St. John the Baptist: 1 St. John’s Eve (Malcolm Guite), Rainer Maria Rilke

 

Bij de tweede zondag van de Advent

 

De prediking van Johannes de Doper in de woestijn door Massimo Stanzione, ca. 1635

 

St. John the Baptist: 1 St. John’s Eve

Midsummer night, and bonfires on the hill
Burn for the man who makes way for the Light:
‘He must increase and I diminish still,
Until his sun illuminates my night.’
So John the Baptist pioneers our path,
Unfolds the essence of the life of prayer,
Unlatches the last doorway into faith,
And makes one inner space an everywhere.
Least of the new and greatest of the old,
Orpheus on the threshold with his lyre,
He sets himself aside, and cries “Behold
The One who stands amongst you comes with fire!”
So keep his fires burning through this night,
Beacons and gateways for the child of light.

 

Malcolm Guite (Ibadan, 12 november 1957)
De St. Petrus kathedraal in Ibadan, Nigeria

 

De Duitse dichter Rainer Maria Rilke werd als René Karel Wilhelm Johann Josef Maria Rilke op 4 december 1875 in Praag geboren. Zie ook alle tags voor Rainer Maria Rilke op dit blog.

 

Die dritte Elegie

Eines ist, die Geliebte zu singen. Ein anderes, wehe,
jenen verborgenen schuldigen Fluß-Gott des Bluts.
Den sie von weitem erkennt, ihren Jüngling, was weiß er
selbst von dem Herren der Lust, der aus dem Einsamen oft,
ehe das Mädchen noch linderte, oft auch als wäre sie nicht,
ach, von welchem Unkenntlichen triefend, das Gotthaupt
aufhob, aufrufend die Nacht zu unendlichem Aufruhr.
O des Blutes Neptun, o sein furchtbarer Dreizack,
o der dunkele Wind seiner Brust aus gewundener Muschel.
Horch, wie die Nacht sich muldet und höhlt. Ihr Sterne,
stammt nicht von euch des Liebenden Lust zu dem Antlitz
seiner Geliebten? Hat er die innige Einsicht
in ihr reines Gesicht nicht aus dem reinen Gestirn?

Du nicht hast ihm, wehe, nicht seine Mutter
hat ihm die Bogen der Braun so zur Erwartung gespannt.
Nicht an dir, ihn fühlendes Mädchen, an dir nicht
bog seine Lippe sich zum fruchtbarern Ausdruck.
Meinst du wirklich, ihn hätte dein leichter Auftritt
also erschüttert, du, die wandelt wie Frühwind?
Zwar du erschrakst ihm das Herz; doch ältere Schrecken
stürzten in ihn bei dem berührenden Anstoß.
Ruf ihn … du rufst ihn nicht ganz aus dunkelem Umgang.
Freilich, er will, er entspringt; erleichtert gewöhnt er
sich in dein heimliches Herz und nimmt und beginnt sich.
Aber begann er sich je?
Mutter, du machtest ihn klein, du warsts, die ihn anfing;
dir war er neu, du beugtest über die neuen
Augen die freundliche Welt und wehrtest der fremden.
Wo, ach, hin sind die Jahre, da du ihm einfach
mit der schlanken Gestalt wallendes Chaos vertratst?
Vieles verbargst du ihm so; das nächtlich-verdächtige Zimmer
machtest du harmlos, aus deinem Herzen voll Zuflucht
mischtest du menschlichern Raum seinem Nacht-Raum hinzu.
Nicht in die Finsternis, nein, in dein näheres Dasein
hast du das Nachtlicht gestellt, und es schien wie aus Freundschaft.
Nirgends ein Knistern, das du nicht lächelnd erklärtest,
so als wüßtest du längst, wann sich die Diele benimmt …
Und er horchte und linderte sich. So vieles vermochte
zärtlich dein Aufstehn; hinter den Schrank trat
hoch im Mantel sein Schicksal, und in die Falten des Vorhangs
paßte, die leicht sich verschob, seine unruhige Zukunft.

Und er selbst, wie er lag, der Erleichterte, unter
schläfernden Lidern deiner leichten Gestaltung
Süße lösend in den gekosteten Vorschlaf —:
schien ein Gehüteter … Aber innen: wer wehrte,
hinderte innen in ihm die Fluten der Herkunft?
Ach, da war keine Vorsicht im Schlafenden; schlafend,
aber träumend, aber in Fiebern: wie er sich ein-ließ.
Er, der Neue, Scheuende, wie er verstrickt war,
mit des innern Geschehens weiterschlagenden Ranken
schon zu Mustern verschlungen, zu würgendem Wachstum, zu tierhaft
jagenden Formen. Wie er sich hingab —. Liebte.
Liebte sein Inneres, seines Inneren Wildnis,
diesen Urwald in ihm, auf dessen stummem Gestürztsein
lichtgrün sein Herz stand. Liebte. Verließ es, ging die
eigenen Wurzeln hinaus in gewaltigen Ursprung,
wo seine kleine Geburt schon überlebt war. Liebend
stieg er hinab in das ältere Blut, in die Schluchten,
wo das Furchtbare lag, noch satt von den Vätern. Und jedes
Schreckliche kannte ihn, blinzelte, war wie verständigt.
Ja, das Entsetzliche lächelte … Selten
hast du so zärtlich gelächelt, Mutter. Wie sollte
er es nicht lieben, da es ihm lächelte. Vor dir
hat ers geliebt, denn, da du ihn trugst schon,
war es im Wasser gelöst, das den Keimenden leicht macht.

Siehe, wir lieben nicht, wie die Blumen, aus einem
einzigen Jahr; uns steigt, wo wir lieben,
unvordenklicher Saft in die Arme. O Mädchen,
dies: daß wir liebten in uns, nicht Eines, ein Künftiges, sondern
das zahllos Brauende; nicht ein einzelnes Kind,
sondern die Väter, die wie Trümmer Gebirgs
uns im Grunde beruhn; sondern das trockene Flußbett
einstiger Mütter —; sondern die ganze
lautlose Landschaft unter dem wolkigen oder
reinen Verhängnis —: dies kam dir, Mädchen, zuvor.

Und du selber, was weißt du —, du locktest
Vorzeit empor in dem Liebenden. Welche Gefühle
wühlten herauf aus entwandelten Wesen. Welche
Frauen haßten dich da. Was für finstere Männer
regtest du auf im Geäder des Jünglings? Tote
Kinder wollten zu dir … O leise, leise,
tu ein liebes vor ihm, ein verläßliches Tagwerk, — führ ihn
nah an den Garten heran, gieb ihm der Nächte
Übergewicht ……
Verhalt ihn ……

 

Het leven van den kloosterling

Zoo eindde slechts als kind de nacht,
in zulk een vast vertrouwen,
na elke angst opnieuw bedacht
u weder te aanschouwen.
Ik weet, zoovaak mijn denken splijt,
zoo diep, zoo sloopend ver -:
gij enkel zijt en zijt en zijt,
ons trillend als een ster.

Mij is ’t, als waar’ ik tegelijk
kind, knaap en man en meer.
Ik voel alleen, de ring is rijk
door zijnen wederkeer.

Ik fluister dank, gij diepe kracht,
die met mij arbeidt, zachter, zacht,
als achter vele wanden;
nu wordt mij eerst de dag gewijd,
heilige aandacht, die zich spreidt
over mijn donk’re handen.

 

Vertaald door Reinold Kuipers

 

Rainer Maria Rilke (4 december 1875 – 29 december 1926)
Kerstmarkt in Praag, de geboorteplaats van Rainer Maria Rilke

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 4e december ook mijn blog van 4 december 2018 en eveneens mijn blog van 4 december 2017 en ook mijn blog van 4 december 2016 deel 3.

Grace Andreacchi

De Amerikaanse dichteres en schrijfster Grace Andreacchi werd geboren op 3 december 1954 in New York. Zie ook alle tags voor Grace Andreacchi op dit blog.

 

THE CRANE WIFE

featherlight
in a room outside
the wind
the wound clock runs
down

the debt is paid
what you thought was
death is only
love
the colour of winter

beauty sheds her skin
here on the floor
this ragged thing unnamed
was your wife
once

 

MERCY

A small girl in a blue headdress
is holding a lamb in her arms
What’s your name? I said
Mercy, she said

There was a time
when I would have believed this
another time
when I believed not a word of it

This child atop a mountain at twilight
when the glorious sky painting spreads
in full array upon a thousand hills
she was there

beside the ragged line of yellow pennants
the wind drew strands of hair across her face
in time to the saffron flags
waving at heaven

 

ON THE BEACH

On a dark blue shore
I held a child on my lap
tall elk emerged from the water
climbed the beach, walking
stately past us in procession
winter trees
moving in the wind
she clung to me in wonder
we dared not to breathe
they did us no harm
melting fires lost loves souls drowned
in sorrow they came but
not for us
and yet we saw them

 

Ik hoor bij de lafaards

Een reactie op terroristen van alle soorten en naties
We hebben genoeg van de obscene dood
Genoeg van verbrande babysteden in de as
Bladloze bomen putten vergiftigd met haat
We zijn geroepen om lief te hebben
Terrorisme zal geen enkele ziel redden
Terrorisme zal ons niet redden van terroristen
Terrorisme is gekomen om ons te vernietigen
Ons allemaal, Arabier en Jood
Amerikanen, Europeanen, iedereen
Terrorisme maakt het niet uit wie we zijn
Het doodt ons voor de lol
met bommen op de markt
met bommen die uit de lucht vallen
met bulldozers met landmijnen met haat
met domheid met de moed van dieren
zonder geweten
Als je vijand liefhebben laf is, dan
Hoor ik bij de lafaards
Als je geen vijand ziet dan een broeder in heiligheid
Die laf is dan hoor ik bij de lafaards
Als er ergens een remedie is tegen de domheid van de mens
Dan is het bij de lafaards
En ik, moeder van de wereld, sta erop
Stop met je dodelijke spel
De wereld is niet van jou
Maar van God.
De olijfgaarden zijn van Hem
De zoete blauwe lucht boven onze hoofden is van Hem
De zee en alles wat erin zit – van Hem

Hoe durf je dat te betwisten?
Het is van hem
En wij zijn van Hem
En ook onze kinderen zijn van Hem.
Niet van jou.

 

Vertaald door Frans Roumen

 

Grace Andreacchi (New York, 3 december 1954)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 3e september ook mijn blog van 3 december 2021 en ook mijn blog van 3 december 2018 en eveneens mijn blog van 3 december 2017 deel 3.

Gaspard Koenig

De Franse schrijver, essayist, filosoof en politicus Gaspard Koenig werd geboren op 3 december 1982 in Neuilly-sur-Seine. Koenig is de zoon van Jean-Louis Hue, voormalig redacteur van het Magazine littéraire, en literair criticus Anne-Marie Koenig. Na het Lycée Henri-IV in Parijs te hebben bezocht, werd Koenig in 2002 toegelaten tot de École Normale Supérieure de Lyon, voltooide hij een eenjarige universitaire uitwisseling aan de Columbia University in New York en ontving hij de onderwijskwalificatie (agrégation) voor filosofie in 2004. Tijdens een jaar studie aan Columbia University studeerde hij Franse liberale filosofie. Hij begon zijn professionele carrière als docent filosofie aan de Université Lille-III. Vervolgens werkte hij twee jaar op het kantoor van minister van Economie Christine Lagarde, voor wie hij ook speechschrijver was tijdens haar termijn als minister van Financiën. In 2009 stapte hij over naar de Europese Bank voor Wederopbouw en Ontwikkeling (EBRD) in Londen. In juni 2012 stelde hij zich kandidaat voor de PLD (Parti libéral démocrate). Hij verliet de publieke dienst in 2013 om de denktank Génération Libre op te richten, die het ‘liberale jakobinisme’ bepleit. In het bijzonder pleit zij voor een onvoorwaardelijk basisinkomen. Sinds 2018 doceert hij filosofie en algemene cultuur aan de SKEMA Business School en aan de Sorbonne. Gaspard Koenig verdedigt een klassiek liberalisme geïnspireerd door de Franse revolutionairen, waarin de staat een centrale plaats inneemt en dat zichzelf presenteert als een middel om het individu te ‘bevrijden’ van paternalisme. Dit ‘liberale jacobinisme’ wordt getheoretiseerd in Koenigs werk “Le Révolutionnaire, l’Expert et le Geek”.  Zijn eerste gepubliceerde boek was een roman, Octave avait vingt ans”, die was geselecteerd voor de eerste selectie van de Prix Goncourt 2004. In2013 verscheen de romanLa Nuit de la faillite’, een politiek-financiële thriller. Zijn roman “Kidnapping” (2016) beschrijft het bestaan ​​van een Roemeense vrouw die als oppas in Londen ging werken. In januari 2021 verscheen “L’Enfer”, een ongewoon filosofisch verhaal.

Uit: La nuit de la faillite

“2 heures du matin Recevoir un coup de téléphone à 2 heures du matin n’est pas chose fréquente rue Cauchy. Dans ce petit coin tranquille du rie arrondissement, on est fier d’échapper aux bourrasques de la vie parisienne. « C’est un petit village ici », aiment à répéter les habitants. Un petit village de béton et de brique sale, sans beauté et sans prétention, où, le week-end, tout le monde se retrouve au parc André Citroën pour échanger les nouvelles de la semaine. La tour Eiffel a beau se trouver à dix minutes au nord, elle appartient à un autre monde. D’ailleurs, entre les étroits immeubles de la rue Cauchy, on ne l’aperçoit même pas. Quant à la Seine si proche, ce n’est pas le fleuve scintillant du Pont-Neuf et des quais pavés, mais une voie d’eau encombrée, polluée, ceinturée par les rails du RER C et les voies rapides. Les bateaux-mouches des touristes et les yachts de dîneurs font demi-tour bien avant, sans jamais dépasser l’ile aux Cygnes. Les plus téméraires s’aventurent jusqu’à sa pointe, contournant la statue de la Liberté miniature qui accueille les péniches dans Paris. La rue Cauchy, c’est l’équivalent de New Island : une antichambre de la mégalopole.
On n’y manque de rien. Ne serait-ce que dans la rue, il y a un cordonnier ; une supérette Rapid’ Market (le « market », disent les habitants pour abréger) ; une boutique de parquets ; un traiteur ; et même une « Bibliothèque pour tous » où se réfugient les retraités du quartier. Juste derrière le carrefour est installée une discrète cantine japonaise, toujours aux trois quarts vide en semaine. Elle jouxte Silhouette Laser Center où les mères de famille vont s’offrir des W. Seule nouveauté dans la rue, un restaurant haut de gamme s’est ouvert au 14, avec voiturier, orchidées, et houx japonais en pots sur le trottoir pour protéger les clients des regards. Il a récemment gagné sa première étoile Michelin, à la stupéfaction des habitants du quartier. Son nom a été finement choisi : le Quinzième. Pas besoin d’en dire plus.
La rue Cauchy est même dotée, depuis une trentaine d’années, de son propre jardin, le « square des Cévennes », une touchante parenthèse de verdure entourée de blocs d’une trentaine d’étages style soviétique. Sur la plaque à l’entrée, on peut lire que le square « s’abrite à l’ombre de hauts immeubles administratifs, mais aussi d’érables, de cerisiers à fleurs et de pins ». Tout l’orgueil du XVe tient dans ce « mais aussi ». Nous habitons à Paris, mais aussi un peu à la campagne. Nous sommes des petits fonctionnaires, des petits commerçants, mais aussi des peintres de natures mortes à nos heures perdues. Nous aimons notre vie régulière, sans accroc, mais aussi parfois agitée par une brusque folie.”

 

Gaspard Koenig (Neuilly-sur-Seine, 3 december 1982)

Frédéric Leroy, Arthur Sze

De Vlaamse dichter Frédéric Leroy werd geboren op 2 december 1974 in Blankenberge. Zie ook alle tags voor Frédéric Leroy op dit blog.

 

Niemand

Dit huis is leger dan zijn lege kamers
want hier woont Niemand: iemand niet in staat
de ruimte te vullen. Overal stilte, hoe hard
er ook geroepen wordt. De trappen zijn
hoog maar komen nooit in de buurt van

de hemel. Het vlees van Niemand ruikt naar perzik
en smelt in de mond. Zomerfruit voor het rapen,
maar met een beetje zomer slechts verwarm je
geen winter. Niemand is vandaag negen
maar houdt er een eigen tijdrekening op na.

Niemand houdt stand. Niemand is niet bang
van duister, wel van het licht in de inkomsthal.
Niemand is zo bang van het geluid van stappen
dat hij liever niet beweegt. Hij ziet geen kwaad
in stil zijn, in stilte. In zwijgen. In stilletjes stil.

 

Het lied van vermiste kinderen

Een zonbeschenen plein. U heeft mij niet
begrepen. Nog eens: een zonbeschenen plein,
veel stof en voor wie het horen wil: een lied
dat zichzelf bezingt. Bomen. Geen fontein.

Dit is het plein, zonbeschenen en niet
voorzien van een fontein. Wel: het zingen
van vermiste kinderen. Maar dit is geen lied
dat in stilte ook de stilte kan bedwingen.

Ik besluit: een plein. Wijds en zonbeschenen,
veel stof en een onthutsend gebrek aan fontein.
Bomen. Dat wel. En kinderen die, verdwenen,
ontbeend, enkel het lied van een lied kunnen zijn.

Zo ook dit gedicht: een zonbeschenen plein,
het zingen en het zingend afwezig zijn.

 

Getijden

I. Mare liberum

Laagtij –

want dan trekt zij
haar kleed omhoog

en laat haar enkels zien,
haar pokkige dijen bezaaid
met zeikers en koekerluiten.

Omdat we haar schelpen toewerpen
stapt ze briesend uit haar kleed,
bralt ze en spuwt ze, de obese trees,
de schuimende, fluimende sloerie, nat

van pis, zwaar van vis. Het speeksel bruin
als van garnaalvissers. Men zegt wel eens
dat zij geen hart zou hebben. Dat is gelogen.
Dit lijf draagt meerdere harten mee: ze drijven
als kwallen langs haar vliezen. Maar houden van

dat niet. Dat nooit meer. Op de bodem van haar schoot
ligt al eeuwenlang de liefde, levenloos,
verstomd, laveloos. Dronken van de dood.

 

Frédéric Leroy (Blankenberge, 2 december 1974)

 

De Chinees-Amerikaanse dichter Arthur Sze werd geboren op 1 december 1950 in New York. Zie ook alle tags voor Arthur Sze op dit blog.

 

DE WITTE HAAI

Al dagenlang gooit hij een spoor van tonijnbloed
in de oceaan om zo een witte haai

te lokken zodat we zijn vin kunnen aanraken.
De kracht van het primitieve is parallactisch:

in een museum komt een chacmool over als elegant
en verfijnd beeldhouwwerk, als kunst, maar

zie hoe de priester het kloppend hart uit
het blauwe lijf van het slachtoffer rukt en het

nog pompend op de chacmool legt en we braken bijna.
We denken dat het gebruik van een berylliumgyroscoop

technologische superioriteit toont maar de drang
van ideologieën toen en nu maakt wraak meedogenloos.

De drang tot skydiven, abseilen, wildwaterkanoën
is de drang tot ontladen, de drang om te sterven.

Diamant en grafiet mogen dan allotrope vormen
van koolstof zijn, maar wat zijn de allotrope vormen

van ritueel en verlangen? Maanlicht op zwart water,
gele forsythia die bloesemt in een aprilnacht,

rode esdoornbladeren in stilte vallend in oktober:
de seizoenen zijn nog geen menselijke vormen van verlangen

 

Vertaald door K. Michel

 

Arthur Sze (New York,1 december 1950)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 2e december ook mijn blog van 2 december 2018.

December (Thomas Wentworth Higginson), Pierre Kemp, Arthur Sze

 

Bij december

 

Matin de décembre door Dimitri Sinyavsky, 2015

 

December

The evening sky unseals its quiet fountain,
Hushing the silence to a drowsy rain;
It spreads a web of dimness o’er the plain
And round each meadow tree;
Makes this steep river-bank a dizzy mountain,
And this wide stream a sea.
Stealing from upper headlands of deep mist,
The dark tide bears its icebergs ocean bound,
White shapeless voyagers, by each other kissed,
With rustling, ghostly sound;
The lingering oak-leaves sigh, the birches shiver,
Watching the wrecks of summer far and near,
Where many a dew-drop, frozen on its bier,
Drifts down the dusky river.
I know thee not, thou giant elm, who towerest
With shadowy branches in the murky air;
And this familiar grove, once light and fair,
Frowns, an Enchanted Forest.
Couldst thou not choose some other night to moan,
O hollow-hooting owl?
There needs no spell from thy bewildered soul;
I’m ghost enough alone.

 

Thomas Wentworth Higginson (22 december 1823 – 9 mei 1911)
Cambridge, Massachusetts, de geboorteplaats van Thomas Wentworth Higginson

 

De Nederlandse dichter en schilder Pierre Kemp werd geboren in Maastricht op 1 december 1886. Zie ook alle tags voor Pierre Kemp op dit blog.

 

Brief

Ik zie een straat en luister naar een brief,
gelezen door twee meisjes achter me in het gaan.
De jongen nam zijn pen en schreef zijn grief,
maar ’t meisje wil ’t nu eenmaal niet verstaan.
Dat andere beseft iets meer en het herkent
de jonkman, die zich reeds heeft afgewend.

 

Uitbundigheid

Met korven om manen in te vangen,
met bussen vol gezangen,
met potten om lichten in te drogen
reis ik langs de ogen van het land.
Met dozen zonnen,
met klanken in tonnen
en glazen gedichten in iedere dwaze hand.
Waar ik mijn armen ook rek,
ik ben overal gek.

 

Het licht is rond

Het licht is rond en rolt naar alle kanten
de bergen op en af, de dalen door,
de wezens in en uit en langs de planten
stijgt het de bomen in en gaat het alles voor.
Waarheen? Ik vraag dat niet, ik kom, ik ga,
omdat mijn handen en mijn voeten,
mijn ogen en mijn hart zo moeten
en ik het licht nu eenmaal zo versta.

 

Pierre Kemp (1 december 1886 – 21 juli 1967)
Zelfportret, 1911

 

De Chinees-Amerikaanse dichter Arthur Sze werd geboren op 1 december 1950 in New York. Zie ook alle tags voor Arthur Sze op dit blog.

 

Aardschijnsel 1

‘Fuck you, fuck you,’ herhaalde hij terwijl hij over de zandweg reed
Tamarisktakken schuurden langs de zijkant van het busje;

wat schuurt in de geest terwijl die zich openspert in het duister;

‘Jodido,’ schrok hij en het wit van zijn ogen draaide tevoorschijn;

‘Wat uit het duister komt, sla ik met duister’;

wie hoort er een nachtbloeiende cactus
een witte bloesem ontvouwen bij de vensterbank?

geknisper van vlammen in de open haard;

het klotsen van golven tegen de rotsen
terwijl een reuzenmanta zwenkt en zich voedt met plankton;

de ‘oh’ toen zijn blik op de overlijdensberichten viel;

de ‘oh’ toen zij het gevlekte rijstpapier openvouwde en een handgezet
gedicht vond;

sprint naar goud van een lucifer als hij de witte waskaarsen aansteekt;

zij laat haar haar tussen zijn tenen doorglijden;
hij wrijft over haar tepels met zijn handpalmen;

‘Wat uit het licht komt, sla ik met licht’;

zijn enkels kraakten terwijl hij op zijn tenen naar de badkamer liep;

wakker worden van een kat die in het donker op een muis zit te kauwen.

 

Vertaald door K. Michel

 

Arthur Sze (New York,1 december 1950)

 

Zie voor nog meer schrijvers van de 1e december ook mijn blog van 1 december 2020 en eveneens mijn blog van 1 december 2018 deel 2 en eveneens deel 3.