De Britse schrijfster Paula Hawkins werd geboren op 26 augustus 1972 en groeide op in Salisbury (het huidige Harare in Zimbabwe) in Rhodesië. Ze verhuisde in 1989 op 17-jarige leeftijd naar Londen waar ze filosofie, economie en politiek studeerde aan het Keble College van de universiteit van Oxford. Ze was journaliste voor The Times, werkte aan een aantal publicaties op freelancebasis en schreef ook een financieel adviesboek voor vrouwen, getiteld “The Money Goddess”. Hawkins schreef een aantal romantische komedieromans onder het pseudoniem Amy Silver en brak in 2015 door onder haar eigen naam met de psychologische thriller “The Girl on the Train”, waarin de huiselijk geweld, alcohol en drugsgebruik een rol spelen. Het boek werd in 2016 verfilmd met Emily Blunt in de rol van Rachel.. Het boek kwam op 1 februari 2015 op nummer één op de The New York Times Fiction Best Sellers of 2015 en stond 16 weken op de eerste plaats.

Uit:The Girl on the Train

“I want to run. I want to take a road trip, in a convertible, with the top down. I want to drive to the coast—any coast. I want to walk on a beach. Me and my big brother were going to be road trippers. We had such plans, Ben and I. Well, they were Ben’s plans mostly—he was such a dreamer. We were going to ride motorbikes from Paris to the Côte d’Azur, or all the way down the Pacific coast of the USA, from Seattle to Los Angeles; we were going to follow in Che Guevara’s tracks from Buenos Aires to Caracas. Maybe if I’d done all that, I wouldn’t have ended up here, not knowing what to do next. Or maybe, if I’d done all that, I’d have ended up exactly where I am and I would be perfectly contented. But I didn’t do all that, of course, because Ben never got as far as Paris, he never even made it as far as Cambridge. He died on the A10, his skull crushed beneath the wheels of an articulated lorry.
I miss him every day. More than anyone, I think. He’s the big hole in my life, in the middle of my soul. Or maybe he was just the beginning of it. I don’t know. I don’t even know whether all this is really about Ben, or whether it’s about everything that happened after that, and everything that’s happened since. All I know is, one minute I’m ticking along fine and life is sweet and I want for nothing, and the next I can’t wait to get away, I’m all over the place, slipping and sliding again.
So, I’m going to see a therapist! Which could be weird, but it could be a laugh, too. I’ve always thought that it might be fun to be Catholic, to be able to go to the confessional and unburden yourself and have someone tell you that they forgive you, to take all the sin away, wipe the slate clean.
This is not quite the same thing, of course. I’m a bit nervous, but I haven’t been able to get to sleep lately, and Scott’s been on my case to go. I told him I find it difficult enough talking to people I know about this stuff—I can barely even talk to him about it. He said that’s the point, you can say anything to strangers. But that isn’t completely true. You can’t just say anything. Poor Scott. He doesn’t know the half of it. He loves me so much, it makes me ache. I don’t know how he does it. I would drive me mad.
But I have to do something, and at least this feels like action. All those plans I had—photography courses and cookery classes—when it comes down to it, they feel a bit pointless, as if I’m playing at real life instead of actually living it. I need to find something that I must do, something undeniable. I can’t do this, I can’t just be a wife. I don’t understand how anyone does it—there is literally nothing to do but wait. Wait for a man to come home and love you. Either that or look around for something to distract you.”

 
Paula Hawkins (Salisbury, 26 augustus 1972)

De Amerikaanse schrijfster Elizabeth Curtis Sittenfeld werd geboren op 23 augustus 1975 in Cincinnati, Ohio. Zij bezocht de Seven Hills schook en vanaf de 8^e klas Groton, een particuliere school in Groton (Massachusetts). Daarna studeerde ze eerst aan het Vassar College in Poughkeepsie, daarna aan de Stanford University in Stanford, Californië. Na de studie verhuisde Sittenfeld naar Charlotte (North Carolina), waar ze schreef voor de Charlotte Observer. Daarna werkte ze voor het Fast Comany tijdschrift in Boston en vervolgens nam zij deel aan de Writers Workshop aan de Universiteit van Iowa. Haar artikelen verschenen onder andere in The New York Times, The Washington Post en People. In 2005, publiceerde Curtis Sittenfeld haar debuutroman “Prep:” De roman vertelt de ervaringen van student Lee Fiora aan de fictieve Elite School Ault. The New York Times koos “Prep” tot de tien beste boeken van 2005. In haar roman “American Wife” uit 2008 schildert Sittenfeld een fictief portret van de voormalige first lady Laura Bush. In 2013 verscheen de roman “Sisterland” en in 2016 volgde “Eligible”. Sittenfelds boeken zijn vertaald in vijfentwintig talen.

Uit: Prep

“I think that everything, or at least the part of everything that happened to me, started with the Roman architecture mix-up. Ancient History was my first class of the day, occurring after morning chapel and roll call, which was not actually roll call but a series of announcements that took place in an enormous room with twenty-foot-high Palladian windows, rows and rows of desks with hinged tops that you lifted to store your books inside, and mahogany panels on the walls—one for each class since Ault’s founding in 1882—engraved with the name of every person who had graduated from the school. The two senior prefects led roll call, standing at a desk on a platform and calling on the people who’d signed up ahead of time to make announcements. My own desk, assigned alphabetically, was near the platform, and because I didn’t talk to my classmates who sat around me, I spent the lull before roll call listening to the prefects’ exchanges with teachers or other students or each other. The prefects’ names were Henry Thorpe and Gates Medkowski. It was my fourth week at the school, and I didn’t know much about Ault, but I did know that Gates was the first girl in Ault’s history to have been elected prefect.
The teachers’ announcements were straightforward and succinct: Please remember that your adviser request forms are due by noon on Thursday. The students’ announcements were lengthy—the longer roll call was, the shorter first period would be—and filled with double entendres: Boys’ soccer is practicing on Coates Field today, which, if you don’t know where it is, is behind the headmaster’s house, and if you still don’t know where it is, ask Fred. Where are you, Fred? You wanna raise your hand, man? There’s Fred, everyone see Fred? Okay, so Coates Field. And remember—bring your balls.
When the announcements were finished, Henry or Gates pressed a button on the side of the desk, like a doorbell, there was a ringing throughout the schoolhouse, and we all shuffled off to class. In Ancient History, we were making presentations on different topics, and I was one of the students presenting that day. From a library book, I had copied pictures of the Colosseum, the Pantheon, and the Baths of Diocletian, then glued the pictures onto a piece of poster board and outlined the edges with green and yellow markers. The night before, I’d stood in front of the mirror in the dorm bathroom practicing what I’d say, but then someone had come in, and I’d pretended I was washing my hands and left.”

Curtis Sittenfeld (Cincinnati, 23 augustus 1975)

De Nederlandse schrijver, journalist en dichter Koos Dijksterhuis werd geboren op 23 augustus 1962 in Amersfoort. Hij studeerde biologie en sociologie in Groningen. Hij heeft een dagelijkse column over natuur in het dagblad Trouw. Ook schrijft hij soms artikelen in NRC Handelsblad. Dijksterhuis schrijft boeken, columns, recensies en reportages over vooral natuur en milieu, wetenschap, reizen en internationale samenwerking. In februari 2010 verscheen zijn boek “Een Groenlander in Afrika”, de wonderbaarlijke reis van de drieteenstrandloper. Voor dat boek reisde Dijksterhuis achter de strandlopers en hun onderzoeker aan naar Groenland, IJsland, Vlieland, Schiermonnikoog, Mauritanië en Ghana. Het boek is een mix van vogelecologie voor leken en een menselijk reisverhaal. Dijksterhuis schrijft ook korte verhalen en gedichten. Op de website plezierverzen.nl kan men zich aanmelden voor het gratis pleziervers van de week. Hij werkte drie jaar in Pakistan als voorlichter en redacteur, en was enkele jaren uitgever van het milieutijdschrift “De Kleine Aarde”.

Vader

Al jaren wordt mijn vader stukken ouder
Al twintig jaar ruimt hij de zolder op
Maar altijd hield hij die alerte kop
En iedereen kon bouwen op zijn schouder

Maar nu is hij gevloerd, voor hem een strop
Zijn kop leeft niet alert in het verleden
Het kan nog duren, maar zijn tijd is op

Komkommertijd

Een tuinder zou komkommers telen
Maar faalt daarin door louter pech
Al zijn komkommers rotten weg
Het lot kan wrede spellen spelen

Hij brengt zijn ploegschaar naar de lommerd
Als tuinder blijft hij onbekommerd

Voorteken

Ik wandel vrolijk door het bos
maar voel iets in mijn dijbeen steken
ik krab en weet: ik ben de klos
waarna ik luidkeels uitroep: teken!

 
Koos Dijksterhuis (Amersfoort, 23 augustus 1962)