, Dresden, door Anton Raphael Mengs, 1756
De hemelvaart Handel. I. v. 4-12.
De verlatenen
Hij heeft voor ’t laatst den Berg bestegen, En zijn disciplenschaar met Hem; Nu klinkt nog eens zijn vriendenstem, En uit zich in den jongsten zegen; Daar rijst voor hun verbijsterd oog, De Heer, nog zegenend omhoog, En zweeft den ruimen hemel tegen.
Gewis ten hemel moest Hij varen, Die uit den hemel was gedaald; Die onder menschen had gedwaald, Hernam ’t gebied der Englenscharen; Het elfgetal, verstomd van schrik, Staat met onafgewenden blik, En houdt niet op Hem na te staren.
Maar ras onttrekt Hem aan hunne oogen Een wolk, die om Hem henen zweeft, En den verheven Christus heeft Als met een wijd gewaad omtogen. Is dit de wolke, die voorheen, Op Isrels heiligdom verscheen, Der heerlijkheid van God den Hoogen?
De Jongren waren diep verslagen, En hielden ’t hoofd ter aard gebukt, Als van een vreemden droom gedrukt, En durfden vraag noch uitroep wagen. Hun Heer was heerlijk weggegaan! Maar wie, wie zou hun ziel voortaan Versterken, leeren, onderschragen?
Weer beuren zij den blik ten hoogen, Of niets meer zichtbaar zij van Hem! – Daar vangt hun oor een hemelstem; Twee Englen stonden voor hun oogen: ‘Gij Galileërs, staart niet meer! Uw Heer komt even zeker weer, Als Hij van u is weggetogen!’
Zoo treurt niet als verlaten weezen, Keert weder naar Jeruzalem; Gedenkt, vereert, verkondigt Hem; Hij zal ook deze smart genezen. Gaat henen en verwacht den Geest. Hij komt, Hij komt op ’t Pinksterfeest! De Zone Gods zij luid geprezen!
Nicolaas Beets (13 september 1814 – 13 maart 1903) Koepel van de Sint Bavo kathedraal in Haarlem, de geboortestad van Nicolaas Beets
Wat hebben zij gezien ? Er was
iets van u, een stem, een oogopslag,
een trillend licht in hun midden,
handen die andere wilden vinden,
een lichaam herinnering, doorzichtig
omringd binnen een landschap van
eindelijk vrede, iets van overkant,
nu nog hier, zwijgend, maar straks
overal opengebroken naar vruchtbare
dalen geluk : waar zij stonden
zagen zij het al allerwegen vervuld, over
het golvende land rondom stroomde
koren, oogsten te zwaar om te dragen,
psalmen van dank, want het zou eigen
zijn, hij had het beloofd, hij reikte
zelf de vlammende schoven aan,
de druiventrossen, de gouden raten
en het nieuwe lied.
Maar hij week,
alles scheen plotseling onzeker, hij
was er wel, maar toch ook niet,
hij scheen van het toegezegde rijk
niet te willen weten, hij beloofde wel
iets van kracht, maar wanneer ? Zij
stonden met lege handen, harten met
nauwelijks nog vermoeden van toekomst
en voor ze konden vragen om zekerheid, was
hij verdwenen, ergens omhoog, achter
een raadselachtige wolk.
Maar uit
het hulpeloos lege land rondom rezen
onverhoeds twee mannen op, gestalten
schitterwit, en klonken stemmen van
vaste belofte : hij komt terug zoals
hij is gegaan. En ook die mannen
verdwenen weer, maar nu had het
landschap een andere horizon, een
verdere verte, midden op de dag
iets van morgenlicht, en zwijgend
in geluk daalden zij samen
van de berg, naar de mensenstad.
Gabriël Smit (25 februari 1910 – 23 mei 1981) Utrecht, met in de verte de Dom. Gabriël Smit werd geboren in Utrecht.
Als Christus von den Todten auferstanden, Erscheint er seinen trauernden Gefährten, Die froh und schnell den Meister, den Verklärten, Den eingebornen Gottessohn erkannten.
»Euch«, spricht der Herr, »erwählt’ ich zu Gesandten: »Mein ist die Macht im Himmel und auf Erden; »Wer an mich glaubet, der soll selig werden. »Geht hin und lehrt und tauft in allen Landen!«
Jetzt segnet er noch einmal seine Treuen, Zum großen Bund der Liebe sie zu weihen; Dann trägt ihn eine Wolke himmelwärts.
Und betend sinken Alle hin im Staube; Mit stiller Kraft vollendet sich der Glaube, Der heil’ge Geist glüht siegend durch das Herz.
Theodor Körner (23 september 1791 – 26 augustus 1813)
De Hofkirche in Dresden. Theodor Körner werd geboren in Dresden
