Maand: februari 2012

Chrystine Brouillet, Hans Kruppa, Douglas Hofstadter, Elke Heidenreich, Demetrius Vikelas

De Canadese schrijfster Chrystine Brouillet werd geboren op 15 februari 1958 in Loretteville, Quebec. Zie ook alle tags voor Chrystine Brouillet op dit blog.

Uit: Chère voisine

„Louise était déjà réveillée quand le réveil sonna. Puisque c’était lundi. Le lundi, le mercredi, le jeudi, le vendredi et le dimanche, ses chats la réveillaient vers six heures et demie. Juste avant la sonnerie. Les chats devaient probablement la réveiller les autres jours, mais elle se rendormait aussitôt sachant qu’elle n’allait pas travailler. C’était agréable comme première sensation dans une journée que la caresse d’une patte de velours sur sa joue; Mozart s’étirait, s’étirait sur le bord du lit, lui touchait le visage ou le bras. Louise laissait souvent pendre un bras hors des couvertures. Le chat s’exécutait sous l’oeil attentif de Tia Maria ou Rose ou Minette; elle n’avait pas encore choisi définitivement le nom de la chatte. Ils miaulaient en choeur. Leur maîtresse se levait, trébuchait souvent sur le tapis ou sur le téléphone, se dirigeait au radar dans la cuisine où, même si l’odeur l’écoeurait, elle ouvrait une boîte de nourriture pour chats. Au moins, à Noël, elle avait reçu en cadeau un ouvre-boîte électrique, c’était moins déprimant que de se battre avec un ouvre-boîte manuel qui n’ouvrait même pas tout compte fait. Elle écartait les chats du bout de ses pieds nus; le même drame avait lieu chaque matin, ils se précipitaient comme si ça faisait vingt-cinq mille jours qu’ils n’avaient pas mangé. C’était assez impatientant. Puis Louise allait se recoucher dix minutes. Jouissant et désespérant à la fois de ces derniers instants de som­meil. Pas de vrai sommeil, de rêve plutôt. Il faisait tou­jours beau dans ses rêves.“

 

Chrystine Brouillet (Loretteville, 15 februari 1958)

Lees verder “Chrystine Brouillet, Hans Kruppa, Douglas Hofstadter, Elke Heidenreich, Demetrius Vikelas” →

Jelena Bonner, Wilhelm Jensen, Jens Baggesen, Wilhelm Heinse, Tobias Amslinger, Dieter Lattmann

De Turkmeens / Russische schrijfster, dissidente en kinderarts Jelena Georgievna Bonner werd geboren in Merv op 15 februari 1923. Zie ook alle tags voor Jelena Bonner op dit blog.

Uit: I Want A House

„I want a house. My dream – my own house – is unattainable for my husband and myself, as unattainable as heaven on earth. But, I want a house. If not for me, then for my son and his family in America. My son and I plan to buy one. And, I am learning many new things. The house should be near good schools. My Granddaughter is three, and schooling is not far off in the future. It should be in the suburbs – vacations are short, and a child should not have to grow up in a polluted city. It should be close to work – both parents have jobs and there is only one car. It should have a foundation and basement. I have never known such considerations to exist. It should have three bedrooms so my mother can be with them, or at least visit. And, it should have a studio. My Son, Alyosha, needs a workroom for his mathematics.

A house is a symbol of independence, both spiritual and physical. Some own a tiny house, like a toy cottage with only the soil in their flower boxes. Others have lots of bedrooms, baths, and extensive lawns. The American feeling about his house expresses the main traits of Americans – the desire for independence and privacy. But that attitude gives rise to a third trait; “My house is my pride and joy.”

And from that comes, “My city, my state, and my country is my pride and joy.” It is an attitude that is open, kind, and caring, both toward the house and everything it stands for – the soil in the flower boxes and the lovingly tended lawn, even if it’s only three yards square. And I say, this shows that Americans care about the land in general, and about the whole world.

I want, I want, I want. More than the children, I want a house. But, it’s time for me to pack my bags. The children live here, I live over there. What difference does it make if Gorbachev and Reagan meet in June, or any other month? Americans don’t want war, they want a house. I don’t want war, I want a House.“

 

Jelena Bonner (15 februari 1923 – 18 juni 2011)

Lees verder “Jelena Bonner, Wilhelm Jensen, Jens Baggesen, Wilhelm Heinse, Tobias Amslinger, Dieter Lattmann” →

Richard Blanco

De Amerikaanse dichter Richard Blanco werd geboren op 15 februari 1968 in Madrid. Hij emigreerde naar Miami met zijn Cubaanse familie in ballingschap en werd daar opgevoed en opgeleid. Hij behaalde een bachelorgraad aan de Florida International University in de Civiele Techniek in 1991 en zijn Master in Fine Arts in Creative Writing in 1997. De laatste studie volgde hij samen met de dichter Campbell McGrath. Vanaf 1999 reisde hij en leefde hij in Guatemala en Brazilië. Hij doceerde aan de Universiteit van Georgetown,aan de American University en de Central Connecticut State University. Hij onderzocht zijn Cubaanse erfgoed in zijn vroege werken en zijn rol als homoseksuele man in de Cubaans-Amerikaanse cultuur in “Looking for the Gulf Motel.” Zijn werk is verschenen in The Nation, Ploughshares, de Indiana Review, Michigan Quarterly Review, TriQuarterly Review, New England Review en Zuid-Amerika Review. Blanco is lid van de online Letras Latinas Oral History Project archieven.

 

Looking for The Gulf Motel

Marco Island, Florida

There should be nothing here I don’t remember . . .

The Gulf Motel with mermaid lampposts
and ship’s wheel in the lobby should still be
rising out of the sand like a cake decoration.
My brother and I should still be pretending
we don’t know our parents, embarrassing us
as they roll the luggage cart past the front desk
loaded with our scruffy suitcases, two-dozen
loaves of Cuban bread, brown bags bulging
with enough mangos to last the entire week,
our espresso pot, the pressure cooker—and
a pork roast reeking garlic through the lobby.
All because we can’t afford to eat out, not even
on vacation, only two hours from our home
in Miami, but far enough away to be thrilled
by whiter sands on the west coast of Florida,
where I should still be for the first time watching
the sun set instead of rise over the ocean.

There should be nothing here I don’t remember . . .

My mother should still be in the kitchenette
of The Gulf Motel, her daisy sandals from Kmart
squeaking across the linoleum, still gorgeous
in her teal swimsuit and amber earrings
stirring a pot of arroz-con-pollo, adding sprinkles
of onion powder and dollops of tomato sauce.
My father should still be in a terrycloth jacket
smoking, clinking a glass of amber whiskey
in the sunset at the Gulf Motel, watching us
dive into the pool, two boys he’ll never see
grow into men who will be proud of him.

There should be nothing here I don’t remember . . .

My brother and I should still be playing Parcheesi,
my father should still be alive, slow dancing
with my mother on the sliding-glass balcony
of The Gulf Motel. No music, only the waves
keeping time, a song only their minds hear
ten-thousand nights back to their life in Cuba.
My mother’s face should still be resting against
his bare chest like the moon resting on the sea,
the stars should still be turning around them.

There should be nothing here I don’t remember . . .

My brother should still be thirteen, sneaking
rum in the bathroom, sculpting naked women
from sand. I should still be eight years old
dazzled by seashells and how many seconds
I hold my breath underwater—but I’m not.
I am thirty-eight, driving up Collier Boulevard,
looking for The Gulf Motel, for everything
that should still be, but isn’t. I want to blame
the condos, their shadows for ruining the beach
and my past, I want to chase the snowbirds away
with their tacky mansions and yachts, I want
to turn the golf courses back into mangroves,
I want to find The Gulf Motel exactly as it was
and pretend for a moment, nothing lost is lost.

Richard Blanco (Madrid, 15 februari 1968)

Ischa Meijer, Alexander Kluge, Piet Paaltjens, Robert Shea, Frederick Philip Grove

De Nederlandse journalist, toneelschrijver, filmacteur en televisiepresentator Ischa Meijer werd geboren in Amsterdam op 14 februari 1943. Zie ook alle tags voor Ischa Meijer op dit blog.

 

Uit: De interviewer en de schrijvers (Godfried Bomans)

„Achter grote ramen ligt de zandkleurige tuin, een kolossaal stuk duin beneemt het uitzicht op het bos daarachter. We drinken gescheiden een kopje thee. Bomans in de keuken, ik in de kamer. Dan staat hij plotseling naast me. Het is tien uur in de morgen. We kijken peinzend door de ruiten. Bomans belooft me een wandeling. Maar eerst de trap op, een nauwe gang door, naar zijn werkkamer.

Bomans: ‘Heb jij ooit gehoord van een jongen die op zijn achttiende sprookjes schreef? Dat is toch belachelijk, eigenlijk. We zochten allemaal ons klooster. Ik las maar, en ik las maar. Alles was beter dan dat huis… En toch, dat is zo vreemd… geen van de kinderen zal het ooit willen toegeven, ik zou het niet eens tegen ze durven zeggen. Twintig jaar ben ik ziek geweest, psychisch een wrak, ik heb twintig jaar in bed gelegen. Nu moet ik volwassen worden. Ik ben een nabloeier… ’t Kost tijd. Maar ik ga vooruit… Dat vind ik zo merkwaardig… Jij zit hier volkomen ontspannen tegenover me, je luistert naar me, stelt me een vraag. Maar dat zou ik indertijd nooit gedurfd hebben. Zomaar op bezoek bij een schrijver. Ik zou bloedrood en stuntelig op diezelfde bank hebben gezeten. Ik was zover nog niet… ik moest genezen.

Ik voel me benauwd, laten we een wandelingetje maken.’

Hij loopt voor me uit, een beetje gebogen, terwijl hij praat. Door de natte bladeren het heuveltje op. We kijken uit over het bos.

Bomans: ‘Maar ik ga vooruit. Wat ik gistermiddag op de televisie deed… zomaar in debat gaan over een actueel onderwerp… ’t Was niet goed, dat weet ik wel… maar ik deed het. Ik schrijf nu in de Volkskrant elke zaterdag een stukje, dat zou ik vijf jaar geleden niet gedurfd hebben. Over gewone alledaagse dingen zomaar je mening geven. ’t Gaat zo langzaam, weet je…’

We staan voor een gigantische, volkomen verlaten villa, gluren door de ruitjes, praten met de tuinman. Lopen daarna de weg op, het dorp Bloemendaal in.“

 

Ischa Meijer (14 februari 1943 – 14 februari 1995)

Lees verder “Ischa Meijer, Alexander Kluge, Piet Paaltjens, Robert Shea, Frederick Philip Grove” →

Frank Harris, Julia de Burgos, Vsevolod Garsjin, Edmond About, Johann Martin Usteri, Pierre-Claude de La Chaussée, Leone Battista Alberti

De Iers-Engelse schrijver, publicist, uitgever en redacteur Frank Harris werd geboren op 14 februari 1856 in Galway, Ierland Zie ook alle tags voor Frank Harris op dit blog.

 

Uit: Oscar Wilde, His Life and Confessions

“Even as a schoolboy he was an excellent talker: his descriptive power being far above the average, and his humorous exaggerations of school occurrences always highly amusing.

“A favourite place for the boys to sit and gossip in the late afternoon in winter time was round a stove which stood in ‘The Stone Hall.’ Here Oscar was at his best; although his brother Willie was perhaps in those days even better than he was at telling a story.

“Oscar would frequently vary the entertainment by giving us extremely quaint illustrations of holy people in stained-glass attitudes: his power of twisting his limbs into weird contortions being very great. (I am told that Sir William Wilde, his father, possessed the same power.) It must not be thought, however, that there was any suggestion of irreverence in the exhibition.

“At one of these gatherings, about the year 1870, I remember a discussion taking place about an ecclesiastical prosecution that made a considerable stir at the time. Oscar was present, and full of the mysterious nature of the Court of Arches; he told us there was nothing he would like better in after life than to be the hero of such a cause celèbre and to go down to posterity as the defendant in such a case as ‘Regina versus Wilde!’

“At school he was almost always called ‘Oscar’— but he had a nick-name, ‘Grey-crow,’ which the boys would call him when they wished to annoy him, and which he resented greatly. It was derived in some mysterious way from the name of an island in the Upper Loch Erne, within easy reach of the school by boat.

“It was some little time before he left Portora that the boys got to know of his full name, Oscar Fingal O’Flahertie Wills Wilde. Just at the close of his school career he won the ‘Carpenter’ Greek Testament Prize,— and on presentation day was called up to the dais by Dr. Steele, by all his names — much to Oscar’s annoyance; for a great deal of schoolboy chaff followed.“

 

Frank Harris (14 februari 1856 – 27 augustus 1931)

Lees verder “Frank Harris, Julia de Burgos, Vsevolod Garsjin, Edmond About, Johann Martin Usteri, Pierre-Claude de La Chaussée, Leone Battista Alberti” →

M. Vasalis, Jan Arends, Irene Dische, Friedrich Christian Delius, Urs Faes, Faiz Ahmed Faiz

De Nederlandse dichteres en psychiater M. Vasalis werd geboren in Den Haag op 13 februari 1909. Zie ook alle tags voor M. Vasalis op dit blog.

De idioot in het bad

Met opgetrokken schouders, toegeknepen ogen,
Haast dravend en vaak hakend in de mat,
Lelijk en onbeholpen aan zusters arm gebogen,
Gaat elke week de idioot naar ’t bad.

De damp die van het warme water slaat
Maakt hem geruster : witte stoom…
En bij elk kledingstuk, dat van hem afgaat,
Bevangt hem meer en meer een oud vertrouwde droom.

De zuster laat hem in het water glijden,
Hij vouwt zijn dunne armen op zijn borst,
Hij zucht, als bij het lessen van zijn eerste dorst
En om zijn mond gloort langzaam aan een groot verblijden.

Zijn zorgelijk gezicht is leeg en mooi geworden,
Zijn dunne voeten staan rechtop als bleke bloemen,
Zijn lange, bleke benen, die reeds licht verdorden
Komen als berkenstammen door het groen opdoemen.

Hij is in dit groen water nog als ongeboren,
Hij weet nog niet, dat sommige vruchten nimmer rijpen,
Hij heeft de wijsheid van het lichaam niet verloren
En hoeft de dingen van de geest niet te begrijpen.

En elke keer, dat hij uit ’t bad gehaald wordt,
En stevig met een handdoek drooggewreven
En in zijn stijve, harde kleren wordt gesjord
Stribbelt hij tegen en dan huilt hij even.

En elke week wordt hij opnieuw geboren
En wreed gescheiden van het veilig water-leven,
En elke week is hem het lot beschoren
Opnieuw een bange idioot te zijn gebleven.

 

Appelboompjes

Op een recht, zwart kousenbeen,
dunne rokjes opgeheven,
dansend in de vroege regen
en de tuin voor zich alleen,

staan twee jonge appelbomen,
’t witte bloed omhooggestegen,
vlinder-hoofden wijd omgeven
door hun aller-eerste dromen.

Met hun smalle voet in ’t gras,
ingetogener en lomer
staan zij later in de zomer
na te peinzen hoe het was.

Voller wordend met de dagen,
vastgegroeid in ’t ogenblik,
bestemd, mijn zustertjes, – als ik –
te wortelen, rijpen en vrucht te dragen.

M. Vasalis (13 februari 1909 – 6 oktober 1998)

Lees verder “M. Vasalis, Jan Arends, Irene Dische, Friedrich Christian Delius, Urs Faes, Faiz Ahmed Faiz” →

Georges Simenon, Nynke van Hichtum, Katja Lange-Müller, Ivan Krylov

De Belgische (Franstalig) schrijver Georges Simenon werd geboren in Luik op 13 februari 1903. Zie ook alle tags voor Georges Simenon op dit blog.

 

Uit: Maigret und der gelbe Hund (Vertaald door Raymond Regh)

„Als der Mann wieder auftauchte, verdunkelte er fast das gesamte Rechteck des Fensters, gab dann die Sicht frei, indem er in den Hintergrund des Raumes ging. Seine große Hand fiel auf die Schulter des Mädchens nieder und versetzte ihr einen solchen Stoß, dass sie eine ganze Kehrtwendung machte, beinahe hingefallen wäre und ihr jämmerlich bleiches Gesicht mit Lippen, die vom Schluchzen geschwollen waren, sichtbar wurde. All das war jedoch so undeutlich, so verschwommen wie ein Film im Kino, wenn die Lampen im Saal wieder eingeschaltet werden. Und noch etwas fehlte: die Geräusche, die Stimmen…
Genau wie ein Film: ein Film ohne Ton. Obwohl es der Mann war, der redete. Und er redete wohl laut. Er war wie ein Gorilla. Den Kopf dicht auf den Schultern, den Oberkörper in einem engen Pullover, der seine Brustmuskeln hervortreten ließ, das Haar kurzgeschoren, wie bei einem Sträfling, die Fäuste in die Hü∫en gestemmt, schleuderte er ihr Vorwürfe, Schimpfwörter oder Drohungen ins Gesicht. Er war wohl drauf und dran, handgreiflich zu werden. So, dass Leroy versuchte, Maigret noch fester zu packen, als wolle er sich selbst beruhigen. Emma weinte noch immer. Ihre Haube saß mittlerweile schief. Ihr Knoten würde sich gleich lösen. Irgendwo wurde ein Fenster geschlossen, was eine Sekunde lang ablenkte. »Kommissar… ob wir…«
Der Tabakgeruch umhüllte die beiden Männer und gaukelte ihnen Wärme vor. Weshalb faltete Emma die Hände? Wieder redete sie…
In ihrem verzerrten Gesicht lag gleichzeitig Entsetzen, Flehen und Schmerz, und Inspektor Leroy hörte, wie Maigret seinen Revolver entsicherte. Nur fünfzehn bis zwanzig Meter lagen zwischen den bei den Gruppen. Ein sprödes Klicken, eine Fensterscheibe, die in Scherben zerspringen würde, und der Hüne wäre außerstande, Schaden anzurichten. Mittlerweile ging er auf und ab, die Hände auf dem Rücken, und er wirkte kleiner, breiter.“

 

Georges Simenon (13 februari 1903 – 4 september 1989)

Lees verder “Georges Simenon, Nynke van Hichtum, Katja Lange-Müller, Ivan Krylov” →

Eleanor Farjeon, Ricardo Güiraldes, Antonia Pozzi, Friedrich Adler

De Engelse dichteres en schrijfster Eleanor Farjeon werd geboren op 13 februari 1881 in Londen. Zie ook alle tags voor Eeleanor Farjeonop dit blog.

 

It was long ago


I’ll tell you, shall I, something I remember?
Something that still means a great deal to me.
It was long ago.

A dusty road in summer I remember,
A mountain, and an old house, and a tree
That stood, you know,

Behind the house. An old woman I remember
In a red shawl with a grey cat on her knee
Humming under a tree.

She seemed the oldest thing I can remember.
But then perhaps I was not more than three.
It was long ago.

I dragged on the dusty road, and I remember
How the old woman looked over the fence at me
And seemed to know

How it felt to be three, and called out, I remember
“Do you like bilberries and cream for tea?”
I went under the tree.

And while she hummed, and the cat purred, I remember
How she filled a saucer with berries and cream for me
So long ago.

Such berries and such cream as I remember
I never had seen before, and never see
Today, you know.

And that is almost all I can remember,
The house, the mountain, the gray cat on her knee,
Her red shawl, and the tree,

And the taste of the berries, the feel of the sun I remember,
And the smell of everything that used to be
So long ago,

Till the heat on the road outside again I remember
And how the long dusty road seemed to have for me
No end, you know.

That is the farthest thing I can remember.
It won’t mean much to you. It does to me.
Then I grew up, you see.

 


Eleanor Farjeon (13 februari 1881 – 5 juni 1965)

Lees verder “Eleanor Farjeon, Ricardo Güiraldes, Antonia Pozzi, Friedrich Adler” →

In Memoriam Adriaan Bontebal

In Memoriam Adriaan Bontebal

In de nacht van 10 op 11 februari 2012 is op 59-jarige leeftijd in zijn woonplaats Den Haag de Nederlandse dichter en schrijver Adriaan Bontebal overleden.Adriaan Bontebal werd geboren op 28 mei 1952 in Leidschendam. Zie ook mijn blog van 28 mei 2011.

Romantiek

De kamer was gevuld
met tedere geluiden:
de regen op het raam
een knapperende haard
Tezamen op de bank
de armen om elkander
De radio heeeel zacht
Jan ‘Candlelight’ van Veen

Ik zon op een manier
mijn liefste zo te kwetsen
dat zij (eerst nog perpleks
dan stamelend verward)
luid uitbarst in gekrijs
de tranen niet te stelpen

Dan neem ik haar heel zacht
Dat is pas romantiek

 

Mijn Laatste Wens

Als ik dood ben
wil ik worden
geplastificeerd
in vlammend rood
en worden bijgezet
tegen de
donkerblauwe wand
met de helwitte spot
in de noordoosthoek
van de zitkuil

en een
overlijdensbericht
in Avenue
en VT/Wonen


Adriaan Bontebal (28 mei 1952 – 11 februari 2012)

Barbara Honigmann, Lou Andreas-Salomé, Detlev Meyer, Janwillem van de Wetering, Hans Dieter Baroth

De Duitse schrijfster Barbara Honigmann werd geboren op 12 februari 1949 in Oost-Berlijn. Zie ook alle tags voor Barbara Honigmann op dit blog.

 

Uit: Bilder von A.

„Damals, in Berlin, im Osten, aber vielleicht auch noch später, im Westen, davon erwähnte er in seinen Briefen nichts, fuhr A. immer mit dem Fahrrad durch die Stadt, zum Theater und vom Theater und alle sonstigen Wege hin und her. Manchmal brachte er mich mit dem Fahrrad nach Hause, dann setzte ich mich vorne quer auf die Fahrradstange, und A. lenkte sozusagen an mir vorbei durch die Straßen. Das war aber verboten, in der DDR war ja fast alles verboten, und einmal hielt uns ein Volkspolizist an:

»Absteigen!«

»Ja, warum denn?«

»Das ist verboten.«

Was denn nun schon wieder verboten sei?

»Einen Fahrgast auf der Fahrradstange zu transportieren!

«Aber warum denn um Himmels willen?

»Wegen der Gefährlichkeit!«

»Wegen der Gefährlichkeit!« A. und ich kriegten einen hysterischen Lachanfall, und der Volkspolizist nahm Reißaus, er bekam wohl Angst, wir könnten Verrückte sein, und dafür war er nicht zuständig. So fuhren wir also ruhig weiter durch die Stadt und noch ein paar Extrarunden durch den Friedrichshain, unseren »Central Park«, in dessen Mitte sich, als Symbol für das sprichwörtliche Gras, das über alles wächst, der »Mont Klamott « erhebt, aber auch Bäume, Sträucher und Blumen wachsen dort inzwischen üppig, als ob es nie einen Krieg gegeben hätte, und ein Weg schlängelt sich über den aufgehäuften Ruinen der zerstörten Stadt bis zu einer Aussichtsplattform, von der man Berlin in alle Himmelsrichtungen, also auch bis in den Westen hinübersehen kann.

Den Weg hoch mußte A. sein Fahrrad natürlich schieben, aber hinunter rasten wir nur so und schrien in den Kurven, weil es so aufregend war.“

 

Barbara Honigmann (Oost-Berlijn, 12 februari 1949)

Lees verder “Barbara Honigmann, Lou Andreas-Salomé, Detlev Meyer, Janwillem van de Wetering, Hans Dieter Baroth” →