Maand: maart 2017

Walter Rheiner, Srečko Kosovel, Jean Anglade, George Plimpton, Cosmo Monkhouse, Friedrich Nicolai

De Duitse dichter en schrijver Walter Rheiner (eig. Walter Heinrich Schnorrenberg) werd geboren op 18 maart 1895 in Keulen. Zie ook alle tags voor Walter Rheiner op dit blog.

Toten-Messe

Nun liegen ihre Leiber halb verscharrt,
geborsten und verwittert tief im Sand.
Verworren züngelt Haar, hoch wächst die Hand,
greift in die Nacht, die auf den Zinnen harrt.

Verkohlte Städte schwelen lang vorbei,
und Brücken flattern schief und ausgezackt.
Die Sonne stürzt, schäumender Katarakt,
auf morsche Schädel, Augen fahl wie Blei.

Durch ihre Zähne pfeift ein süßer Wind,
der warm und rosig ist von frischem Blut.
(- In Abendröten weiden Lämmer gut. -)
Schon quellen sie verwesend aufwärts lind,

durchdringen, Freunde, sich mit ihrem Duft,
umarmen sich in lächelnder Spirale.
Die kühlen Sterne sind mit einem Male
ganz nah und kreisen singend durch die Luft.

Im Rauch verbrannter Zimmer nisten sie sich ein.
Sie fahren aufgelöst durch Ozeane.
Erkennen unten Schiffe, zitternd klein:
sie, des Planeten großgewölbte Fahne.

 
Walter Rheiner (18 maart 1895 – 12 juni 1925)

Lees verder “Walter Rheiner, Srečko Kosovel, Jean Anglade, George Plimpton, Cosmo Monkhouse, Friedrich Nicolai” →

Siegfried Lenz, Thomas Melle, Hans Wollschläger, Rense Sinkgraven, Hafid Aggoune, William Gibson, Patrick Hamilton, Karl Gutzkow, Jean Ingelow

De Duitse schrijver Siegfried Lenz werd op 17 maart 1926 in Lyck, in de landstreek Masuren in Oostpruisen geboren. Zie ook alle tags voor Siegfried Lenz op dit blog.

Uit: Der Überläufer

„In Prowursk bekam die kleine Lokomotive zu trinken. Ein eiserner Rüssel wurde über ihren glühenden Körper geschwenkt, ein Handrad gedreht, und dann schoß ein dicker Wasserstrahl in ihre geöffnete Flanke. Proska hörte das Rauschen des Wassers und trat an das zerbrochene Abteilfenster. Ein winziges, weißes Stations-häuschen, das auf der Stirn eine Nummer trug, ein ver-wahrloster Bahnsteig, zwei Holzstapel; mehr konnte er nicht entdecken, denn das Dorf selbst lag eine gute halbe Stunde von der Station entfernt hinter einem Laubwald. Vor dem Zug patrouillierte ein Posten. Er hatte sich, da es heiß war, den Kragen aufgeknöpft. Ober dem Rük-ken trug er ein Sturmgewehr mit der gleichen Selbstver-ständlichkeit wie eine afrikanische Mutter ihren Säugling. Wenn er das Ende der Kleinbahn, die aus der Lokomo-tive, einem Verpflegungs- und einem Postwagen bestand, erreicht hatte, machte er, ohne den Kopf zu heben, kehrt und latschte zurück. Das wiederholte sich einige Male. Die Landschaft machte den Eindruck einer riesigen, ver-lassenen Feuerstelle; kein Wind, »Bis wir weiterfahren!« »Ich glaube. die Lokomotive braucht nur Wasser.« »So«. sagte der Posten mürrisch. »braucht sie das?« Plötzlich hob er den Kopf und blickte den Lehmweg hinunter, der nach Prowursk führte. Proska sah, am Fenster stehend, in die gleiche Richtung und entdeckte ein Mäd-chen, das zum Zug herüberwinkte und sich rasch näherte. Sie trug ein laubgrünes Kleidchen und einen breiten Gür-tel um die Taille, die schmal war wie ein Stundenglas. Mit schnellen Schritten kam sie auf den Bahnsteig und ging geradewegs auf den Posten zu. Sie hatte mattglänzendes rotes Haar, ein kurzes Näschen und grünblaue Augen. Ihre Füße steckten in braunen Stoffschuhen. »Was wollen Sie?« brummte der Posten und starrte auf ihre nackten Beine. »Herr Soldat …«, sagte sie und zitterte. Sie setzte einen irdenen Krug ab und legte einen zusammengefalteten Regenmantel darauf. »Haben Sie Milch in dem Krug oder Wasser?« Sie schüttelte den Kopf und strich sich das Haar zu-rück. Proska bewunderte das Profil ihrer Brüste. »Wahrscheinlich wollen Sie mitfahren?« fragte der Posten. »Ja, ein kleines Stück. Bis zu den Rokitno-Sümpfen. Ich kann Ihnen Geld geben dafür oder …« »Verschwinden Sie, aber schnell! Wir dürfen nieman-den mitnehmen. Das müßten Sie doch eigentlich wissen. Haben Sie mich nicht schon einmal danach gefragt?!« »Nein, Herr.«

 

 
Siegfried Lenz (17 maart 1926 – 7 oktober 2014)
Hier met Günter Grass (links)

Lees verder “Siegfried Lenz, Thomas Melle, Hans Wollschläger, Rense Sinkgraven, Hafid Aggoune, William Gibson, Patrick Hamilton, Karl Gutzkow, Jean Ingelow” →

In memoriam Torgny Lindgren

 

In memoriam Torgny Lindgren

Donderdagmorgen is de Zweedse dichter en schrijver Torgny Lindgren overleden. Torgny Lindgren werd geboren op 16 juni 1938 in Raggsjö. Zie ook alle tags voor Torgny Lindgren op dit blog.

Uit: Hash (Vertaald door Tom Geddes)

“For some time now after tactful inquiries from perplexed and concerned readers, we have carried out careful investigations into the veracity of the reports you have submitted over the course of the years, the all too many years, which we have published conscientiously, honestly and fearlessly.
“Having done so, we have found your reports, not to put too fine a point on it, completely devoid of any basis in fact. The reality which you appear to describe is nothing more than a figment of your imagination. The dramatic week-long struggle to rescue an elk from Hölback marsh never took place. The schoolhouse in Avalberg that burned down three years ago never existed. No unknown celestial body ‘with shimmering corona’ ever rose above your horizon. […]
“The individuals whose births, birthdays, marriages and, in some cases even deaths, you have reported, have never lived on this earth. On further reflection, it seems remarkable to me, not to say quite extraordinary, that you yourself actually exist.”

(…)

“Year by year his skin was becoming smoother. And like Goethe, he woke with an erection every morning. Death was receding further and further from him. Two new wisdom teeth had emerged in his upper jaw. He was once more able to hum Peterson-Berger’s arrangement of Froding’s Titania, even the difficult passage conveying the rustle of hazel and birch. His hair had started regrowing on the nape of his neck and at the temples, dark and thick. The podiatrist heaped praise on his feet, no corns any more and the nails increasingly strong and firm. Even his sight had improved: he was reading the newspaper without spectacles, including everything that had been written by the former editor.”

 

 
Torgny Lindgren (16 juni 1938 – 16 maart 2017)

Frühlingsglaube (Johann Ludwig Uhland)

 

Dolce far niente

 


Boomgaard in de lente door Alfred Sisley, 1881

 

Frühlingsglaube

Die linden Lüfte sind erwacht,
Sie säuseln und weben Tag und Nacht,
Sie schaffen an allen Enden.
O frischer Duft, o neuer Klang!
Nun, armes Herze, sei nicht bang!
Nun muss sich alles, alles wenden.

Die Welt wird schöner mit jedem Tag,
Man weiß nicht,            was noch werden mag,
Das Blühen will nicht enden.
Es blüht das fernste, tiefste Tal;
Nun, armes Herz, vergiss der Qual!
Nun muss sich alles, alles wenden.

 

 
 Johann Ludwig Uhland (26 april 1787 – 13 november 1862)
Tübingen. Uhland werd in Tübingen geboren.

 

Zie voor de schrijvers van de 16e maart ook mijn blog van 16 maart 2016 en eveneens mijn blog van 16 maart 2014 deel 2.

Ben Okri, David Albahari, Louis Paul Boon, Kurt Drawert, Gerhard Seyfried, Andreas Okopenko, An Rutgers van der Loeff, Prosper van Langendonck, Paul Heyse

De Nigeriaanse dichter en schrijver Ben Okri werd geboren op 15 maart 1959 in Minna, Nigeria. Zie ook alle tags voor Ben Okri op dit blog.

Uit:The Famished Road

“We longed for an early homecoming, to play by the river, in the grasslands, and in the magic caves. We longed to meditate on sunlight and precious stones, and to be joyful in the eternal dew of the spirit. To be born is to come into the world weighted down with strange gifts of the soul, with enigmas and an inextinguishable sense of exile. So it was with me.
How many times had I come and gone through the dreaded gateway? How many times had I been born and died young? And how often to the same parents? I had no idea.
So much of the dust of living was in me. But this time, somewhere in the inter space between the spirit world and the Living, I chose to stay. This meant breaking my pact and outwitting my companions. It wasn’t because of the sacrifices, the burnt offerings of oils and yams and palm-nuts, or the blandishments, the short-lived promises of special treatment, or even because of the grief I had caused. It wasn’t because of my horror of recognition either. Apart from a mark on my palm I had managed to avoid being discovered. It may have simply been that I had grown tired of coming and going.
It is terrible to remain forever in-between. It may also have been that I wanted to taste of this world, to feel it, know it, love it, to make a valuable contribution to it, and to have that sublime mood of eternity in me as I live the life to come. But I sometimes think it was a face that made me want to stay. I wanted to make happy the bruised face of the woman who would become my mother.
When the time arrived for the ceremonies of birth to begin, the fields at the crossroads were brilliant with lovely presences and iridescent beings. Our king led us to the first peak of the seven mountains. He spoke to us for a long time in silence. His cryptic words took flame in us. He loved speeches. With great severity, his sapphire eyes glowing, he said to me:”You are a mischievous one. You will cause no end of trouble. You have to travel many roads before you find the river of your destiny. This life of yours will be full of riddles.
You will be protected and you will never be alone.”

 

 
Ben Okri (Minna, 15 maart 1959)

Lees verder “Ben Okri, David Albahari, Louis Paul Boon, Kurt Drawert, Gerhard Seyfried, Andreas Okopenko, An Rutgers van der Loeff, Prosper van Langendonck, Paul Heyse” →

Pam Ayres, Jochen Schimmang, Volker von Törne, Horton Foote, Olivier Delorme, Alexandru Macedonski, Albert Robida, Theodore de Banville, Wout Waanders

De Britse dichteres van humoristische poëzie Pam Ayres werd geboren op 14 maart 1947 in Stanford in the Vale in Berkshire (tegenwoordig Oxfordshire). Zie ook alle tags voor Pam Ayres op dit blog.

Sat Nav

I have a little Satnav, It sits there in my car
A Satnav is a driver’s friend, it tells you where you are.

I have a little Satnav, I’ve had it all my life
It’s better than the normal ones, my Satnav is called a wife.

It gives me full instructions, especially how to drive
“It’s sixty miles an hour”, it says, “You’re doing sixty five”.

It tells me when to stop and start, and when to use the brake
And tells me that it’s never ever, safe to overtake.

It tells me when a light is red, and when it goes to green
It seems to know instinctively, just when to intervene.

It lists the vehicles just in front, and all those to the rear
And taking this into account, it specifies my gear.

I’m sure no other driver, has so helpful a device
For when we leave and lock the car, it still gives its advice.

It fills me up with counselling, each journey’s pretty fraught
So why don’t I exchange it, and get a quieter sort?

Ah well, you see, it cleans the house, makes sure I’m properly fed
It washes all my shirts and things, and keeps me warm in bed!

Despite all these advantages, and my tendency to scoff,
I only wish that now and then, I could turn the bugger off.



 Pam Ayres (Stanford in the Vale, 14 maart 1947)

Lees verder “Pam Ayres, Jochen Schimmang, Volker von Törne, Horton Foote, Olivier Delorme, Alexandru Macedonski, Albert Robida, Theodore de Banville, Wout Waanders” →

Mahmoud Darwish, Yuri Andrukhovych, Didier Decoin, Vladimir Makanin, Yeghishe Charents, Oskar Loerke, W.O. Mitchell, Hugh Walpole, Inge Müller

De Palestijnse dichter Mahmoud Darwish werd geboren in Al-Birwa, Palestina, op 13 maart 1941. Zie ook alle tags voor Mahmoud Darwish op dit blog.

 

The Horse Fell Off The Poem

and the Galilean women were wet
with butterflies and dew,
dancing above chrysanthemum

The two absent ones: you and I
you and I are the two absent ones

A pair of white doves
chatting on the branches of a holm oak

No love, but I love ancient
love poems that guard
the sick moon from smoke

I attack and retreat, like the violin in quatrains
I get far from my time when I am near
the topography of place…

There is no margin in modern language left
to celebrate what we love,
because all that will be… was

The horse fell bloodied
with my poem
and I fell bloodied
with the horse’s blood…

 

No Flag Flutters In The Wind

No flag flutters in the wind,
no horse floats in the wind,
no drums accompany the rise and fall of waves…
Nothing happens in tragedies today…
The curtain is drawn, both poets and audience
have left – there are no cedars or processions,
no olive branches to greet those coming in by boat,
weary from nosebleed and the lightness
of the final act, as if passing from one fate
to another, a fate written beyond the text,
a woman of Greece playing the part
of a woman of Troy, as easily white as black,
neither broken nor exalted, and no one asks:
‘What will happen in the morning?’
‘What comes after this Homeric pause?’
…as if this were a lovely dream
in which prisoners of war are relieved
by fairness of their long, immediate night,
as if they now say:
‘We mend our wounds with salt’
‘We live near our memory’
‘We shall try out an ordinary death’
‘We wait for resurrection, here, in its home
in the chapter that comes after the last…’

 

 
Mahmoud Darwish (13 maart 1941 – 9 augustus 2008)
Portret door Avi Katz, z.j.

Lees verder “Mahmoud Darwish, Yuri Andrukhovych, Didier Decoin, Vladimir Makanin, Yeghishe Charents, Oskar Loerke, W.O. Mitchell, Hugh Walpole, Inge Müller” →

Jan H. de Groot

De Nederlandse dichter Jan Hendrik de Groot werd op 13 maart 1901 geboren in Alkmaar. Tijdens zijn middelbare schoolperiode bracht zijn leraar Nederlands dr. André Schillings hem in contact met de literatuur. Het was Schillings die de belangstelling voor het dichten bij hem wekte. In 1924 debuteerde Jan H. de Groot in het protestants-christelijke literaire tijdschrift Opwaartsche Wegen met het gedicht ‘De karrekiet’, dat het begin inluidde van een natuurlyrische periode in zijn dichterschap. “Lentezon”, zijn eerste bundel, verscheen in 1927. Van 1920 tot 1937 werkte hij bij de Rijkstelegrafie, van 1937 tot 1948 bij de bibliotheek van de Koninklijke Nederlandse Akademie van Wetenschappen. In de periode 1926-1938 was hij ook redactiesecretaris van een protestants-christelijk jongerentijdschrift Het Korenland (1924-1938), gewijd aan cultuur en literatuur, waaraan hij vijfenveertig gedichten, een aantal verhalen en tientallen boekbesprekingen bijdroeg. Behalve aan Het Korenland en Opwaartsche Wegen droeg De Groot ook gedichten bij aan De Werkplaats. Uit zijn vooroorlogse poëzie blijkt een duidelijke verwantschap met de Jong-Protestanten, een groep protestantse dichters en schrijvers die streefden naar een synthese tussen literatuur en christendom. Hun voornaamste vertegenwoordiger was Willem de Mérode. De Groots maatschappelijke en politieke betrokkenheid blijkt overigens uit zijn hele oeuvre. Voor de oorlog waarschuwde hij als een van de eerste dichters tegen het gevaar van nazi-Duitsland. In 1948 werd hij redacteur van Het Vrije Volk in Arnhem en vanaf 1950 tot aan zijn pensionering in 1966 was hij perschef van de aku in Arnhem. Van 1950 tot 1962 was hij secretaris en penningmeester van de Nederlandse afdeling van de internationale auteursvereniging pen.

De inwoner

De herfst kwam onweerhoudbaar in mij aan
en wil, naar ik voorvoel inwonend blijven
ik vraag mij af hoe zal ik hem verdrijven
ik heb geen boodschap aan die veteraan.

Hoe kan ik hem het allerbest beschrijven
dat zelfverzekerd in mij ommegaan
zijn kleuren goud en geel zijn al vergaan
er is geen blad waarop hij nog kan drijven.

De winter staat voor ’t raam wit aangedaan
hij is van plan mijn gast uit ’t veld te slaan
mijn adem gaat tot bloemenbeeld verstijven

Ik sta verkleumd mijn handen warm te wrijven
Elk weet hij zal zich aanstonds in gaan lijven
in lente waar mijn hart op wacht zal staan.

 

Mei

Ze liepen lachend door het land,
Een lentedag in Mei.
De blommen glommen in de zon
In frissche groene wei.
En d’ ééne hand zocht d’ andre hand,
En ’t ééne oog, het andre, want
Och, ’t was nu eenmaal Mei.
Toen klonk het ernstig vragend:
‘Heb jij me lief?’
‘Jij mij?’

Ze stoeiden lachend in het land,
Een zonnedag in Mei.
De vogels zongen in de lucht
Hun keeltjes schier voorbij.
En d’ eene mond zocht d’ andre mond,
Ze vlijden zich op groenen grond.
Och ’t was nu eenmaal Mei.
Toen klonk ’t ondeugend plagend:
‘Ik heb je lief.’
‘Jij mij?’

Ze gingen mokkend door het land,
Een Maartschen dag in Mei.
En wind en regen joegen neer,
En sloegen alle blomkes zeer.
Weg was die zonnewei.
Hun voeten stampten op den grond,
De spatten vlogen in het rond.
En geen van twee was blij.
Toen klonk het aarz’lend vragend:
‘Heb jij me lief?’
‘Jij mij?’

 
Jan H. de Groot (13 maart 1901 –1 december 1990)

Geert van Beek

De Nederlandse dichter en schrijver Geert van Beek werd op 13 maart 1920 geboren in Gennep, als vierde van vijf kinderen. Na het overlijden, in 1921, van zijn vader, die politieambtenaar was, verhuisde het gezin naar Bemmel, bij Nijmegen. Vijf jaar lang volgde van Beek gymnasiaal onderwijs aan het klein seminarie in Kaatsheuvel, maar in 1938 stapte hij over naar de kweekschool voor onderwijzers in Nijmegen, waar hij de hoofdakte behaalde. Daarna studeerde hij met succes voor de akte lo Duits. In 1943 werd hij onderwijzer in Treebeek, Zuid-Limburg. Naast zijn werk studeerde hij voor de akte lo Engels. Na WO II werkte van Beek als onderwijzer in Nijmegen. In 1951 behaalde hij zijn akte MO-a Nederlands. Naast zijn werk en studie schreef hij verhalen, waarvan er in 1952 voor het eerst een werd gepubliceerd in het tijdschrift Roeping. In 1959 kreeg van Beek een betrekking als leraar in Veghel. Daar bleef hij werkzaam tot zijn pensionering in 1983. In 1961 publiceerde hij zijn eerste roman, “Buiten schot”, waarvoor hij in 1962 de Anne Frank-prijs ontving Vier jaar later volgde een nieuwe verhalenbundel, “De gekruisigde rat”, waarvoor hij de Hilvarenbeekse Literatuurprijs kreeg, Verdere werken van hem omvatten de verhalenbundel “Het Mexicaanse paardje” (1966), de novelle “Blazen tot honderd” (1967) en de met de Vijverbergprijs bekroonde roman “De steek van een schorpioen” (1968). In 1987 verscheen nog de roman “Gezichten binnen handbereik”.

Uit: Ruhe!

“… maar in het vroege voorjaar, als de tuinen geel uitsloegen van mimosa, en citroenen onwaarschijnlijk dichtbij aan de bomen hingen, was het hotel grotendeels bezet door oorlogsveteranen, verschillende nationaliteiten die elkaar zo’n halve eeuw geleden liefst hadden uitgeroeid. Grijs was de hoofdkleur. De voertaal leek Duits; staalharde vocalen overstemden schaarse, meer gereserveerde Angelsaksische geluiden.
Sommige mannen droegen hun verleden in littekens met zich mee. Er liep een wat wankele oude heer rond die zijn linnen jasje alleen uittrok op het terras rond het zwembad en zijn linnen hoedje alleen afzette als hij zich onder dak wist. Graf Von. Baron Zur. Meer dan een rood, afgebladderd gezicht en rode benedenarmen gaf hij niet prijs. Twee oude dames in fraaie jurken vormden zijn lijfwacht. Ze waren iets beter ter been dan de ex-generaal zelf. Telkens wanneer ze hem hulpvaardig onder een arm namen, kreeg zijn gezicht een gekwelde uitdrukking. Vrouwen waren in de minderheid.
Er was een man zo eenzaam dat hij aan belangstelling niets tekort kwam. Hij hield zich achteraf; in de uitbundige eetzaal zat hij steevast op een privé plekje in een hoek. Een houten lambrisering dekte hem in de rug, een tactisch opgestelde palm onttrok hem min of meer aan het oog. Maar je kon hem tegenkomen in lounges, op terrassen en langs het strand dat door de nog lage temperatuur van het zeewater vrijwel leeg was. Een stevige, kleurig geklede man, maar ook de laatste mode kon het met voorbarige vrolijke zomertinten niet camoufleren: het gespleten voorhoofd, alsof een middeleeuws zwaard de schedel had willen klieven van voorhoofdsbeen tot nek, maar was blijven steken en met geweld eruit gewrongen. De wond was wonderbaarlijk genezen, het vlees aan elkaar gehecht. Een vingerdikke gleuf tot tussen zijn ogen deelde zijn gezicht in tweeën.
Kleine kinderen liepen als speelgoed dat tot leven is gewekt tussen de oudere mensen en bejaarden. Twee van hen onderscheidden zich door hun speelse luidruchtigheid. Iedereen wist dat ze Andrea en Alexandra heetten. Binnen en buiten riepen ze luidkeels elkaars naam, niet gehinderd door fatsoensnormen, door volwassen nationale afspraken, Warnungen, Mitteilungen omtrent rust en stilte. En hun moeders riepen binnen en buiten hun namen om hen tot de orde te roepen. Ordnung muss sein. Alom wekten de kleine meisjes vertedering en bewondering, vooral bij de niet-Germaanse gasten.”

 
Geert van Beek (13 maart 1920 – 2 januari 2001)

Kemal Tahir

De Turkse schrijver Kemal Tahir werd geboren op 13 maart 1910 in Istanboel. Zijn vader, Tahir Bey, was een marine-kapitein en adviseur van Sultan Abdulhamit II. Na de middelbare school schreef Kemal Tahir zich in aan het Galatasaray Lisesi in Istanboel.. Maar na de dood van zijn moeder stopte hij met de studie en begon hij te werken als klerk bij een advocaat, en later als journalist. Hij werkte ook als redacteur en vertaler bij de kranten Vakit, Haber en Son Posta in Istanboel, als hoofdredacteur voor de krant Karagöz en later als hoofdredacteur bij Tan. Hij trouwde in 1937 met Fatma İrfan. In 1938 werden Kemal Tahir en Nazım Hikmet beschuldigd van “het verspreiden van opruiing” onder de strijdkrachten. Tahir werd vervolgens schuldig bevonden en veroordeeld tot 15 jaar gevangenisstraf. Hij zat zijn straf uit in verschillende gevangenissen. Twaalf jaar later werd hij vrijgelaten bij de algemene amnestie van 1950. Na zijn vrijlating keerde Kemal Tahir terug naar Istanboel en werd hij er correspondent voor de krant The Izmir Commerce. Hij trouwde met zijn tweede vrouw, Semiha Sıdıka. Onder verschillende pseudoniemen schreef hij romans, avonturenromans en filmscripts Hij maakte ook vertalingen uit het Frans. Hij werd opnieuw in hechtenis genomen na de incidenten van 6-7 september in 1955 en zat zes maanden in de militaire gevangenis van Harbiye. Na zijn vrijlating leidde hij Düşün Publishing, dat hij samen met de schrijver Aziz Nesin oprichtte. Hij werkte eveneens aan filmscripts met regisseurs als Metin Erksan, Halit Refiğ en Atıf Yilmaz. In 1968 reisde hij naar de USSR. Na een longoperatie in 1970 werkte Tahir aan het creëren van een nationale linkse (marxistische) ideologie, die zou passen bij een Turks-Anatolische sociaal-culturele identiteit. Daarbij werd hij bekritiseerd door veel linkse intellectuelen. Tijdens een bijzonder verhit debat kreeg Kemal Tahir een hartaanval en hij stierf op 21 april 1973. In het kader van deze ideologie wilde Kemal Tahir een Ottomaanse samenleving in zijn werken beschrijven die gebaseerd was op een humanistische fundament dat heel anders was dan de Europese feodale en later kapitalistische maatschappij. Kemal Tahir begon zijn literaire loopbaan met poëzie. Zijn eerste gedichten werden gepubliceerd in İçtihad magazine in 1931 en vervolgens in diverse tijdschriften. Zijn eerste grote werk was een vierdelige novelle die werd gepubliceerd in de Tan-krant in 1955 en later werd gepubliceerd als boek, getiteld “Göl İnsanlar”ı (Mensen van het meer). In 1955 werd hij bij een groter publiek bekend met zijn roman “Sağırdere” (Dove rivier). “Esir Şehrin İnsanları” (Mensen van de Gevangen Stad), de eerste van zijn stadsromans die in Istanboel speelden, en waarin hij de overgang van het Ottomaanse Rijk naar de Republiek observeerde, werd in 1956 gepubliceerd. In deze roman beschreef Tahir Istanboel onder de bezetting na WO I. Het vervolg op deze roman, “Esir Şehrin Mahpusu” (Gevangene van de Gevangen Stad) werd gepubliceerd in 1961 en “Yol Ayrımı” (Scheiding der Wegen) in 1971. In zijn historische roman “Yorgun Savaşçı” (Vermoeide Strijder) vertelt Tahir over de periode dat de nationale verzetsgroepen in Anatolië zonder leider bijeenkwamen en de Turkse onafhankelijkheidsoorlog begonnen. Vanwege financiële moeilijkheden schreef Kemal Tahir onder pseudoniemen ook pulpfictionromans. Hij vertaalde verder Mike Hammer-romans en schreef zelfs originele nieuwe romans voor die reeks. Sommige van zijn romans zijn later in films verwerkt.

Uit: The Tired Warrior (Vertaald door Elif Erkmen)

“The Artillery Captain Jamil who was nicknamed ‘Jehennem’ by his Officer friends in the Palestine Front, laughed while still peering through the binoculars. His cousin Neriman took her eyes away from her knitting and looked out of the window as well.
“What are you laughing at?”
“It is nothing.”
“Come on darling, tell me. Why did you laugh?”
“Would you get scared if I yelled all of a sudden, ‘Charge’?”
“I would get very scared.”
“I was just reminiscing”, he explained as he put his binoculars down, “I thought our boys were on the offensive towards the hills and I was supposed to give the order ‘defensive fire’ to protect them.”
“What is defensive fire?”
“It is bombarding the enemy trenches with gunfire so that they duck and can’t find an opportunity to fire.”
Neriman remembered the March 31st incident. “You positioned your guns over those hills on March 31st. Do you remember?”
She quickly glanced at the portrait of a young officer on the wall and said, “I asked Nazmi if they fired, would the bullets pass over our heads”.
“They would.” Jamil responded. He started to fumble for his cigarettes in his pockets, while trying to avoid looking at the portrait. “Nazmi’s cannons were to the left and mine were to the right. Poor Nazmi was worrying about the enemy. He was saying, ‘What if Abdulhamid’s soldiers won’t fight back?’”
“Did he want them to fight back?” Neriman asked.
“Of course he wanted them to fight back so that he could fire at the palace and Abdulhamid would watch his palace be demolished around him.”
“Could he have destroyed the palace?”
“I don’t think so. We became artillery men without even firing one shot. We didn’t participate in any manoeuvres before being sent to the war. A novice artillery man likes to brag, even if he doesn’t have any real experience, he just bullshits.” he explained as he took a long drag from his cigarette. “It has been 10 years since March 31st when Nazmi was 22 and I was 23.”

 
Kemal Tahir (13 maart 1910 – 21 april 1973)