Arnold Sauwen, Billy Collins, Wolfgang Bächler, Albrecht Goes, Nicholas Monsarrat, Érik Orsenna, Gabrielle Roy, Eveline Hasler, Léon Deubel, Edward Moore, Hans Grimm, Karel Poláček, Ludvík Kundera

De Vlaamse dichter en schrijver Arnold Sauwen werd geboren te Stokkem op 22 maart 1857. Zie ook mijn blog van 11 mei 2006 en mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Klokkenklank

‘k Zit zoo vaak in ‘t avondgrauwen

over ‘t veld naar u te schouwen,

waar ge nog in gouden schijn

ligt te scheemren, dorpje mijn!

Boven uwe roode daken

zie ‘k uw hoogen toren waken,

die de schaduw van zijn kruis

afwerpt op mijn vaderhuis.

‘k Hoor van ver uw klokken galmen,

feestlijk soms als vreugdepsalmen

en soms klagend, naar en droef,

als toen men mijn kind begroef.

Klokken, over weide en akker

luidt ge mijne jonkheid wakker,

luidt ge in klanken, droef van zin,

mij uw stillen weemoed in.

Wen uw bronzen stemmen, klokken,

‘t landvolk naar zijn haardste lokken,

is ‘t als riepen zij mij me

naar mijn dorp, in de avondvre.

Moeder wachtte eens op den drempel

daar van ‘t huis, haar liefdetempel…

Wie heet mij nog wellekom,

vader, n dat heiligdom?

‘k Ben als een die, ‘t land ontweken,

weerkeert ongekend ter streke

en voor geen vriendenhuis of hut

‘t stof van zijne voeten schudt.

Liefde, vriendschap… zij verdorden…

Dorp, ik ben u vreem
d geworden;

maar uw verre klokkenklank

roert me diep, mijn leven lang.

Arnold Sauwen (22 maart 1857 – 11 mei 1938)

De Amerikaanse dichter en schrijver Billy Collins werd geboren in New York op 22 maart 1941. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

The Best Cigarette

There are many that I miss

having sent my last one out a car window

sparking along the road one night, years ago.

The heralded one, of course:

after sex, the two glowing tips

now the lights of a single ship;

at the end of a long dinner

with more wine to come

and a smoke ring coasting into the chandelier;

or on a white beach,

holding one with fingers still wet from a swim.

How bittersweet these punctuations

of flame and gesture;

but the best were on those mornings

when I would have a little something going

in the typewriter,

the sun bright in the windows,

maybe some Berlioz on in the background.

I would go into the kitchen for coffee

and on the way back to the page,

curled in its roller,

I would light one up and feel

its dry rush mix with the dark taste of coffee.

Then I would be my own locomotive,

trailing behind me as I returned to work

little puffs of smoke,

indicators of progress,

signs of industry and thought,

the signal that told the nineteenth century

it was moving forward.

That was the best cigarette,

when I would steam into the study

full of vaporous hope

and stand there,

the big headlamp of my face

pointed down at all the words in parallel lines.

Billy Collins (New York, 22 maart 1941)

De Duitse dichter Wolfgang Bächler (een pseudoniem van Wolfgang Born) werd geboren op 22 maart 1925 in Augsburg. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Bahnhof

Regen.
Der Zug hat Verspätung.
Ich warte auf dich.
Aber so lange kann kein Zug sich verspäten,
wie ich gewartet habe
auf dich
bevor ich dich kannte.

Frost

Frost weckt uns auf.
Wir werfen Mäntel
über die Träume
und knüpfen sie zu.
Der Wind verhört uns.
Wir sagen nichts aus,
treten auf unsere Schatten.
Unter den Bäumen im Schnee
finde ich die zertanzten Schuhe
der zwölf Prinzessinnen.
Ich hebe sie auf.

Wolfgang Bächler (22 maart 1925 – 24 mei 2007)

De Duitse dichter, schrijver en theoloog Albrecht Goes werd geboren op 22 maart 1908 in Langenbeutingen. Na de vroeg dood van zijn moeder werd hij door zijn grootmoeder in Berlin-Steglitz opgevoed. Vanaf 1926 studeerde hij germanistiek en geschiedenis, later theologie in Tübingen en Berlijn. In 1931 werd hij vicaris in Stuttgart, in 1933 dominee in Unterbalzheim, in 1939 in Gebersheim. Tijdens WO II diende hij als zielzorger in hospitalen in Rusland, Polen, Hongarije en Oostenrijk. Na de oorlog werd streed hij actief tegen de herbewapening. Zijn eerste bundel Verse verscheen in 1932, gevolg in 1934 door Der Hirte. In het verhaald Das Brandopfer uit 1954 thematiseerde hij de jodenvervolging. Het werk werd ook verfilmd.

Nach schwerem Winter

Ob dir gleich in winterwährend
Dunkler Welt den Sinn versehrt
Schwermut, die der süßen Hoffnung
Flügelschlag und Flug verwehrt,

Ob der Hall vom Schrei der Krähen
Dir im Ohr noch, lang und bang,
Und aus Nächten, vieldurchwachten,
Klagender, des Windes Klang –

Ach das Herz, es mild zu trösten,
Ist das Kleine groß genug:
Eine gelbe Krokusblüte,
Einer Wolke Frühlingszug.

Landschaft der Seele

Kein Himmel, nur Gewölk ringsum
Schwarzblau und wetterschwer.
Gefahr und Angst. Sag: – wovor?
Gefahr: und sprich – woher?
Rissig der Weg. Das ganze Feld
Ein golden-goldner Brand.
Mein Herz, die Hungerkrähe fährt
Kreischend über das Land.

Albrecht Goes (22 maart 1908 – 23 februari 2000)

De Engelse schrijver Nicholas Monsarrat werd geboren op 22 maart 1910 in Liverpool. Hij bezocht Trinity College, Cambridge om rechten te studeren, maar de studie verveelde hem en hij begon te schrijven. Hij werkte aanvankelijk als freelancer voor kranten terwijl hij toch in een tijdsbestek van vijf jaar vier romans en een toneelstuk voltooide. Tijdens WO II diende hij op zee en was uiteindelijk de commandant van een fregat. Na de oorlog ging hij in diplomatike dienst. Zijn bekendste roman is The Cruel Sea uit 1951, gebaseerd op zijn eigen ervaringen.

Uit: The Cruel Sea

„THIS IS the story — the long and true story — of one ocean, two ships, and about a hundred and fifty men. It is a long story because it deals with a long and brutal battle, the worst of any war. It has two ships because one was sunk, and had to be replaced. It has a hundred and fifty men because that is a manageable number of people to tell a story about. Above all, it is a true story because that is the only kind worth telling.

First, the ocean, the steep Atlantic stream. The map will tell you what that looks like: three-cornered, three thousand miles across and a thousand fathoms deep, bounded by the European coastline and half of Africa, and the vast American continent on the other side: open at the top, like a champagne glass, and at the bottom, like a municipal rubbish-dumper. What the map will not tell you is the strength and fury of that ocean, its moods, its violence, its gentle balm, its treachery: what men
can do with it, and what it can do with men. But this story will tell you all that.

Then the ship, the first of the two, the doomed one. At the moment she seems far from doomed: she is new, untried, lying in a river that lacks the tang of salt water, waiting for the men to man her. She is a corvette, a new type of escort ship, an experiment designed to meet a desperate situation still over the horizon. She is brand- new; the time is November 1939; her name is H.M.S. Compass Rose“.

Nicholas Monsarrat (22 maart 1910 – 8 augustus 1979)

De Franse schrijver Érik Orsenna werd geboren in Parijs op 22 maart 1947 als Érik Arnoult. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Uit: Les chevaliers du subjonctif

„Et puis ma voix, la plus douce de mes voix, est entrée en action :
-L’ île que nous survolons n’est pas comme les autres, patron. Sij’ai bien compris, le subjonctif est l’univers du doute, de l’attente, du désir, de l’espérance, de tous les possibles… Comment voulez-vous que l’île du doute, de l’attente, du désir, de l’espérance, de tous les possibles ait des contours bien définis ?
Longtemps, il réfléchit. Avant de se retourner vers moi.
-Ce n’est pas faux, ce que tu racontes là.
-Vous savez, vous, donner des limites à vos doutes, à votre désir, à votre espérance ? Soyez franc. En êtes-vous capables, patron, en dépit de votre âge et de votre expérience ? Par définition, le possible n’a pas de limites, non ? »

Érik Orsenna (Parijs, 22 maart 1947)

De Canadese schrijfster Gabrielle Roy werd geboren op 22 maart 1909 in Saint Boniface, Manitoba. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007.

Uit: Street of Riches

„When he built our home, my father took as model the only other house then standing on the brief length of Rue Deschambault — still unencumbered by any sidewalk, as virginal as a country path stretching through thickets of wild roses and, in April, resonant with the music of frogs. Maman was pleased with the street, with the quiet, with the good, pure air there, for the children, but she objected to the servile copying of our neighbor’s house, which was luckily not too close to ours. This neighbor, a Monsieur Guilbert, was a colleague of my father’s at the Ministry of Colonization and his political enemy to boot, for Papa had remained passionately faithful to Laurier’s memory, while Monsieur Guilbert, when the Conservative party came into power, had become a turncoat. Over this the two men quarreled momentously. My father would return home after one of these set-tos chewing on his little clay pipe. He would inform my mother: “I’m through. I’ll never set foot there again. The old jackass, with his Borden government!”
My mother concurred: “Certainly. You’d do far better to stay home than go looking for an argument wherever you stick your nose.”
Yet no more than my father could forgo his skirmishes with Monsieur Guilbert could she forgo her own with our neighbor’s wife.
This lady was from St. Hyacinth, in the Province of Quebec, and she made much of it. But above all she had a way of extolling her own children which, while lauding them, seemed to belittle Maman’s. “My Lucien is almost too conscientious,” she would say. “The Fathers tell me they have never seen achild work so hard.”

Gabrielle Roy (22 maart 1909 – 13 juli 1983)

De Zwitserse schrijfster Eveline Hasler werd geboren in Glarus op 22 maart 1933. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Uit: Spaziergänge durch mein Tessin

„Nie ist das Tessin schöner als im Dezember. Die Touristen sind fort, zurück bleiben die stillen Liebhaber. Unter der Glasglocke des winterlichen Himmels rücken die Dörfer am Fuß des Gambarogno zusammen, die Berge erscheinen rundlicher, sanfter, und der rötliche Waldüberzug der Hänge wird flauschig. Im See zeigt sich auf der leicht bewegten Wasserfläche das Spiegelbild: kupferne Farbtupfer in metallischer Bläue. Den ganzen Tag gibt es zu schauen, denn im Winter wird der Gambarogno mit seinen Hängen zu einer Projektionsfläche des Lichts.
Nur mit Mühe stemmt sich morgens um neun der Sonnenball von der Rückseite des Bergs auf die Höhe des Monte Paglione. Selbst noch unsichtbar, legt er als ersten Gruß schräge Lichtbahnen über die benachbarten Hügel. Dann erscheint ein Goldrand über der Kuppe, gleißt, funkelt, die Sonnenscheibe steigt langsam auf. Der erloschene Berghang beginnt zu leben und verwandelt sich in ein waberndes, regenbogenfarbiges Strahlengeflecht. Stündlich verändert sich während des Tages die Beleuchtung und der Charakter der Hügelzüge. Licht und Schatten grenzen sich schärfer ab als im Sommer, topographische Unebenheiten treten reliefartig hervor. Auch die Abende haben ihr feierliches Ritual.

Eveline Hasler (Glarus, 22 maart 1933)

De Franse dichter Léon Deubel werd geboren op 22 maart 1879 in Belfort. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007 en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Tombeau du Poète

Par les sentiers abrupts où les fauves s’engagent,

Sur un pic ébloui qui monte en geyser d’or,

Compagnon fabuleux de l’aigle et du condor,

Le Poète nourrit sa tristesse sauvage.

A ses pieds, confondus dans un double servage,

Multipliant sans cesse un formidable effort,

Les Hommes, par instants, diffamaient son essor ;

Mais lui voyait au loin s’allumer des rivages.

Et nativement sourd à l’injure démente,

Assuré de savoir à quelle ivre Bacchante

Sera livrée un jour sa dépouille meurtrie ;

Laissant la foule aux liens d’un opaque sommeil,

Pour découvrir enfin l’azur de sa patrie

Il reprit le chemin blasphémé du soleil !

Léon Deubel (22 maart 1879 – 4 juni 1913)
Brons van Hiroatsu Takata

De Engelse schrijver Edward Moore werd geboren in Abingdon, Berkshire op 22 maart 1712. Moore was de zoon van een protestantse dominee. Zijn vader overleed toen hij 10 jaar oud was, waarna hij onder de hoede kwam van zijn oom John Moore, een schoolmeester uit Somerset. Hij ging in de leer bij een linnenhandelaar en oefende uiteindelijk zelf dit vak uit. Dit was echter geen succes, en hij richtte zich vervolgens op het schrijven. In 1744 boekte hij een eerste bescheiden succes met Fables of the Female Sex, waaraan ook toneelschrijver Henry Brooke bijdroeg. In 1748 verschenen The Trial of Selim the Persian en The Foundling. Dit laatste stuk werd door Brooke voorzien van een proloog. De komedie, die in februari 1747 in première ging in het Koninklijk Theater Drury Lane, werd door de critici niet erg goed ontvangen. Meer succes kende hij met Gil Blas (Drury Lane, februari 1751). In hetzelfde theater ging in februari 1753 de tragedie The Gamester in première. Dit stuk, over gokverslaving, kende veel succes, niet in de laatste plaats door de medewerking van de befaamde acteur David Garrick. Naast toneel schreef Moore ook gedichten, in 1756 verschenen onder de titel Poems, Fables and Plays.

Uit: The Gamester

„Mrs. Bev. BE comforted, my dear; all may be well yet. And now, methinks, the lodgings begin to look with another face. O sister! sister! if these were all my hardships; if all I had to complain of were no more than quitting my house, servants, equipage and show, your pity would be weakness.

Char. Is poverty nothing then?

Mrs. Bev. Nothing in the world, if it affected only Me. While we had a fortune, I was the happiest of the rich: and now ’tis gone, give me but a bare subsistance, and my 422 husband’s smiles, and I’ll be the happiest of the poor. To Me now these lodgings want nothing but their master. Why d’you look so at me?

Char. That I may hate my brother.

Mrs. Bev. Don’t talk so, Charlotte.

Char. Has he not undone you? Oh! this pernicious vice of gaming! But methinks his usual hours of four or five in the morning might have contented him; ’twas misery enough to wake for him till then: need he have staid out all night? I shall learn to detest him.

Mrs. Bev. Not for the first fault. He never slept from me before.

Char. Slept from you! No, no; his nights have nothing to do with sleep. How has this one vice driven him from every virtue! nay, from his affections too!—The time was, sister—

Edward Moore (22 maart 1712 – 1 maart 1757)
Abingdon, St. Nicholas’ Church (Geen portret beschikbaar)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 22 maart 2007.

De Duitse schrijver en publicist Hans Grimm werd op 22 maart 1875 geboren in Wiesbaden

De Tsjechische schrijver Karel Poláček werd geboren op 22 maart 1892 in Reichenau.

De Tsjechische dichter en schrijver Ludvík Kundera werd geboren op 22 maart 1920 in Brünn. Zie ook mijn blog van 22 maart 2007.en ook mijn blog van 22 maart 2008.

Willem de Mérode, Michel Bartosik, Hamid Skif, Hubert Fichte, Jean Paul, Peter Hacks, Youssef Rzouga, Günter Vallaster, Siegfried Kapper

Dit Blog bestaat vandaag precies drie jaar. Dank weer aan alle oude en nieuwe bezoekers voor hun interesse en reacties van het afgelopen jaar. De eerste bijdrage in 2006 ging over de dichter en schrijver Willem de Mérode. Niet omdat dit zijn geboortedag was, maar omdat hij aan de wieg stond van dit Blog hier weer een gedicht van hem. Zie ook mijn blogs van 21 maart 2006, 2 september 2006, 21 maart 2007 en 2 september 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Waanzin

Ik leef niet meer als ik u niet aanschouw.
Mijn denken is in leegte weggezonken.
’k Zie ’t licht niet meer, maar ballen vuur en vonken
En dan duikt alles in een nacht van rouw.

Er is een luide suizing in mijn oor,
Waar alle stemmen effen in vervloeien,
Tot klanken, schoon als bloemen, open bloeien,
En met een schok is ’t dat ‘k u noemen hoor.

Dit is beminnens waanzin, zeer gevreesd,
Wijl niemand uit haar weerloosheid geneest,
Of van haar laten wil, dan om te sterven.

Daar is geen leven buiten uw verband.
Blindelings tast ik langs de wereldwand
En stoot mijzelf gelijk een vaas aan scherven.

Willem de Mérode (2 september 1887 – 22 mei 1939)
Willem de Mérode, september 1921

De Vlaamse dichter, dichter, essayist en docent poëzie Michel Bartosik werd geboren in Antwerpen op 21 maart 1948 als zoon van een Poolse vader en Vlaamse moeder. In 1970 beëindigde Bartosik zijn studie Germaanse Filologie aan de VUB met een verhandeling over de poëzie van Hans Lodeizen. Twee jaar later begon hij aan dezelfde universiteit poëzie te doceren. In 1978 promoveerde hij tot doctor in de Letteren en Wijsbegeerte met een proefschrift over de poëzie van Jacques Hamelink. Sedert de jaren 1990 doceerde Bartosik ook aan de ULB, en gaf hij gastcolleges aan de Sorbonne (Parijs) en de Kàroli Gàspàr universiteit (Boedapest). In de jaren 1970 publiceerde Bartosik zijn eerste bundels, waarvan twee als lid van de Pink Poets, een dichtersgenootschap dat in 1972 was opgericht door Patrick Conrad en Nic van Bruggen, en zich met taalgerichte, neoromantische en experimentele poëzie afzette tegen het nieuw-realisme.

Na de jaren 1970 ging Bartosik met opzet trager schrijven. Daardoor publiceerde hij in de loop van bijna drie decennia slechts twee bundels. Geschreven familie was zijn laatse bundel, waarvoor hij in 2007 de Poëzieprijs van de Provincie Antwerpen in ontvangst mocht nemen. Michel Bartosiks werk heeft een metafysische en mystieke inslag en is beïnvloed door Georg Trakl en Paul Celan. Terugkerende thema’s zijn de dood en de ontwortelde Poolse vader van de dichter.

Floraliënlaan

Teruggevonden, kale, onvast

neergekribbelde afnemende cijferreeks,

angstvallig genotuleerde afgelegde weg

verklapt ten slotte toch hoe iemand

het komen van zijn sterven verbergt, stiekem

zijn stappen telt, hoop

aftrekt, zijn laan in-

slaat, paniek

beaamt

met mijn ogen dicht:

verlegen verloren heer

aan de kant gewankeld

van zijn private kruisweg,

bescheiden discreet graaiend

naar de dichtstbije lucht –

Ik kon haar vervloeken,

de buurvouw die je zag.

‘Meneer leek zich te schamen’.

Moeder probleemloos ondood

Dat gehuurde bed lijkt je vanmorgen

vroeg te willen gaan passen, je

ligt voorbeeldig doodsstil

gekrompen, arm over de vederlichte oktober

deken open en bloot streelbaar, maar

meteen geschrokken schuw

terugdeinzend de doorluchte hand misschien

aanstotend die bij de arm hoort welke

je moeder probleemloos ondood

je offreert

Michel Bartosik (21 maart 1948 – 1 februari 2008)

De Algerijnse schrijver en journalist Hamid Skif werd geboren op 21 maart 1951 in Oran. Hij was in 1992 mede-oprichter van de Algerijnse journalistenvereniging. Na verscherpte censuurmaatregelen door de regering en een moordaanslag kreeg hij in 1997 van de Hamburger Stiftung für politisch Verfolgte en in 1999 van de PEN club in het kader van schrijvers in ballingschap een verblijfsbeurs in Hamburg. Voor zijn roman Geografie der Angst ontving hij in 2007 de Prix de l’association des écrivains de langue française.

Uit: Geografie der Angst (Vertaald door Andreas Münzner)

„Nichts mehr zu essen. Was ist mit Michel passiert? Er hat vergessen zu kommen.
Gestern bin ich trotz meiner Probleme beim Gehen zwischen ein und zwei Uhr nachts auf meinen wöchentlichen Spaziergang gegangen. Ich habe in Mülleimern gewühlt. Kommt er heute noch oder ist er der Last überdrüssig geworden?
Schlechte Neuigkeiten. In den Hangars beim Flughafen haben sie Tausende von Illegalen eingesperrt. Über das Radio werden die Leute aufgefordert, der Polizei, deren Belegschaft durch Truppen verstärkt wurde, tatkräftig zur Hand zu gehen. Die kleine Alte ist wieder am Fenster aufgetaucht. Sie schiebt ganz offensichtlich Wache. Meine Angst ist um eine Stufe gestiegen. Ich habe alle Bücher außer eines, das ich in Reserve halte, verschlungen und die Zeitungslektüre wieder aufgenommen. Jeden Tag lese ich einen alten Bericht noch einmal und erfinde eine Fortsetzung. Katastrophe, Unfall, Mord, der ganze Katalog der Vermischten Meldungen wird durch-exerziert. Ich liebe es, Dialoge zwischen Gefangenen zu erfinden – ob das ein Zufall ist?“

Hamid Skif (Oran, 21 maart 1951)

De Duitse schrijver Hubert Fichte werd geboren op 21 maart 1935 in Perleberg, Brandenburg. Zie ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Uit: Versuch über die Pubertät

„Bumms! Bi! Und Schicksalssinfonie! Ich bin fiftyfifty! Bumms! Bi! Tüten! Fünfte Sinfonie!
Fiftyfifty – das heißt homosexuell. Fiftyfifty. Fünfe gerade sein lassen. Wenn schon fünfzig, dann auch das ganze Hundert.
Bumms! Schwul! Gong! Posaunen von Jericho! Die Mäuse scheißen in die Orgel – der Schwule orgelt in die Scheiße! Tabu! Terrorangriff! Atombombe!
Fiftyfifty! Eine Tunte! Eine Tunte! Eine Tunte! Ein Warmer! Ein Lauwarmer! Ein warmer Bruder! Ein Huch-Nein! Eine Töhle […] Eine Triene! Eine Schwuchtel! Ein Arschficker!
Ich bin ein Mischling ersten Grades, ein uneheliches Kind und nun auch noch schwul – das ist übertrieben.“

Hubert Fichte (21 maart 1935 – 8 maart 1986)
Photo:Christian von Alvensleben

De Duitse dichter en schrijver Jean Paul werd op 21 maart 1763 in Wunsiedel. Zie ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Uit: Dr. Katzenbergers Badereise

“Daß sich niemand als Wagen-Mitbelehnter meldete, war ihm als Mittelmanne herzlich einerlei, da er mit der Anzeige schon genug dadurch erreichte, daß mit ihm kein Bekannter von Rang umsonst mitfahren konnte. Er hatte nämlich eine besondere Kälte gegen Leute von höherem oder seinem Range und lud sie deshalb höchst ungern zu Diners, Gouters, Soupers ein und gab lieber keine; leichter besucht’ er die ihrigen zur Strafe und ironisch; – denn er denke (sagte er) wohl von nichts gleichgültiger als von Ehren-Gastereien, und er wolle ebensogern à la Fourchette des Bajonetts gespeiset sein, als feurig wetteifern mit den Großen seiner Stadt im Gastieren, und er lege das Tischtuch lieber auf den Katzentisch. Nur einmal – und dies aus halbem Scherz – gab er ein Gouter oder Degouter, indem er um 5 Uhr einer Gesellschaft seiner verstorbnen Frau seinen Tee einnötigte, der Kamillen-Tee war. Man gebe ihm aber, sagte er, Lumpenpack, Aschenbrödel, Kotsassen, Soldaten auf Stelzfüßen: so wüßt’ er, wem er gern zu geben habe; denn die Niedrigkeit und Armut sei eine hartnäckige Krankheit, zu deren Heilung Jahre gehören, eine Töpfer- oder Topf-Kolik, ein nachlassender Puls, eine fallende und galoppierende Schwindsucht, ein tägliches Fieber; – venienti aber, sage man, currite morbo, d.h. man gehe doch dem herkommenden Lumpen entgegen und schenk’ ihm einen Heller, das treueste Geld, das kein Fürst sehr herabsetzen könne.”

Jean Paul (21 maart 1763 – 14 november 1825)
Standbeeld in Bayreuth

De Duitse schrijver en dichter Peter Hacks werd geboren op 21 maart 1928 in Breslau. Zie ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Der Herbst steht auf der Leiter

Der Herbst steht auf der Leiter

Und malt die Blätter an,

Ein lustiger Waldarbeiter,

Ein froher Malersmann.

Er kleckst und pinselt fleißig

Auf jedes Blattgewächs,

Und kommt ein frecher Zeisig,

Schwupp, kriegt der auch ´nen Klecks.

Die Tanne spricht zum Herbste:

Das ist ja fürchterlich,

die anderen Bäume färbste,

Was färbste nicht mal mich?

Die Blätter flattern munter

Und finden sich so schön.

Sie werden immer bunter.

Am Ende falln sie runter.

Was träumt der Teufel

Was träumt der Teufel, wenn die Schatten nahn?

Was rührt den Braven, der in Chaos‘ Nacht

Die Öfen fährt und seine Arbeit macht,

Was, wenn gelehnet er an einen Zahn

Des Höllenmauls nach fünfe, pechumschäumt,

Ins Feuer starrt, wo sich die Sünder drängeln,

Ich wüsste Namen. Doch zurück: was träumt

Des Abgrunds Werkmeister? Er träumt von Engeln.

Höchst unvermittelt in der maledeiten

Stirn blüht ein Bild von jener Wesen Reizen

Und schönen Unzurechnungsfähigkeiten,

Die noch so frei nicht sind, gleich ihm zu heizen.

Auch ich an Halbheit krank. Wie der Geschwänzte

Träum ich dem Engel nach, der mich ergänzte.

Peter Hacks (21 maart 1928 – 28 augustus 2003)

De Tunesische dichter Youssef Rzouga werd geboren op 21 maart 1957 in Mahdia. Zie ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Rêve

Mon défi multiple d’enfant
Est le suivant :
Parvenir un jour à concentrer
Le chant du cygne
Au fond de ma paume
Ou à contourner l’atome
Et agir contre le corbeau.

Mon défi multiple d’enfant
Est le suivant :
Parvenir un jour à tout faire /
A tout dire :
Le secret,l’âpre goût bizarre
D’un bombardement fortuit et massif.

Mon défi multiple d’enfant
Est le suivant :
Parvenir un jour à gommer l’or
Et l’orgueil.

Mon défi multiple d’enfant
Est le suivant :
Parvenir un jour à gagner mon petit village
Où je pourrai danser librement
« with my poem ».

Point d’attouchement

Deux mains se lovent
A un petit point ové d’attouchement
L’oersted, déluge de l’œuf magique,
Ejecte l’incendie de deux mains chaudes, chaudes..
Et rive l’âme à l’âme..

Deux mains s’enchevêtrent farouchement
A un petit point ové d’attouchement

Après le feu,
Le déluge.

Youssef Rzouga (Mahdia 21, maart 1957)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Günter Vallaster werd geboren op 21 maart 1968 in Schruns (Vorarlberg). Zie ook mijn blog van 21 maart 2007 en ook mijn blog van 21 maart 2008.

Uit: Hinter dem Buchstabenzaun

kissen ein
ist kopf der
vor ecken
den zu mich fühle
über leintuch das mir
ich streife mühe mit
decken den von oder
sind matratze
der von kratzen
mir in die federn die ob
unklar
gestell ein bett

samt zu gesteigert
anker der röhre durch
gekappt knoten für knoten
nur verloren nicht
faden den hinterlassen
schiffchen vom film
wohlig allzu wohlig
gewebe ein teppich

Günter Vallaster (Schruns, 21 maart 1968)

De Tsjechische schrijver en vertaler Siegfried Kapper werd op 21 maart 1820 geboren in Smichov. Zie ook mijn blog van 21 maart 2007

Uit: Christen und Türken

„Es ist ein herrlicher Maitag, so blau und warm, so sonnig und frisch, wie er nur unter diesem Himmelsstriche, der die Nähe italienischer Zonen bereits lebhaft ahnen läßt, zu Hause zu sein anfängt. Die Straße haben wir abseits gelassen, und als ging es über Federn hin rollt unser Karren — denn so müssen wir das Fahrzeug, in welchem wir auf einer bequemen Strohunterlage sitzen, nennen, wenn wir den Leser nicht verleiten sollen, sich von dem Luxus eines Grenzoffiziers irrigen Vorstellungen hinzugeben, lautlos über Hutweiden und Brachgrund dahin, um den Stabsort, nach welchem unser Weg uns zunächst führt, zu erreichen.

Die Pferde, zwei dürre, braune Wesen von wenig ansehnlichem Wuchse und langen wirren Mähnen, deren Schirrzeug in höchst einfacher Weise zum Theil aus alten Lederstücken, zum Theil aus zusammengeknüpften Stricken besteht, trotten so unverdrossen darauf los, als hätten sie — woran wir jedoch sehr zweifeln — Hafer im Leibe, und der Kutscher, auf einem Bund Heu vor uns thronend, hält mit ihnen, ohne auch nur einen Augenblick auszusetzen, seine bald schmeichelnden, bald drohenden, bald auch fluchenden Zwiegespräche.

Ein sonderbarer Kauz, dieser Rosselenker! Blind auf einem Auge, zernarbt im Gesichte von den Blattern, daß es den Anschein hat, als würde seine zerrissene Physiognomie lediglich durch Kleister zusammengehalten und könne jeden Augenblick wieder auseinandergehen; trotz der brennenden Hitze des Mittags fest in einen zottigen Schafpelz gehüllt, wie er da hockt und mit der knotigen Peitsche bald durch die Lüfte spielt, bald die beiden Gäule an ihren Flanken kitzelt, scheint er für nichts Anderes auf Erden, als für diese letztern, irgend einen Sinn zu haben. Die plötzliche Umwandlung, die mit dem Herrn, den er fährt, vorgegangen, hat ihn nur im Augenblicke des Einsteigens einen Moment stutzen gemacht.”

Siegfried Kapper (21 maart 1820 – 7 juni 1879)
Lithografie van Eduard Kaiser, 1848

Friedrich Hölderlin, Benoît Duteurtre, Jens Petersen, Touré, Gerard Malanga, Christoph Ransmayr, Henrik Ibsen, David Malouf, Henning Heske, Alicia Kozameh, Peter Berling, Josef Reding, Ralph Giordano, Andrée Chedid, Ovidius

De Duitse dichter en schrijver Johann Christian Friedrich Hölderlin werd geboren op 20 maart 1770 in Lauffen am Neckar in het Hertogdom Württemberg. Zie ook mijn blog van 20 maart 2007 en ook mijn blog van 20 maart 2008.

Menons Klagen um Diotima (Fragment)

So will ich, ihr Himmlischen! denn auch danken, und endlich
Atmet aus leichter Brust wieder des Sängers Gebet.
Und wie, wenn ich mit ihr, auf sonniger Höhe mit ihr stand,
Spricht belebend ein Gott innen vom Tempel mich an.
Leben will ich denn auch! schon grünts! wie von heiliger Leier
Ruft es von silbernen Bergen Apollons voran!
Komm! es war wie ein Traum! Die blutenden Fittiche sind ja
Schon genesen, verjüngt leben die Hoffnungen all.
Großes zu finden, ist viel, ist viel noch übrig, und wer so
Liebte, gehet, er muß, gehet zu Göttern die Bahn.
Und geleitet ihr uns, ihr Weihestunden! ihr ernsten,
Jugendlichen! o bleibt, heilige Ahnungen, ihr
Fromme Bitten! und ihr Begeisterungen und all ihr
Guten Genien, die gerne bei Liebenden sind;
Bleibt so lange mit uns, bis wir auf gemeinsamem Boden
Dort, wo die Seligen all niederzukehren bereit,
Dort, wo die Adler sind, die Gestirne, die Boten des Vaters,
Dort, wo die Musen, woher Helden und Liebende sind,
Dort uns, oder auch hier, auf tauender Insel begegnen,
Wo die Unsrigen erst, blühend in Gärten gesellt,
Wo die Gesänge wahr, und länger die Frühlinge schön sind,
Und von neuem ein Jahr unserer Seele beginnt.

Friedrich Hölderlin (20 maart 1770 – 7 juni 1843)
De Hölderlintoren in Tübingen

De Franse schrijver Benoît Duteurtre werd geboren op 20 maart 1960 in Saint-Adresse nabij le Havre, waar hij zijn schoolopleiding volgde. Toen hij zeventien was begon hij aan een studie musicologie in Rouen. Hij begon al vroeg met schrijven. In 1982 stuurde hij een manuscript naar Samuel Beckett die hem aanmoedigde het te publiceren in La Revue des Editions de Minuit. Duteurtre’s eerste roman, Sommeil Perdu, verscheen in 1985 en gaat over een depressieve jongeman die zijn geboorteplaats inruilt voor Parijs. Zijn tweede roman Les Vaches verscheen in 1987. Sindsdien is Benoît Duteurtre een uiterst productieve schrijver gebleven.

Uit: La rebelle

« A sept heures et demie du matin, Eliane ouvrit l’oeil avec un mal de tête. Puis elle se remémora la soirée de la veille et le rideau grisâtre retomba. Elle hésita encore un instant, mais il n’y avait aucun doute : une vie nouvelle l’attendait. Elle sortit du lit, titubante et joyeuse, avala un cachet d’aspirine. Non seulement elle avait sauvé sa situation à Cogeca, mais son travail allait prendre un tour exaltant, concentré sur d’énormes enjeux médiatiques, financiers, mondains auxquels elle saurait imprimer son style et son sens de la justice sociale. Conseillère spéciale du Rimbaud Project, maîtresse d’un baron frivole et, désormais, amie intime de Marc Ménantreau, Eliane avait quitté le monde des tracasseries ordinaires. Tandis qu’elle buvait son café, elle supporta donc très mal le coup de fil d’un employé de banque, inquiet du découvert sur son compte. Au moment de toucher le premier paquet de stock-options, allait-on la déranger pour deux mille euros ?”

Benoît Duteurtre (Saint-Adresse, 20 maart 1960)

De Duitse schrijver en arts Jens Petersen werd geboren op 20 maart 1976 in Pinneberg. Zie ook mijn blog van 20 maart 2007

Uit: Im Auge des Jägers

„Es war der Dritte in diesem Jahr, keine hohe Zahl. Der erste war ein Dicker gewesen, die zweite eine Frau. Seit fünfundneunzig, als ihm ein Kater ins Schußfeld geraten war, hatte es keine Zwischenfälle mehr gegeben; Kater mochte er seitdem nicht.

Was mochte Fred überhaupt?

Früher hatte er gern gebumst, war gern mit dem Wagen gefahren, hatte bei Boxkämpfen manchmal vor Freude oder Wut geschrien … er trank einen Schluck aus der Wasserflasche und legte an.

Tom. Wollte der alte Mutzke nicht Toms Zimmer streichen? Hatte Mutzke ihm das nicht letzte Woche versprochen, als sie bei Trine Skat gekloppt und gezecht hatten? Diesem Kerl würde er gelegentlich was erzählen. Große Töne spucken; nach drei, vier Korn die Segel streichen: Schön! Aber seine Versprechen nicht zu halten … wie war das damals mit dieser rostigen Anhängerkupplung gewesen? Hatte Mutzke da auch behauptet, er könnte vielleicht was drehen?

Im Souterrain des Nachbarhauses erschien die Zielperson. Er atmete aus, hielt zwei Sekunden die Luft an und drückte ab. Dann schob er das Gewehr in die stoffgefütterte Posterrolle, stand auf, nahm seine Einkaufstüten und fuhr mit dem Lift nach unten.

Die Straßenlaternen brannten schon, aber der seit Tagen vorhergesagte schwere Schauer war ausgeblieben. Daß manche Menschen mit Unsinn wie der Wetterkunde ihr Geld verdienten, hätte ihn früher in die Weissglut getrieben.

Und jetzt?

Über einen wie Mutzke ärgerte er sich. Was sonst aufs Tapet kam: ein neuer Krieg am Zeitungsstand beim U-Bahn-Schacht; ein Typ, dessen riesiger Köter gegen die Fahrplantafel schiss; die Jungs mit ihren Springerstiefeln, brennende Kippen im Mund, Runen an Waggonfenster kritzelnd, Sitzpolster zerschlitzend: all das nahm er hin wie den Eintritt der Nacht.“

Jens Petersen (Pinneberg, 20 maart 1976)

De Afrikaans-Amerikaanse schrijver, journalist en cultuurcriticus Touré werd geboren op 20 maart 1971 in Milton, Massachusetts. Zie ook mijn blog van 20 maart 2007

Uit: The Portable Promised Land: Stories

“First off, he drove slowly because he had to. No matter how long and hard he pressed the gas the thing would not go above twenty-five miles an hour. Also, the electrical system was so taxed by the sound system that there were brownouts when the car would only go ten or fifteen miles an hour, and blackouts where the car would just stop cold, maybe right in the middle of Freedom Ave or Funky Boulevard. And that $25,000 sound system only played songs by Stevie Wonder. He’d had it built like that. There was a special sensor they sold at Soul City Systems and when you put in a non-Stevie record it was promptly spit out. He didn’t know if records that Stevie had written and not performed or records such as “We Are the World” on which Stevie had had a tiny part would work. He didn’t ask and he never tried.

The ride had attained its vehicular elegance and superior sound because Huggy Bear had put a bank-draining amount of cash into it. It had massive problems because he was very picky about what he spent his money on. If the carburetor was falling apart and needed only $600 to be like new and Dolemite Jones from Soul City Systems called and said he had a new subwoofer, the best ever made, just $2,000, you can guess what he chose to do. Huggy Bear was what your momma would call “nigga-rich.” Someone with, say, a multithousand-dollar neck chain and nothing in the bank. Someone with a hot Lexus who lives with they moms.”

Touré (Milton, 20 maart 1971)

De Amerikaanse dichter en fotograaf Gerard Joseph Malanga werd geboren op 20 maart 1943 in New York. Zie ook mijn blog van 20 maart 2007

I – beam

Will someone please explain what happened here?
What’s this puddle doing, for instance.
Even a wild reassessment of the unstable yellows in Turner’s
landscapes
don’t change the notion the wind was involved
or that he was near-sighted and the horizon shifted a bit.
Get real here! It never quite occurs the way you imagined it.
Might be an almost bucolic patch of shrub oak,
sunstreaked and dwindling, but there’s no more of that now.
A previous photo even shows how
the roadbed once looked. Those images fade into history and
history
has a way of not coming back …
until we’re left with a sudden wind-gust
ruffling a field of weeds and debris and whatnot.

Gerard Malanga (New York, 20 maart 1943)

De Oostenrijkse dichter en schrijver Christoph Ransmayr werd geboren op 20 maart 1954 in Wels. . Zie ook mijn blog van 20 maart 2007 en ook mijn blog van 20 maart 2008.

Uit: Morbus Kitahara

„Bering war ein Kind des Kriegs und kannte nur den Frieden. Wann immer die Rede von der Stunde seiner Geburt war, sollte er daran erinnert werden, daß er seinen ersten Schrei in der einzigen Bombernacht von Moor getan hatte. Es war eine regnerische Aprilnacht kurz vor der Unterzeichnung jenes Waffenstillstandes, der in den Schulstunden der Nachkriegszeit nur noch Der Friede von Oranienburg hieß.

Ein Bombergeschwader zog damals nach der adriatischen Küste ab und warf den Rest seiner Feuerlast über dem See von Moor in die Finsternis. Berings Mutter, eine Schwangere mit geschwollenen Beinen, trug eben einen Sack Pferdefleisch vom Anwesen eines Schwarzschlachters. Das weiche, kaum ausgeblutete Fleisch lag schwer in ihren Armen und zwang sie zu einer Erinnerung an den Bauch ihres Mannes – als sie über den Platanen am Seeufer eine ungeheure Faust aus Feuer zum Himmel steigen sah, und noch eine… und ließ den Sack auf dem Feldweg zurück und begann wie von Sinnen auf das lodernde Dorf zuzulaufen.

Die Hitze des größten Brandes, den sie je gesehen hatte, versengte ihr schon Augenbrauen und Haare, als aus einem schwarzen Haus plötzlich zwei Arme nach ihr griffen und sie in die Tiefe eines Kellers zerrten. Dort weinte sie, bis ihr ein Krampf den Atem nahm.

Zwischen schimmeligen Fässern brachte sie dann ihren zweiten Sohn um Wochen zu früh in eine Welt, die in das Zeitalter der Vulkane zurückzufallen schien: In den Nächten flackerte das Land unter einem roten Himmel. Am Tag verfinsterten Phosphorwolken die Sonne, und in Schuttwüsten machten die Bewohner von Höhlen Jagd auf Tauben, Eidechsen und Ratten. Aschenregen fiel. Und Berings Vater, der Schmied von Moor, war fern.“

Christoph Ransmayr (Wels, 20 maart 1954)

De Noorse toneelschrijver en dichter Henrik Johan Ibsen werd geboren op 20 maart 1828. Zie ook mijn blog van 20 maart 2007 en ook mijn blog van 20 maart 2008.

Uit: Nora oder ein Puppenheim (Vertaald door Marie von Borch)

„Feuer. Wintertag.)

(Im Vorzimmer klingelt es; gleich darauf hört man, wie geöffnet wird. Nora tritt vergnügt trällernd ins Zimmer; sie hat den Hut auf und den Mantel an und trägt eine Menge Pakete, die sie rechts auf den Tisch niederlegt. Sie läßt die Tür zum Vorzimmer hinter sich offen, und man gewahrt draußen einen Dienstmann, der einen Tannenbaum und einen Korb trägt; er übergibt beides dem Hausmädchen, das ihnen geöffnet hat.)

NORA.

Tu den Tannenbaum gut weg, Helene. Die Kinder dürfen ihn jedenfalls erst heut abend sehen, wenn er geputzt ist. (Zum Dienstmann, indem sie ihr Portemonnaie hervorzieht.) Wieviel -?

DIENSTMANN.

Fünfzig Öre.

NORA.

Da ist eine Krone. Nein – behalten Sie den Rest. (Der Dienstmann dankt und geht. Nora schließt die Tür. Sie lacht noch immer stillvergnügt vor sich hin, während sie den Hut und Mantel ablegt. Sie zieht eine Tüte mit Makronen aus der Tasche und ißt ein paar; dann geht sie vorsichtig an die Tür ihres Mannes und lauscht.) Ja, er ist zu Hause. (Trällert wieder leise vor sich hin, indem sie rechts an den Tisch tritt.)

HELMER (in seinem Zimmer.)

Zwitschert da draußen die Lerche?

NORA, (während sie einige Pakete öffnet.)

Ja, das tut sie!

HELMER.

Poltert da das Eichhörnchen herum?

NORA.

Ja!

HELMER.

Wann ist das Eichhörnchen nach Hause gekommen?

NORA.

Diesen Augenblick. (Steckt die Makronentüte in die Tasche und wischt sich den Mund ab.) Komm, Torvald, und sieh Dir mal meine Einkäufe an.“

Henrik Johan Ibsen (20 maart 1828 – 23 mei 1906)
Henrik Ibsen in het Grand Café. ca. 1898, door Edvard Munch

De Australische schrijver David Malouf werd geboren op 20 maart 1934 in Brisbane. Zie ook mijn blog van 20 maart 2007 en ook mijn blog van 20 maart 2008.

Uit: The Complete Stories (The Valley of Lagoons)

„When I was in the third grade at primary school it was the magic of the name itself that drew me.

Just five hours south off a good dirt highway, it is where all the river systems in our quarter of the state have their rising: the big, rain-swollen streams that begin in a thousand threadlike runnels and fall in the rainforests of the Great Divide, then plunge and gather and flow wide-banked and muddy-watered to the coast; the leisurely watercourses that make their way inland across plains stacked with anthills, and run north-west and north to the Channel Country, where they break up and lose themselves in the mudflats and mangrove swamps of the Gulf.

I knew it was there and had been hearing stories about it for as long as I could
remember. Three or four hunting parties, some of them large, went out each year at the start of August, and since August was the school holidays, a good many among them were my classmates. By the time he was sixteen, my best friend, Braden, who was just my age, had been going with his father and his two older brothers, Stuart and Glen, for the past five years. But it was not marked on the wall-map in our third-grade schoolroom, and I could not find it in any atlas; which gave it the status of a secret place, accessible only in the winter when the big rains eased off and the tracks that led into it were dry enough for a ute loaded down with tarpaulins, cookpots, carbide lamps, emergency cans of petrol, and bags of flour, potatoes, onions, and other provisions to get in without sinking to the axle: a thousand square miles of virgin country known only to the few dozen families of our little township and the surrounding cane and dairy farms that made up the shire.“

David Malouf (Brisbane, 20 maart 1934)

De Duitse dichter en essayist Henning Heske werd geboren op 20 maart 1960 in Düsseldorf. . Zie ook mijn blog van 20 maart 2007 en ook mijn blog van 20 maart 2008.

PRAG JULI 2004

Seit jenen Nächten

denke ich wieder

an den Frühling.

Die Male der Fackeln.

Alles nur weitere Informationen.

U-Bahn-Stationen nach Europa.

Und morgen ist euer Leben

wie immer.

Über den Hradschin

fahren wir morgens nach Theresienstadt.

Einzelzellen für fünfzehn Menschen.

Der Swimmingpool der Wachmannschaft.

Das Kino der Vergangenheit.

Die Bilder der Mädchen.

Zu sehen bis Gibraltar.

Henning Heske (Düsseldorf, 20 maart 1960)

De Argentijnse schrijfster Alicia Kozameh werd geboren op 20 maart 1953 in Rosario. Van 1973 tot 1975 studeerde zij filosofie en literatuurwetenschappen aan de Universidad Nacional de Rosario. Zij was ook al vroeg betrokken bij de politieke oppositie. In 1975 werd zij gearresteerd. Op kerstavond 1978 kwam zij pas vrij, maar moest zich nog wel regelmatig bij de politie melden. In 1980 ging zij in ballingschap naar de VS, later naar Mexico. In 1984 beslott zij terug te keren. Na de verschijning van haar eerste roman, Pasos bajo el agua (1987, waarin zij haar ervaringen als politieke gevangene verwerkt had, werd zij opnieuw bedreigd. In 1988 vertrok zij opnieuw uit haar land. Sindsdien woont zij in Los Angeles.

Uit: Alcira in Yellows (Vertaald door David E. Davis)

“And on the following day she made the mistake. The mistake of the word. She made the mistake of those who have the words and who use them: she went up to her mother and asked her the meaning of the episode and why her grandmother took such a spirited interest in her. Alcira’s mother, Raquel, every bit of her Raquel and fearful, planted upon Alcira a dry and concerned look, like somebody who has words but who doesn’t always use them, and with a measured slowness she approached the father. And after mulling it over for a few minutes, she decided to be straight with him, choosing not to keep her daughter’s cleverness from him, nor her mother’s wishes (although she kept them hidden, tucked away among the walls of her most personal openings, her secret but never forgotten feelings), and she related to him the whole story, not sparing any of the details. She declared: “My mother told Alcira that she has to marry a Jew when she gets older. How can she not be grateful for everything you’ve done for her, letting her stay here with us for all this time, here in our home. She’s trying to fill her head with all sorts of notions and right behind our backs. What do you think about that?” And Alcira’s father had a very clear idea of the facts. He said to Raquel, the so Raquel: “What do you think I think? This is all your doing. Your mother’s trying to get Alcira to listen to all her crap because you let her get away with it. Because you’re as big a Jew as she is. Harpies, the both of you. Filthy Jews. That’s what you are. Now get out of my sight before I toss the three of you out on your asses.”

Like tempera paint, the clabbered sun melting all over the city, overpowering, overrunning the grooves, clotting the openings. Injecting its way into the breathing of those that rush about, those who shuffle along, those who sit back and wait and those who work on only a few hours of sleep. Into the breathing of the plants. Of the insects. Of corpses stretched out in a mighty dermic sheath of unharnessed fluids and energies, the varied nature of the earth’s crust rippling with vitality.”

Alicia Kozameh (Rosario, 20 maart 1953)

De Duitse schrijver, filmproducent en acteur Peter Berling werd geboren op 20 maart 1934 in Meseritz-Obrawalde. Hij groeide op in Berlijn en Osnabrück. Daarna studeerde hij grafische kunst in München. Via het grafische vak kwam hij later bij de reclamefilm terecht. Peter Berling werkte ook als acteur mee in meer dan 70 films van o.a. Werner Herzog, Martin Scorsese en Volker Schlöndorff. Hij werkte als producent voor Rainer Werner Fassbinder en schreef een biografie over hem: Die 13 Jahre des Rainer Werner Fassbinder. Sinds enkele jaren schrijft hij romans die zich in de middeleeuwen afspelen.

Uit: Das Paradies der Assassinen

“Die drei Reiter folgten im bedächtigen Schritt dem lauf des Orontes. es waren zwei ältere Männer und ein Knabe, dem sie trotz seiner Jugend – er war fast noch ein Kind – ein eigenes Kamel überlassen hatten. Die sichere Art, mit der er das Tier lenkte, rechtfertigte ihr Vertrauen. sie hatten ihn in ihre Mitte genommen. Der hochgewachsene Hagere, der vorwegritt, schaute sich nicht ein einziges Mal nach ihm um. sein scharf geschnittenes Raubvogelgesicht wies herrische Züge auf, aber er war kein wirklicher Herr. Der unstete Blick, mit dem er die vor ihm liegende Landschaft musterte, verriet Verschlagenheit, gepaart mit Grausamkeit, die sich nicht versteckte, wenn er sich unbeobachtet fühlte. Der Mann am Schluss der kleinen Reisegruppe wirkte – wenn auch ungewollt – wie sein sorgfältig ausgewählter Kontrast. er war starkleibig, ein mächtiger Riese mit einem ausgesprochen gutmütigen Gesicht, es erinnerte an einen treuherzigen Bernhardiner – auch wenn seinen flinken Augen unter faltig herabhängenden Lidern nichts von dem entging, was sich um ihn herum tat. Meist aber ruhten sie wohlwollend, fast mütterlich besorgt auf dem schlanken Knaben, der vor ihm auf seinem Reittier hockte und sich des Öfteren grinsend nach ihm umsah.”

Peter Berling (Meseritz-Obrawalde, 20 maart 1934)

De Duitse schrijver Josef Reding werd geboren op 20 maart 1929 in Castrop-Rauxe. Als zestienjarige werd hij nog als soldaat ingezet gedurende WO II. Hij studeerde psychologie, kunstegeschiedenis, anglistiek en germanistiek in Duitsland en de VS. In dat laatste land sloot hij zich aan bij de burgerrechtenbeweging van Martin Luther King. Hij werkte in de slums van Harlem en New Orleans. Als een van de eerste schrijvers leverde hij authentieke reportages over de lepra- en rampengebieden in Azië, Afrika en Latijns-Amerika. Reding ontving o.a. de Romeinse prijs van de Villa Massimo, de Annette-von-Droste-Hülshoff-Preis en de KOGGE-Literaturpreis. Hij schrijft gedichten en hoorspelen, maar hoofdzakelijk korte verhalen.

Der Paradekarren

Ich feile in dieser Stunde – darf ich sie in Anlehnung an die astronomische Poesie Sternstunde nennen? – an einem Schreiben an die Regierung. Es braucht mir niemand zu sagen, dass es bei einem solchen Skriptum auf einen gepflegten Stil und Präzision des Ausdrucks ankommt. Und doch möchte ich bei aller Sachlichkeit auch Spuren von Anmut in den Brief einfließen lassen; ich überlege noch, ob durch Vokabeln wie “submissest” oder “dekorierter Veteran” eine derartige Wirkung erzielt wird. Vielleicht nimmt sich eine solche Wortwahl antiquiert aus? Ich werde lieber bei einem modernen Wortschatz Anleihen machen und mich als “konstruktiver Staatsbürger” und “ordnungsliebender Charakter” bezeichnen. Ich bin nämlich ein Erfinder, und mein Berufsstand ist leicht dem Verdacht einer etwas genialen Schludrigkeit und angeschmuddelten Unzuverlässigkeit ausgesetzt. Auch rückt uns eine kraftvolle Phantasie in die gefährliche Nähe zu den Dichtern, die in unserem Staatswesen von gar manchem wackeren Beamten anarchistischer Gelüste geziehen werden.

Josef Reding (Castrop-Rauxe, 20 maart 1929)

De Duitse schrijver en journalist Ralph Giordano werd op 20 maart 1923 in Hamburg geboren als zoon van een italiaanse vader en een joodse moeder. Vanwege zijn gedeeltelijk joodse afkomst stond hij aan vervolging door de Nazi, s bloot, maar zijn familie dook onder bij een vriend en overleefde de oorlog. In 1964 begon Giordano te werken bij de WDR, waar hij bleef tot 1988. Tegenwoordig is hij zelfstandig schrijver. Themá’s zijn vaak Nazi-Duitsland, de neo-Nazi’s en de islam. Giordano staat bekend als tegenstander van de integratie van moslims. Zo is hij ook tegen de bouw van een moskee in Keulen die hij ziet als symbool van een paralelle maatschappij.

Uit: Erinnerungen eines Davongekommenen

»Der 30. Januar 1933 war noch spurlos an mir vorbeigegangen, wie auch der Reichstagsbrand vom 27. Februar und der Boykott jüdischer Geschäfte am 1. April. Nur wenig später aber wurde das Dritte Reich Adolf Hitlers für mich spürbar – am Antrittstag auf dem Johanneum. ›Hie Arier – hie Nichtarier‹, wurde da befohlen. Worauf sich die Klasse in zwei ungleiche Gruppen teilte, eine kleinere und eine größere. Da mein Bruder und ich mit der Frage nicht das geringste anzufangen wussten, gesellten wir uns dem größeren Teil der Mitschüler zu, etwa dreißig, während der kleinere nicht mehr zählte als Finger an einer Hand. Am Nachmittag wurden wir dann von den Eltern belehrt, dass wir zu der kleineren Gruppe gehörten. Ich erinnere mich an keine Beunruhigung von Vater und Mutter, Stirnrunzeln vielleicht, das war alles. In mir sah es jedoch anders aus. Obwohl die Teilung keine äußeren Folgen hatte, etwa sitzmäßige Trennung der kleinen von der größeren Gruppe – da war dennoch etwas Unheimliches im Gange … Ohne später eintretende und heutzutage allgemein bekannte Ereignisse, deren Wurzel der Ungeist dieses denkwürdigen Tages war, vorwegnehmen zu wollen – da läutete ein schriller Alarm in mir, weil etwas fühlbar angetastet wurde, was danach nie wieder ganz ins Lot kommen wird: das Gefühl selbstverständlicher Zugehörigkeit. Diese frühe ›Sonderbehandlung‹, die erste Konfrontation mit dem kommenden Schicksal, war eine historische Urstunde meiner Biographie.«

Ralph Giordano (Hamburg, 20 maart 1923)

De Frans-Libanese dichteres en schrijfster Andrée Chedid werd geboren op 20 maart 1920 in Caïro. Toen zij tien was ging zij naar een kostschool waar zij Frans en Engels leerde. Na een verblijf in Europa ging zij terug naar Caïro, waar zij de Amerikaanse universiteit bezocht. Sinds 1946 woont zij in Frankrijk. Haar eerste boek verscheen in het Engels: On the Trails of my Fancy.

La source des mots

« Je débutais

Au fond des lagunes

De la parole

Immergé dans ses remous

Et dans la source des mots

De ce temps-là

J’englobais toutes les langues

Je regorgeais de sons

Je jouais l’impossible

Sur mon clavier

Mais bientôt je naquis

Au monde des limites

Bientôt vos appels

Décryptèrent mon maquis

Bientôt vos voix

M’établirent en lieu

Et en frontières

Bientôt vos gestes

Tracèrent des règles

Dans ces marais d’infini »

Andrée Chedid (Caïro, 20 maart 1920)

De Romeinse dichter Publius Ovidius Naso werd geboren op 20 maart 43 v. Chr. uit een welgestelde ridderfamilie te Sulmo, nu het stadje Sulmona. Zie ook mijn blog van 20 maart 2007 en ook mijn blog van 20 maart 2008.

Uit: Tristia (Vertaling door M. d’Hane-Scheltema)

Wie ik geweest ben, ik, de speelse dichter van de liefde –
    luister, dan weet u wie u leest, ook na mijn dood:
Sulmo was mijn geboorteplaats, omringd door koele stromen,
    zo’n tienmaal negen mijl verwijderd van de Stad.
Daar zag ik dus het levenslicht en vraagt u naar een jaartal:
    dat jaar stierven twee consuls in eenzelfde strijd.
Van ouds behoorde mijn familie tot de ridderklasse,
    wat dat ook zegt … Ik was bepaald geen parvenu,
ook niet de oudste zoon: toen ik verscheen was er een broertje
    dat vier kwartalen voor mijn komst geboren was;
onze verjaardag mocht dezelfde Morgenster begroeten
    en zo’n dag werd met tweemaal offerkoek gevierd
tijdens de feestweek van de wapendragende Minerva,
    en wel de eerste dag met gladiatorenbloed.

Ovidius (20 maart 43 v. Chr. – 17 na Chr.)

Herinnering aan Hugo Claus

Gisteren was het een jaar geleden dat de Belgische dichter-schrijver-kunstenaar-filmer Hugo Claus overleed. Zie ook mijn blog van 5 april 2007 en ook mijn blog van 19 maart 2008.

In een tuin

O de brand in het nest van de zeer jonge vogels

De wind met de asse liefkoost mijn wangen

De ontvangen bruid ontwaakt verrast

En streelt de pijn in hare lenden open

En komt achter mij in de heilige boomgaard staan

Samen zien wij de bevende kinderen achter de hagen paren

Ik eet en slaap Ik ben bij haar verloren

Soms zeg ik als ik door de gangen van dit slapend klooster

Wandel soms verdwaal:

Verlaat mij Laat mij zwijgend achter

De bange boten vertragen hunne vaart

Wanneer de haven nadert bij avond

De boomgaard laat een voor een zijn vruchten los.

Hugo Claus (5 april 1929 – 19 maart 2008)

Philip Roth, Lynne Sharon Schwartz, Hans Mayer, William Allingham, Lina Kostenko, Ion Barbu, Rosalie Loveling, Tobias Smollett, Petar Preradović, Irving Wallace, Peter Abrahams

De Amerikaanse schrijver Philip Roth werd geboren op 19 maart 1933 in Newark. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007 en ook mijn blog van 19 maart 2008.

Uit: The Plot Against America

„Fear presides over these memories, a perpetual fear. Of course no childhood is without its terrors, yet I wonder if I would have been a less frightened boy if Lindbergh hadn’t been president or if I hadn’t been the offspring of Jews. When the first shock came in June of 1940–the nomination for the presidency of Charles A. Lindbergh, America’s international aviation hero, by the Republican Convention at Philadelphia–my father was thirty-nine, an insurance agent with a grade school education, earning a little under fifty dollars a week, enough for the basic bills to be paid on time but for little more. My mother–who’d wanted to go to teachers’ college but couldn’t because of the expense, who’d lived at home working as an office secretary after finishing high school, who’d kept us from feeling poor during the worst of the Depression by budgeting the earnings my father turned over to her each Friday as efficiently as she ran the household–was thirty-six. My brother, Sandy, a seventh-grader with a prodigy’s talent for drawing, was twelve, and I, a third-grader a term ahead of himself–and an embryonic stamp collector inspired like millions of kids by the country’s foremost philatelist, President Roosevelt–was seven.

We lived in the second-floor flat of a small two-and-a-half-family house on a tree-lined street of frame wooden houses with redbrick stoops, each stoop topped with a gable roof and fronted by a tiny yard boxed in with a low-cut hedge. The Weequahic neighborhood had been built on farm lots at the undeveloped southwest edge of Newark just after World War One, some half dozen of the streets named, imperially, for victorious naval commanders in the Spanish-American War and the local movie house called, after FDR’s fifth cousin-and the country’s twenty-sixth president- the Roosevelt. Our street, Summit Avenue, sat at the crest of the neighborhood hill, an elevation as high as any in a port city that rarely rises a hundred feet above the level of the tidal salt marsh to the city’s north and east and the deep bay due east of the airport that bends around the oil tanks of the Bayonne peninsula and merges there with New York Bay to flow past the Statue of Liberty and into the Atlantic.“

Philip Roth (Newark, 19 maart 1933)

De Amerikaanse schrijfster Lynne Sharon Schwartz werd geboren op 19 maart 1939 in New York. Zij studeerde aan Barnard College en de New York University en doceerde daarna aan verschillende universiteiten. Zij is bekend geworden door haar romans, maar schrijft ook gedichten, essays, kritieken, memoires. Daarnaast vertaalt zij uit het Italiaans.

Uit: I Wish I Could Say the Same

„I never witnessed the primal scene, Freud’s keyhole drama in which the child spies the parents in the act. I’m not especially curious about how m
ine disported themselves in bed. But I have lately become curious about what it felt like for her, my mother. Granted, it’s a subject I don’t know much about. Whatever I write is conjecture, intimations from what I saw and heard, or didn’t—what was conspicuous by its absence. I have a sense that her deepest satisfaction was in the vanity department, and the connection between vanity and sexual pleasure is even more obscure than are the facts in this case.

My father, who was such a vivid presence for me in his lifetime, has since his death been fading like a Polaroid photo going in the wrong direction, from color and definition back to milky blur. I once thought I knew him through and through, each atom; I had studied him with critical scrutiny, as daughters do. Now I’m not sure I knew anything at all except the surface. Now, unless I make a conscious effort to locate the particles of him that lodged in me, he’s like someone I used to see around all the time but never knew very well—the letter carrier or the man who drove the ice-cream truck. Certain people, whether living or dead, need to be physically present in order to be fully apprehended, while others leave traces that more readily adhere. My mother remains as vivid as when I last saw her alive sixteen years ago. I know her better now than I did then.“

Lynne Sharon Schwartz (New York, 19 maart 1939)

De Duitse literatuurwetenschapper, schrijver, criticus, jurist en socioloog Hans Mayer werd geboren op 19 maart 1907 in Keulen. Zie ook mijn blog van 19 maart 2008.

Uit: Rede für Christoph Hein

„Es gibt noch ein “anderes Thema” für die Dichtung Christoph Heins, und das ist, wie mir scheint, eine ganz ungewöhnliche Sache: ich habe sie bei keinem anderen zeitgenössischen Autor entdecken können. Es ist die Spannung zwischen zwei Arten der Außenseiter, der echten und der falschen. Das Thema der echten Außenseiter ist das Thema schlechthin aller Literatur seit der Antike. Aber was ist mit den Fakern, mit den falschen, den angemaßten Genies, den angemaßten Außenseitern, denen, die auch das Märtyrertum scheinbar anstreben, aber mit Maßen, in jenem Sinne, wie es einer der Autoren der untergegangenen Sozialistischen Einheitspartei einmal geäußert hat, als er sagte, er wisse sehr genau, was das sei, der Sozialistische Realismus, es sei Widerspiegelung der Wirklichkeit, bloß ein bißchen freundlicher. Also gelogen. Und ich glaube, wenn wir diese Welt bei Christoph Hein finden, hat er ein illustres Beispiel als Thema eines Theaterstücks gewählt, Ferdinand Lassalle, bei dem die Elemente des Echten und des nicht ganz Echten unerbittlich – die Szene ein Salon, heißt es bei Christoph Hein – ineinander übergehen. Und dieses Thema kehrt wieder im “Tangospieler”. Der ist der Mann des Widerstandes, aber ist er wirklich ein Mann des Widerstandes? Am Schluß hat er doch die Stelle bekommen, die man ihm weggenommen hatte und die er nun jemandem wegnimmt, dem sie auch aus politischen Gründen abgenommen worden ist.“

Hans Mayer (19 maart – 1907 – 19 mei 2001)

De Ierse dichter William Allingham werd geboren op 19 maart 1824 in Ballyshannon, Donegal. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007 en ook mijn blog van 19 maart 2008.

A Singer

That which he did not feel, he would not sing;

What most he felt, religion it was to hide

In a dumb darkling grotto, where the spring

Of tremulous tears, arising unespied,

Became a holy well that durst not glide

Into the day with moil or murmuring;

Whereto, as if to some unlawful thing,

He sto]e, musing or praying at its side.

But in the sun he sang with cheerful heart,

Of coloured season and the whirling sphere,

Warm household habitude and human mirth,

The whole faith-blooded mystery of earth;

And I, who had his secret, still could hear

The grotto’s whisper low through every part.

William Allingham (19 maart 1824 – 18 november 1889)
Portret door zijn vrouw Hellen Allingham

De Oekraïense schrijfster en dichteres Lina Kostenko werd op 19 maart 1930 geboren in Rzhyshchiv. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007.

Uit: Cultural Aura of a Nation Or A Defect in the Main Mirror

“If there is a, what is called, bio-field, “an aura” of a human being, then there must be “an aura” of a whole nation made up of these human beings, though you can’t see it with a naked eye.

As far as the notion of “a nation” is concerned, it seems to have, at first glance, quite a clear-cut and easily understandable definition. But there has been so much confusion introduced into this notion recently, that a layman may find himself at a loss. I won’t go into the history of this issue but I’ll make one obvious statement: if the Ukrainian were not a nation they would have stopped being Ukrainians long time ago. There was some “divine wind” that kept hurling other nations, generation after generation, upon the Ukrainians in the struggle for the possession of a piece of land that God has given Ukrainians to live upon.

And another thing, not connected with terminology. Say, we hear the word “Spain”, what associations it brings? Lope de Vega, Calderon, Cervantes, Goya, Prado Museum, Federico de Garcia Lorca, and other names and phenomena along these lines. But wait a minute, what about auto-da-fe, Inquisition, Torquemada, conquistadors, expulsion of Jews from Spain, bloody civil wars. All of it is Spain, too. But why the image of the Spanish nation is not associated for us with all those dreadful things? Why culture dominates? We know the poetry of Juan Jimenez, we know the canvases of El Greco, we know the music of Sarasate. That is what creates the aura of the nation. Also, the one that includes the French composer Bizet who wrote an opera about a Spanish gypsy, based on a story by the French writer Merime. American Hemingway writes a novel called “Fiesta”, a movable feast.”

Lina Kostenko (Rzhyshchiv, 19 maart 1930)

De Roemeense dichter en wiskundige Ion Barbu (eig. Dan Barbilian) werd geboren op 19 maart 1895 in Câmpulung. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007.

Klangfarbe

Am Wegesrand die Flöte behäbig tönt und grob,

Der Dudelsack im Welken geteilten Schmerz erahne;

Doch Steine im Gebet, Grund im Entblössungswahne,

Dem Himmel fest Verlobte, die Welle, zweifeln ob.

Ein Lied wär da vonnöten, des Engelgartens Lob

Sowie das Seidenrauschen der salz’gen Ozeane,

Beginnend als sich Evas schönrauchige Platane

Aus eines Mannes Rippe empor zum Licht erhob.

Gruppe

Ein Kerker würdelos verbrannt die Erde,

Vom Tage trügt das gold’ne Heu der Strahlen;

Und uns’re Häupter, als ovale Herde,

Steh’n in des Kalkes Widerschein, im fahlen.

Und fänden Garben voll der wirren Fäden,

Wohl einen Wink, um diese zu vereinen:

Ein Dreiecksaug’ im reinen Schnitt nach Eden,

Gerade, soll’s dein Linienbruch verneinen?

Vertaald door Alexander Mehlmann

Ion Barbu (19 maart 1895 – 11 augustus 1961)

De Vlaamse schrijfster en dichteres Rosalie Loveling werd geboren op 19 maart 1834. Zie ook mijn blog van 19 maart 2007.

De grootvader

Hij spreekt wel soms van al zijn lijden,

Die oude man met sneeuwwit haar;

Maar meest zit hij in zich verzonken

En stil en zwijgend nevens haar.

Zij wordt wel groot, maar is zoo tenger;

Hij legt de hand soms op haar hoofd:

— Zoo ze eenmaal in mijne oude dagen

Door vroegen dood mij werd ontroofd!

Dan lacht ze op hem met stillen weemoed,

Terwijl ze zwijgend hem aanschouwt

En denkt: hij zal niet lang meer leven:

Hij wordt zoo stram, hij is zoo oud!

Wie zal het eerst van beiden sterven,

Zoo diep beducht thans voor elkaar —

Het meisjen in den bloei van ’t leven,

Of de oude man van tachtig jaar?

Rosalie Loveling (19 maart 1834 – 4 mei 1875)
Met haar zus Virginie (rechts)

De Schotse romanschrijver Tobias George Smollett werd geboren op 19 maart 1721 in Dalquhurn in het tegenwoordige West Dunbartonshire.

Uit: The Adventures of Roderick Random

By the friendship of this poor woman she was carried up to a garret, and immediately delivered of a man child, the story of whose unfortunate birth he himself now relates. My father, being informed of what had happened, flew to the embraces of his darling spouse, and while he loaded his offspring with paternal embraces, could not forbear shedding a flood of tears on beholding the dear partner of his heart (for whose ease he would have sacrificed the treasures of the east) stretched upon a flock bed, in a miserable apartment, unable to protect her from the inclemencies of the weather. It is not to be supposed that the old gentleman was ignorant of what passed, though he affected to know nothing of the matter, and pretended to be very much surprised, when one of his grandchildren, by his eldest son deceased, who lived with him as his heir apparent, acquainted him with the affair;

Tobias Smollett (19 maart 1721 – 17 september 1771)
Boekomslag voor The Expedition of Humphry Clinker

De Kroatische dichter en schrijver Petar Preradović werd geboren op 19 maart 1818 in het dorp Grabrovnica bij Virovitica. Zijn ouders behoorden tot de Servisch-orthodoxe gemeenschap. Preradović bezocht de militaire academie in Wenen. Tijdens een stationering in Milaan leerde hij Ivan Kukuljević-Sakcinski kennen die hem aanmoedigde in het Kroatisch te schrijven. Ondertussen had hij een succesvolle loopbaan in het leger. Op het laatst had hij de rang van generaal. Zijn dichterlijk werk stond onder de invloed van de romantiek. Tegenwoordig geldt hij als Nationale Dichter van Kroatië.

Liebesanfang

Oft such’ ich mich des Tages zu entsinnen,
Da meiner Freiheit Sterbestündlein klang
Und mich die Lieb’ in ihre Fesseln zwang
Mit jener Macht, der nimmer zu entrinnen;

Da um dein holdes Selbst im süßen Minnen
Zum ersten Mal sich mein Gedanke schlang,
Gleichwie der Epheu, der im Sehnsuchtsdrang
Mit seinen Ranken will den Stamm umspinnen.

Ich sinne noch, doch ist die Spur verloren,
Und alles Forschen, Grübeln bleibt vergebens;
Nie halt’ ich fest, was damals vorgegangen.

Wer faßt den Augenblick, da er geboren?
So im Beginn der Liebe wie des Lebens
Hält unsre Seele Schlafesnacht umfangen.

Vertaald door Stephan Milow

Petar Preradović (19 maart 1818 – 18 augustus 1872)
Standbeeld in Zagreb

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 19 maart 2007.

De Amerikaanse schrijver Irving Wallace werd geboren op 19 maart 1916 in Chicago, Illinois.

De Zuid-Afrikaanse schrijver Peter Abrahams werd op 19 maart 1919 geboren in Vrededorp bij Johannesburg.

Charlotte Roche, John Updike, Wilfred Owen, Stéphane Mallarmé, Héctor Bianciotti, Christa Wolf, Hellema, Friedrich Hebbel, Max Barry, Wolfgang Bauer

De Duitse schrijfser, televisiepresentatrice, actrice en zangeres Charlotte Roche werd geboren in High Wycombe, Engeland, op 18 maart 1978. Roche verhuisde op 8-jarige leeftijd naar Duitsland. Haar debuutroman “Feuchtgebiete“, in het Nederlands vertaald als “Vochtige streken”, was zeer succesvol en omstreden. In het verhaal, deels autobiografisch, vertelt de hoofdfiguur Helen Memel openlijk en zonder schaamte over haar seksleven en haar lichaam. Sommige critici bestempelden het boek als louter pornografisch, terwijl anderen het een bijdrage vonden leveren aan de vrouwenemancipatie.

Uit: Feuchtgebiete

“Ein lächelnder Pfleger mit Kakadufrisur kommt rein. »Guten Tag, Frau Memel. Mein Name ist Robin. Ich sehe schon, Sie machen sich mit Ihrem Arbeitsmaterial für die nächsten Tage vertraut. Sie werden am Anus operiert, eine sehr unhygienische Stelle, eigentlich die unhygienischste Stelle überhaupt am Körper. Mit den Sachen aus der Kiste können Sie Ihre Wunde nach der OP komplett selber versorgen. Und wir empfehlen Ihnen, sich mindestens einmal am Tag breitbeinig in die Dusche zu stellen und die Wunde mit dem Duschkopf abzuduschen. Am besten so, dass einige Wasserstrahlen auch reingehen. Mit ein bisschen Übung klappt das ganz gut. Die Wunde mit Wasser zu reinigen ist wesentlich weniger schmerzhaft für Sie, als sie mit Tüchern sauberzuwischen. Nach dem Abduschen einfach vorsichtig mit einem Handtuch abtupfen. Und hier habe ich eine Beruhigungstablette, die können Sie jetzt schon nehmen, macht den Übergang in die Vollnarkose weicher, geht gleich los, die lustige Fahrt.«

Diese Informationen sind für mich kein Problem. Mit Duschköpfen verstehe ich mich sehr gut. Und ich weiß genau, wie ich ein paar Wasserstrahlen in mich reinbefördert kriege. Während Robin mich in meinem Rollbett durch Flure schiebt und ich die Neonröhren über mich hinwegsausen sehe, lege ich heimlich die Hand unter der Bettdecke auf meinen Venushügel, um mich vor der Operation zu beruhigen. Ich lenke mich von der Angst ab, indem ich daran denke, wie ich mich schon als ganz junges Mädchen mit dem Duschkopf aufgegeilt habe.

Erst mal habe ich die Strahlen nur von außen gegen meine Muschi geschossen, später die Vanillekipferln hochgehalten, damit ich die Hahnenkämme und den Perlenrüssel mit dem Wasserstrahl treffe. Je fester, desto besser. Das soll richtig zwiebeln. Dabei hat mal der eine oder andere harte Strahl voll in die Muschi reingetroffen. Da hab ich schon gemerkt, dass das genau mein Ding ist. Volllaufen lassen und – genauso geil – alles wieder rauslaufen lassen.”

Charlotte Roche (High Wycombe, 18 maart 1978)

De Amerikaanse schrijver John Updike werd geboren in Shillington, Pennsylvania, op 18 maart 1932. Zie ook mijn blog van 18 maart 2008 en mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 28 januari 2009. John Updike overleed in januari op 76-jarige leeftijd.

Uit: Terrorist

„Devils, Ahmad thinks. These devils seek to take away my God. All day long, at Central High School, girls sway and sneer and expose their soft bodies and alluring hair. Their bare bellies, adorned with shining navel studs and low-down purple tattoos, ask, What else is there to see? Boys strut and saunter along and look dead-eyed, indicating with their edgy killer gestures and careless scornful laughs that this world is all there is—a noisy varnished hall lined with metal lockers and having at its end a blank wall desecrated by graffiti and roller-painted over so often it feels to be coming closer by millimeters.

The teachers, weak Christians and nonobservant Jews, make a show of teaching virtue and righteous self-restraint, but their shifty eyes and hollow voices betray their lack of belief. They are paid to say these things, by the city of New Prospect and the state of New Jersey. They lack true faith; they are not on the Straight Path; they are unclean. Ahmad and the two thousand other students can see them scuttling after school into their cars on the crackling, trash-speckl
ed parking lot like pale crabs or dark ones restored to their shells, and they are men and women like any others, full of lust and fear and infatuation with things that can be bought. Infidels, they think safety lies in accumulation of the things of this world, and in the corrupting diversions of the television set. They are slaves to images, false ones of happiness and affluence. But even true images are sinful imitations of God, who can alone create.“

John Updike (18 maart 1932 – 27 januari 2009)

De Engelse dichter en schrijver Wilfred Owen werd op 18 maart 1893 geboren in Oswestry in Shropshire. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

Dulce et Decorum est

Bent double, like old beggars under sacks,
Knock-kneed, coughing like hags, we cursed through sludge,
Till on the haunting flares we turned our backs,
And towards our distant rest began to trudge.
Men marched asleep. Many had lost their boots,
But limped on, blood-shod. All went lame, all blind;
Drunk with fatigue; deaf even to the hoots
Of gas-shells dropping softly behind.

Gas! GAS! Quick, boys! — An ecstasy of fumbling
Fitting the clumsy helmets just in time,
But someone still was yelling out and stumbling
And flound’ring like a man in fire or lime. —
Dim through the misty panes and thick green light,
As under a green sea, I saw him drowning.

In all my dreams before my helpless sight
He plunges at me, guttering, choking, drowning.

If in some smothering dreams, you too could pace
Behind the wagon that we flung him in,
And watch the white eyes writhing in his face,
His hanging face, like a devil’s sick of sin,
If you could hear, at every jolt, the blood
Come gargling from the froth-corrupted lungs
Bitter as the cud
Of vile, incurable sores on innocent tongues, —
My friend, you would not tell with such high zest
To children ardent for some desperate glory,
The old Lie: Dulce et decorum est
Pro patria mori.

Wilfred Owen (18 maart 1893 – 4 november 1918)

De Franse dichter Stéphane Mallarmé werd geboren in Parijs op 18 maart 1842. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

Angoisse

Je ne viens pas ce soir vaincre ton corps, ô bête

En qui vont les péchés d’un peuple, ni creuser

Dans tes cheveux impurs une triste tempête

Sous l’incurable ennui que verse mon baiser :

Je demande à ton lit le lourd sommeil sans songes

Planant sous les rideaux inconnus du remords,

Et que tu peux goûter après tes noirs mensonges,

Toi qui sur le néant en sais plus que les morts.

Car le Vice, rongeant ma native noblesse

M’a comme toi marqué de sa stérilité,

Mais tandis que ton sein de pierre est habité

Par un coeur que la dent d’aucun crime ne blesse,

Je fuis, pâle, défait, hanté par mon linceul,

Ayant peur de mourir lorsque je couche seul.

Tristesse d’été

Le soleil, sur le sable, ô lutteuse endormie,

En l’or de tes cheveux chauffe un bain langoureux

Et, consumant l’encens sur ta joue ennemie,

Il mêle avec les pleurs un breuvage amoureux.

De ce blanc flamboiement l’immuable accalmie

T’a fait dire, attristée, ô mes baisers peureux

” Nous
ne serons jamais une seule momie

Sous l’antique désert et les palmiers heureux ! “

Mais la chevelure est une rivière tiède,

Où noyer sans frissons l’âme qui nous obsède

Et trouver ce Néant que tu ne connais pas.

Je goûterai le fard pleuré par tes paupières,

Pour voir s’il sait donner au coeur que tu frappas

L’insensibilité de l’azur et des pierres.

Stéphane Mallarmé (18 maart 1842 – 9 september 1898)
Portret door Auguste Renoir

De Argentijnse schrijver Héctor Bianciotti werd geboren op 18 maart 1930 in Córdoba. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

Uit: La Nostalgie de la Maison de Dieu

„Il y a longtemps, Borges me confiait que, d’un roman, il retenait trois scènes, trois passages, en tout et pour tout. Même à la relecture. Ce sont ces moments quej’ai essayé de fixer dans ce livre pour le réduire à l’essentiel, à la blessure des uns et des autres. À la question qui crie après tant d’expériences, et de voyages.

Que faisait Dieu avant de créer le ciel et notre terre ? Le dieu qui se créa lui-même et prononça son nom dans un mur de silence, dans la lumière du soleil qui commence à rayonner, quand le rythme déjà devance la parole, et même les syllabes magiques ?

Et l’amour ? L’amour qui ne compte pas les temps, qui n’a pas d’âge, qui va ici et là, et fait son travail de papillon… Mais la mémoire devient irréelle. Et si l’on avait confondu l’amour avec le désir – ou simplement aimé le désir ?“

Héctor Bianciotti (Córdoba, 18 maart 1930)

De Duitse schrijfster Christa Wolf werd geboren op 18 maart 1929 in het huidige Poolse Gorzów Wielkopolski. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

Uit: Kassandra

„Es ist ja nicht Hochmut, nicht nur Scheu, die auch, natürlich, wenn ich den Frauen, als wir allmählich auch über unsre Gefühle sprachen, nie ein Wort über Aineias sagte. Immer hielt ich mich zurück, niemals habe ich, was andre Frauen taten, mein Inneres nach aussen gekehrt. Ich weiss, dass ich so die Schranke zwischen uns nie ganz einriss. Der unausgesprochene Name des Aineias stand zwischen mir und den Frauen, die, je länger der Krieg dauerte, vor ihren verwilderten Männern genausoviel Angst hatten wie vor dem Feind;

(…)

„Das hab ich lange nicht begriffen: daß nicht alle sehen konnten, was ich sah. Daß sie die nackte bedeutungslose Gestalt der Ereignisse nicht wahrnahmen. Ich dachte, sie hielten mich zum Narren. Aber sie glaubten sich ja. Das muß einen Sinn haben. Wenn wir Ameisen wären: Das ganze blinde Volk stürzt sich in den Graben, ertränkt sich, bildet die Brücke für die wenigen Überlebenden, die der Kern des neuen Volkes sind. Ameisengleich gehen wir in jedes Feuer. Jedes Wasser. Jeden Strom von Blut. Nur um nicht sehn zu müssen. Was denn? Uns.“

Christa Wolf (Gorzów Wielkopolski, 18 maart 1929)

De Nederlandse schrijver Hellema (pseudoniem voor Alexander Bernard (Lex) van Praag) werd geboren in Amsterdam op 18 maart 1921. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007.

Uit: Klèm

‘Bent u monteur of zo?’

‘Dat ,,of zo” bevalt mij’, antwoordde de man. ‘Anderen zien dat niet, maar jij hebt het meteen door. Kijk.’ Hij wees naar het wagentje. ‘Een boor en een zaag. Die zijn voor hout. Een hamer en een beitel. Die zijn voor steen. Een schroevendraaier en een moersleutel, voor metaal. Een waterpomptang, voor de afvoer. En een voltmeter, voor de stroom.’ ‘Ik zie het’, zei Klèm. ‘U bent van alle markten thuis.’

Hellema (18 maart 1921 – 19 maart 2005)

De Duitse schrijver Christian Friedrich Hebbel werd geboren in Wesselburen op 18 maart 1813. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007 en ook mijn blog van 18 maart 2008

Zwei Wandrer

Ein Stummer zieht durch die Lande,

Gott hat ihm ein Wort vertraut,

Das kann er nicht ergründen,

Nur einem darf er’s verkünden,

Den er noch nie geschaut.

Ein Tauber zieht durch die Lande,

Gott selber hieß ihn gehn,

Dem hat er das Ohr verriegelt,

Und jenem die Lippe versiegelt,

Bis sie einander sehn.

Dann wird der Stumme reden,

Der Taube vernimmt das Wort,

Er wird sie gleich entziffern,

Die dunkeln göttlichen Chiffern,

Dann ziehn sie g
en Morgen fort.

Daß sich die beiden finden,

Ihr Menschen, betet viel.

Wenn, die jetzt einsam wandern,

Treffen einer den andern,

Ist alle Welt am Ziel.

Friedrich Hebbel (18 maart 1813 – 13 december 1863)
Portret door Karl Rahl, 1855

De Australische schrijver Max Barry werd geboren op 18 maart 1973 in Melbourne. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007.

Uit: Company

“Monday morning and there’s one less donut than there should be.

Keen observers note the reduced mass straightaway but stay silent, because saying, “Hey, is that only seven donuts?” would betray their donut experience. It’s not great for your career to be known as the person who can spot the difference between seven and eight donuts at a glance. Everyone studiously avoids mentioning the missing donut until Roger turns up and sees the empty plate.

Roger says, “Where’s my donut?”

Elizabeth dabs at her mouth with a piece of paper towel. “I only took one.” Roger looks at her. “What?”

“That’s a defensive response. I asked where my donut was. You tell me how many you took. What does that say?”

“It says I took one donut,” Elizabeth says, rattled.

“But I didn’t ask how many donuts you took. Naturally I would assume you took one. But by taking the trouble to articulate that assumption, you imply, deliberately or otherwise, that it’s debatable.”

Elizabeth puts her hands on her hips. Elizabeth has shoulder-length brown hair that looks as if it has been cut with a straight razor and a mouth that could have done the cutting. Elizabeth is smart, ruthless, and emotionally damaged; that is, she is a sales representative. If Elizabeth’s brain was a person, it would have scars, tattoos, and be missing one eye. If you saw it coming, you would cross the street. “Do you want to ask me a question, Roger? Do you want to ask if I took your donut?”

Roger shrugs and begins filling his coffee cup. “I don’t care about a missing donut. I just wonder why someone felt the need to take two.”

Max Barry (Melbourne, 18 maart 1973)

De Oostenrijkse schrijver en dichter Wolfgang Bauer werd geboren op 18 maart 1941 in Graz. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007.

Uit: Foyer

“OTTO: (nachdenklich) Womöglich kommst du weder in deinem Stück, noch in deinem Leben vor … woher willst du überhaupt wissen, daß das dein Leben ist, was da drinnen gespielt wird?

DODLER: Weil ich nur über mein Leben schreiben kann!

OTTO: Hehe … und du glaubst, jedes Leben ist ein Theaterstück … ein Theaterstück mit Anfang, Mitte und Ende … das ist ja die infantile Naivität in dir, daß du das glaubst! Das Leben ist vielleicht sogar das Gegenteil von Theater! Das Leben rennt irgendwie dahin … kommt und geht … auf einmal ist es weg … und auf einmal ist es wieder da! Du steigst einfach in einen Zug ein … fahrst ein Stückl … dann steigst wieder aus … gehst ein bisserl spazieren … so wie ich jetzt … und dann steigst eben wieder einmal in die Eisenbahn ein … wer weiß bei welcher Station!”

Wolfgang Bauer (18 maart 1941 – 26 augustus 2005)

Zie voor nog meer schrijvers van de 18^e maart ook mijn vorige blog van vandaag.

George Plimpton, Walter Rheiner, Srečko Kosovel, Richard Condon, Cosmo Monkhouse, Jean Anglade, Friedrich Nicolai

De Amerikaanse schrijver George Ames Plimpton werd geboren op 18 maart 1927 in New York. Hij studeerde Engels in Harvard en werkte daarnaast voor de Harvard Lampoon. Na drie jaar in het leger ging hij in 1949 naar King’s College in Cambridge om verder te studeren. In 1952 haalde hij zijn B.A. en twee jaar later zijn M.A. In 1953 begon hij te werken voor de Paris Review. Plimpton was een enthousiaste amateur sporter. In de documentaire film When we were kings uit 1994 leverde hij commentaar, samen met Norman Mailer, op de historische bokswedstrijd tussen George Foreman en Mohammed Ali. Als een soort „running gag“ verscheen hij ook in andere films, bijvoorbeeld in de rol van bestseller psycholoog in Good Will Hunting,

Uit: Truman Capote

“1966: In Which TC Decides to Give His Black-and-White Ball

JOHN KNOWLES

Don’t you think Truman sat there in Monroeville Alabama, when he was about ten, deeply rejected and out of it, strange little outcast, even in his own house, and said that someday he would hire the most beautiful ballroom in New York City and he would have the most elegant and famous people in the world there?

LEO LERMAN

The ball was one of his major works. As much a major work as some of his short stories. He sat there planning it all summer long. I came back from somewhere to find him surrounded by these notebooks. I wondered what work is he writing? It turned out to be this ball. One of the things he adored saying was “Well, maybe you’ll be invited and maybe you won’t.” He’d say things like “Well, are we going to have so-and-so?” Then he’d make little notes. He had the most marvelous time doing it. It was his reward for all those years he kept for himself. It was ostensibly for Kay Graham. It was for Truman.”

George Plimpton (18 maart 1927 – 25 september 2003)
Als Nathaniel Parker in de televisiefilm Murder is Corny, 2002

De Duitse dichter en schrijver Walter Rheiner (eig. Walter Heinrich Schnorrenberg) werd geboren op 18 maart 1895 in Keulen. Hij volgde een opleiding tot koopman die hij in Luik, Parijs en Londen voortzette, Toen hij in 1914 opgeroepen werd voor militaire dienst nam hij voor de eerste keer drugs om verslaving te simuleren. Hij werd echter toch goedgekeurd en naar het Russische front gestuurd. In 1917 werd hij alsnog uit de dienst ontslagen en ging hij naar Berlijn. Daar werd hij voortdurend door geldzorgen geplaagd en bedelde hij bij vrienden en schrijvers (Däubler, Friedlaender, Claire en Iwan Goll, Hasenclever, Lasker-Schüler, Loerke, Meidner en Schickele) in het beroemde Romanische Café vaak om geld. Tussen 1918 en 1921 verbleef hij hoofdzakelijk in Dresden, waar hij een van de kopstukken van de expressionistische Gruppe 1917 werd. In Felix Stiemer vond hij daar een uitgever die hem stimuleerde. In die jaren verschenen maar liefst zeven bundels. Zijn drugsverslaving werd echter realiteit en steeds ernstiger. Vrouw en kind verlieten hem, zijn scheppende kracht verdween en totaal verarmd maakte hij zelf in 1925 een einde aan zijn leven.

Uit: Kokain

„Nacht hing groß in den Bäumen der Allee und tropfte auf seine Schultern nieder, da Tobias unter den flüsternden Ästen dahinschritt. Er ging und ging, die Allee hinauf und hinab, fast schon zwei Stunden lang.

Die Normaluhr (ehernes Gespenst an der Straßenkreuzung) zeigte schon halb elf. Im Sterben dieses Sommerabends, der in unzähligen allerzartesten Tinten hinter dem Riesenrumpf der ewigen grauen Gedächtniskirche zerfloß, war Tobias aufgebrochen – ergriffen von jener düsteren Unruhe, die immer wi
ederkam und ihn desto mehr quälte, je mehr er ihr zu entfliehen oder sie zu betäuben suchte im Trubel des klirrenden Cafés, jener armseligen Stube mit den roten Plüschsesseln und den grinsenden Fratzen kaltblütiger Gäste, die dort ein unwirkliches Leben führten – ein Dasein von bunten Abziehbildchen, wie sie uns als Kindern geschenkt werden. Wie oft, so auch diesmal war er dort hingeflohen vor dem Zergehen der sommerlichen Sonne, das weich über den nahen Himmel rann und seine Unruhe zum Irrsinn zu steigern drohte.

Und doch siegte immer diese Unruhe, die, wenn sie kam, ihm alle Räume verhaßt machte – sein chambre garnie so gut wie das Café oder den großen Raum der Straßen und Plätze.”

Walter Rheiner (18 maart 1895 – 12 juni 1925)

De Sloveense dichter en schrijver Srečko Kosove werd geboren in Sežana op 18 maart 1904. De financiële situatie in de familie was altijd zorgelijk, omdat vader Kosovel wegens zijn Sloveense gezindheid steeds opnieuw in conflicten met de overheid verzeild raakte. Als leerling schreef Kosovel zijn eerste verhaal over het kortbijgelegen Triëst. Vanaf 1916 volgde hij de middelbare school in Ljubljana.Hier leerde hij 1919 de dichter Branko Jeglič kennen die weldra stierf. Hij publiceerde in het orgaan van Edinost in Triëst een necrologie vol lof over Jeglič. In 1920 raakte Kosovel bevriend met de dichter Ludvik Mrzel, met wie hij tot zijn dood hecht bevriend zou zijn. Mrzel gaf het tijdschrift “Jadran” uit, waaraan Srečko meewerkte. In 1922 beëindigde hij zijn opleiding en besloot in Ljubljana te blijven, ook vanwege de Italiaanse bezetting van Primorska. Hij schreef zich in aan de universiteit van Ljubljana om er slavistiek, Romaanse talen en filosofie te studeren. Vanaf 1921 was Kosovel al actief als medewerker van het avantgardistische tijdschrift “Trije Labodi” (“De drie zwanen”), dat in Novo mesto werd uitgegeven. Vanaf 1925 tot aan zijn dood werkte Kosovel met Ludvik Mrzel ook als redacteur van het blad “Mladina”. Terugkerende motieven in de poëzie van Srečko Kosovel zijn het landschap van de Karst, waar hij opgroeide, de dood en de moederfiguur.

A Suicide in front of a Mirror

A suicide in front of a mirror.

A frightened soul.

The wind moans in the black woods.

The night’s tempest tears my heart from my chest.

My spirit, you are the Flying Dutchman,

always returning to the primal darkness,

getting drunk on the blowing of the wind!

A policeman blowing his whistle.

It is frightening to be a brother to the storm!

Frightening to be a brother to the silver sun.

Stay broken and slain, my spirit,

do not look to the dead slopes for salvation.

I walk through the woods. The tree trunks are black.

Two go leaning towards each other.

The black chasm of the universe above me.

I am leaning into it

and listening.

I walk through the woods. The tree trunks are black.

Two go leaning towards each other.

The black chasm of the universe above me.

I am leaning into it

and listening.

Vertaald door Katarina Jerin

Above the Madhouse

Above a madhouse is strolling

a moonstruck moon.

A Shadow-man is walking around a white garden

absorbed in his sad chin.

As if in a kaleidoscope,

currencies, stocks were dancing before him

in a rainbow fire burning away.

An ex-banker, prisoner of papers

now strolling

with the moonstruck moon

behind the white walls of a madhouse.

This is freedom,

the horrible freedom

you have stepping behind the invisible walls

of expanded human consciousness,

which unfolds in a terrible

immensity.

Vertaald door Nike Kocijancic Pokorn

Srečko Kosovel (18 maart 1904 – 27 mei 1926)
Portret door Alfons Graber

De Amerikaanse romancier Richard Thomas Condon werd geboren op 18 maart 1915 in New York. Zie ook mijn blog van 18 maart 2007.

Uit: The Manchurian Candidate

„He listened to the operator get through to the switchboard at the Post-Dispatch. He heard the switchboard tell her that Mavole’s father worked in the composing room. A man talked to a woman; there was silence. Raymond stared at his own large toe.
“Hello?” A very high voice.
“Mr. Arthur Mavole, please. Long distance calling.” The steady rumble of working presses filled the background.
“This is him.”
“Mr. Arthur Mavole?”
“Yeah, yeah.”
“Go ahead, please.”
“Uh – hello? Mr. Mavole? This is Sergeant Shaw. I’m calling from San Francisco. I – uh – I was in Eddie’s outfit, Mr. Mavole.”
“My Ed’s outfit?”
“Yes, sir.”
“Ray Shaw?”
“Yes, sir.”
“The Ray Shaw? Who won the Medal of -“
“Yes, sir.” Raymond cut him off in a louder voice. He felt like dropping the phone, the call, and the whole soggy, masochistic, suicidal thing in the wastebasket. Better yet, he should whack himself over the head with the goddam phone. “You see, uh, Mr. Mavole, I have to, uh, go to Washington, and I -“

Richard Condon (18 maart 1915 – 9 april 1996)

De Engelse dichter en kunstcriticus William Cosmo Monkhouse werd geboren op 18 maart 1840 in Londen. In 1865 publiceerde hij A Dream of Idleness and Other Poems waarin zijn bewondering voor Wordsworth enTennyson terug te vinden was. Het duurde tot 1890 voor de bundel gevolgd werd door Corn and Poppies, in 1895 door de opvallende ballade The Christ upon the Hill. In 1868 had Monkhoude nog een roman geschreven, A Question of Honour. Daaran wijdde hij zich bijna geheel aan het schrijven van kunstkritieken.

There Once Was an Old Man of Lyme

There once was an old man of Lyme

Who married three wives at a time,

When asked, “Why a third?”

He replied, “One’s absurd!

And bigamy, sir, is a crime.

There Once Was a Girl of Lahore

There once was a girl of Lahore,

The same shape behind as before;

As no one knew where

To offer a chair,

She had to sit down on the floor.

Cosmo Monkhouse (18 maart 1840 – 20 juli 1901)
Getekend door William Strang

De Franse schrijver Jean Anglade werd geboren op 18 maart 1915 in Bonnets bij Thiers. Hij debuteerde met de dichtbundel Chants de guerre et de paix in 1945. Hij heeft meer dan tachtig werken op zijn naam staan: romans, theaterstukken, gedichten, vertalingen, levensbeschrijvingen, essays, maar ook humoristische boeken. (Hij ontving de Prix de l’Humour noir)

Uit: Le Temps et la paille

« Henriette et moi vivions notre neutralité amoureuse. Lorsque nous apprîmes qu’un résistant, Paul Guillebaud, avait été capturé et abattu par les Allemands dans la gare de Gannat, nous nous bouchâmes les oreilles. Nous finîmes par dénicher un modeste appartement ouvrant ses fenêtres sur la Grande-Rue. Nous devions payer le loyer non pas en espèces, mais par un cochon annuel qu’acceptaient de fournir les beaux-parents Rouchon. La radio suisse nous apportait des nouvelles encourageantes ; les Allemands subissaient en Russie d’immenses défaites. Nous avions conscience de vivre des événements historiques ; ils seraient plus tard racontés par des auteurs qui ne les auraient point vécus. Cela me donna le goût de reprendre mes études, de réparer mon echec eu CAPES. Henriette m’y encouragea vivement. Si je parvenais à gravir ce degré dans l’echelle enseignante, mon traitement gagnerait aussi de la hauteur ; Henriette pourrait renoncer à son emploi mal payé de secrétaire, consacrer son temps aux soins de sa personne, de la mienne, des mioches que nous ne manquerions pas de produire. »

Jean Anglade (Bonnets, 18 maart 1915)

De Duitse schrijver Friedrich Nicolai werd geboren op 18 maart 1733 in Berlijn. Na de dood van zijn vader en zijn oudste broer nam hij in 1758 diens boekwinkel over. In 1754 was hij bevriend geraakt met Lessing en Mendelssohn, met wie hij in 1755 de Briefe über den itzigen Zustand der schönen Wissenschaften in Deutschland uitgaf. In 1765 richtte hij de Allgemeine Deutsche Bibliothek op, een recensieblad, waarin gedurende de veertig jaar van zijn bestaan meer dan 80.000 boeken besproken werden.

Uit: Das Leben und die Meinungen des Herrn Magister Sebaldus Nothanker

“Der Pastor Sebaldus und die schöne Wilhelmine, brachten die ersten Monate nach ihrer Verheirathung, welche sonst andern neuverehlichten Paaren die Zeit einer girrenden Zärtlichkeit zu seyn pflegen, vielmehr in einer Art von Kälte und Verlegenheit zu. Sebaldus bemerkte einen Abstand zwischen seiner landmännischen Treuherzigkeit, und den feinen Hofmanieren seiner vornehmen jungen Frau. Er konnte sich noch nicht recht darum schicken, mit ihr als mit seines gleichen umzugehen. Wilhelmine, auf ihrer Seite, konnte den wohlgeputzten Hof, den sie verlassen hatte, nicht so geschwind vergessen. Das Andenken der Pracht der von der Fürstinn abgelegten Kleider, in der sie sich oft der gaffenden Menge der Zofen und Kammerdiener gezeigt hatte, verleidete ihr ihren ländlichen aber neugemachten Anzug. Es war ihr sogar verdrüßlich, daß sie ferner nicht Aufwartung machen, und sich v
or höheren Personen tief verneigen sollte. Das Glück unabhängig zu seyn, schien ihr Erniedrigung. Die ungekünstelte Schönheit der Natur, die sie auf dem Lande vor sich hatte, konnte sie noch nicht wegen des Flitterstaats der Kunst, den sie nun nicht mehr erblickte, schadlos halten.”

Friedrich Nicolai (18 maart 1733 – 8 januari 1811)

Hafid Aggoune, Rense Sinkgraven, William Gibson, Siegfried Lenz, Urmuz, Hans Wollschläger, Jean Ingelow, Patrick Hamilton, Karl Gutzkow, Ebenezer Elliott, Paul Green

De Franse schrijver Hafid Aggoune werd geboren op 17 maart 1973 in Saint-Etienne. Hij studeerde moderne letterkunde en geschiedenis in Lyon en begon al tijdens zijn studie aan zijn eerste roman Les Avenirs. Het boek verscheen in 2004 en hij ontving er de prix de l’Armitière 2004 en de prix Félix Fénéon 2005 voor. In 2008 verscheen Premières heures au paradis, in 2009 Rêve 78.

Uit: Les Avenirs

„Ma vie n’est nulle part, ni devant ni derrière, écrite, présente, en dehors de moi, sous mes yeux usés, entre mes vieilles mains, sur les pages de ce vieux cahier. Je ne saurais dire si c’est moi qui retrouve le passé ou l’inverse. L’écriture résonne en moi. Tous ces mots sont si familiers. Je ne sais plus. C’est mon écriture, ma voix abyssale. Tout remonte. C’était oublié. C’était là. Tout est là, au fond du corps. Le corps notre mémoire. Mon corps écriture. Mon corps lecteur.
Les mots étaient là, autre chose que des mots, une nébuleuse flottant dans le gouffre. Il me manquait les mots d’avant les mots. Maintenant, ils m’assaillent. Ils ont le visage d’un fond de puits, comme soufflés par un autre qui serait moi et dontj’ignore tout, sauf cette voix lisible qui les porte.

(…)

Le monde n’a changé ni hier ni aujourd’ hui, et il ne changera pas demain. Un jour nous sommes un mardi. La nuit viendra et nous ne serons plus un mardi. Nous serons un mercredi, puis un jeudi, un vendredi, jusqu’au retour du mardi. Sans fin, les aiguilles amènent le retour des jours. Le monde se répète mais ce n’est jamais une répétition. Chaque jour devrait porter un nom différent car chaque jour est unique, irremplaçable, infini, et le monde ne change pas. Seuls nos regards se transforment.
Je ne vois pas les feuilles modifier leurs couleurs entre les saisons. Un jour, je les entends craquer sous mes doigts. C’est l’automne, elles sont vidées de leur eau. Elles sèchent et craquent. ce sont des visages végétaux. Elles nous ressemblent et nous leur ressemblons.“

Hafid Aggoune (Saint-Etienne, 17 maart 1973)

De Nederlandse dichter Rense Sinkgraven werd op 17 maart 1965 geboren in het Friese Sint Jacobiparochie en groeide op in het Drentse Smilde. Hij is afgestudeerd filosoof aan de RuG en werkt als organisator bij de Schrijversschool Groningen. Sinkgraven publiceerde onder andere in de bundels Het Hogere Noorden, Dichter bij de Stad, Groningen, de stad in gedichten, War On War (gedichten geen bommen) en in de literaire bladen Mosselvocht, Tzum, Rottend Staal, Passionate, Noachs Kat, De Hobbyrocker en Krakatau. Hij treedt regelmatig op en maakt deel uit van de Dichtclub te Groningen.

De paraplu van K. Schippers

Zwart. Handvat bekrast.

Waterwerende stof op twee punten

vastgehecht met zwart draad aan balein.

Punt licht gebogen.

Twee baleinen geknakt bij bevestigingspunt.

Ingeklapt: een elegant vrouwtje

met afstaande oren. Of: een tanig vrouwtje

met een wipneus en een buikje.

Ook: een existentiële polonaiseparaplu

diepzinnig dansend op één been.

Uitgeklapt: een mislukte parachute.

Een opgewonden standje dat

klappen kreeg. Gefnuikte vleermuisvleugels.

Glimmende ster van vermoeid metaal.

Ook: een bevallige vrouw een beetje loensend

in een regenpak dat haar fantastisch staat.

Als dit niet zijn paraplu was

zou ik niet zó kijken.

Rense Sinkgraven (Sint Jacobiparochie, 17 maart 1965)

De Amerikaanse schrijver William Ford Gibson werd geboren in Conway (South Carolina) op 17 maart 1948. Zie ook mijn blog van 17 maart 2008.

Uit: Pattern Recognition

„Five hours’ New York jet lag and Cayce Pollard wakes in Camden Town to the dire and ever-circling wolves of disrupted circadian rhythm.

It is that flat and spectral non-hour, awash in limbic tides, brainstem stirring fitfully, flashing inappropriate reptilian demands for sex, food, sedation, all of the above, and none really an option now.

Not even food, as Damien’s new kitchen is as devoid of edible content as its designers’ display windows in Camden High Street. Very handsome, the upper cabinets faced in canary-yellow laminate, the lower with lacquered, unstained apple-ply. Very clean and almost entirely empty, save for a carton containing two dry pucks of Weetabix and some loose packets of herbal tea. Nothing at all in the German fridge, so new that its interior smells only of cold and long-chain monomers.

She knows, now, absolutely, hearing the white noise that is London, that Damien’s theory of jet lag is correct: that her mortal soul is leagues behind her, being reeled in on some ghostly umbilical down the vanished wake of the plane that brought her here, hundreds of thousands of feet above the Atlantic. Souls can’t move that quickly, and are left behind, and must be awaited, upon arrival, like lost luggage.

She wonders if this gets gradually worse with age: the nameless hour deeper, more null, its affect at once stranger and less interesting?“

William Gibson (Conway, 17 maart 1948)

De Duitse schrijver Siegfried Lenz werd op 17 maart 1926 in Lyck, in de landstreek Masuren in Oostpruisen geboren. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007 en ook mijn blog van 17 maart 2008.

Uit: Schweigeminute

“Wir setzen uns mit Tränen nieder”, sang unser Schülerchor zu Beginn der Gedenkstunde, dann ging Herr Block, unser Direktor, zum bekränzten Podium. Er ging langsam, warf kaum einen Blick in die vollbesetzte Aula; vor Stellas Photo, das auf einem hölzernen Gestell vor dem Podium stand, verhielt er, straffte sich, oder schien sich zu straffen, und verbeugte sich tief. Wie lange er in dieser Stellung verharrte, vor deinem Photo,Stella,über das ein geripptes schwarzes Band schräg hinlief, ein Trauerband, ein Gedenkband; während er sich verbeugte, suchte ich dein Gesicht, auf dem das gleiche nachsichtige Lächeln lag, das wir, die ältesten Schüler, aus deiner Englischstunde kannten. Dein kurzes schwarzes Haar, das ich gestreichelt, deine hellen Augen, die ich geküßt habe auf dem Strand der Vogelinsel: Ich mußte daran denken, und ich dachte daran, wie du mich ermuntert hast, dein Alter zu erraten. Herr Block sprach zu deinem Photo hinab, er nannte dich liebe, verehrte Stella Petersen, er erwähnte, daß du fünf Jahre zum Lehrerkollegium des Lessing-Gymnasiums gehörtest, von den Kollegen geschätzt, bei den Schülern beliebt. Herr Block vergaß auch nicht, deine verdienstvolle Tätigkeit in der Schulbuchkommission zu erwähnen, und schließlich fiel ihm ein, daß du ein allzeit fröhlicher Mensch gewesen warst: “Wer ihre Schulausflüge mitmachte, schwärmte noch lange von ihren Einfällen, von der Stimmung, die alle Schüler beherrschte, dies Gemeinschaftsgefühl, Lessingianer zu sein; das hat sie gestiftet, dies Gemeinschaftsgefühl.”

Siegfried Lenz (Lyck, 17 maart 1926)

De Roemeense schrijver en avantgardist Urmuz (eig. Demetru Dem. Demetrescu-Buzău) werd geboren op 17 maart 1883 in Curtea de Argeş. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007 en ook mijn blog van 17 maart 2008.

Uit: Fuchsiada (Vertaald door Julian Semilian and Sanda Agalidi)

„Fuchs was not engendered by his mother, not quite… In the beginning, when he came into being, he was not actually seen, but only heard, because Fuchs, when he was given birth opted to come out through one of his grandmother’s ears, his mother being possessed not at all of a musical ear.

Following that, Fuchs went directly to the Conservatory… There he took the form of a perfect chord and, after spending at first, out of artistic modesty, three years hidden at the bottom of a piano, without anyone’s knowledge, came up to the surface and in a few minutes concluded the course in harmony and counterpoint and wound up his piano studies… Then he stepped down, but counter to all his expectations, discovered regretfully that two of the sounds from which he was composed, altered by the passage of time, had decayed: one, into a pair of mustaches with spectacles behind the ears, while the other, into an umbrella – which together with a G-sharp which was still left to him, endowed Fuchs with his precise, allegoric, and definitive form…

Later, during puberty, it is told, Fuchs developed a kind of genital organs which were solely a young and exuberant vine leaf, as he was by nature uncommonly bashful, and would not permit, for the very life of him, anything more than a leaf or a flower…

This leaf also serves him – it is so believed – as daily nutriment. The artist absorbs it each evening before bedtime, then crawls quietly at the bottom of his umbrella and after he locks himself in securely with two musical keys, falls asleep carried off by musical staves and swayed by wings of angelic harmonies, and seized by dreams hearkened till the following morn, when – bashful as his wont – will not surface from his umbrella until a new leaf has grown to replace the old.“

Urmuz (17 maart 1883 – 23 novemmber 1923)
Portret door Triana

De Duitse schrijver, essayist, vertaler, uitgever, historicus, organist en muziekwetenschapper Hans Wollschläger werd geboren op 17 maart 1935 in Minden. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007 en ook mijn blog van 17 maart 2008.

Uit: Anderrede vom Weltgebäude herab oder Kleine Mauerschau des Alterns

„Über die ganz ernsten Dinge läßt sich eigentlich bloß ernst nicht mehr reden, schon gar nicht über das komplizierte und unabsehbar implizierende Ernsteste Ding überhaupt, den Tod. Sein Dasein allein läßt einem derart die Luft wegbleiben, daß die Wörter nicht mehr von der Zunge kommen: eine Lebe-Welt, in der Alles, aber auch Alles von ihm abgeschlossen wird, und zumeist auch noch auf die haarsträubendste Weise, ist das unglaubliche Absurdum selber. Man kann imgrunde gar nicht davonreden und müßte, wollte man’s wenigstens versuchen, einen eigenen Zynismus dafür ersinnen: eine Satire-Form, die das Große Gelächter wie ein Stück Eis über den Rücken schöbe; Karl Kraus hätte sie schreiben können. Unser tod-ernstes Mienenspiel ist zu sehr kompromittiert durch die Alfanzereien,die wir täglich damit begleiten, als daß es für das wüste Un-Ding noch ausreichte, von dem wir’s haben.Spätestens seit der Tod nicht als Person mehr vorstellbar ist, mit der man Bergman’sche (oder sogarnoch bessere) Dialoge führen könnte, ist auch die Vorstellung dahin, er wäre als Nebenwesen überlistbar, zu besiegen, gar selber sterblich; die Religionen, die ihn früher so wohlgemut nach seinem Stachel gefragt haben, werden in Kürze nur noch eine liebenswürdige Erinnerung sein. Selbst Bazon Brock, der seinerzeit, mit meinem ungeteilten Beifall, eine Liga zu seiner Abschaffung gegründet hat,war ohne Fortune, wenn man ihm nicht als Teilerfolg anrechnen will, daß er selber trotz seiner Werke noch da ist. Die Situation ist tatsächlich absurd, em
pörend, unerhört: das Leben als nun wirklich prädestinierter Kreuzweg aufs Grab zu stellt eine derartige Zumutung des Großen Ganzen an uns Kleine Teilchen dar, daß mir schon in der Wiege die mir dort beigebrachte, ebenso stark geglaubte wie schwach beglaubigte Vorstellung von einem allmächtigen und allgütigen Schöpfer, egal ob Gott, Allah oder das Tetragrammaton geheißen, schier zum Kopfschütteln war.“

Hans Wollschläger (17 maart 1935 – 19 mei 2007)

De Engelse dichteres en schrijfster Jean Ingelow werd geboren op 17 maart 1820 in Boston, Lincolnshire. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007.

One morning, oh! So early

One morning, oh! so early, my beloved, my beloved,

All the birds were singing blithely, as if never they would cease;

‘Twas a thrush sang in my garden, “Hear the story, hear the story!”

And the lark sang, “Give us glory!”

And the dove said, “Give us peace!”

Then I hearkened, oh! so early, my beloved, my beloved,

To that murmur from the woodland of the dove, my dear, the dove;

When the nightingale came after, “Give us fame to sweeten duty!”

When the wren sang, “Give us beauty!”

She made answer, “Give us love!”

Sweet is spring, and sweet the morning, my beloved, my beloved;

Now for us doth spring, doth morning, wait upon the year’s increase,

And my prayer goes up, “Oh, give us, crowned in youth with marriage glory,

Give for all our life’s dear story,

Give us love, and give us peace!”

Jean Ingelow (17 maart 1820 – 20 juli 1897)

De Engelse schrijver Patrick Hamilton werd geboren op 17 maart 1904 in Hassocks, Sussex. Zie ook mijn blog van 17 maart 2007.

Uit: The Midnight Bell

“The Saloon Bar was narrow and about thirty feet in length. On your right was the bar itself, in all its bottly glitter, and on your left was a row of tables set against a comfortable and continuous leather seat which went the whole length of the bar. At the far end the Saloon Bar opened out into the Saloon Lounge. This was a large, square room filled with a dozen or so round, copper-covered tables… the whole atmosphere was spotless, tidy, bright, and a little chilly. This was no scene for the brawler, but rather for the principled and restrained drinker, with his wife. In here and in the Saloon Bar, The Midnight Bell did most of its business—the two other bars (the Public and the Private) being dreary, seatless bareboarded structures wherein drunkenness was dispensed in coarser tumblers and at a cheaper rate to a mostly collarless and frankly downtrodden stratum of society. The Public Bar could nevertheless be glimpsed by a customer in the Saloon Bar, and as the evening wore on it provided the latter with an acoustic background of deep mumbling and excited talk without which, indeed, the nightly drama of the Saloon Bar would have been rather like a cinematograph drama without music…”

Patrick Hamilton (17 maart 1904 – 23 september 1962)

De Duitse schrijver en journalist Karl Gutzkow werd geboren op 17 maart 1811 in Berlijn. Na de romans “Briefe eines Narren” en “Maha Guru.Geschichte eines Gottes” publiceerde hij in 1835 de roman “Wally, die Zweiflerin”, die wegens zijn „immorele“ inhoud een schandaal veroorzaakte. Gutzkow moest er 2,5 maanden voor de cel in en kreeg in Pruisen een schrijfverbod. Na zijn vrijlating werd hij de uitgever van de Frankfurter Börsenzeitung en de Frankfurter Telegraf. Vanaf 1837 woonde hij in Hamburg. Zijn kunstenaarsdrama “Richard Savage, Sohn einer Mutter” uit 1839 stond binnen een half jaar op het speelplan van achtien Duitse theaters.

Uit: Berlin — Panorama einer Weltstadt

„Ob man bei Stehely einen Begriff von der Verberlinerung der Literatur bekommen kann–ganz gewiss, oder man muesste sich taeuschen in dieser stummen Bewegungssprache, die einen Haufen von Zeitschriften mit wilder Begier und neidischem Blick zusammentraegt, ihn mit der Linken sichert und mit der Rechten eine nach der andern vor die starren, teilnahmslosen Gesichtszuege haelt. Die Eisenstange und das Schloss des Journals scheint mit schwerer Gewalt auch seine Zunge zu fesseln–wer wuerde hier seinen Nachbar auf eine interessante Notiz aufmerksam machen? Ein feindliches

Heer koennte eine Meile von Berlin entfernt sein, kein Mensch wuerde die Geschichte vortragen, man wuerde auf den Druck
warten und auch dann noch ein Exemplar durch aller Haende wandern lassen–fast in der Weise, wie in Stralow die honetten Leute vor jeder lebhafteren Gruppe vorbeigehen mit dem troestenden Zuruf, man wuerd’ es ja morgen gedruckt lesen“

Karl Gutzkow (17 maart 1811 – 16 december 1878)

De Engelse dichter Ebenezer Elliott werd geboren op 17 maart 1781 in Masborough, Yorkshire. Toen hij zestien was ging hij werken in de ijzerwarenwinkel van zijn vader. Tegelijkertijd ging hij door met zijn zelfstudie literatuur en botanica. Toen hij veertig was moest hij na een bankroet nog eens helemaal opnieuw beginnen. Ditmaal was hij wel succesvol. De onderwerpen van zijn gedichten werden nu politieker. Met de Corn Law Rhymes had hij veel succes.

Retrospection

World of my boyhood! art thou what thou wast?

Seen through the melancholy mist of years,

Thy woods a pale diminish’d shadow cast

O’er thoughts grown grey, and feelings dimm’d with tears.

Our spirits, biggen’d by their griefs and fears,

Sadden and dwindle, with their backward view,

All they behold. Chang’d world! thy face appears

Poor as the toy that pleas’d when life was new;

And mournful as th’inscription, trite and true,

That lingers on our little sister’s grave.

Roch Abbey! Canklow! Aldwark! if I crave,

Now, a boy’s joy, from some lone flower’s deep blue,

Will your loved flowers assume a pensive hue?

Or smile as once they smiled, still growing where they grew?

Ebenezer Elliott (17 maart 1781 – 1 december 1849)

Zie voor onderstaande schrijver ook mijn blog van 17 maart 2007.

De Amerikaanse toneelschrijver Paul Green werd geboren op 17 maart 1894 in Lillington, North Carolina.

César Vallejo, Hooshang Golshiri, Zoë Jenny, Dirk von Petersdorff, Alice Hoffman, Francisco Ayala, Bredero, P.C. Hooft, Sully Prudhomme, René Daumal, Percy MacKaye, Ethel Anderson, Patrice de la Tour du Pin, Haldun Taner, Jakob Haringer

De Peruaanse dichter César Vallejo werd geboren op 16 maart 1892 in Santiago de Chuco, Peru. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

JETZT UNTER UNS HIER

Jetzt, unter uns, hier,

komm mit mir, nimm deinen Körper bei der Hand,

wir wollen zusammen nachtessen gehen und einen Augenblick Leben

als Leben zu zweit verbringen, und auch unser Tod soll sein Teil davon haben.

Jetzt, komm mit dir, tu mir den Gefallen und bleibe,

in meinem Namen und im Lichte der Nebelnacht,

in der du deine Seele bei der Hand nimmst

und wir auf Fußspitzen vor uns fliehen.

Komm zu mir, ja sicher! Und zu dir, ja sicher!

Im Gleichschritt, damit wir zwei im ungleichen Schritt

den Abschiedsschritt uns vorführen sehn.

Bis zum nächsten Mal! Bis wir wiederkommen!

Bis wir lesen können, Analphabeten!

Bis zum nächsten Mal. Jetzt müssen wir gehn.

Was liegt mir an den Gewehren,

hör,

hör zu, was liegt mir an ihnen,

wenn die Kugel schon auf der Höhe meiner Unterschrift kreist?

Was gehen dich die Kugeln an,

wenn der Bauch des Gewehrs schon nach dir riecht?

Noch heute wollen wir

einen Blinden unsern Stern wiegen lassen, und

wenn du anfängst mir vorzusingen, wollen wir weinen.

Heute noch, meine Schöne, im gleichen Schritt

und mit deinem Vertrauen, bis zu dem meine Angst reicht,

wollen wir fort aus uns, zu zweit wir zwei,

bis wir blind sind,

bis

wir
weinen vor soviel Rückkehr!

Jetzt,

unter uns, nimm

deine süße Person bei der Hand,

wir wollen zusammen nachtessen gehen und einen Augenblick Leben

als Leben zu zweit verbringen, und auch unser Tod soll sein Teil davon haben.

Jetzt, komm mit dir, tu mir den Gefallen

etwas zu singen

und spiel etwas auf deiner Seele und klatsch den Takt mit der Hand.

Bis zum nächsten Mal! Bis es soweit ist!

Bis wir uns trennen! Jetzt müssen wir gehn.

Vertaald door Erwin Walter Palm

César Vallejo (16 maart 1892 – 15 april 1938)

De Iraanse schrijver Hooshang Golshiri werd geboren op 16 maart 1938 in Isfahan. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Uit: Een kader voor het duister (Vertaald door Ahmad Miralai, Koeshar Parsi en Corine Wepster)

„Toen we aankwamen, reed aan de overkant een vrouw op een fiets voorbij en ging de hoek om. Ze rijdt nog steeds voorbij, haar bovenlijf schuin voorovergebogen en gehuld in een witte blouse met korte mouwen. Ze trapt door, haar haar wappert over haar schouder aan de zeezijde, en ze kijkt naar iets voor zich uit – iets dat wij pas later zagen, toen de vrouw weg was – in de straat
parallel aan de haven, die verderop een bocht naar links maakte, om uit te komen daar waar zij nu nog is, maar zo ver konden wij niet kijken. De vrouw was er niet meer.

We konden er geen van beiden iets aan doen dat we haar niet meer zagen, maar toen ik merkte dat ze er niet meer was, dacht ik toch dat Shirin me met opzet het uitzicht benam. Hoe dan ook, ik zie de slip van haar blouse nog steeds wapperen. Haar broek was van zwarte katoen. Ik zie dat één van haar sandalen achter op de hiel niet dicht zit. Ze fietst met haar gezicht in de wind en trapt maar door.

We stopten langs het trottoir, zodat Shirin kon uitstappen om sigaretten voor ons te halen en even nog kreeg ik haar voorovergebogen bovenlijf te zien en haar kastanjebruine haar dat wapperde in de wind tegen het stille blauw van de zee. Daarna, toen we bij de hoek kwamen en het fluiten hoorden van de boot die binnenliep, draaiden we ons om naar zee en vergaten haar.

De boot meerde af, Maziar en Zohreh stonden aan dek met een hand aan de railing. Ze zwaaiden niet. Toen moest ik weer aan de vrouw denken, maar ik zag dat de straat tot aan de hoek leeg was. Er stonden wel een paar mensen op de pier. Ze hadden hun auto’s bumper aan bumper geparkeerd langs het water en ze zwaaiden net als Shirin, die uitgestapt was. Ik wilde doorrijden, ik zei maar dat ik wilde parkeren. “Zie je dan niet dat er geen plaats is,” vroeg Shirin, “blijf maar hier, we komen zo terug.”

Verderop bij de hoek was nog plaats. Ik had gedacht dat ze misschien mee terug zou komen. Ze is niet meegekomen. Ze heeft haar dan ook niet voorbij zien fietsen. Ze rijdt nog steeds voort, ook al is ze oud geworden, zoals ik of als Shirin zelfs, en iedere morgen verschijnt ze op het balkon van zo’n huis met een bovenverdieping dat uitkijkt op zee, in een witte blouse en een zwarte, katoenen broek, ze legt een hand op de balustrade, heft de andere op tegen de schittering van de zee en kijkt of ze tussen de nieuwkomers aan dek iemand ziet die ze kent.“

Hooshang Golshiri (16 maart 1938 – 5 juni 2000)

De Zwitserse schrijfster Zoë Jenny werd geboren op 16 maart 1974 in Basel. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Uit: Der Ruf des Muschelhorns

„Eliza wusste noch nicht, wohin sie fahren würden, als sie im Auto durch das Heckfenster das Haus kleiner werden sah. In den vorangegangenen Wochen waren in der Wohnung immer mehr Gegenstände von ihrem Platz verschwunden. Mutter hatte energisch Schubladen und Schranktüren geöffnet und den Inhalt der Möbel in Kisten verstaut. Die Zimmer waren von Tag zu Tag leerer geworden, und es war Eliza vorgekommen, als würde gleichzeitig ihre Stimme darin lauter. Ein paar Nachbarkinder, mit denen Eliza manchmal gespielt hatte, rannten gerade aus einem Hauseingang auf den Gehsteig. Eliza klopfte gegen die Scheibe und winkte ihren kleiner werdenden Rücken nach. Sie verließen auf einer Nebenstraße den Bezirk, in dem sie gewohnt hatten, bogen in eine breite Straße und schleusten sich im Schatten, den die Hochhäuser warfen, in den stockenden Strom des Morgenverkehrs. Eliza sah, wie sich ihr kleiner gelber Wagen in den Schaufenstern der Geschäfte spiegelte, dicht gefolgt von den Fahrzeugen hinter ihnen, als wären sie nur…“

Zoë Jenny (Basel, 16 maart 1974)

De Duitse dichter, schrijver en literatuurwetenschapper Dirk von Petersdorff werd geboren op 16 maart 1966 in Kiel. Hij studeerde germanistiek en geschiedenis in zijn geboorteplaats en promoveerde er in 1995. Tegenwoordig is hij als hoogleraar nieuwe Duitse literatuur verbonden aan de universiteit van Jena. Daarnaast schrijft hij gedichten en essays.

Liebeslied

Der Herz-, der Sonnengong. Auf steiler Küste,
Wasserluft-Kamille-Gemisch.
Prise Segel in der Bucht.
Die Sandlinie
kurvt ins Land –

sah dich im schmalen Dress,
von Locken umspielt, Botticelli-like,
1-a-Kurven-Kelch. Steh auf,
sagt das Leben; ich stehe,
gut geblendet noch immer,
auf schwachen Füßen.
Weizenfeld bis geht nicht mehr.
Ruhig schneller noch, Herzlauf,
wohin ich niemals dachte.
Furchtlos gehen kann ich,
nicht genug kosten
von dringenden Lippen –
so muss ich immer reden –
volle Verklärung? Ach,

nennt es wie ihr wollt. Auf hoher Küste
schmaler Pfad. Ostsee
glitzert, Aura-Punkte.
So spielt der Wind
mit dem Meer. Alles gut.
Du. Alles da. Der Herzgong.

Dirk von Petersdorff (Kiel, 16 maart 1966)

De Amerikaanse schrijfster Alice Hoffman werd geboren op 16 maart 1952 in New York. Zij studeerde o.a. creatief schrijven aan de Stanford University. In 1977 publiceerde zij haar eerste boek Property Of. Een paar van haar romans werden al verfilmd, waaronder Practical Magic, Aquamarine en The River King.

Uit: Blackbird House

„It was said that boys should go on their first sea voyage at the age of ten, but surely this notion was never put forth by anyone’s mother. If the bay were to be raised one degree in temperature for every woman who had lost the man or child she loved at sea, the water would have boiled, throwing off steam even in the dead of winter, poaching the bluefish and herrings as they swam.

Every May, the women in town gathered at the wharf. No matter how beautiful the day, scented with new grass or spring onions, they found themselves wishing for snow and ice, for gray November, for December’s gales and land-locked harbors, for fleets that returned, safe and sound, all hands accounted for, all boys grown into men. Women who had never left Massachusetts dreamed of the Middle Banks and the Great Banks the way some men dreamed of hell: The place that could give you everything you might need and desire. The place that could take it all away.

This year the fear of what might be was worse than ever, never mind gales and storms and starvation and accidents, never mind rum and
arguments and empty nets. This year the British had placed an embargo on the ships of the Cape. No one could go in or out of the harbor, except unlawfully, which is what the fishermen in town planned to do come May, setting off on moonless nights, a few sloops at a time, with the full knowledge that every man caught would be put to death for treason and every boy would be sent to Dartmoor Prison in England–as good as death, people in town agreed, but colder and some said more miserable“

Alice Hoffman (New York, 16 maart 1952)

De Spaanse schrijver Francisco Ayala werd geboren op 16 maart 1906 in Granada. Hij studeerde in Madrid rechten, filosofie en literatuurwetenschap. In 1925 verscheen zijn eerste roman Tragicomedia de un hombre sin espíritu. Hij werd medewerker van het tijdschrift Revista de Occidente. Van 1929 tot 1931 woonde hij in Berlijn. In 1939 ging hij in ballingschap, eerst naar Latijns Amerika, later naar de VS. Daar werkte hij als hoogleraar literatuur en sociologie, als vertaler van o.a Thomas Mann, Rainer Maria Rilke en als journalist. Na de dood van Franco keerde hij in 1976 naar Spanje terug. Vandaag viert Ayala zijn 103e verjaardag!

Uit: Wie Hunde sterben (Muertes de perro, vertaald door Erna Brandenberger)

„Wir sind heute nur allzusehr daran gewöhnt, im Kino Revolutionen, Kriege, Überfälle, Aufruhr aller Art und spektakuläre Gewalttaten anzuschauen, bei denen die Bestie Mensch brüllt; wenn man all das jedoch nur im Kino gesehen hat, kann man sich – glaube ich – kaum vorstellen, mit welch verblüffender Gewöhnlichkeit es sich in der Realität abspielt, anders als wenn man – wie ich jetzt – bedauerlicherweise dazu auserkoren ist, es hautnah mitzuerleben. Spätere Generationen werden angesichts solcher Ereignisse bestimmt staunen und alle daran Beteiligten vorbehaltlos als Helden betrachten. Auf solche Ehren verzichte ich, was mich betrifft, selbstverständlich gerne und bin bestrebt, diesen Bericht in der Blöße der reinen Wahrheit abzuliefern. Tag für Tag sitze ich hier in

meinem Rollstuhl, werde Zeuge des ganzen grausamen Durcheinanders und befinde mich mitten im Wirbel, ohne daß mich bislang jemand behelligt hätte. Falls mir meine Nutzlosigkeit weiterhin von Nutzen ist und nicht doch noch jemand aus Bosheit seine Scherze mit meiner Lähmung treibt und mich mit einem Stoß in den schauerlichen Totentanz hineinbefördert, so ist es sehr wahrscheinlich, daß wir das Ende erleben und ich es selbst erzählen kann … Denn das alles muß ja schließlich ein Ende haben; und dann ist jemand vonnöten, es zu erzählen.

Bis dahin schützt mich meine Bedeutungslosigkeit.Wer wird sich denn schon mit mir abgeben? Ich habe mehr als genug Zeit, zu beobachten und auszukundschaften, Zeit, meine Erkundigungen auf ihre Stichhaltigkeit hin zu überprüfen, Zeit sogar, Beweismaterial zu sammeln, ja die Papiere zusammenzutragen, auf deren dokumentarischen Wert die Geschichte dieser verworrenen Zeitläufte sich stützen muß.“

Francisco Ayala (Granada, 16 maart 1906)

De Nederlandse dichter en toneelschrijver Gerbrand Adriaensz. Bredero werd geboren op 16 maart 1585 in Amsterdam. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Sonnet. Het eerste van de schoonheid.

Vroeg in de dageraad de schone gaat ontbinden
De gouden blonde tros, citroenig van coleur,
Gezeten in de lucht, juist buiten d’ achterdeur,
Waar groene wijngaardloof ooit lauwe muur beminde*.

Dan beven amoureus de liefelijkste winden
In ’t gele zijdig haar en groeten met een geur
Haar goddelijk aanschijn, opdat zij deze keur
Behield van dagelijks haar daar te laten vinden.

Gelukkig is de kam, verguld van elpenbeen ,
Die deze vlechten streelt, dit waardig zijnd’ alleen,
Gelukkiger het snoer dat in haar dikke tuiten

Mijn ziele mee verbindt en om ’t hoofd gaat besluiten,
Hoewel ik ’t liever zie wildgolvig na zijn jonst,
Het schone van natuur passeert* toch alle konst.

Gerbrand Bredero (16 maart 1585 – 23 augustus 1618)
Bredero monument, Nieuwmarkt, Amsterdam

De geschiedkundige, dichter en toneelschrijver Pieter Cornelisz. Hooft werd geboren in Amsterdam op 16 maart 1581. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Sonnet
(opgedragen aan zijn afwezige verloofde Christina van Erp,
met wie Hooft 3 maanden later in 1610 in het huwelijk zou treden.)

Gezwinde grijsaard die op wakkre wieken staag
De dunne lucht doorsnijdt, en zonder zeil te strijken
Altijd vaart voor de wind, en ieder na laat kijken,
Doodsvijand van de rust, die woelt* bij nacht, bij dag,

Onachterhaalbre Tijd, wiens hete honger graag
Verslokt, verslindt, verteert al wat er sterk mag lijken
En keert en wendt en stort Staten en Koninkrijken;
Voor iedereen te snel, hoe valt gij* mij zo traag?

Mijn lief, sinds ik u mis, verdrijve* ik met mishagen
De schoorvoetige Tijd, en tob de lange dagen
Met arbeid avondwaarts; uw afzijn valt te bang.

En mijn verlangen kan de Tijdgod niet bewegen.
Maar ‘t schijnt* verlangen daar zijn naam af heeft gekregen,
Dat ik de Tijd die ik verkorten wil, verlang.

Pieter Cornelisz. Hooft (16 maart 1581 – 21 mei 1647)
P.C. Hooft door Frits Sieger, 1947, nabij Stadhouderskade, Amsterdam

De Franse schrijver en dichter Sully Prudhomme (eig. René François Armand Prudhomme) werd geboren op 16 maart 1839 in Parijs. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007 en ook mijn blog van 16 maart 2008.

Joies sans causes

On connaît toujours trop les causes de sa peine,

Mais on cherche parfois celles de son plaisir ;

Je m’éveille parfois l’âme toute sereine,

Sous un charme étranger que je ne peux saisir.

Un ciel rose envahit mon être et ma demeure,

J’aime tout l’univers, et, sans savoir pourquoi,

Je rayonne. Cela ne dure pas une heure,

Et je sens refluer les ténèbres en moi.

D’où viennent ces lueurs de joie instantanées,

Ces paradis ouverts qu’on ne fait qu’entrevoir,

Ces étoiles sans noms dans la nuit des années,

Qui filent en laissant le fond du coeur plus noir ?

Est-ce un avril ancien dont l’azur se rallume,

Printemps qui renaîtrait de la cendre des jours

Comme un feu mort jetant une clarté posthume ?

Est-ce un présage heureux des futures amours ?

Non. Ce mystérieux et rapide sillage

N’a rien du souvenir ni du pressentiment ;

C’est peut-être un bonheur égaré qui voyage

Et, se trompant de coeur, ne nous luit qu’un moment.

Sully Prudhomme (16 maart 1839 – t september 1907)

De Franse schrijver en dichter René Daumal werd geboren op 16 maart 1908 in Boulicourt in de Ardennen. Zie ook mijn blog van 16 maart 2007.

Uit: LES DERNIERES PAROLES DU POETE

„D’un fruit qu’on laisse pourrir à terre, il peut encore sortir un nouvel arbre. De cet arbre, des fruits nouveaux par centaines.

Mais si le poème est un fruit, le poète n’est pas un arbre. Il vous demande de prendre ses paroles et de les manger sur-le-champ. Car il ne peut, à lui tout seul, produire son fruit. Il faut être deux pour faire un poème. Celui qui parle est le père, celui qui écoute est la mère, le poème est leur enfant. Le poème qui n’est pas écouté est une semence perdue. Ou encore : celui qui parle est la mère, le poème est l’oeuf et celui qui écoute est fécondateur de l’oeuf. Le poème qui n’est pas écouté devient un oeuf pourri.

C’est à cela que songeait, dans sa prison, un poète condamné à mort. C’était dans un petit pays qui venait d’être envahi par les armées d’un conquérant. On avait arrêté le poète parce que, dans une chanson qu’il chantait sur les routes, il avait comparé la tristesse qui rongeait jusqu’à l’os la chair de son corps aux fumées meurtrières qui avaient brûlé jusqu’au roc la terre de son village“.

René Daumal (16 maart 1908 – 21 mei 1944)

De Amerikaanse dichter en schrijver Percy MacKaye werd geboren op 16 maart 1876 in New York. Hij studeerde in Harvard en leefde vervolgens twee jaar in Europa, waar hij in Londen en Leipzig eveneens de universiteit bezocht. In 1900 keerde hij naar de VS terug. Hij werkte als docent en begon theaterstukken te schrijven. Hij raakte bevriend met mensen als Robert Frost, Khalil Gibran, Isadora Duncan, Thomas Alva Edison, Theodore Roosevelt en Woodrow Wilson. Zijn eerste grote succes kwam in 1903 met The Canterbury Tales naar het gedicht van Geoffrey Chaucer. Tussen 1903 en 1927 publiceerde hij meer dan een dozijn theaterstukken, maar ook vier opera’s, essays en een tweedelige biografie over zijn vader. Zijn theaterstuk The Scarecrow uit 1908 werd drie maal verfilmd.

The Automobile

Fluid the world flowed under us: the hills

Billow on billow of umbrageous green

Heaved us, aghast, to fresh horizons, seen

One rapturous instant, blind with flash of rills

And silver-rising storms and dewy stills

Of dripping boulders, till the dim ravine

Drowned us again in
leafage, whose serene

Coverts grew loud with our tumultuous wills.

Then all of Nature’s old amazement seemed

Sudden to ask us: “Is this also Man?

This plunging, volant, land-amphibian

What Plato mused and Paracelsus dreamed?

Reply!” And piercing us with ancient scan,

The shrill, primeval hawk gazed down — and screamed.

Percy MacKaye (16 maart 1875 – 31 augustus 1956)
Als dichter Alwyn in zijn stuk Sanctuary, 1913

De Australische dichteres en schrijfster Ethel Anderson werd geboren op 16 maart 1883 in Leamington, in Warwickshire, Engeland als dochter van Australische ouders. Zij groeide echter op in Sydney en in Rangamatty, New South Wales.Toen haar man tijdens WO I in Frankrijk gestationeerd werd trok zij naar Cambridge. Na zijn pensioen keerde het paar terug naar Turramurra, New South Wales. Andersons werk werd gepubliceerd in bladen als The Spectator, Punch, the Cornhill Magazine, The Atlantic Monthly, The Sydney Morning Herald en The Bulletin.

Communion Photo

Veiled and tied

in proper attire,

Receipt of the host

sets young hearts afire.

Black and white children

in front of church door.

Friendship forgotten

comes to the fore.

Knowledge and fortune

took us away,

Hardship and sorrow

were part of the fray.

Blue sky and clear lake

beckon us home.

Failed past and future unknown,

resumed friendshhiip atone.

Ethel Anderson (16 maart 1883 – 4 augustus 1958)

De Franse dichter Patrice de la Tour du Pin werd geboren op 16 maart 1911 in Parijs. Hij volgde opleidingen in Sainte-Croix de Neuilly-sur-Seine, Janson en de ‘École libre des sciences politiques. Toen hij 19 jaar was publiceerde hij zijn eerste werk Quête de joie in La Nouvelle Revue Française. Tijdens WO II bracht hij drie jaar in gevangenschap door in Duitsland. In 1946 begon hij aan het eerste deel van zijn grote epos Une somme de poésie te werken. Deel twee La Contemplation errante verscheen in 1959, in 1963 gevolgd door Petit théâtre crépusculaire.

LÉGENDE

Va dire à ma chère Ile, là-bas, tout là-bas,

Près de cet obscur marais de Foulc, dans la lande,

Que je viendrai vers elle ce soir, qu’elle attende,

Qu’au lever de la lune elle entendra mon pas.

Tu la trouveras baignant ses pieds sous les rouches,

Les cheveux dénoués, les yeux clos à demi,

Et naïve, tenant une main sur la bouche,

Pour ne pas réveiller les oiseaux endormis.

Car les marais sont tout embués de légende,

Comme le ciel que l’on découvre dans ses yeux,

Quand ils boivent la bonne lune sur la lande

Ou les vents tristes qui dévalent des Hauts-Lieux.

Dis-lui que j’ai passé des aubes merveilleuses

A guetter les oiseaux qui revenaient du nord,

Si près d’elle, étendue à mes pieds et frileuse

Comme une petite sauvagine qui dort.

Dis-lui que nous voici vers la fin de septembre,

Que les hivers sont durs dans ces pays perdus,

Que devant la croisée ouverte de ma chambre,

De grands fouillis de fleurs sont toujours répandus.

Annonce-moi comme un prophète, comme un prince,

Comme le fils d’un roi d’au-delà de la mer;

Dis-lui que les parfums inondent mes provinces

Et que les Hauts-Pays ne souffrent pas l’hiver.

Dis-lui que les balcons ici seront fleuris,

Qu’elle se baignera dans les étangs sans fièvre,

Mais que je voudrais voir dans ses yeux assombris

Le sauvage secret qui se meurt sur ses lèvres,

L’énigme d’un regard de pure transparence

Et qui brille parfois du fascinant éclair

Des grands initiés aux jeux de connaissance

Et des couleurs du large, sous les cieux déserts…

Patrice de la Tour du Pin (16 maart 1911 – 28 oktober 1975)

Zie voor onderstaande schrijvers ook mijn blog van 16 maart 2008 en mijn blog van 16 maart 2007.

De Turkse schrijver Haldun Taner werd geboren op 16 maart 1915 in Istanboel.

De Duitse dichter Jakob Haringer werd als Johann Franz Albert geboren op 16 maart 1898 in Dresden.

Louis Paul Boon, Ben Okri, David Albahari, Gerhard Seyfried, Andreas Okopenko, Kurt Drawert, Lionel Johnson, Ángelos Sikeliános, An Rutgers van der Loeff, Paul Heyse, Franz Schuh, Wolfgang Müller von Königswinter

De Vlaamse dichter, schrijver en kunstschilder Louis Paul Boon werd geboren in Aalst op 15 maart 1912. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

Uit: Pieter Daens

„Mijn naam is Pieter Daens, maar in het stadje Aalst, waar ik in 1842 geboren werd, spreekt men die naam in dialect uit als Pie Donsj. Rond die tijd was Aalst een haast nog middeleeuws stadje, met wallen en vestingen. Tussen de poorten, hoop en al een honderd hectaren, lagen nauwe stille straatjes waarover het geklingel van de beiaard en het klokgelui der Sintmaartenskerk traag en afgemeten de uren stuksloeg.

In de Kerkstraat woonde mijn vader, Lowieke Donsj, in een houten huurhuis dat de naam ‘Het Zwitsers huis’ droeg. Hij was gevelwitter en schaliedekker van beroep en stond als grapjas bekend. Eens had hij herstelwerken aan de toren der Sintmaartenskerk uit te voeren en stond de weerhaan bij ons in het werkhuis, om verguld te worden. Hij zei dan: ‘Wedden dat ik me zo meteen op het haantje van de toren neerzet?’

Mijn moeder was Anna Maria Boon, een mutsenmaakster die er winkeltje hield en deze mutsen ook nog verkocht aan een kraampje op de zaterdagse markt. Zij was ernstiger van aard dan vader, vroom en ook spaarzaam. Ze schonk hem zes kinderen, drie meisjes en drie jongens, waaronder als laatsten Adolf en ik.

Adolf werd geboren 18 december 1839 en ik drie jaar later, 10 juni 1842. Ik heb steeds naar hem opgekeken, al van in de dagen dat we van de Kerkstraat naar de drukke en rumoerige wijk De Kat liepen, waar we het vrijwel enige lagere schooltje bezochten, dat beheerd werd door de Broeders der Christelijke Scholen, maar in de volksmond de Katschool werd genoemd.

Adolf leek meer op moeder, stil, ernstig, ijvervol. Ik kon er niet aan verhelpen, maar ik had meer de aard van vader, babbelziek, guitig en steeds bereid om grappen uit te halen.“

Louis Paul Boon (15 maart 1912 – 10 mei 1979)
Portret van L.P. Boon door Maurice Roggeman

De Nigeriaanse dichter en romanschrijver Ben Okri werd geboren op 15 maart 1959 in Minna, Nigeria. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

An Undeserved Sweetness

After the wind lifts the beggar

From his bed of trash

And blows to the empty pubs

At the road’s end

There exists only the silence

Of the world before dawn

And the solitude of trees.

Handel on the set mysteriously

Recalls to me the long

Hot nights of childhood spent

In malarial slums

In the midst of potent shrines

At the edge of great seas.

Dreams of the past sing

With voices of the future.

And now the world is assaulted

With a sweetness it doesn’t deserve

Flowers sing with the voices of absent bees

The air swells with the vibrant

Solitude of trees who nightly

Whisper of re-invading the world.

But the night bends the trees

Into my dreams

And the stars fall with their fruits

Into my lonely world-burnt hands.

They say

They say

Love grows

When the fear of death

Looms.

They say

Courage looms

When the fear

Of never loving again

Disappears

In the smell of the enemy

Who crushes us so much

We can only fight.

Love and courage grow together

When the flesh is rawest

And the spirit charged

And distorted within the nightmare

We see the possibility

Of a future.

Ben Okri (Minna, 15 maart 1959)

De Servische schrijver David Albahari werd op 15 maart 1948 geboren in Pec in Sevie. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

Uit: Words are something else (Vertaald door Ellen Elias-Bursac)

“THERE WERE DAYS WHEN FATHER AND I WENT OFF TO WALK along the river, and further: along the dilapidated, uncertain steps through the Jewish graveyard to Muhar, and slowly, along the main street, home. We were the same height then, and I wore his summertime, olive-green jacket, tailored ten years earlier in Italy: in 1952. We didn’t talk. We moved through the dense shadows and the even denser shadows; we inhaled, with a gentle trembling of nostrils, the smell of the Danube; we draped ourselves in it like a fisherman’s wife in her kerchiefs; only the sound of the oars, the restless buzz of a motor, and, on the other shore, equally still, a massive, intractable wall of trees, a city of girls bent over their mirrors. The walk didn’t last long: precisely as long as it took to traverse those points, without dialogue, without stopping-two or three times we’d stop at crosswalks and up by the cemetery-in a charge through the empty pathways, down the endless steps (not the first ones, behind Radecki, but the others, the cemetery steps, much sturdier) to Muhar, where, if it started to rain, we’d catch a bus-three stops home.

I didn’t intend to, but sometimes I really wanted to stop him, to ask: “What do you think, how long can this last? How many more times will we be able to walk like this, wordless, silent? Can we? Do we?” Then I still wasn’t sure I’d get taller than him, though I thought I might. At night I often dreamed of flying; in the morning I was thrilled when my trouser legs were shorter, my shoes pinched. We walked together, the same height, the same shoulders, his stomach only hinting at corpulence, though even now he isn’t fat: his skinny, stringy limbs the very opposite of corpulence, the steep bulge under his belt.”

David Albahari (Pec, 15 maart 1948)

De Duitse schrijver, tekenaar en karikaturist Gerhard Seyfried werd geboren op 15 maart 1948 in München. Na o.a een opleiding tot koopman begon hij in 1967 een opleiding schilderkunst en grafiek aan de Münchner Akademie für das Graphische Gewerbe. Om politieke redenen moest hij de academie verlaten en vanaf 1971 werkte hij als zelfstandig graficus en karikaturist. Ook begon hij stripverhalen te tekenen. In 2003 verscheen zijn historische roman Herero, in 2004 gevolgd door Der schwarze Stern der Tupamaros. Deze tweede roman behandelt een liefdesgeschiedenis die zich afspeelt in het anarchistenmilieu uit de jaren zeventig. Seyfrieds derde roman Gelber Wind oder Der Aufstand der Boxer verscheen in 2008.

Uit: Der schwarze Stern der Tupamaros

„Fred Richter klappt den Paß wieder zu und schiebt ihn in die Hemdtasche. Er sitzt auf der steinernen Balustrade und schaut über die weite, graubraune Wasserfläche des Rio de la Plata, dorthin, wo unsichtbar im hellen Dunst Buenos Aires liegen muß. Zu seinen Füßen klatschen die Wellen an die Mauer. Außer den Wellen regt sich nichts. Nirgends ein Mensch, keine Möwen im Himmel, kein Schiff auf dem Strom. Fred ist heute morgen von Buenos Aires herübergekommen, 55 km mit dem nagelneuen Tragflügelboot über den Rio de la Plata. lsabel und Alfredo hatten zwar bedenkliche Gesichter gemacht wegen des Ausflugs nach Uruguay, Bord-aberrys finstere Militärdiktatur war schließlich erst vor einem Jahr zu Ende gegangen, aber er wollte eben einmal hierher, und wenn es nur für ein paar Stunden wäre. Dabei weiß er gar nicht recht, was er eigentlich hier sucht, hier in Colonia del Sacramento, dieser kleinen Provinzhauptstadt. Den Ursprung einer Geschichte, die hier nicht angefangen und hier auch nicht geendet hat? Und doch irgendwie hier begann, hier in Südamerika, wo weder er noch Jenny jemals waren. Er kehrt dem großen Strom den Rücken und wandert langsam zurück durch die schmale, mit groben Steinen gepflasterte Gasse. Ihr Name steht klein an die Hausecke gepinselt: Galle de los Suspiros, Seufzerstraße. Zu beiden Seiten ducken sich niedrige ein- und zweistöckige Häuser, armselig und schief, schimmlig und stockfleckig vom feuchten Klima. Telefondrähte an die Wand genagelt, ein völlig verrostetes, unleserliches Schild. Niemand ist zu sehen, die Gasse ist wie ausgestorben …”

Gerhard Seyfried (München, 15 maart 1948)

De Oostenrijkse schrijver Andreas Okopenko werd in Košice (Slowakije) geboren op 15 maart 1930. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

Uit: Der Greis

“Und schließlich sind da die Kinder, die anders sind als die Märzkinder, weil Kinder einen feinen Sinn für Jahreszeiten haben und wissen, daß sie im September Septemberkinder sein müssen. Der Vierjährige des Hauses, seine fünfjährige Freundin und der Sechsjährige, der zahmer ist als beide, weil er den schalen Geschmack der Schule, den Kopfdruck kompakter Unfreiheit schon eingekrüppelt trägt. Sie halten sich an den Händen und umgeben einen kleinen Hydranten, aus dem der Garten besprüht wird. Der Greis möchte Kontakt mit ihnen aufnehmen. Na, gefällts euch? oder sonst ein Sprüchel, das man sagt, wenn Marsbewohner aus dem UFO steigen. Hast du ein schönes Kleid heute an! wählt er, zur Fünfjährigen gesprochen. Das Mädel wird rot, überlegt, wie man auf ein Kompliment zu danken hat, und streckt schließlich die Zunge heraus. Der Greis überlegt, wie man auf ein Kompliment zu danken hat, und sagt: Und eine schöne Zunge! – Du bist dumm! sagt der Vierjährige zu ihm. Der Greis will spielen und tappt nach dem Buben. Der Vierjährige spuckt ihn an. Das Mädchen lacht und streckt, nun zum Selbstzweck, die Zunge heraus. Der Sechsjährige sagt gelangweilt: Geh, lassen wir den alten Tatter. Die Kinder ziehen ab. Die Mutter des Hauses ist irgendwo im Bild und ruft heraus: Kinder, laßt den Herrn Wanner in Ruh, er hat euch nichts getan. Hat sie geseh
en, daß er mich angespuckt hat? denkt der Greis ….“

Andreas Okopenko (Košice, 15 maart 1930)

De Duitse dichter en schrijver Kurt Drawert werd geboren op 15 maart 1956 in Henningsdorf. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007 en ook mijn blog van 15 maart 2008.

Uit: Spiegelland

“Gewiß hätten wir auf die Frage, woher wir denn kämen, kurz und verbindlich antworten können, aber es muß in uns beiden in demselben Augenblick das Gefühl geherrscht haben, heimatlos zu sein, so daß sie “aus Sonnenstadt” antwortete und ich “aus Utopia”.

Wir lachten, während der Mann etwas verwirrt war und sein freundliches Interesse an uns lächerlich gemacht sah, ohne indes verstehen zu können, daß wir nicht seine Frage, sondern die Antwort ins Lächerliche brachten, denn wir müssen sehr genau empfunden haben, daß die Stadt unserer Herkunft nicht die Stadt unserer Heimat entsprechen und mit ihr nichts zu tun haben wollen und nach ihr nicht gefragt werden und gleich gar nicht mir ihr in einem Zusammenhang erscheinen wollen, der nur ein Äußerer Zusammenhang sein kann. Und wie es weder eine Sonnenstadt gibt noch ein Utopia, so gibt es keine Heimat, sondern immer nur Herkunft, am ehesten noch, dachten wir, als wir vor einiger Zeit in einem polnischen Krankenhaus lagen, verleiht die gemeinsame Sprache dem Wort Heimat eine Bedeutung, aber die gemeinsame Sprache ist auch nur Äußerlich eine gemeinsame Sprache und kann im tieferen Sinn einer Verständigung eine ganz und gar unverständliche Sprache sein, denn es gibt keine Heimat, wenn es sie in einem selbst nicht gibt, und ich kann jede Stadt und jede Landschaft und jede Herkunft entschieden verlassen, denn ich verlasse immer eine Fremde und tausche sie aus gegen eine andere, unbekanntere Fremde, ich verlasse eine Stadt oder eine Landschaft oder eine Herkunft in dem Gefühl, einen Zusammenhang mir ihr leugnen zu müssen und nach ihr gefragt zu werden als lästig zu empfinden.”

Kurt Drawert (Henningsdorf, 15 maart 1956)

De Engelse dichter, essayist en criticus Lionel Pigot Johnson werd geboren op 15 maart 1867 in Broadstairs. Hij volgde een opleiding aan het Winchester College en het New College in Oxford, waar hij in 1890 afstudeerde. In 1891 bekeerde hij zich tot het katholicisme. Hij leidde in Londen een wat teruggetrokken bestaan, worstelend met alcoholisme en een onderdrukte homosexualiteit. Tijdens zijn leven verschenen de bundels The Art of Thomas Hardy (1894), Poems (1895), Ireland and Other Poems (1897). Als zijn meesterwerk wordt „The Dark Angel” beschouwd. Het gedicht was
van invloed op het Dark Angels chapter van Space Marines in het tabletopspel Warhammer 40,000.

The Dark Angel

DARK Angel, with thine aching lust

To rid the world of penitence:

Malicious Angel, who still dost

My soul such subtile violence!

Because of thee, no thought, no thing,

Abides for me undesecrate:

Dark Angel, ever on the wing,

Who never reachest me too late!

When music sounds, then changest thou

Its silvery to a sultry fire:

Nor will thine envious heart allow

Delight untortured by desire.

Through thee, the gracious Muses turn,

To Furies, O mine Enemy!

And all the things of beauty burn

With flames of evil ecstasy.

Because of thee, the land of dreams

Becomes a gathering place of fears:

Until tormented slumber seems

One vehemence of useless tears.

When sunlight glows upon the flowers,

Or ripples down the dancing sea:

Thou, with thy troop of passionate powers,

Beleaguerest, bewilderest, me.

Within the breath of autumn woods,

Within the winter silences:

Thy venomous spirit stirs and broods,

O Master of impieties!

The ardour of red flame is thine,

And thine the steely soul of ice:

Thou poisonest the fair design

Of nature, with unfair device.

Apples of ashes, golden bright;

Waters of bitterness, how sweet!

O banquet of a foul delight,

Prepared by thee, dark Paraclete!

Thou art the whisper in the gloom,

The hinting tone, the haunting laugh:

Thou art the adorner of my tomb,

The minstrel of mine epitaph.

I fight thee, in the Holy Name!

Yet, what thou dost, is what God saith:

Tempter! should I escape thy flame,

Thou wilt have helped my soul from Death:

The second Death, that never dies,

That cannot die, when time is dead:

Live Death, wherein the lost soul cries,

Eternally uncomforted.

Dark Angel, with thine aching lust!

Of two defeats, of two despairs:

Less dread, a change to drifting dust,

Than thine eternity of cares.

Do what thou wilt, thou shalt not so,

Dark Angel! triumph over me:

Lonely, unto the Lone I go;

Divine, to the Divinity.

Lionel Johnson (15 maart 1867 – 4 oktober 1902)
Dark Angel (Geen portret beschikbaar)

De Griekse dichter Ángelos Sikeliános werd geboren op 15 maart 1884 op het eiland Lefkas. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.

Uit: March of the Spirit (Fragment)

II. (Second singer)

Gigantic thoughts,
Like clouds of fire or islands of purple
In a mythical sunset,
Lit up in my mind,
Suddenly my whole life flared up
In concern for your new freedom, Greece !

So I did not say:
This is the light of my funeral pyre…
I said, I am the torch of your history,
So let my abandoned body burn like a torch. With this torch
Marching upright, as at the final hour
I shall light up every corner of the Universe,
I shall open the road to the soul,
To the spirit, to your body, Greece.

I spoke and went forward
Holding my burning liver
On your Caucasus,
Every step of mine
Was the first, and was, I thought, the last.
My naked foot trod in your blood,
My naked foot brushed against your bodies,
For my body, my face, my entire spirit
Was mirrored, as in a lake, in your blood.
There, in such a scarlet mirror, Greece

A bottomless mirror, a mirror of abyss
Of your freedom and your thirst,. I saw myself
Moulded out of heavy red clay
A new Adam of the newest creation
That we plan to create for you, Greece.
Vertaald door Hart-Davis MacGibbon

Ángelos Sikeliános (15 maart 1884 – 9 juni 1951)

De Nederlandse schrijfster An Rutgers van der Loeff werd geboren in Amsterdam op 15 maart 1910. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.

Uit: Lawines razen

“Jullie verdient een pak slaag, maar je hebt het leven gered van dat kind.” De man knikte in de richting van de plek waar de kleine Mariëli lag. “En misschien komen de ouders er ook nog onder uit, je kunt het niet weten. Er gebeuren deze dagen de gekste dingen. Een man die vier minuten onder de sneeuw heeft gelegen, vind je dood. En anderen blijven dagen in leven. In Urteli hebben ze een man en zijn vrouw na zesenvijftig uur nog levend geborgen.”

Werner begon te lachen. Hij kon er niets tegen doen. Van pure vermoeidheid liet hij de lach maar gaan, schokkend met slappe schouders stond hij tegenover de soldaat te hikken van het lachen. En tegelijk kreeg hij het gevoel te willen huilen, zo maar tegen die man aan te vallen en tegen diens schouder te lachen en te huilen tegelijk. Dat was natuurlijk een van die dingen die je als jongen nooit deed. Paolo zou het doen. Maar Paolo was op de een of andere manier geen echte jongen. Of toch? Hij was gebleven, al had hij toegegeven dat hij het bangst van allemaal was. Maar was hij dan ook niet het dapperst?

Stomkoppen waren ze geweest, zei de soldaat. Ze hadden anderen een heleboel last kunnen bezorgen. Een pak slaag – voor dwazen bij de gratie Gods. Maar Mariëli werd misschien nog tot leven gewekt.”

An Rutgers van der Loeff (15 maart 1910 – 19 augustus 1990)

De Duitse schrijver en essayist Paul Heyse werd geboren in Berlijn op 15 maart 1830. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.

Uit: Am Tiberufer

„Es war tief im Januar. Der erste Schnee hing am Gebirge, und die Sonne, die hinter dem Nebel stand, hatte nur einen geringen Streif am Fuß der Höhen weggeschmolzen. Aber die Oede der Campagne grünte wie Frühling. Nur die gelichteten Zweige der Oelbäume, die hie und da in Reihen die gelinden Senkungen der Ebene hinab stehen oder eine einsame Capanne umgeben, und das niedere Gestrüpp, das bereift an den Straßen wuchert, empfanden den Winter. Um diese Zeit sind die zerstreuten Heerden in die Hürden nahe bei der Hütte des Campagnuolen gesammelt, die gewöhnlich, im Schutz eines Hügels errichtet, mit Stroh bis auf den Boden dürftig genug vor dem Wetter verwahrt ist, und wer von den Hirten zu singen oder Flöte und Sackpfeife zu spielen versteht, hat sich aufgemacht, in Rom nachzügelnd als Pifferaro, den Malern zum Modell zu dienen, oder mit anderm Erwerb das arme, frierende Leben zu fristen. Herren der Campagne sind nun die Hunde, die in großen Rudeln die verlassene Weite durchstreifen, vom Hunger verwildert, von den Hirten nicht mehr streng bewacht, deren Armuth sie nur zur Last fallen.

Gegen den Abend, als der Wind stärker wurde, schritt ein Mann durch die Porta Pia und wanderte den Fahrweg zwischen den Landhäusern hin. Der Mantel hing ihm nachlässig um die starken Schultern und der breite graue Hut saß tief im Nacken. Er sah nach den Bergen hinüber, bis der Weg tiefer ward und nur ein geringes Stück der Ferne zwischen den Gartenmauern durchblickte. Die Enge schien ihn zu beklemmen. Er verlor sich wieder unmutig in seine Gedanken, denen zu entrinnen er das Freie gesucht hatte.“

Paul Heyse (15 maart 1830 – 2 april 1914)
Portret door Adolf von Menzel

De Oostenrijkse schrijver en essayist Franz Schuh werd geboren op 15 maart 1947 in Wenen. Zie ook mijn blog van 15 maart 2007.

Uit: Memoiren. Ein Interview gegen mich selbst

„Herr Schuh, Ihre grundsätzliche Einstellung zu materiellen Dingen – wie fassen Sie diese in Worte?

Meine Einstellung zu materiellen Dingen? Ja, ich bin sozusagen ein Materialist, und alle Materialisten sind von natur aus Idealisten, weil sie das Materielle oder die materiellen Dinge überbetonen, also idealisieren müssen. Materialismus wie jeder Ismus ist ein überwertiger Gefühlsinhalt, das heißt einfach: ein Komplex. Und in diesem komplexen Sinne bin ich Materialist und wundere mich daher erfreut über einen geistigen Trend, der die letzte Zeit über anhält: Es ist die Lust (oder der Zwang), Menschen über Gegenstände zu befragen, als ob Gegenstände in der Tat etwas Wesentliches wären; sie sind auch wesentlich, aber diese Hauptrolle, die sie plötzlich zu spielen beginnen, kann ich mir nur daraus erklären, dass die größeren, die übergeordneten Ideen zu riskant geworden sind. Die Leute riskieren das nicht mehr, jetzt wollen sie in der Gegenständlichkeit Fuß fassen und eine Heimat haben.“

Franz Schuh (Wenen, 15 maart 1947)

De Duitse dichter, arts en politicus Wolfgang Müller von Königswinter (eig. Peter Wilhelm Karl Müller) werd geboren op 15 maart 1816 in Königswinter. Zijn ouderlijk huis was een trefpunt van kunstenaars en componisten. Op wens van zijn vader studeerde Wolfgang medicijnen in Bonn, waar hij in contact kwam met o.a Karl Simrock en Ferdinand Freiligrath. Hij sloot zijn studie in Berlijn af in 1840, werkte een tijdje als chirurg en studeerde toen verder in Parijs. Daar leerde hij o.a. Heinrich Heine, Franz von Dingelstedt en Georg Herwegh kennen. In 1853 gaf hij zijn beroep als arts op om zich als zelfstandig schrijver te vestigen in Keulen. Hij werd vooral geliefd om zijn volsliederen en sagen.

Auf dem schwanken Kahne fuhren

Auf dem schwanken Kahne fuhren

Lustig wir hinab den Rhein:

Thal und Berg und Burg erglänzten

Blau im duft’gen Morgenschein.

An den Ufern Türm’ und Städte,

Blitzend schien die Sonne drauf,

Bunte, sonntagsfrohe Menschen

Grüßten jauchzend unsern Lauf.

Auf dem Decke klangen Lieder,

Jubelnd kreiste der Pokal;

Leicht dem Augenblick ergeben,

Dachte keiner seiner Qual.

Alle hatten sich gefunden

In dem süßen frohen Spiel;

Auf der Fluten Strömung lauschend,

Stand ich einsam an dem Kiel.

Wolken, Vögel sah ich fliegen

Durch des Himmels blaue Pracht,

Und ich hab’ in weicher Sehnsucht

Deiner, fernes Lieb, gedacht.

Wolfgang Müller von Königswinter (15 maart 1816 – 29 juni 1873)

Georg Trakl werd op 3 februari 1887 in het conducteurshuis aan de Waagplatz 2 in Salzburg geboren. Zijn vader, Tobias Trakl, was een handelaar in ijzerwaren en zijn moeder, die ook psychische problemen had, was Maria Catharina Trakl, (meisjesnaam Halik). Voorts had hij nog drie broers en drie zussen. Margarethe (doorgaans Grethe genoemd) stond hem het naast, zelfs zodanig dat sommigen een incestueuze verhouding vermoeden. Zijn jeugd bracht hij door in Salzburg. Vervolgens bezocht hij van 1897 tot 1905 het humanistische gymnasium. Om toch een academische opleiding te kunnen volgen, werkte hij tot 1908 in de praktijk bij een apotheker. Sommigen vermoedden dat hij dit vooral deed om zichzelf opiaten te kunnen verschaffen. Bij het uitbreken van WO I werd Trakl als medicus naar het front in Galicië (heden ten dage in Oekraïne en Polen) gestuurd. Zijn gemoedsschommelingen leidden tot geregelde uitbraken van depressie, die verergerd werden door de afschuw die hij voelde voor de verzorging van de ernstig verwonde soldaten. De spanning en druk dreven hem ertoe een suïcidepoging te ondernemen, welke zijn kameraden nochtans verhinderden. Hij werd in een militair ziekenhuis opgenomen in Kraków, alwaar hij onder strikt toezicht geplaatst werd.Trakl verzonk daar in nog zwaardere depressies en schreef Ficker om advies. Ficker overtuigde hem ervan dat hij contact moest opnemen met Wittgenstein, die inderdaad op weg ging na Trakls bericht te hebben ontvangen. Op 4 november 1914, drie dagen voordat Wittgenstein aan zou komen, overleed hij echter aan een overdosis cocaïne

Paul Celan werd onder de naam Paul Antschel op 23 november 1920 geboren in Czernowitz, toentertijd de hoofdstad van de Roemeense Boekovina, nu behorend bij de Oekraïne. Paul Celans ouders waren Duitssprekende joden die hun zoon joods opvoedden en hem naar Duitse christelijke scholen stuurden. In 1942 werden Celans ouders door de Duitse bezetter naar een werkkamp gedeporteerd en daar vermoord. Hijzelf wist aanvankelijk onder te duiken, maar moest vanaf juli 1942 in een werkkamp dwangarbeid verrichten. Celan overleefde de oorlog. Via Boekarest en Wenen vestigde Celan zich in 1948 in Parijs. Daar was hij werkzaam als dichter, vertaler en doceerde hij aan de prestigieuze Ecole Normale Supérieure. Vermoedelijk op 20 april 1970 beëindigde hij zijn leven zelf door in de Seine te springen.

Simon Vestdijk (Harlingen, 17 oktober 1898 – Utrecht, 23 maart 1971) was een Nederlands romancier, dichter, essayist en vertaler. Zijn jeugd te Harlingen en Leeuwarden beschreef hij later in de Anton Wachter-cyclus. Van jongs af aan logeerde hij regelmatig bij zijn grootouders in Amsterdam, waar hij zich in 1917 aan de Universiteit van Amsterdam inschrijft als student in de medicijnen. Tijdens zijn studie die van 1917 tot 1927 duurde, leerde hij Jan Slauerhoff kennen.Tot 1932 is hij als arts in praktijken door heel Nederland werkzaam. In 1932 volgt zijn officiële schrijversdebuut met de uitgave van de bundel Verzen in De Vrije Bladen. Doorslaggevend voor Vestdijks uiteindelijke keuze voor de literatuur is zijn ontmoeting in 1932 met Eddy Du Perron en Menno ter Braak. Deze ontmoeting had tot resultaat dat hij redactielid werd van het tijdschrift Forum Kort daarop, in 1933, wordt zijn eerste novelle, De oubliette, uitgegeven. In hetzelfde jaar schrijft hij Kind tussen vier vrouwen, dat, eerst geweigerd door de uitgever, later de basis zal vormen voor de eerste drie delen van de Anton Wachter-romans. In 1951 ontvangt Vestdijk de P.C. Hooftprijs voor zijn in 1947 verschenen roman De vuuraanbidders. In 1957 wordt hij voor het eerst door het PEN-centrum voor Nederland voorgedragen voor de Nobelprijs voor de Literatuur, die hij echter nooit zal krijgen. Op 20 maart 1971 wordt hem de Prijs der Nederlandse Letteren toegekend, maar voor hij deze kan ontvangen overlijdt hij op 23 maart te Utrecht op 72-jarige leeftijd. Vestdijk was auteur van ca. 200 boeken. Vanwege deze enorme productie noemde de dichter Adriaan Roland Holst hem ‘de man die sneller schrijft dan God kan lezen’. Andere belangrijke boeken van Simon Vestdijk zijn: “Kind van stad en land” (1936), “Meneer Visser’s hellevaart” (1936), “Ierse nachten” (1946), “De toekomst de religie” (1947), “Pastorale 1943” (1948), “De koperen tuin” (1950), “Ivoren wachters” (1951), “Essays in duodecimo” (1952) en “Het genadeschot” (1964).

Thomas Mann, de jongere broer van Heinrich Mann, werd geboren op 6 juni 1875 in Lübeck. Hij was de tweede zoon van de graankoopman Thomas Johann Heinrich Mann welke later één van de senatoren van Lübreck werd. Zijn moeder Julia (geboren da Silva-Bruhns) was Duits-Braziliaans van Portugees Kreoolse afkomst. In 1894 debuteerde Thomas Mann met de novelle “Gefallen”. Toen Thomas Mann met 21 jaar eindelijk volwassen was en hem dus geld van zijn vaders erfenis toestond – hij kreeg ongeveer 160 tot 180 goldmark per jaar – besloot hij dat hij genoeg had van al die scholen en instituties en werd onafhankelijk schrijver. Kenmerkend voor zijn stijl zijn de ironie, de fenomenale taalbeheersing en de minutieuze detailschildering. Manns reputatie in Duitsland was sterk wisselend. Met zijn eerste roman, Buddenbrooks (1901), had hij een enorm succes, maar door zijn sceptische houding tegenover Duitsland na de Eerste Wereldoorlog veranderde dit volledig. Stelde hij zich tot aan de jaren twintig apolitiek op (Betrachtungen eines Unpolitischen, 1918), meer en meer raakte hij bij het Politiek gebeuren betrokken. Zijn afkeer van het nationaal socialisme groeide, zijn waarschuwingen werden veelvuldiger en heftiger. In 1944 accepteerde hij het Amerikaanse staatsburgerschap. Tussen 1943 en 1947 schreef Mann Doktor Faustus (zie Faust), de roman van de ‘Duitse ziel’ in de gecamoufleerd geschilderde omstandigheden van de 20ste eeuw. In 1947 bezocht hij voor het eerst sinds de Oorlog Europa, twee jaar later pas Duitsland. In 1952 vertrok hij naar Zwitserland. Op 12 augustus 1955 stierf hij in Zürich. Twintig jaar na zijn dood, in aug. 1975, is zijn literaire nalatenschap geopend: dagboekaantekeningen van 15 maart 1933 tot 29 juli 1955, alsmede notities uit de jaren 1918 tot en met 1921.Belangrijke werken zijn: Der Zauberberg, Der Tod in Venedig, Dokter Faustus , Joseph und seine Brüder en Die Bekenntnisse des Hochstaplers Felix Krull

De Nederlandse dichter Jakobus Cornelis Bloem werd geboren op 10 mei 1887 in Oudshoorn. Bloem stamde uit een stijlvolle, patricische familie. Op 12 mei 1921 verscheen eindelijk Het verlangen, vooral dank zij de krachtdadige hulp van zijn vriend Jan van Krimpen, die ook de typografie verzorgde In 1925 ontmoette Bloem de 19-jarige Clara Eggink. Het volgende jaar trouwden zij. Vrijwel tegelijk met de geboorte van hun zoon Wim op 8 september 1927 werd Bloem ontslagen bij de NRC. In mei 1928 werd Bloem benoemd tot griffier aan het kantongerecht De Lemmer, uit welk ‘Friesch Cayenne’ hij in 1931 werd overgeplaatst naar Breukelen. Afgezien van kleine opflakkeringen in 1924/25 en 1929 (samen vijf verzen), duurde het tot 1930 voor hij weer ‘aan de schrijverij’ raakte. Dit resulteerde in het jaar daarop in de bundel Media vita. Tussen 1934 en 1937, maar vooral in dat laatste jaar, schreef Bloem de verzen die uitkwamen als De nederlaag. Zijn Verzamelde gedichten verschenen in 1947, al spoedig enige malen herdrukt, en daarmee kwam eindelijk ook de officiële erkenning van zijn dichterschap: Constantijn Huygens-prijs (1949), P.C. Hooftprijs (1952), en ten slotte de grote Prijs der Nederlandse Letteren (1965). Na een langdurige ziekte die hem volstrekt hulpbehoevend maakte, overleed Bloem op 10 augustus 1966. Hij werd begraven in Paasloo (Overijssel).

Rilke werd op 4 december 1875 geboren in Praag. Hij had al naam gemaakt als dichter met zijn bundels Das Stundenbuch en Das Buch der Bilder, toen hij de literaire wereld versteld deed staan en wereldfaam verwierf met de publicatie van zijn twee delen Neue Gedichte in 1907 en 1908. Hij verzamelde daarin het beste werk uit een van zijn vruchtbaarste periodes, die hij grotendeels doorbracht in Parijs. Rilke was daar diep onder de indruk gekomen van Rodin, bij wie hij een tijdlang in dienst was als particulier secretaris. Rodin, zei hij later, had hem leren kijken. Dit kijken kwam neer op intense concentratie, om het mysterie te kunnen zien ‘achter de schijnbare werkelijkheid’. Latere en rijpere werken als Duineser Elegien (1912-1923) en het ronduit schitterende Die Sonette an Orfeus (1924) illustreren Rilkes metafysische visie op het onzegbare, dat haar verwoording vindt in een hermetische muzikale taal. Op 29 december 1926 overlijdt Rilke in het sanatorium in Val-Mont aan de gevolgen van leukemie. Enkele dagen later wordt hij, overeenkomstig zijn wens, begraven op het kerkhof van Raron.

K.P. Kavafis werd als kind van Griekse ouders, afkomstig uit Konstantinopel, geboren in 1863 in Alexandrië (tot vandaag een Griekse enclave) waar hij ook het grootste deel van zijn leven woonde en werkte. Twee jaar na de dood van zijn vader verhuist het gezin in 1872 naar Engeland om na een verblijf van vijf jaar naar Alexandrië terug te keren. Vanwege ongeregeldheden in Egypte vlucht het gezin in 1882 naar Konstantinopel, om na drie jaar opnieuw naar Alexandrië terug te gaan. In de jaren die volgen maakt Kavafis reizen naar Parijs, Londen en in 1901 zijn eerste reis naar Griekenland, in latere jaren gevolgd door nog enkele bezoeken. Op de dag van zijn zeventigste verjaardag, in 1933 sterft Kavafis in Alexandrië. De roem kwam voor Kavafis pas na zijn dood, dus postuum. Deels is dat toe te schrijven aan zijn eigen handelswijze. Hij was uiterst terughoudend met de publicatie van zijn gedichten, liet af en toe een enkel gedicht afdrukken in een literair tijdschrift, gaf in eigen beheer enkele bundels met een stuk of twintig gedichten uit en het merendeel van zijn poëzie schonk hij op losse bladen aan zijn beste vrienden.